"Γιατί οι λύκοι είναι για να τρων τα πρόβατα. Έτσι τους έφιακε ο Θεός..."

Δεν θα ξεχάσω, όμως, ποτέ στη ζωή μου, την πρώτη μου συνάντηση με λύκο σ΄ αυτό το μέρος. Την πρώτη μου συνάντηση με το μεγάλο και περήφανο αυτό θηλαστικό, που έχει κατηγορηθεί, συκοφαντηθεί και κυνηγηθεί από τον άνθρωπο περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο είδος ζώου, πουλιού, εντόμου, ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο...

Ήταν αρχές του Ιούνη του 1976, όταν με μια ομάδα φίλων του Ορειβατικού Αθηνών, στον οποίο άνηκα τότε, βαδίζαμε από το πανέμορφο χωριό Άγραφα της Ευρυτανίας, ακολουθώντας το παλιό και εξαιρετικής αισθητικής μονοπάτι που ανεβαίνει από τον οικισμό προς το φημισμένο οροπέδιο της Νάλιας.{...}

Περιπέτεια που δεν μπορεί σήμερα κάποιος να ξαναζήσει, γιατί, απλούστατα, οι δρόμοι "σκαπετήσανε" παντού, η ασυνειδησία (οι εκπτώσεις, βλέπετε!) των εργολάβων γέμισε με μπάζα τις όχθες του Αγραφιώτη, τα τσιμεντένια γιοφύρια χαλάσανε την αισθητική του τοπίου {...}

Μετά από 4 ώρες, ανηφορική πορεία, σε ένα από τα χωρίς αμφιβολία ωραιότερα μονοπάτια των ελληνικών βουνών - αλήθεια, τι μεγάλοι τεχνίτες υπήρξαν αυτοί οι απλοί άνθρωποι που χάραξαν και συντήρησαν τέτοια μονοπάτια-αριστουργήματα τα οποία σέβονται το ανάγλυφο της γης και της φύσης {...}

Και ξάφνου, να, λίγο πιο κάτω από το διάσελο, δεν θα ήταν σε περισσότερο από 100 μέτρα, είδα την φιγούρα ενός μεγάλου, γκρίζου, στα χρώματα του καλοκαιριού, λύκου. Στάθηκα αποσβολωμένος, αρκετή ώρα ακίνητος, κοιτώντας τον με αισθήματα ανάμεικτα, φόβου και θαυμασμού. Καθόταν όρθιος κι ακίνητος και με κοιτούσε κι αυτός, σίγουρα με περιέργεια, ίσως και με λίγο φόβο, γιατί γι΄αυτόν ήμουν ο μεγάλος εχθρός που θα μπορούσε να σηκώσει την επαναληπτική καραμπίνα και...

Ήταν ένας μεγαλόσωμος λύκος, σίγουρα αρσενικός και αρκετά γερασμένος. Δε θυμάμαι πόση ώρα τον κοιτούσα και με κοιτούσε. Ήξερα, τότε, τόσα λίγα πράγματα για τους λύκους και ειλικρινά δεν ήξερα εάν θα έπρεπε να φύγω τρέχοντας ή να βάλω τις φωνές στους συνοδοιπόρους μου, που, σταθερά, προχωρούσαν και τους έβλεπα από μακρυά να ξεμακραίνουν προς την κορυφή. Η ταραχή μου ήταν μεγάλη. Ο λύκος, εντελώς ακίνητος, με καρφωμένο το βλέμμα του επάνω μου, φαίνεται με περιεργαζόταν, προσπαθώντας να μαντέψει τις προθέσεις μου. "Σήμερα ο λύκος", σκέφτηκα, "κινδυνεύει περισσότερο από την Κοκκινοσκουφίτσα", και προσπάθησα να βγάλω από το σακίδιο τη φωτογραφική μου μηχανή. Δεν πρόλαβα όμως, γιατί το μεγάλο θηλαστικό, με σηκωμένη εντελώς την ουρά (σημείο υπεροχής, που έδειχνε ότι δε με φοβόταν!), πήρε στροφή, και χάθηκε στο δάσος με τις οξιές, με κατεύθυνση προς τον οικισμό Βαλάρι των Βραγγιανών. Κάθισα αρκετή ώρα στο διάσελο, περιμένοντας μήπως κάπου ξαναφανεί. Μάταια όμως...{...}

Κανένας ορειβάτης δε με πίστεψε εκείνο το βράδυ.

"Μπα, θα΄ταν κάνα τσοπανόσκυλο", είπε κάποιος. "Ε, και τι έγινε;" απάντησε άλλος. Μόνο ο γερό-Δημόπουλος, ένας γλυκύτατος τσοπάνος, που΄χαν δει πολλά τα μάτια του, με πίστεψε. "Πρέπει να΄ναι μονόλυκος, που παρακολουθεί το κοπάδι μου", μου κάνει. "Προχθές μ΄φαγε μια προβατίνα γαλάρα. Αμ, τι να κάνει κι αυτός, πείναγε. Οι λύκοι είναι για να τρων πρόβατα: έτσι τους έφιακε ο Θεός".

Τα λόγια του με συγκλόνισαν. Και ήταν τα λόγια τα βιοκεντρικά κάποιου που μόλις είχε υποστεί ζημιά από λύκο. Σπουδαία λόγια, από αυτά που έχω ακούσει λίγες φορές στη ζωή μου... "Η φύση διδάσκει τον άνθρωπο", έλεγε ο μεγάλος της Ορθοδοξίας Μέγας Βασίλειος...

Αρχές της δεκαετίας του ΄80, στα καφενεία της Ρούμελης, η μπίρα νικάει στα σημεία το τσίπουρο κι η κόκα-κόλα, το κρασί και τα άθλια ινδολαϊκά και τα ντίσκο, τα κλέφτικα δημοτικά τραγούδια. Πολιτισμικά φαινόμενα, που έχουν απήχηση, δυστυχώς και στον χαρακτήρα των ανθρώπων πολλών ορεινών περιοχών της Ελλάδας.{...}

Οι λύκοι δεν ψοφάνε, πεθαίνουν όπως κι εμείς...

Ο λύκος πεθαίνει όπως ο άνθρωπος...

Αργότερα κάπου διάβασα ότι οι Ινδιάνοι της Βόρειας Αμερικής πίστευαν ότι ο λύκος είναι 10% κρέας και κόκαλα και 90% ψυχή!

Φίλε λύκε, θα ήθελα να διηγηθείς, σε όλες αυτές τις γενιές ορειβατών και πεζοπόρων, που το μόνο που τους νοιάζει είναι η κορυφή, ότι μαζί με το χαμό του τελευταίου λύκου θα χαθεί η ίδια η ελευθερία.

Γιατί οι λύκοι είναι για να τρων πρόβατα. Έτσι τους έφιακε ο Θεός...

Τίποτε περισσότερο, κι ο Θεός ας με συγχωρέσει...

Το βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας, Κώστας Στεφ. Τσίπηρας, το αφιέρωσε στη μνήμη δύο μεγάλων ταξειδευτών, όπως τους χαρακτηρίζει, τον Μίχο Καλλιγέρη και τον Νώντα Νίκα.

Προσωπικές ευχαριστίες στον ίδιο γιατί σαν γνήσιος αριστοτελιστής αγαπά και σέβεται τη φύση και έχει έναν μοναδικό τρόπο μέσω της γραφής του να μας κάνει κοινωνούς του μεγαλείου της.

Πηγή: Χάρτινα ταξίδια, εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
Ἐπιμέλεια: Χρύσα Νικολοπούλου/Ἑλλήνων Φῶς