12 ἀλήθειες γιὰ τὶς αἰτίες καὶ τοὺς αἰτίους τῆς καταστροφῆς μας

Στόμα της Αλήθειας (Ρώμη)
Πηγή: Through Eternity

«Κράτος ἀσυστόλων/καὶ πεσμένων κώλων/κωλοέλληνες»
Διον. Σαββόπουλος

Ἀλήθεια πρώτη: «Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς δὲν κάνουμε καμιὰ πολιτικὴ καθόλου. Ρίχνουμε μονάχα στάχτη στὰ μάτια τοῦ κόσμου καὶ γλείφουμε τὰ πόδια τῆς Τουρκίας… Ἂς καταργήσουμε τὸ ὑπουργεῖο τῶν Ἐξωτερικῶν, δὲν ἔχει νὰ χάσει κανεὶς ἄλλος τίποτα, ἐκτὸς ἀπὸ μερικοὺς ὑπαλλήλους ποὺ θὰ χάσουν τὴ θέση τους». (Ἴων Δραγούμης, «Μαρτύρων καὶ Ἡρώων Αἷμα», 1907).

Ἀλήθεια δεύτερη: «Οἱ ἡμέτεροι πολιτικοὶ ὄχι μόνο ἀγνοοῦν καὶ ἀπεχθάνονται τὴν ἱστορίαν, ἀλλὰ τρέφουσι πρὸς αὐτὴν βαθυτάτην περιφρόνησιν». (Δημ. Βερναρδάκης, 1876, ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ καθ. Ἀπ. Βακαλόπουλου, «Ὁ χαρακτήρας τῶν Ἑλλήνων»).

Ἀλήθεια τρίτη: «Δύστυχη Ἑλλάδα, νά ᾽ταν οἱ ξένοι μονάχα, μὰ καὶ οἱ Ἕλληνες; Καὶ καλὰ οἱ Ἕλληνες γενικά, μὰ καὶ οἱ πιὸ κοντινοί μας, οἱ “διανοούμενοι”; Νὰ βλέπουν τὸν τόπο τους μὲ ἀγανάκτηση, σὰ μία ὁποιαδήποτε μικρὴ χώρα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς; Ἐπειδὴ τὰ Πανεπιστήμια δὲν ἔχουν σύγχρονα ἐργαστήρια, γιὰ νὰ μὴν πῶ: ἐπειδὴ τὰ οὐρητήρια δὲν διαθέτουν ἠλεκτρονικὸ μάτι; Ἔ, λοιπόν, κι ἐγὼ θὰ τὸ ἐξομολογηθῶ μὲ μίαν εἰλικρίνεια ποὺ δὲν ἀξίζει νὰ τὴν εἰρωνευτεῖ κανείς: νιώθω ἕνας ἀριστοκράτης ποὺ ἔχει –ὁ μόνος ποὺ ἔχει– τὸ προνόμιο νὰ λέει τὸν οὐρανὸ “οὐρανὸ” καὶ τὴ θάλασσα “θάλασσα”, ἀκριβῶς ὅπως ἡ Σαπφώ, ἀκριβῶς ὅπως ὁ Ρωμανὸς ὁ Μελωδός, ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια…». (Ὀδ. Ἐλύτης, «τὸ χρονικὸ μίας δεκαετίας», 1974).

Ἀλήθεια τέταρτη: «Ἡ βλακεία, ἡ ἐγωπάθεια, ἡ μωρία καὶ γενικὰ ἡ ἀναπηρία τῆς ἡγετικῆς τάξης στὴ σημερινὴ Ἑλλάδα σὲ φέρνει στὴν ἀνάγκη νὰ ξεράσεις… εἶμαι βέβαιος πὼς τοῦτοι οἱ ἐλεεινοὶ δὲν ἀντιπροσωπεύουν τὴν ζωντανὴ Ἑλλάδα, ὑπάρχουν ἄγνωστοι πολλοὶ ποὺ δὲν ξέρουν, ἀλλὰ ποὺ ἀξίζουν, ποὺ σὲ φωνάζουν». (Γ. Σεφέρης, «Πολιτικὸ ἡμερολόγιο», 1945).

Ἀλήθεια πέμπτη: «Δυστυχισμένη Ἑλλάς, δυστυχισμένοι Ἕλληνες! Ἀναθεματισμένοι κυβερνῆτες… σιχάθηκα τέτοια λευτεριά… ἂν μᾶς ἔλεγε κανεὶς αὐτείνη τὴν λευτεριλα, ὁπού θὰ γευόμαστε, θὰ περικαλούσαμε τὸν Θεὸν νὰ μᾶς ἀφήσει εἰς τοὺς Τούρκους, ἄλλα τόσα χρόνια, ὅσο νὰ γνωρίσουν οἱ ἄνθρωποι τί θὰ εἰπεῖ πατρίδα, τί θὰ εἰπεῖ θρησκεία, τί θὰ εἰπεῖ φιλοτιμία, ἀρετὴ καὶ τιμιότη. Αὐτὰ λείπουν ἀπ’ ὅλους ἐμᾶς, στρατιωτικοὺς καὶ πολιτικούς… Ὁ Θεὸς ἂς κάμη τὸ ἔλεός του νὰ μᾶς γλυτώσει ἀπὸ τὸν μεγάλον γκρεμνὸν ὅπου τρέχομεν νὰ τζακιστοῦμεν». (στρατηγὸς Μακρυγιάννης, «ἀπομνημονεύματα», 1835).

Ἀλήθεια ἕκτη: «Οἱ ἄνθρωποι (ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα) καταντήσανε σὰν ἄδεια κανάτια, καὶ προσπαθοῦν νὰ γεμίσουν τὸν ἑαυτό τους, ρίχνοντας μέσα ἕνα σωρὸ σκουπίδια, μπάλες, ἐκθέσεις μὲ τερατουργήματα, ὁμιλίες καὶ ἀερολογίες, καλλιστεῖα, ποὺ μετριέται ἡ ἐμορφιὰ μὲ τὴ μεζούρα, καρνάβαλους ἠλίθιους, συλλόγους λογῆς-λογῆς μὲ γεύματα καὶ μὲ σοβαρὲς συζητήσεις γιὰ τὸν ἴσκιο τοῦ γαϊδάρου, κι ἕνα σωρὸ ἄλλα τέτοια». (Φ. Κόντογλου, «Μυστικὰ Ἄνθη», πρώτη ἔκδοση 1977).

Ἀλήθεια ἕβδομη: «Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση μὴ μπορώντας νὰ δώσει στὴν Τουρκία ὅλα, ὅσα ἐπιθυμεῖ, θὰ ἐπιδιώκει νὰ τὴν κατευνάσει μὲ ἑλληνικὰ ἔξοδα, πιέζοντας δηλαδὴ τὴν Ἑλλάδα νὰ δεχθεῖ τὶς τουρκικὲς ἀξιώσεις στὸ Αἰγαῖο καὶ στὴν Κύπρο». (Παν. Κονδύλης, «Θεωρία Πολέμου», 1988).

Ἀλήθεια ὄγδοη: «Πιστεύω ὅτι θὰ ζήσουμε ἄλλη μία Τουρκοκρατία. Ἡ ΕΟΚ εἶναι μία Τουρκοκρατία ἄλλης μορφῆς. Θὰ ὑπάρξουν, βέβαια, οἱ ἐξαιρέσεις, ὅπως πάντα ὑπῆρξαν. Καὶ τότε οἱ ἄνθρωποι δὲν ἔφυγαν ἔξω; Ἀλλὰ ὁ Λαὸς θὰ ζεῖ ὅπως στὴν Τουρκοκρατία. Κατὰ βάθος χαίρομαι, ποὺ δὲν θὰ ζῶ, γιὰ νὰ τὰ βλέπω αὐτά». (Μάνος Χατζιδάκις, «Τὰ σχόλια τοῦ Τρίτου», 1980).

Ἀλήθεια ἔνατη: «Τοὺς λέω: ὁ Θεὸς νὰ φυλάξει νὰ μὴν ἔρθουν οἱ βάρβαροι καὶ μᾶς ἀτιμάσουν! Καὶ μοῦ λένε: “καὶ τί θὰ πάθουμε;” Ἀκοῦς κουβέντα: Ἄντε νὰ λείψετε, χαμένοι ἄνθρωποι. Τέτοιοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι σήμερα. Δῶστ’ τους χρήματα, αὐτοκίνητα καὶ δὲν νοιάζονται οὔτε γιὰ τὴν πίστη οὔτε γιὰ τὴν τιμὴ οὔτε γιὰ τὴν ἐλευθερία». (Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, «Μὲ πόνο καὶ ἀγάπη γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο», τόμ. Α´, 1990).

Ἀλήθεια δέκατη: «Ἄγγλος ἢ Γερμανὸς ἢ Γάλλος (ἢ Ἀμερικανὸς) δύναται νὰ εἶναι κοσμοπολίτης ἢ ἀναρχικὸς ἢ ἄθεος ἢ ὁτιδήποτε. Ἔκανε τὸ πατριωτικὸν χρέος του, ἔκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα εἶναι ἐλεύθερος νὰ ἐπαγγέλλεται, χάριν πολυτελείας, τὴν ἀπιστίαν καὶ τὴν ἀπαισιοδοξίαν. Ἀλλὰ Γραικύλος τῆς σήμερον, ὅστις θέλει νὰ κάμει δημοσίᾳ τὸν ἄθεον ἢ τὸν κοσμοπολίτην, ὁμοιάζει μὲ νάνον ἀνορθούμενον ἐπ’ ἄκρων ὀνύχων καὶ τανυόμενον νὰ φθάσει εἰς ὕψος καὶ φανεῖ καὶ αὐτὸς γίγας. Τὸ ἑλληνικὸν ἔθνος ἔχει καὶ θὰ ἔχει διὰ παντὸς ἀνάγκην τῆς θρησκείας του. (Ἀλ. Παπαδιαμάντης, «Λαμπριάτικος Ψάλτης», 1900).

Ἀλήθεια ἑνδέκατη: «Τὸ καθῆκον πρὸς τὴν πατρίδα εἶναι μέγιστον. Ἡ πατρὶς κινδυνεύει καὶ ἤδη ἀνήκομεν εἰς αὐτήν. Ἡ Μακεδονία εἶναι οἱ πνεύμονες ὅλης τῆς Ἑλλάδος καὶ ἄνευ αὐτῶν ἡ λοιπὴ Ἑλλὰς δὲν δύναται νὰ ζήσει. Ἂς ἀφήσωμεν τὰς συγκινήσεις καὶ ἂς σπεύσωμεν εἰς τὴν φωνήν της ἐν ὅσῳ εἶναι καιρός». (Παῦλος Μελᾶς, 1904, ἀπὸ τὸ ὁμώνυμο βιβλίο τῆς γυναίκας του Ναταλίας).

Ἀλήθεια δωδέκατη: «Ἡ Μακεδονία εἶναι τόπος ἀληθινῆς ζωῆς, ὄχι ψεύτικης ὅπως εἶναι ἡ Ἀθήνα. Οἱ Ἕλληνες, ποὺ στὴν Ἀθήνα κοπροσκυλιάζουν –καὶ κανένα κίνδυνο δὲν ἔχουν ἀπὸ κανένα- …ὅσοι ἀπ’ αὐτοὺς πῆγαν στὴν Μακεδονία ἐλευθερώθηκαν ἀπὸ τὴν ψευτιά, ποὺ φέρνει παραλυσία καὶ νάρκη… Ἡ Μακεδονία εἶναι σχολεῖο ἐλευθερίας, σχολεῖο ποὺ φτιάχνει ἄνδρες ἐλεύθερους. Ὅλοι οἱ Ἕλληνες «νὰ συμπληρώσουν τὰς σπουδάς των» εἰς τὴν Μακεδονίαν. Ἡ Μακεδονία θὰ μᾶς σώσει. Ἂν τρέξουμε νὰ σώσουμε τὴ Μακεδονία, ἐμεῖς θὰ σωθοῦμε». (Ἴων Δραγούμης).

Ἐπίλογος: Ἐπέλεξα δώδεκα ἀλήθειες, γραμμένες ἀπὸ ἐπιφανεῖς τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς, οἱ ὁποῖες δείχνουν τοὺς αἴτιους καὶ τὶς αἰτίες τῆς κακοδαιμονίας μας, ποὺ ὑπενθυμίζουν τὸ χρέος τοῦ σημερινοῦ Ἕλληνα.

Πηγή: Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία