Πτῶσις καὶ Ἄνοδος…

Γιὰ νὰ ὑπάρξῃ πτῶσις πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ προϋπῆρχε Ἄνοδος.
Γιὰ νὰ ξανα-ὑπάρξῃ Ἄνοδος ὅμως πρέπει νὰ ὁλοκληρωθῇ ἡ πτῶσις.
Καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξῃ στασιμότης, σὲ ἐπίπεδα πτωτικά, ἢ καὶ ἀνοδικά, διότι ἡ Φύσις δὲν ἀγαπᾶ τὴν ἀκινησία.

Τὴν σήμερον διαβιοῦμε ἀκόμη ἐντὸς τῆς ὀδυνηρῆς πτώσεως.
Κάθε πτώσις, κάθε ἐκπεσμός, κάθε ἀπομείωσις τῶν κεκτημένων μας, συνιστᾶ καταστάσεις δυσχερεῖς, πλήρεις πόνου καὶ φόβου καὶ ἀπογνώσεως. Μᾶς λείπει βλέπετε ἡ ἐπίγνωσις τῆς Ἀνάγκης ποὺ οὔτως ἢ ἄλλως τώρα πιὰ κατευθύνει τὰ βήματά μας.

Πῶς γίνεται νά διακρίνουμε, μέσα σὲ τόσο ἔντονα φορτισμένες συναισθηματικῶς συνθῆκες, τό σημεῖον ἢ τά σημεῖα πού λαθέψαμε γιά νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό αὐτά καί νά ἐξακολουθήσουμε τήν ἀνοδική πορεία, ἀποφεύγοντας τόν πόνο καί τήν ἀπώλεια πού ἐπιφέρει μία πτῶσις;
Δὲν γίνεται. Δὲν γίνεται διότι κάτι τέτοιο ἔπρεπε νὰ εἶναι συλλογικό. Καὶ δὲν εἶναι.
Συλλογικὴ συνειδητοποίησις καὶ γιὰ τὴν ἄνοδον καὶ γιὰ τὴν πτῶσιν ἐπιταχύνει τὶς διαδικασίες καὶ βοηθᾶ στὶς καθάρσεις…
Μὴ συλλογικὴ ὅμως συνειδητοποίησις ἐξαναγκάζει τοὺς βηματισμοὺς καὶ τελικῶς μέσα ἀπὸ τὴν βία ὁδηγεῖ τοὺς πάντες ἐκεῖ ποὺ πρέπει.

Πτῶσις κι Ἄνοδος…
Ἐμεῖς, ὡς κοινωνίες, ὁλοκληρώνουμε τὴν διαδικασία τῆς πτώσεως καὶ σιγὰ σιγά, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, ἀντιλαμβανόμεθα πὼς μοναδική μας διέξοδος εἶναι πλέον ἡ Ἄνοδος.

Φιλονόη

εἰκόνα

Πηγή: Arxisame.gr