Συνεχίζουμε να εθελοτυφλούμε...

Γιατί ξορκίζουμε τις λέξεις, τη στιγμή που κάνουμε τις πράξεις που αυτές υποδηλώνουν;

Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Οι λέξεις, δεν είναι κάποιες ασήμαντες οντότητες, ανάξιες της προσοχής και της αγάπης μας.
Ούτε αποτελούν αντικείμενο που ανήκει, κατ' αποκλειστικότητα, στην ιδιοκτησία της φιλολογίας.
Οι λέξεις είναι η σκέψη μας.
Και, η σκέψη μας, είναι η κινητήρια δύναμη της ύπαρξής μας. Είναι το υπνωτικό ή το διεγερτικό της οντότητάς μας.

Αυτά, τα γνωρίζουν πολύ καλά τα "κέντρα λήψης αποφάσεων" και τα εκμεταλλεύονται, αναλόγως.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εντύπωση που μου έκανε, όταν άκουσα τον Ευάγγελο Βενιζέλο, (υπ. Οικονομικών, τότε, το 2011-12) να συνιστά προς τα ΜΜΕ και προς το πολιτικό προσωπικό της Χώρας, να μη χρησιμοποιούν τον όρο “πτώχευση”, αλλά (αναφερόμενοι στον όρο “selective default”) να λένε ελληνιστί “σελέκτιβ ντεφώ”, περιγράφοντας την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, κατά τη φάση του “κουρέματος” του Χρέους (από το οποίο “κούρεμα”, η Χώρα βγήκε από το κουρείο με πλουσιότερη χαίτη, δεμένη σε αλογοουρά!).

Δεν παρακολούθησα αν η προτροπή του αυτή εφαρμόστηκε, ώστε στα καφενεία και αλλού, όπου αναπτύσσεται ο δημόσιος διάλογος μεταξύ των πολιτών, ο κυρ-Μήτσος ο μπογιατζής κι η Ευτέρπη η κομμώτρια, υιοθέτησαν τον όρο (όπως λίγο παλιότερα τους χρηματιστηριακούς όρους “Νταουντζών”, “Λίμιτάπ” και “Λίμιτάουν” που τους κατέστρεψαν) στις μεταξύ τους συζητήσεις για την ανάλυση της οικονομικής κατάστασης της Χώρας, μετά τα “Μνημόνια”.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά την απροσμένως θεαματική κωλοτούμπα και προσγείωσή του στο στρατόπεδο των “Μνημονιακών δυνάμεων”, έκανε τα πάντα για να αλλάξει την ταυτότητα της “Τρόϊκα” και να της βγάλει διαβατήριο ώς “Θεσμοί”, καθώς επίσης και να μετονομάσει το “Μνημόνιο” σε “Πρόγραμμα”...

Εκείνο που έχει, λοιπόν, σημασία να γίνει αντιληπτό, είναι η προσπάθεια της προπαγάνδας του πολιτικού καθεστώτος, να στρογγυλέψει τις αιχμές των αιχμηρών λέξεων, ει δυνατόν να ευνουχίσει τό νόημα από τις λέξεις που αποκαλύπτουν την πραγματική φύση τού καθεστώτος.

Έτσι (παραδείγματος χάριν) το πολιτικό/οικονομικό καθεστώς που κυβερνά τη Χώρα, αυτοπαρουσιάζεται ως Δημοκρατία (δηλαδή μία Πολιτεία στην οποία αποφασίζει για τη ζωή και τις τύχες της ο Δήμος της, δηλαδή ο Λαός της) ενώ πρόκειται για υποδειγματική Ολιγαρχία, αφού για τη ζωή και τις τύχες τού Λαού της Χώρας αποφασίζει η κομματική ελίτ, του (όποιου) κόμματος έρθει πρώτο στις διεξαγόμενες (ως άλλοθι Δημοκρατίας) εκλογές.

Ατράνταχτο παράδειγμα (που εγγράφεται με κεφαλαία στην ιστορία της κομματικής εξαπάτησης, όχι μόνον του “κυρίαρχου” Λαού, αλλά και κορυφαίων κομματικών στελεχών του) αποτελεί η πρόσφατη πρακτική της ηγετικής ομάδας του Αριστερού ΣΥΡΙΖΑ που, μετά από ένα ωραίο θέατρο αντίστασης στους “δανειστές”, τους έδωσε (αντίθετα με όλες τις επίσημες κομματικές αποφάσεις, Συνεδριακές, Κοινοβουλευτικές και λοιπές, αλλά και αντίθετα με το 61% Δημοψηφίσματος!) αυτά που δεν μπορούσε να τους δώσει η “δική” τους (των “δανειστών”) “παράταξη” του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού.

• Γιατί, λοιπόν, η πολιτική Ολιγαρχία (που κυβερνά τη Χώρα) δεν έχει το σθένος να υπερασπιστεί αυτό που πράγματι είναι;
• Γιατί κρύβεται πίσω από Δημοκρατικές διαδικασίες, σφετεριζόμενη την έννοια της Δημοκρατίας;
• Γιατί δεν υπερασπίζεται το πολίτευμα της Ολιγαρχίας, το οποίο υπηρετεί;
• Γιατί φοβάται να κατονομασθεί ως αυτό που πράγματι είναι (Ολιγαρχία) αφού αυτό είναι και το ξέρει;
• Γιατί η Ολιγαρχία, θέλοντας να κρυφτεί στο κέλυφος της Δημοκρατίας, καταστρέφει το νόημα της τελευταίας, με τον σφετερισμό τη λέξης που είναι το όνομα του Δημοκρατικού πολιτεύματος;
• Και γιατί, αυτή η Ολιγαρχία, εξανίσταται όταν αποκαλείται “5η φάλαγξ” και “δωσίλογοι”;

“Δωσίλογος” (σύμφωνα με το λεξικό του Δημητράκου) είναι “ο υπόλογος να δίνει λόγο δια τας πράξεις του”. Όταν αυτός στον οποίο λογοδοτεί, είναι εχθρός/κατακτητής, τότε η λέξη παίρνει την έννοια του “συνεργάτη του κατακτητή, του προδότη”.

Υπάρχει, έστω και ένας Έλληνας ή Ελληνίδα που δεν βλέπει πως η εκάστοτε Ελληνική Βουλή και Κυβέρνηση (μετά την υπογραφή της στα “Μνημόνια”) λογοδοτεί στην “Τρόϊκα” ή “Θεσμούς”, που εκπροσωπούν τις εξωχώριες δυνάμεις των “δανειστών”; Και ο “δανειστής” που σου επιβάλλει να σου πάρει το βιος και την περιουσία σου και δεν τον νοιάζει κι αν πεθάνεις, δεν είναι εχθρός;

Γιατί, λοιπόν, διαμαρτύρονται οι λογοδοτούντες σε εξωχώριες δυνάμεις;
Είναι δωσίλογοι και με τη βούλα!
Υποδειγματικοί...

“Πέμπτη φάλαγγα” ονομάζεται “η εντός πολιορκημένης πόλης, ή και εμπόλεμης χώρας γενικότερα, εκδηλωθείσα προπαγάνδα επ΄ ωφελεία του εχθρού. Επίσης, εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως, με οτιδήποτε μέσο μπορεί να υπονομεύσει το φρόνημα ή και την ικανότητα των αμυνομένων, από δολιοφθορά, μέχρι απλή διασπορά ψευδών ειδήσεων, π.χ. ραδιοφωνικές ανακοινώσεις ή έντυπες προτροπές (φέιγ-βολάν)”.

Αυτή η προπαγάνδα, δεν ασκείται επί 24ώρου βάσεως, για να πείσει την Ελληνική κοινωνία ότι καλώς γίνονται όσα γίνονται;

Δεν είμαστε όλοι μας υποκείμενα ενός ανηλεούς νοητικού και ψυχολογικού βομβαρδισμού που από το πρωί ως το βράδυ φωνάζει μονότονα μέσα στο σαλόνι, στην κουζίνα και στην κρεβατοκάμαρά μας, από τις οθόνες της τηλεόρασης και έχει επιβάλλει την άποψη πως “ικανοί για να μας σώσουν, είναι οι ανίκανοι που μας κατέστρεψαν”, πως “δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς”, πώς “χρωστάμε και πρέπει να πληρώσουμε”, πως “μαζί τα φάγαμε”, πως “το εθνικό νόμισμα είναι καταστροφή” και άλλα τέτοια ανιστόρητα και ανισόρροπα;

Ή μήπως υπάρχει κανένας πολίτης (σκεπτόμενος με την κοινή λογική) που δεν βλέπει ότι η Χώρα δεν είναι απλά πολιορκημένη, αλλά ήδη παραδομένη στα χέρια και τις διαθέσεις εξωχώριων δυνάμεων με αντίθετα από τη Χώρα μας συμφέροντα, όπως είναι παντού και πάντα επί της Υφηλίου, τα συμφέροντα δανειστή και δανειζόμενου, όταν ο τελευταίος είναι ανίκανος να πληρώσει τη δόση του, καθώς τότε “ο θάνατος του ενός είναι η ζωή του άλλου”;

Και, ποιος, επί τέλους, θα υπερασπισθεί τις ανυπεράσπιστες λέξεις, που ο καθ΄ένας που μπορεί να έχει το “δημόσιο βήμα” (TV) τις βιάζει βαναύσως και ατιμωρητί;

Οι λέξεις, δεν είναι κάποιες ασήμαντες οντότητες, ανάξιες της προσοχής και της αγάπης μας.
Οι λέξεις είναι η σκέψη μας...

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους