Ὠδή σέ μιά Ἑλληνική Ὑδρία

15 Φεβρουαρίου, 2016 - 11:36

4e56b2d614c5abb0dfa582da077809fb

John Keats

Ὧ! Σύ! Ἁγνή! Ἀσάλευτη Νύμφη τῆς Ἐρημίας!
Ὡ! Τέκνο σύ τῶν Ἥσυχων καί τῶν Ἀργῶν Καιρῶν!
Ἱστορικέ τῆς Ὑπαίθρου, πού ἀνθένια μιά Ἱστορία
γράφεις κι ἀπό τήν Ποίηση ἀκόμη πιο γλυκιά,
πές μου ποιοί Μύθοι ἀπόκρυφοι στοιχειώνουν τή Μορφή σου -
Μύθοι Θεῶν; Μύθοι θνητῶν; Ἤ τάχα καί τῶν δύο;
Καί ποῦ; Στά Τέμπη ἤ στίς κλεινές τῆς Ἀρκαδίας Πεδιάδες;
Καί ποιοί οἱ Θεοί καί οἱ θνητοί κι οἱ Κόρες οἱ ἐγκρατεῖς;
Καί τό ἔξαλλο Κυνηγητό; Γιά Λυτρωμό ποιά ἡ Μάχη;
Κι ἡ Ἔκσταση ἡ ἀνήμερη;..τά Τύμπανα;..οἱ Αὐλοί;

Ὅσες ἀκούγονται, γλυκές εἶναι οἱ Μελωδίες
μά πιό γλυκές οἱ Ἀνάκουστες. Γι΄ αὐτό παίξετε Αὐλοί
παίξτε ὄχι γιά τ΄ Αὐτί - ἀλλά γιά Κάτι πιό πού ἀξίζει:
γιά τά Τραγούδια τ΄ ἄϋλα καί τά χωρίς Σκοπό.
Κάτω ἀπ΄τά Δέντρα δέν μπορεῖς ν΄ ἀφήσεις τό Τραγούδι.
ὡραῖα Νιότη, κι οὕτε γυμνά νά μείνουν τά Κλαδιά.
Ποτέ ἀκούραστε Ἐραστή Φίλημα δέ θά δώσεις
Κι ἄς φτάνεις πάντοτε κοντά στό Στόχο σου. Ἄλλἀ
δέ θά χαθεῖ - μήν κλαῖς - ποτέ - ποτέ ἡ Ἀγαπημένη -
γιά πάντα θά τήν ἀγαπᾶς καί θά ΄ναι ὡραῖα Αὐτή.
Ἄ! Ὄλβια! Ὄλβια Κλαδιά! Ἡ Ἄνοιξη κι ἄς φὐγει
ποτέ δέ θά σᾶς πέσουνε τά Φύλλα σας Ἐσᾶς.
Καί ἀκοῦραστε Τραγουδιστή καί τρισευτυχισμένε,
γιά πάντα θά τονίζεις σύ Τραγούδια πάντα νιά.
Καί πιό γλυκιά! Γλυκύτερη! Γλυκύτερη Ἀγάπη!
Πάντα πυρρή καί πάντοτε ἀκόμα ποθητή.
Πάντα μισολιπόθυμη, καί νέα...πάντα νέα...
Ὅλες μακριά οἱ ζωντανές Ἀγάπες οἱ ρηχές
πού ἀφήνουνε μία Καρδιά γεμάτη Λύπη πάντα,
πού Στόμα ἀφήνουνε ξερό καί Μέτωπο νά καίει.

Ποιοί εἶναι Αὐτοί πού σέ Πομπή φτάνουνε γιά Θυσία;
Καί σέ ποιόν πρώϊμο Βωμό, Ἱερέα μυστηριακέ
τό ἀτυχο, χαμηλόβλεπο ὁδηγᾶς ἐσύ Μοσχάρι
μέ τά λουλουδοστόλιστα Λαγόνια καί Πλευρά;
Μικρή ποιά Πόλη πού δροσά Νερά Τήνε φυλᾶνε
ἤ ποιά μέ Κάστρο ἀτάραχο χτισμένη σέ Βουνά
ἀπό Ἀνθρώπους ἄδειασε τή θεία αὐτήν Αὐγούλα;
Κι οἱ Δρόμοι σου, Πόλη μικρή, ἄφωνοι πάντα θά ΄ναι
κι οὔτε Ἀνθρωπος ποτέ σ΄ ἐσέ κανείς θά ξαναρθεῖ.
γιατί, παντέρμη, νά σοῦ πεῖ, γιά πάντα θά ΄σαι πιά.

Σχῆμα ἀττικό! Τάξη σωστή! Μέ λεπτοσμιλεμένους
ἄντρες μαρμάρινους καί Νιές, πού ΄χουν μισοκρυφτεῖ
σέ πατημένα Ἀγριόχορτα καί δάσινα Κλαδάκια!
Ὧ! Σύ! Ἀμίλητη Μορφή! Τή Σκέψη μας πλανᾶς
καθώς ἡ Αίωνιότητα! Ὧ! Ριγηλή εἰκόνα!
Τά Γερατειά σά σβήσουνε κι αὐτῆνε τή Γενιά
θά μένεις σύ ἀνάμεσα σέ Ἄλλων τότε Θλίψεις,
φίλος τοῦ Ἀνθρώπου καί θά λές: "Ἡ Ὁμορφιά εἶν΄
Ἀλήθεια -
καί ἡ Ἀλήθεια εἶν΄ Ὁμορφιά."! Νά τί μονάχα ξέρεις
πάνω στή Γῆ. Κι Ὅλο πού ἀρκεῖ νά ξέρεις εἶναι Αὐτό.