Τὰ μηδενικὰ τῶν Βαλκανίων

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

Τὶς ὧρες τῶν μεγάλων κρίσεων, ὅπως εἶναι οἱ πόλεμοι ἢ καταστάσεις ποὺ βιώνουμε σήμερα, οἱ λαοὶ δίνουν ἐξετάσεις ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Ἄλλοι παίρνουν «ἄριστα», ἄλλοι «μηδέν».

Τὸ 1940, γιὰ παράδειγμα, δείξαμε τὴν ταυτότητά μας τὴν ἐθνικὴ καὶ βρέθηκε ἐντάξει. Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς δοκιμάστηκε «ἐν πυρί, ὡς χρυσὸς ἐν χωνευτηρίῳ» καὶ ἀποδείχτηκε ἀτόφιος καὶ γνήσιος. Νικήσαμε τὶς στρατιὲς τῶν Ἰταλῶν, ἀντισταθήκαμε στὶς γερμανικὲς ὀρδές, παραδίδοντας μαθήματα φιλοπατρίας, ἡρωϊσμοῦ καὶ ἀξιοπρέπειας, τὴν ἴδια ὥρα ποὺ κάποιοι ἄλλοι λαοὶ τῆς Εὐρώπης σήκωναν οἱ ἄντρες τὰ χέρια καὶ οἱ γυναῖκες τους τὰ πόδια, ὅταν ἀντίκριζαν Γερμανοὺς στρατιῶτες.

Τὸ 1990, ὅταν γκρεμοτσακίστηκε ὁ λεγόμενος ὑπαρκτὸς σοσιαλισμός, ἑκατομμύρια ἐξαθλιωμένοι πρόσφυγες, κατέφυγαν σὲ δυτικὲς χῶρες. Μεταξὺ τῶν χωρῶν ὑποδοχῆς «οἰκονομικῶν μεταναστῶν», ὅπως τοὺς ὀνόμαζαν, ἦταν καὶ ἡ Ἑλλάδα. Κυρίως ἡ πατρίδα μας κατέστη «γῆ τῆς ἐπαγγελίας» γιὰ Ἀλβανοὺς λαθρομετανάστες. Τότε δὲν κλείσαμε σύνορα οὔτε στήσαμε ἀγκαθωτοὺς φράκτες γιὰ νὰ ἀποτρέψουμε τὴν εἴσοδό τους. Ἦλθαν, δούλεψαν, «χόρτασαν ψωμί», τὰ παιδιά τους φοίτησαν καὶ φοιτοῦν στὰ σχολεῖα μας, οὐδέποτε συνάντησαν ρατσιστικὴ συμπεριφορά, κανεὶς ὑπουργὸς ἢ πρωθυπουργὸς δὲν δήλωσε ὅτι εἶναι ἀνεπιθύμητοι. Κι ὅλα αὐτὰ παρ’ ὅλο ποὺ βρισκόμαστε σὲ ἐμπόλεμη κατάσταση ἀπὸ τὸν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, γνωρίζαμε τὰ δεινά, τὰ ἐγκλήματα καὶ τὶς δηώσεις ποὺ ὑπέστη ἡ ἑλληνικὴ μειονότητα τῆς Βορείου Ἠπείρου ἀπὸ τὴν μαφία τοῦ Χότζα. Σημειωτέον ὅτι κατὰ τὸν ἑλληνοϊταλικὸ πόλεμο ἐννιὰ ἀλβανικὰ τάγματα συνέπρατταν μὲ τοὺς Ἰταλούς, ἐνῶ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Κατοχῆς, συμμορίες Τσάμηδων διέπραξαν ἀνήκουστα καὶ εἰδεχθῆ ἐγκλήματα κατὰ τῶν Ἑλλήνων τῆς Ἠπείρου. Μηδενικὸ ἦταν καὶ μηδενικὸ παρέμεινε ἡ Ἀλβανία.

Τὸ 2016 Ἀλβανοί, Σκοπιανοί, Βούλγαροι –πολλαπλῶς εὐεργετηθέντες ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα– κλείνουν τὰ σύνορα. Γνωρίζουν ὅτι οἱ λαθρομετανάστες δὲν θέλουν νὰ μείνουν στὶς χῶρες τους, ἀλλὰ νὰ καταλήξουν στὸν Βορρᾶ. Ἐν τούτοις, ὡς ἄβουλα καὶ πειθήνια ἐνεργούμενα τῶν ἰσχυρῶν τῆς Ε.Ε., ὑψώνουν τείχη, καταδικάζοντας τὴν ὅμορη χώρα τους, τὴν πατρίδα μας, σὲ καταστροφή.

Οἱ Σέρβοι γιὰ τοὺς ὁποίους καὶ συλλαλητήρια ὑποστήριξής τους ὀργανώναμε – οἱ μοναδικοὶ στὸν κόσμο – ὅταν τὰ νατοϊκὰ ἀεροπλάνα τοὺς ἰσοπέδωναν, συντάσσονται μὲ τὸ ὑπάκουο βαλκανικὸ συνονθύλευμα. «Ἡ Ἑλλὰς εἶναι μικρὴ χώρα γιὰ νὰ διαπράξει μία τόσο μεγάλη ἀτιμία», εἶπε κάποτε ἕνας πρωθυπουργός μας, ὅταν τοῦ ζητήθηκε ἀπὸ Μεγάλη Δύναμη, νὰ φερθεῖ αἰσχρὰ καὶ ἀνέντιμα στὴν Σερβία. Αὐτὰ ξεχνιοῦνται ὅμως… Ἕνα μηδενικὸ καὶ ἡ Σερβία, ἡ «ἱστορικὴ σύμμαχος»…

Οἱ Βούλγαροι ἀνάβουν λαμπάδες στοὺς μνημονιακοὺς λακέδες ποὺ ἐκδίωξαν χιλιάδες ἑλληνικὲς ἐπιχειρήσεις στὴν χώρα τους. Στυλώθηκε ἡ οἰκονομία τους, ἐνῶ πολλοὶ Βούλγαροι βρῆκαν δουλειὰ καὶ καταφύγιο στὴν Ἑλλάδα τὰ προηγούμενα χρόνια. (Γιὰ νὰ μὴν πῶ γιὰ τὶς συμμορίες, μᾶλλον τουρκόγυφτων κατοίκων τῆς Βουλγαρίας, ποὺ ρήμαξαν τὴν Κεντρικὴ καὶ Ἀνατολικὴ Μακεδονία μὲ τὶς κλεψιές τους. Οἱ ἀγρότες στὶς Σέρρες καὶ τὴν Δράμα περιπολοῦν τὶς νύχτες τοῦ καλοκαιριοῦ, γιὰ νὰ γλιτώσουν ἀπὸ τὶς λεηλασίες τῆς περιουσίας τους).

Συγχωροῦμε, ἀλλὰ δὲν λησμονοῦμε, καὶ τὰ ἀπαίσια ἐγκλήματα τῶν Βουλγάρων, ὅταν, ὡς ὕαινες λυσσασμένες, ἀκολούθησαν τὸ 1941, τὶς γερμανικὲς μεραρχίες καὶ ἐπιδόθηκαν στὶς κομιτατζίδικες πρακτικές τους: Σφαγές, ἁρπαγές, βιαιοπραγίες κατὰ Ἑλλήνων σὲ Δοξάτο, Δράμα καὶ ἀλλοῦ. «Μανή, Θεκέλ, Φάρες, ἐμετρήθης, ἐζυγίσθης καὶ εὑρέθης ἀνάξια». Μηδὲν καὶ ἡ Βουλγαρία…

Ἄφησα τελευταῖο τὸν «ἐκλεκτότερο» τῶν ἀγαθῶν γειτόνων μας. Τὸ κράτος-παρωδία: «τὰ Σκόπια». Γιὰ τοὺς Σκοπιανοὺς προσφεύγω σ’ ἕνα μύθο τοῦ Αἰσώπου μὲ τίτλο «σκώληξ καὶ δράκων», «σκουλήκι καὶ μεγάλο φίδι». Εἶναι σύντομος γι’ αὐτὸ παραθέτω καὶ τὸ ἀρχαῖο κείμενο:

«Συκέα παρ’ ὁδὸν ἦν. Σκώληξ δὲ θεασαμένη δράκοντα κοιμώμενον, ἐζήλωσεν αὐτοῦ τὸ μῆκος. Βουλομένη δὲ αὐτῷ ἐξισωθῆναι παραναπεσοῦσα ἐπειρᾶτο ἑαυτὴν ἐκτείνειν, μέχρις οὗ ὑπερβιαζομένη ἔλαθε ραγεῖσα». Μετάφραση: «Μία συκιὰ ἦταν πλάι σ’ ἕνα δρόμο. Ἕνα σκουλήκι ποὺ εἶδε ἕνα μεγάλο φίδι νὰ κοιμᾶται (ἀπὸ κάτω της), ζήλεψε τὸ μῆκος του. Θέλοντας νὰ τὸ φτάσει, ξάπλωσε δίπλα του καὶ προσπαθοῦσε νὰ τεντωθεῖ, ὥσπου ἀπ’ τὸ πολὺ ζόρι καὶ τέντωμα, κόπηκε στὴ μέση».

Αἴφνης οἱ Σκοπιανοὶ βρέθηκαν στὸ κέντρο τοῦ παγκοσμίου ἐνδιαφέροντος. Ψήλωσε ὁ νοῦς τους καὶ ἐπιδίδονται σὲ λεονταρισμοὺς καὶ ἐπιδείξεις ἰσχύος. Ἂν καὶ σκωληκοειδὴς ἀπόφυση τῶν Ἀμερικανῶν καὶ Τούρκων, «ἐζήλωσαν» τὸ μῆκος τῶν φιδιῶν-προστατῶν τους καὶ νομίζουν ὅτι εἶναι ἴσοι. (Θυμήθηκα ἕνα ἀνέκδοτο. Ἐπὶ Χότζα, ὅταν οἱ Ἀλβανοὶ «τὰ ἔβρισκαν» μόνο μὲ τοὺς Κινέζους, ἔλεγαν: «Ἐμεῖς καὶ οἱ Κινέζοι εἴμαστε ἕνα δισεκατομμύριο»). Κατὰ τὸν μύθο, στὸ τέλος τὸ ὑπερφίαλο σκουλήκι κόβεται στὰ δύο. Ὅταν οἱ καιροφυλακτοῦντες Ἀλβανοὶ τὸ πράξουν, θὰ γελάσει ὁ κάθε πικραμένος…

«Ὑπομείονες» οἱ Σκοπιανοί, κάτω κι ἀπ’ τὸ μηδέν, δὲν λησμονοῦμε καὶ δὲν συγχωροῦμε τὸν ἀναιδῆ σφετερισμὸ τοῦ ἐθνικοῦ μας ὀνόματος. Οἱ Ἕλληνες Μακεδόνες ἦταν καὶ εἶναι εὐγενεῖς καὶ φιλάνθρωποι. Καὶ πάντοτε πρόμαχοι τῆς ἐλευθερίας. Τί σχέση ἔχουν αὐτὰ τὰ «σκουλήκια» μὲ τὴν παράδοση τῶν Μακεδόνων; Οὐδεὶς Ἕλληνας, πολὺ περισσότερο ἀστυνομικός, φέρεται μὲ βία στοὺς λαθρομετανάστες. Οἱ Σκοπιανοὶ τοὺς «γυρίζουν ἀνάποδα», ἁρπάζοντάς τους ὅ,τι τιμαλφὲς ἢ χρηματικὸ ποσὸ ἔχουν. Εἶναι δυνατὸ αὐτοὶ οἱ κλεφτοκατσικάδες νὰ ἔχουν σχέση μὲ τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο, τὸν Κύριλλο καὶ τὸν Μεθόδιο, μ’ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες τῆς Μακεδονίας;

Θὰ κλείσω μὲ ἕνα κείμενο ποὺ «καμαρώνει» στὸ βιβλίο «Νεοελληνικὴ Γλῶσσα», Γ´ γυμνασίου, σελ. 73. Τὸ ὑπογράφει κάποιος Ἀλβανὸς ὀνόματι Γκαζμὲτ Καπλάνι καὶ δημοσιεύτηκε στὰ «ΝΕΑ» τὸ 2003. Κατηγορεῖ τὴν χώρα μας -ὅπου ζεῖ, «ζωὴ καὶ κότα»- διότι δὲν δίνει ἰθαγένεια νὰ γίνουν Εὐρωπαῖοι οἱ μετανάστες. «Μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ὅμως, ἀποκλεισμένοι ἀπὸ τὴν ἰδιότητα τοῦ εὐρωπαίου πολίτη, οὐσιαστικὰ ἀπὸ τὴν δυνατότητα τῶν ἴσων εὐκαιριῶν, τῆς ἴσης μεταχείρισης καὶ συμμετοχῆς στὴν κοινωνικὴ ζωή, τὸ “εἰκοστὸ ἔθνος” τῆς Εὐρώπης, οἱ μετανάστες προορίζονται γιὰ πολίτες δεύτερης καὶ τρίτης κατηγορίας: μέτοικοι καὶ εἵλωτες ποὺ θὰ ζήσουν πάντα μὲ τὴν “νεύρωση τῆς παραμονῆς”, κυριολεκτικὰ “πάνω στὸ σύνορο»…(ὁ Κ. Γκαζμὲτ ἔχει θέση στὰ ἔντυπα σκύβαλα, ὁ Βαλαωρίτης, γιὰ παράδειγμα, εἶναι ἀνύπαρκτος γιὰ τὰ ἀπολειφάδια τοῦ ἐθνομηδενισμοῦ).

Νὰ πάει τώρα καὶ νὰ τὰ ἀπευθύνει στὴν χώρα του αὐτά, ὁ ἀχάριστος… Κι ἂν οἱ λαθρομετανάστες ζοῦν μὲ τὴν «νεύρωση τῆς παραμονῆς» (ἄκου φράση ὁ κοπρίτης!) νὰ δοῦμε πόσο ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες θὰ ζοῦμε μὲ τὴν «νεύρωση τῆς ὑπομονῆς». Γιατί ἔχει ὅρια καὶ ἐξαντλεῖται…

Πηγή: Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία