Γι’ αυτό ευχόμαστε «Καλή Λευτεριά»

Αν έχω κρατήσει κάτι από τα ελάχιστα που έχω διαβάσει για τον Σωκράτη, είναι πως δεν μπορείς να διδάξεις στους ανθρώπους τίποτα, μόνο να τους κάνεις να σκεφτούν. Και αν το πράξεις, έχει κερδίσει ήδη πολλά. Έχουμε χαράξει πλέον έναν αγώνα γεμάτο νομικά όπλα, ορολογίες, αρχές δικαίου, συνταγματικές πρόνοιες, ζητήματα οικονομίας και ασφάλειας. Και πολύ καλά έχουμε κάνει. Αποτελεί ένα από τα πιο ισχυρά όπλα την ίδια στιγμή που γεννούν ξεκάθαρα ερωτήματα για το μέλλον ενός λαού που επιλέχθηκε να ζήσει μέσα στη μέση μιας τρικυμισμένης θάλασσας. Όμως, δεν πρέπει να αφήνουμε πίσω την αιτία που μας έφερε ως εδώ. Που μας έδωσε την κινητήρια δύναμη να μετατρέψουμε τις σπουδές μας σε ένα όπλο στον αγώνα για αποκατάσταση της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Ταυτιστήκαμε και αγαπήσαμε μια «ράτσα» με τέτοια αφοσίωση που όμοιά της δύσκολα θα βρεις στον πλανήτη – μια αγάπη που απεχθάνεται κάθε έννοια φασισμού. Κρεμάσαμε στους τοίχους μας φωτογραφίες ασπρόμαυρων φιγούρων που ποτέ δεν γνωρίσαμε και δεν θα μάθουμε ποτέ τον ήχο της φωνής τους. Δακρύσαμε στη θέα της γαλανόλευκης από το πιο ξεχασμένο δημοτικό σχολείο μέχρι τον Λευκό Πύργο και τον Παρθενώνα. Ξελαρυγγιαστήκαμε και ενίοτε κινδυνέψαμε σε οδοφράγματα και πορείες ζητώντας «επιστροφή» σε ένα σπίτι, ένα χωρίο, μια πόλη που δεν περπατήσαμε ή ζήσαμε ποτέ.

Εκεί βρίσκεται η ειδοποιός διαφορά. Στο ότι εμείς ταυτίζουμε τη λύση με την καθημερινότητά μας, με τις αξίες μας, με το δίκαιο. Με το πριν και το μετά μας. Ζητάμε τη φυσική μας συνέχεια, σε μια πατρίδα που μεγαλώσαμε και ποτέ δεν χαρήκαμε. Σε μια πατρίδα που τη χτίζουμε κομμάτι κομμάτι με τις αναμνήσεις των παππούδων και των γιαγιάδων. Που την ατενίζουμε από μακριά. Στην Κύπρο δεν βλέπουμε ούτε σκεφτόμαστε τις συνέπειες του πολέμου, τις βιώνουμε. Δεν προσπαθούμε να κατανοήσουμε τον πόνο του πρόσφυγα, την αγωνία για τον αγνοούμενο. Γεννηθήκαμε βιώνοντάς τα. Αυτό το βίωμα μας έφερε ως εδώ, μας κράτησε και μας άνδρωσε. Μας πείσμωσε μέσα στους αιώνες, μετενσαρκώθηκε σε μορφές ακούραστες και περήφανες και έφτασε στο σήμερα. Και μέσα σε όλα αυτά επαναλαμβάνουμε: Θέλουμε να ζήσουμε σαν το 60% του πλανήτη, δηλαδή όχι σε ομοσπονδίες! Μπορεί για μας το Βέλγιο να μην είναι και η καλύτερη επιλογή. Όχι γιατί είμαστε μισαλλόδοξοι. Αλλά γιατί μετά από 300 μέρες ακυβερνησία, το έντονο κλίμα αμφισβήτησης και απόσχισης και τα τόσα άλλα προβλήματα δεν μας πείθουν! Γιατί μπορούμε να σκεφτούμε πως η ομοσπονδία της Κύπρου από αυτήν της Αμερικής θα διαφέρει από τη γη μέχρι τον ουρανό. Και γιατί οι αξίες που χτίσαμε δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε εκπτώσεις σε τέτοια ζητήματα.

Άλλη μια χρονιά ξημερώνει με την ελευθερία να αποτυπώνεται μοναχά στα βιβλία στο πάνω ράφι του γραφείου. Άλλη μια χρονιά ξημερώνει με τον εθνοφρουρό να αναλαμβάνει τη σκοπιά στο φυλάκιό του, πενήντα μέτρα από τον Τούρκο εισβολέα. Άλλη μια χρονιά ξημερώνει και μας βρίσκει να γράφουμε για την Κύπρο στην οποία θέλουμε να ζήσουμε. Καθώς ατενίζουμε το μέλλον, πατώντας καλά στο παρόν και με τις γνώσεις του παρελθόντος, συνεχίζουμε. Τη ζωή μας τη χτίσαμε πάνω στις αξίες μας και όσο ζούμε θα τις κάνουμε βίωμα. Και γι’ αυτό ευχόμαστε «Καλή Λευτεριά».

Γιώργος Λαγάκος
Περί Συνδρόμων

Πηγή: Εφημερίδα Ένωσις