«Ῥεπούσειες» Ἱστορίες..
Τὸ 1940, οἱ Γερμανοί, χάρις στὸ πρόγραμμα Κοινωνικοῦ Τουρισμοῦ τοῦ Χίτλερ, συνέρρεαν μαζικῶς στὶς νότιες χῶρες.
Κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ἡ παραπαιδεία εἶχε μεγάλη ἄνθησι. Ὁ Σουλτᾶνος ἀνέθεσε τὴν ἐκμάθησι τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἄνοιξε μὲ τὴν σειρά της ἰδιωτικὰ φροντιστήρια, τὰ ὁποῖα ὠνομάστηκαν Κρυφὰ Σχολειά. Τὸ ὀνομαστώτερο βρισκόταν στὴν χαράδρα τοῦ Λουσίου, πάνω στὸν γκρεμό, λόγῳ τῆς καταπληκτικῆς θέας. Τὰ παιδιά, ἐκτὸς ἀπὸ Ἑλληνικὴ Γλῶσσα, παρακολουθοῦσαν σύμφωνα μὲ τὸ πρόγραμμα τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου τοῦ Σουλτάνου, Ἑλληνικὴ Ἱστορία, Θρησκευτικὰ καὶ...Ἑλληνικὴ Φιλοσοφία.
Λόγῳ τῆς κακῆς Παιδείας, ποὺ συνεχιζόταν ἀπὸ τὸ Βυζάντιο, πολλοὶ γονεῖς ἔστελναν τὰ παιδιά τους γιὰ σπουδὲς στὸ ἐξωτερικό. Ὅταν ὅμως ἐπεκράτησε ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία, ἵδρυσε πολλὰ κολλέγια ἀνωτέρας ἐκπαιδεύσεως, οἱ ἀπόφοιτοι τῶν ὁποίων εὕρισκαν ἀμέσως δουλειὰ στὸ Δημόσιο. Πολλοὶ Ἕλληνες ἔστελναν τὰ παιδιά τους σὲ αὐτὰ τὰ κολλέγια γιὰ νὰ κάνουν καρριέρα. Οἱ ἀπόφοιτοί τους ὠνομάζονταν Γενίτσαροι.
Στὶς 15 Αὐγούστου τοῦ 1940, τότε ποὺ ἡ Μύκονος δὲν εἶχε ἀκόμη ἀναπτυχθῆ τουριστικῶς, ὁ κόσμος καθὼς καὶ πολλοὶ τουρίστες συνέρρεαν στὴν Τῆνο ὅπου καὶ διασκέδαζαν στὸ πανυγήρι τῆς Μεγαλόχαρης. Μάλιστα ἔγινε καὶ ἕνα ἀτύχημα ὅταν ἕνα Ἰταλικὸ κρουαζιερο-ὑποβρύχιο ἔπεσε ἀπὸ ἀμέλεια τοῦ κυβερνήτη στὸ ἑλληνικὸ πλοῖο Ἕλλη.
Κατὰ τὴν περίοδο 1940-1944 εἶχε ξεσπάσει στὴν Ἑλλάδα φοβερὸς ρατσισμὸς καὶ ξενοφοβία εἰς βάρος τῶν Γερμανῶν οἰκονομικῶν μεταναστῶν. Μόνο λίγοι Ἕλληνες εἶδαν τοὺς Γερμανοὺς ὡς ἰσοτίμους Εὐρωπαίους πολῖτες. Ἦσαν οἱ γνωστοὶ Γερμανοτσολιάδες, οἱ ὁποῖοι ἐργάσθηκαν γιὰ τὸ ὅραμα τῆς Ἡνωμένης Εὐρώπης.
Ὅταν ἦλθαν οἱ Τοῦρκοι στὰ Βαλκάνια, οἱ λαοὶ τῶν Βαλκανίων τοὺς ἀντιμετώπισαν μὲ προκατάληψι καὶ τρομο-ὑστερία. Πολλοὶ δὲ ρατσιστὲς ἀντέδρασαν στὶς προθέσεις τῆς Ὀθωμανικῆς κυβερνήσεως νὰ κατασκευάση τζαμιὰ σὲ κεντρικὰ σημεῖα τῶν κατεχομένων ἐδαφῶν. Οἱ μόνοι, οἱ ὁποῖοι ἔδειξαν ἀνωτερότητα ἦσαν μιὰ μερὶς τῶν βορείων Ἀλβανῶν, οἱ γνωστοὶ Τουρκαλβανοί, οἱ ὁποῖοι ὑπεδέχθησαν μὲ τέτοια ἀγάπη τοὺς Τούρκους, ὥστε ἔγιναν καὶ οἱ ἴδιοι Μουσουλμάνοι. Ὅσοι Ἀλβανοὶ ἦσαν ρατσιστὲς ἀναγκάστηκαν νὰ καταφύγουν στὴν Νότια Ἰταλία καὶ στὴν Ἤπειρο.
Τὸ 1941 εἶχε ἀναπτυχθῆ ὁ φθηνὸς τουρισμὸς στὴν Κρήτη. Πολλοὶ μάλιστα Γερμανοὶ ἀπὸ χαμηλώτερα οἰκονομικὰ στρώματα εὕρισκαν πάμφθηνες πτήσεις τσάρτερ, χωρὶς κατάλυμα στὸ νησί. Γιὰ νὰ γλυτώσουν δὲ καὶ τοὺς φόρους ἀεροδρομίου ἔπεφταν στὸ νησὶ μὲ ἀλεξίπτωτο. Σὲ πολλοὺς Κρητικοὺς δὲν ἄρεσε ὁ τουρισμὸς αὐτός, ὁ ὁποῖος δὲν ἀπέφερε συνάλλαγμα καὶ κακοδέχτηκαν τοὺς Γερμανοὺς στὸ νησί. Ἔτσι ἔγινε ἡ μάχη τῆς Κρήτης.
Ἕνα ἑορταστικὸ τριήμερο τοῦ 1826 συνέβη ἕνα τρομερὸ δυστύχημα στὸ Μεσολόγγι. Κατὰ τὴν μαζικὴ ἔξοδο ἀπὸ τὴν πόλι, πολλοὶ κάτοικοι ποδοπατήθηκαν στὸ μεγάλο μποτιλιάρισμα, τὸ ὁποῖο προεκλήθη ἐπειδὴ ἕνας Τοῦρκος ὑπάλληλος ἀμέλησε νὰ ἀνοίξη τὸ ἕνα φύλλο τῆς θύρας τῆς ἐξόδου τῆς πόλεως. Ἀνάλογο περιστατικὸ συνέβη τὸ 1981 μὲ τὴν θύρα 7 τοῦ Ὀλυμπιακοῦ.
Οἱ παραπάνω περιγραφὲς φαντάζουν κωμικές. Καὶ εἶναι κωμικές. Μὴ ἀπορήσετε ὅμως ἐὰν διαβάσετε παρόμοιες περιγραφὲς στὰ μελλοντικὰ βιβλία Ἱστορίας. Κι αὐτὸ θὰ συμβῆ ἐὰν ἐξακολουθήσουμε νὰ ἀδιαφοροῦμε γι' αὐτὰ ποὺ μᾶς ἀφοροῦν.
Καὶ τότε θὰ κλαῖμε μὲ μαῦρο δάκρυ!
Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό
