Ὑπάρχει κάτι πού πρέπει νά προστατεύσουμε;

Κι ἐάν ναί, τί εἶναι αὐτό;
Μήπως εἶναι κάτι ἀπό τό κράτος;
Μήπως κάτι ἀπό τά ὅσα θεωρούσαμε ὡς δεδομένα κι ἀδιαπραγμάτευτα, ἐδῶ καί δεκαετίες;
Μήπως κάτι ἀπό τίς συνήθειές μας;
Μήπως τελικῶς καί σέ αὐτό τό σημεῖο ἔχουμε ἰδιαιτέρως πλανηθῆ, ἐγκλωβισμένοι σέ ἀνούσιες δοξασίες, πού ἀπομακρύνονται διαρκῶς ἀπό τίς ἀλήθειες;;

Γιὰ νὰ ἐντοπίσουμε τὸ ἐὰν ὑπάρχῃ κάτι, ὁ,τιδήποτε, ποὺ ἀπαιτεῖται νὰ περιφρουρηθῇ καὶ νὰ προστατευθῇ, ἀκόμη καὶ μὲ τὶς ζωές μας, ἂς σταθοῦμε νὰ κυττάξουμε προσεκτικὰ σὲ ὅλες ἐκεῖνες τὶς παραμέτρους ποὺ ἐδῶ καὶ αἰῶνες μᾶς διετήρησαν ζωντανούς. Ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἐπὶ μέρους στοιχεία, ποὺ ἴσως νὰ θεωροῦμε δεδομένα, μὰ ἴσως καὶ νὰ ἔχουμε λησμονήση, εἶναι κι αὐτὰ ποὺ μᾶς ἔδωσαν τὸ δικαίωμα νὰ ἐπιβιώσουμε μέσα στὴν πορεία τῶν αἰώνων. Τὸ κάθε ἕνα μόνο του, μὰ καὶ ὅλα μαζύ, ὅσο κι ἐὰν διαφόρων εἰδῶν ἐκπτώσεις καὶ συμβιβασμοὶ μᾶς ὑπεχρέωσαν νὰ τὰ περιορίσουμε, εἶναι κι αὐτὰ ποὺ στοιχειοθετοῦν τοὺς βασικοὺς κανόνες ἐπιβιώσεώς μας. Εἶναι, ἐν ὀλίγοις, ὄλα ἐκεῖνα ποὺ θὰ μᾶς ξανά-δώσουν τὸ δικαίωμα ἐπιβιώσεώς μας στὸν πλανήτη.

Οἱ ἰσοκρατικὲς λοιπὸν θέσεις, ἐκ πρώτης ὄψεως, ὅπως τὸ ὅμαιμον, τὸ ὁμόγλωσσον καὶ τὸ ὁμόθρησκον, μὰ κι ἄλλα μικρότερα, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως ὑποστηρικτικὰ καὶ ἐνισχυτικὰ αὐτῶν τῶν βασικῶν κανόνων καὶ ὁρίων, εἶναι, γιὰ ἀρχή, ὅλα ὅσα ὀφείλουμε νὰ ἐπαναφέρουμε στὴν πρώτη γραμμὴ ὅλων ὅσων ὑποχρεούμεθα νὰ ὑπερασπισθοῦμε. Κάθε τί ἄλλο, ποὺ δὲν λειτουργεῖ ὑποστηρικτικῶς καὶ ἐνισχυτικῶς στὰ Ἀναγκαία, καιρὸς εἶναι νὰ θεωρηθῇ -καὶ νὰ ἀντιμετωπισθῇ- ὡς δευτερεῦον ἢ ἀκόμη καὶ περιττόν.

Εἶναι λοιπὸν σπουδαῖο κι ἀναγκαῖον, ἐκ πρώτης ὄψεως, νὰ ὑπερασπισθῶ τὸν ἑαυτόν μου ἐμπρὸς στὴν ἐπιθετικότητα τῶν σαπροφύτων τοῦ πλανήτου. Εἶναι σαφῶς σημαντικὸ τὸ νὰ διασώσω τὸ σπίτι μου ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις τῶν διεθνῶν ἁρπακτικῶν. Εἶναι ὁπωσδήποτε ἐπιτακτικότατον τὸ νὰ δύναμαι διαρκῶς νὰ συντηρῶ τὴν οἰκογένειά μου.
Μὰ ἐὰν τεθῇ δίλημμα προτεραιοτήτων, θὰ πρέπη νὰ εἶναι σαφὲς τὸ τί ἀπαιτεῖται νὰ ἐπιλέξουμε. Σαφῶς κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, καὶ ἀπὸ τὸ σπίτι μου καὶ ἀπὸ τὴν οἰκονομική μου εὐμάρεια μὰ ἀκόμη καὶ ἐπάνω ἀπὸ τὴν ἰδίαν τὴν οἰκογένειά μου ἢ καὶ τὴν ζωή μου, στέκουν ὑψηλότερες ἀνάγκες καὶ προτεραιότητες. Αὐτὸ δὲν θὰ ἀποφασισθῆ κάποτε. Ἔπρεπε ἤδη νὰ εἶναι ἀπολύτως ἀποσαφηνισμένο μέσα μας.

Τὸ μερικό, δῆλα δὴ τὸ ἄτομον, οὐδέποτε δύναται νὰ ἐλπίζῃ σὲ σωτηρία, ἐὰν δὲν μετέχῃ ἐνεργειῶν ὑποστηρικτικῶν πρὸς τὴν ἐπιβίωσιν ἑνὸς εὐρυτέρου συνόλου. Τὸ νὰ σωθῶ ἐγὼ λοιπὸν οὐδὲ μίαν ἀξίαν ἔχει ἐὰν αὐτὸ δὲν συνιστᾷ τμῆμα πράξεων καὶ διεργασιῶν τέτοιων, ποὺ νὰ ἀποβλέπουν στὸ νὰ διασωθῇ τὸ ὅλον, ἤ, τοὐλάχιστον, ἕνα ὅσο τὸ δυνατὸν μεγαλύτερον μέρος τοῦ συνόλου.

Ὑπάρχουν σαφῶς λοιπὸν πάρα πολλὰ ποὺ ἔχουμε χρέος νὰ προστατεύσουμε, ἀκόμη καὶ μὲ τὴν ζωή μας. Ὅμως αὐτά, τὰ πάρα πολλά, καλὸ εἶναι νὰ ἱεραρχηθοῦν μέσα μας ἐπὶ τέλους, διότι οὐδὲ μίαν ἀξίαν ἔχει νὰ ἐπιβιώσῃ ἔνα μόνον του κύτταρον, ἐὰν εἶναι ἀπεκομμένο τοῦ λοιποῦ ὀργανισμοῦ του. Εἶναι βέβαιον πὼς θὰ πεθάνῃ κι αὐτὸ ταχύτερα ἀπὸ ὅσο φαντάζεται. Ἡ μόνη ἐλπὶς διασώσεώς του, ἐπὶ τῆς οὐσίας, εἶναι νὰ λειτουργῇ διαρκῶς ὡς τμῆμα ὀργανισμοῦ, πρὸ κειμένου νὰ συμβάλη, μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις στὸ νὰ διασωθῇ, μὲ ὅλους τοὺς τρόπους, ὁ βασικὸς μηχανισμὸς συντηρήσεως ὅλου τοῦ ὀργανισμοῦ.

Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, ἐδῶ καὶ αἰῶνες, εἶναι γνωστότατον πὼς ὁ ἕνας στρατιώτης δὲν συνιστᾶ γραμμὴ ἀμύνης. Ὁπωσδήποτε ὅμως ὁ κάθε ἕνας στρατιώτης, ποὺ ἀποτελεῖ κύτταρο συνολικοῦ στρατοῦ, συνιστᾶ γραμμὴ ἀμύνης.
Καλὸ εἶναι λοιπὸν νὰ ξεκινήσουμε νὰ λειτουργοῦμε ἀκριβῶς ἔτσι: ὡς στρατιῶτες ταγμένοι κι ὁρκισμένοι ἑνὸς μεγάλου στρατοῦ, μίας εὑρυτέρας κοινότητος, μὲ μοναδικό μας σκοπὸ τὴν καθολικὴ Ἐλευθερία καὶ τὴν ἐπιβίωσιν τοῦ συνόλου.

Φιλονόη

εἰκόνα