Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, η Κύπρος

Ψυχοσώστ’ οι αμαρτίες μου λαός,
τα αξεδιάλυτα ποιος θα ξεδιαλύση;
Αμέτρητό Σου το έλεος, ο Θεός!
Άβυσσο η κρίση.
ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Όχι, η Κύπρος δεν έχει τα αρώματα και τα μύρα της περιπεσούσας γυνής που έσωσε ο Ιησούς από τον λιθοβολισμό των Φαρισαίων με το «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω επ’ αυτήν». Ούτε έχει την εξυπνάδα της Κασσιανής, η οποία πολύ νωρίς διατράνωσε αρχές και αξίες που σήμερα κατακρεουργούνται σε φανέλες, σώβρακα και γκέυ μπαρ στη συνάντηση εκείνη με τον αυτοκράτορα Θεόφιλο. «Ως άρα διά γυναικός ερρύη τα φαύλα», άκουσε και απάντησε: «Αλλά και διά γυναικός πηγάζει τα κρείττονα».

Η Κύπρος, λοιπόν, αν και μπορεί να συνδεθεί με το ωραίο Τροπάριο της Κασσιανής (Μεγάλη Τρίτη) και την ανώνυμη εκείνη αμαρτωλή γυναίκα, εν τούτοις απέχει πολύ από το να γίνει μυροφόρα. Προς το παρόν, από τους Φαρισαίους δεν σώζεται με τίποτα. Να το σκεφτούμε. Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα Κύπρος μοιάζει τόσο αμαρτωλή, που ούτε ο Χριστός δεν μπορεί να κουνήσει το δάχτυλο για να την προστατέψει από τον λιθοβολισμό. Και αν το κουνήσει, οι Φαρισαίοι (οι σημερινοί) θα τον κατηγορήσουν για μισαλλοδοξία και εθνικισμό, αν πει δε το «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω», θα δεχτεί πληρωμένη απάντηση: «Εκάμαμεν τζι εμείς πολλά, Χριστέ μου».

Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά; Γιατί, προφανώς, ως τέτοια αντιμετωπίζεται η Κύπρος. Ως μια εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή που πρέπει να θανατωθεί διά λιθοβολισμού και επειδή οι μέρες μας δεν επιτρέπουν (ακόμα) τους λιθοβολισμούς, ανακάλυψαν τις διαπραγματεύσεις, τον Ακιντζί (Ρωμαίος ή Φαρισαίος) και κάμποσους Φαρισαίους (από δω) που θέλουν να τιμωρήσουν την πόρνη Κύπρο για τα «εγκλήματά» της. Οι κάμποσοι Φαρισαίοι, εν τω μεταξύ, αδυνατούντες να αντιληφθούν την πραγματικότητα, «λιθοβολούν» ακατάπαυστα. Ουρλιάζουν σαν παράφρονες μπροστά σε μια ανήμπορη γυναίκα.

Δεν χρειάζεται να γράψουμε ξανά ποιοι είναι οι Φαρισαίοι. Ως γνωστόν, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, η Κύπρος, είναι γνωστή για τους Φαρισαίους της. Στο νησί, μάλιστα, ευδοκιμεί ένα είδος Φαρισαίων, οι «Κιζάι», οι οποίοι περπατούν με κλειστά μάτια για να μη βλέπουν τις γυναίκες. Βέβαια, το αποτέλεσμα (όπως συνέβαινε και στους Αγίους Τόπους) είναι να προσκρούουν σε τοίχους. Και ασφαλώς, εκτός από τις γυναίκες, δεν μπορούν να δουν γενικώς τίποτε. Ούτε τοίχους ούτε τείχη ούτε στρατούς και κατοχές.

Κάθε βαθμίδα (ή τάξη) αυτής της κοινωνίας έχει τους Φαρισαίους της. Από το Προεδρικό (ο Πρόεδρος Αναστασιάδης επιβεβαιώνει καθημερινά ότι προσκρούει σε τοίχους) μέχρι την αντιπολίτευση (στην Εζεκία Παπαϊωάννου ακόμα θεωρούν ότι ο Ακιντζί είναι δικός μας) και τον λαό (είναι κάποιοι που επιμένουν ότι για όλα φταίνε οι Ελληνοκύπριοι, η Κύπρος δηλαδή, η περιπεσούσα γυνή δηλαδή). Κάθε βαθμίδα, λοιπόν, έχει τους Φαρισαίους της: Περπατούν με κλειστά μάτια για να μη βλέπουν, σέρνουν τα πόδια για να χτυπούν σε πέτρες (επειδή σαν το αυτομαστίγωμα δεν έχει) και περπατούν επίσης με μεγάλη κύρτωση προσδίδοντας την εικόνα ότι κουβαλούν στους ώμους τους ολόκληρο το βάρος του Μωσαϊκού Νόμου (ή τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, το σχέδιο Ανάν μέρες που είναι).

Πάντως, κάτι δεν υπολόγισαν καλά οι Φαρισαίοι που επιμένουν να ψάχνουν συγκλίσεις και καλά κλίματα. Ούτε ο Ακιντζί ούτε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ούτε οι κομματικοί ηγέτες που με ύφος χιλίων Ηρώδων αναγγέλλουν τη σφαγή των βρεφών. Δεν υπολόγισαν ότι η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή ανασταίνεται πριν τον Χριστό, βρίσκει τα μύρα και ελευθερώνεται ανταμώνοντάς Τον και λέγοντας: «Κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας, ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει». Δεν υπολόγισαν καλά πως ακόμα και η Κασσιανή αναστήθηκε, όταν έγραψε το Τροπάριό της, απελευθερώθηκε, αφού «διά γυναικός πηγάζει τα κρείττονα». Δεν κατάλαβαν πως η Κύπρος, αμαρτωλή ή όχι, αποδέχεται τον λιθοβολισμό. Τον αποδέχεται, αποδέχεται ακόμα και τους Φαρισαίους (που άνοιξαν τα μάτια μόνο για να βλέπουν πού λιθοβολούν), αποδέχεται την ταπείνωση, διότι ξέρει πως θ’ αναστηθεί. Με ορθάνοιχτα μάτια, με μύρα και αρώματα άλλης εποχής, δακρυσμένη, γελαστή και γελασμένη, σιγοτραγουδώντας με τον άγιο Παπάζογλου:

Εδώ στη γιορτή του πόνου
ντύνομαι να μην κρυώνω
του Ουλιάνωφ το μειδίαμα.
Σαντάλια του Χριστού φορώ στα πόδια μου,
πραίτορες, βράχοι πάνω μου σωρό
μα ’γώ θ’ αναστηθώ.

Αλέκος Μιχαηλίδης

Οίκαδε

Πηγή: Εφημερίδα Ένωσις