«ΖΥΓΟΣ ΤΟΥΡΚΟΥ ΜΕ ΦΡΑΓΚΟΥ ΠΟΝΗΡΙΑ ΣΑΝ ΤΑΙΡΙΑΣΟΥΝ» !
«ΤΑΙΣ ΝΗΣΟΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ»
Σχόλιο στήν ἐπικαιρότητα
Γράφει ὁ Κώστας Β. Καραστάθης
Γράφει ὁ μεγάλος ἱστορικός μας Κωνσταντῖνος Σάθας: «Ἡ ἀληθής ἀναγέννησις τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους ἄρχεται ἀπό τής ἱδρύσεως τῶν πρώτων ἐν Ἑλλάδι σχολείων, ἐν οἷς παραδόξως βλέπομεν αὐτούς τούς καλογήρους διδασκάλους ἐμπνέοντες εἰς τούς ἀκροατάς των ἴσην πρός τήν πατρίδα καί τήν πίστιν ἀγάπην· ἐν ὀνόματι δέ Λεωνίδα καί τοῦ Χριστοῦ πίπτουσιν ἐν Θερμοπύλαις δύο καλόγεροι, ὁ Διάκος καί ὁ Ἠσαΐας».
Γιατί ἄραγε ἐπιμένουν μερικοί νά μή μαθαίνουν τά Ἑλληνόπουλα τήν Ἱστορία τοῦ τόπου τους καί τῶν προγόνων τους; Γιατί αὐτή ἡ ἐχθρικότητα πρός καθετί τό χριστιανικό;
Ἀλλ’ οἱ ἐχθροί τῆς πίστεως κάνουν ἕνα σοβαρό λάθος καί ματαιοπονοῦν: Ἔχει ξαναγραφεῖ πολλές φορές καί ἀπό πολλούς, καί εἶναι ἀπολύτως ἀληθές, ὅτι ἡ χριστιανική πίστη εἶναι σάν τό καρφί, πού ὅσο περισσότερο τό χτυπᾶς, τόσο βαθύτερα εἰσχωρεῖ.
Ἄλλωστε ἡ ἀπάντηση πρός ὅλους τούς κατά καιρούς διῶκτες τῶν χριστιανῶν, τούς φανατικούς τῆς ἀρνήσεως καί τοῦ μηδενισμοῦ, ἔχει δοθεῖ ἀπό τόν Οὐρανό διά τοῦ Σαούλ «Σκληρόν σοι πρός κέντρα λακτίζειν», (Πράξ. ϛ´, 14), μεταβάλλοντάς τον σέ μέγιστον κήρυκα τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ καί Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν Παῦλο.
Σημειωτέον ὅτι αὐτό τό θεϊκό μήνυμα ἀκούστηκε ἔξω ἀπό τή Δαμασκό, τήν πρωτεύουσα τῆς αἱμάσσουσας σήμερα καί εὑρισκόμενης σέ μιά πολύχρονη τραγική ἐπικαιρότητα Συρίας, πού ὀφείλουμε νά σχολιάσουμε.
Οἱ πανικόβλητοι ἀπό τόν πόλεμο Σύριοι, ὅταν δέν πνίγονται στά φουρτουνιασμένα νερά τοῦ Αἰγαίου, ἔντρομοι φτάνουν στά νησιά μας, σπεύδουν στήν ἠπειρωτική Ἑλλάδα καί παίρνουν βαθειά ἀνάσα στήν Εἰδομένη. Προσδοκώντας τό ἔλεος τῆς Εὐρώπης βρίσκουν ἐκεῖ, στήν ἄκρη τῆς Ἑλλάδας, ὀρθωμένα κατ’ ἐπιταγήν τῆς Εὐρώπης μεταλλικά τείχη ἀπόρθητα. Ἐδῶ οἱ δυστυχεῖς πρόσφυγες συνειδητοποιοῦν μέ ἀπελπισία ὅτι τελειώνει ὁ δρόμος τους…
Οἱ Ἕλληνες μέχρι τώρα μέ πόνο καί πολλή ἀμηχανία ζοῦν τά πρωτόφαντα γεγονότα. Παρακολουθοῦν κάθε πρωί τίς εἰδήσεις ἀπό τίς τηλεοράσεις τους. Φρίττουν κάθε φορά πού βλέπουν τίς μπουκαπόρτες τῶν καραβιῶν μας στό λιμάνι τοῦ Πειραιᾶ ν’ ἀνοίγουν ἡ μιά μετά τήν ἄλλη καί μέσα ἀπό τ’ἀμπάρια τους νά ὁρμοῦν στήν Ἀττική γῆ ἀτέλειωτα τά στίφη τῆς δυστυχίας μέ μάτια γεμάτα λάμψη, διότι πάνωθέ τους ὁ γαλάζιος οὐρανός δέ βρέχει βόμπες. Καί ὕστερα οἱ φτωχοί Ἕλληνες, οἱ φτωχότεροι τῶν βιοπαλαιστῶν, καθώς συνέρχονται ἀπό τό σόκ τῶν μιντιακῶν εἰκόνων, τρέχουν μέ σακοῦλες γεμάτες νά βοηθήσουν…
Ἔγιναν, λέει, συμφωνίες, ὅτι οἱ γείτονες δεσμεύτηκαν νά μή ἐγκλωβίσουν καί ἄλλους δυστυχεῖς πρόσφυγες στήν Ἑλλάδα. Μά τί γίνεται; ἀναρωτιοῦνται οἱ πάντες· τέσσερις – πέντε μέρες τώρα μετά τήν ὑπογραφή τῆς «Συμφωνίας», οἱ «ροές» δυναμώνουν… Τά νησιά μας πλημμυρίζουν καί πάλι ἀπό κόσμο… Μήπως παγιδευτήκαμε, ἀδέρφια;
Τά τεκταινόμενα φέρνουν στό νοῦ μας τούς παρακάτω στίχους, πού ὁ Λόρδος Βύρων ἀφιερώνει στά ἡρωικά καί αἱματοπότιστα νησιά μας – συμπτωματικά ἄραγε; – καί πού ἔχει μεταφράσει ὁ Ὰργύρης Ἐφταλιώτης:
«Ταῖς νήσοις τῆς Ἑλλάδος
Λόρδου Βύρωνος
Ἀπ’ τούς ἄπιστους Φράγκους λευτεριά μή ζητᾶτε!
Ἐκεῖ ζοῦν ἡγεμόνες πού πουλοῦν κι ἀγοράζουν.
Μέ δικό σας τουφέκι καί σπαθί πολεμᾶτε!
Αὐτοῦ θά ’βρετ’ ἐλπίδα, κι ὅ,τι θέλουν ἄς τάζουν.
Ζυγός Τούρκου μέ Φράγκου πονηριά σάν ταιριάσουν,
τήν ἀσπίδα, ὅσο νἆναι δυνατή, θά τή σπάσουν».
Ἄς εὐχηθοῦμε νά μή βγεῖ προφήτης ὁ μεγάλος φιλέλληνας ποιητής, πού ἔδωσε καί τή ζωή του στήν Ἑλλάδα. Καί νά μή μᾶς φορτώσουν τά πλήθη τῶν ξεσπιτωμένων τοῦ πολέμου, πού δέν ἀντέχουμε. Μᾶς ἀρκεῖ ἡ ἀείποτε σύντροφος τῶν Ἑλλήνων, ἡ πενία.
Πηγή: Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία
