«ΓΙΑΤΙ ΜΑΥΡΙΖΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ…;»

τῆς «Χριστιανικῆς Ἑστίας Λαμίας»

«Πάνω ἀπὸ 25.000 κεραυνοὶ» ἔπεσαν» σὲ διάστημα 12 ὡρῶν, πρόσφατα, στὴ Βόρεια Ἑλλάδα καὶ συγκεκριμένα 17.000 ἀπὸ αὐτοὺς ἔπληξαν τὴν Κεντρικὴ καὶ Δυτικὴ Μακεδονία! Ἡ Βόρεια Ἑλλάδα ἔνιωσε γιὰ τὰ καλὰ τὴν ἀπότομη ἀλλαγὴ τοῦ καιροῦ, μέσα στὸ καλοκαίρι…», εἶπαν τὰ δελτία καιροῦ.

Αὐτὸ δὲν εἶναι τίποτε ὅμως μπροστὰ στὶς «25 χιλιάδες» νομοσχέδια, νόμους, παλαιὲς καὶ ἐρχόμενες νομοθετικὲς ρυθμίσεις, ἰσχύουσες φορολογικὲς ἐπιβαρύνσεις, περικοπὲς συντάξεων, ἐπιδόματα γιὰ κλάματα…

Μερικοὶ βέβαια στὶς ἀστραπὲς γελᾶνε κιόλας, νομίζοντας ὅτι τοὺς βγάζουν φωτογραφία. Ἄλλοι θαυμάζουν τὸ ἐκπληκτικὸ θέαμα τοῦ σχιζομένου οὐρανοῦ… Κανένας ὅμως δὲν χαίρεται γιὰ τὴν οἰκονομικὴ πορεία τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας, τῆς νεολαίας, τῆς κοινωνίας καὶ τῆς πατρίδας…

Μαύρισαν οἱ ψυχές, οἱ αὐλές, οἱ γειτονιές, τὰ σπίτια…
«Γιατί μαυρίζει ὁ οὐρανός, κι ἂς εἶναι καλοκαίρι;..», λέει ἕνα κυπριακὸ τραγούδι, γιὰ τὸν Ἀττίλα καὶ τὴν ἐπιδρομὴ τῶν Τούρκων στὸ νησί μας τὸ 1974…

Στὴν περίπτωσή μας ὅμως ἔχουμε ἄλλου εἴδους ἐπιδρομή… Λαίλαπα μειώσεων… Φοροεπιδρομή. Καταιγίδα περικοπῶν… Μόλις ἀνοίξει ὁ παραμικρὸς διάλογος γιὰ τὰ οἰκονομικά, ὅλοι ἐκφράζουν τὴν ἀπελπισία τους, τὴν πικρὴ γεύση τοῦ ψέματος, τὴ δυσάρεστη ἔκπληξη τῆς ἀπρόοπτης περικοπῆς, τὸν ἀπαράδεκτο σχολιασμὸ ποὺ συνοδεύει τὴ μετάβαση ἀπὸ τὰ 751 στὸ 384 €, τὴν ἀδιόρθωτη ἀνεργία καὶ τὴ συναφῆ ἀπόγνωση…

Κυρίως αὐτὸ γίνεται χειροπιαστό… μόλις ἀρχίσουν καὶ μιλᾶνε οἱ νέοι…: «Μία δουλειὰ δὲν ὑπάρχει, τί νὰ κάνω, πῶς θὰ ἀνοίξω οἰκογένεια, πότε θὰ γίνω μάνα; (Ὅταν εἶναι ἡ νέα, ποὺ μιλάει, καὶ ἡ ἡλικία προχωράει ἀπελπισμένα, μετράει ἀπειλητικὰ καὶ ὁ χρόνος)… Ἔχω βουλιάξει, εἶμαι 32 μὲ πτυχίο καὶ δὲν ἔχω φύγει ἀκόμη ἀπὸ τὸ σπίτι… Πάει, ἔτσι θὰ μείνω… Εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχει καὶ ἡ σύνταξη τοῦ πατέρα… Μοῦ δίνει κάτι ψιλὰ ποῦ καὶ ποῦ, γιὰ νὰ βγαίνω ἔξω… Ὅπου καὶ νὰ ρώτησα γιὰ δουλειά “μηδὲν εἰς τὸ πηλίκον”… Ἔχω στείλει τὸ βιογραφικό μου παντοῦ… Μόνο μὲ «βύσμα» μπορεῖ νὰ γίνει κάτι… Αὐτοὶ γνωρίζονται μεταξύ τους… Πρέπει νὰ βροῦμε νὰ μιλήσουμε σὲ κάποιον. Δὲ θέλω νὰ φύγω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα…»

«Ἀπ’ ἔξω μαυροφόρα ἀπελπισιά, πικρῆς ἀναδουλειᾶς χειροπιαστὸ σκοτάδι, καὶ μέσα στὴν οἰκογενειακὴ φωλιὰ (ἂς μᾶς συγχωρέσει ὁ ποιητὴς Ἰωάννης Πολέμης γιὰ τὴν παραλλαγὴ) τὸ φοβισμένο χέρι τοῦ γονιοῦ τρεμάμενο τὸ ἄδειο πορτοφόλι ἀναδεύει καὶ ἐλάχιστα εὐρώπουλα μαζεύει».

Καὶ συνεχίζεται «ὁ δωδεκάλογος τοῦ φτωχοῦ καὶ τοῦ ἀνέργου: «Μοῦ κόψαν ἀπροειδοποίητα τὸ ἐπίδομα σίτισης… Ἔστω 130 €… Ἔπαιρνα τὰ βασικὰ ἀπὸ τὸ Super Market… Χρωστῶ καὶ τὸ ρεῦμα… Εἶπαν θὰ κάνει black out ἡ ΔΕΗ στοὺς κακοπληρωτές… Πῆγα καὶ στὸ Νοσοκομεῖο γιὰ φάρμακα, μὲ τὸ νόμο Σαμαρᾶ γιὰ τοὺς ἀνασφάλιστους, δὲν μοῦ ἔδωσαν… Τὰ παιδιά μου ἔχουν μπουχτίσει στὰ μακαρόνια καὶ στὰ ὄσπρια ποὺ μᾶς δίνουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μὲ ἐλάχιστο λάδι… Στεροῦνται βασικῶν βιταμινῶν καὶ τροφῶν. Φροῦτα δὲν παίρνουμε. Κρέας ἔχουμε πολὺ καιρὸ νὰ φᾶμε. Δὲν βγαίνουμε ἀπὸ τὸ σπίτι. Δὲν ἔχουμε χρήματα νὰ πᾶμε πουθενά. Τώρα θὰ ἀρχίσουν καὶ τὰ σχολεῖα… Πῶς θὰ τὰ ξεκινήσω; Ἡ κυρία τῶν Ἀγγλικῶν μᾶς εἶπε νὰ πάρουμε αὐτὰ τὰ βιβλία… Μὲ τί λεφτά; Ὁ μεγαλύτερος θέλει φροντιστήριο τώρα… Ὅλο μὲ τὰ πόδια κυκλοφοροῦμε, γιὰ οἰκονομία… Οἱ παπποῦδες δὲν ἔχουν γιὰ νὰ γυρίσουν οἱ ἴδιοι καλὰ καλά… Ντρέπομαι κιόλας νὰ τοὺς ζητάω συνεχῶς… Παρακαλῶ τὸν Θεὸ νὰ μὴ πεθάνουν τώρα… Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ἀκούω γιὰ κάτι μισθοὺς καὶ συντάξεις ἐπωνύμων, ἀνθρώπων τῆς νυχτερινῆς ζωῆς, πολιτικῶν καὶ παρατρεχάμενων, ὑψηλόβαθμων στελεχῶν ἑταιρειῶν… καὶ κυριολεκτικὰ συγχύζομαι καὶ ἀγανακτῶ… Ἐκεῖνο δὲ ποὺ μὲ λιώνει καὶ μὲ σβήνει κυριολεκτικά, εἶναι ποὺ δὲν μιλάει κανένας. Δὲν ξεσηκώνεται κανένας. Τὰ λέμε μεταξύ μας καὶ δὲν κάνουμε τίποτε…».

Ἀξίζει ἐδῶ νὰ θυμηθοῦμε καὶ τὸν Κωστὴ Παλαμᾶ στὸ «Δωδεκάλογο τοῦ Γύφτου» (Μόνο ἡ ποίηση μᾶς ἔμεινε, γιὰ νὰ ἐκφραστοῦμε καὶ νὰ μιλήσουμε γιὰ τὴ ζοφερότητα τῆς καταστάσεως):
«Καὶ θὰ σβήσεις καθὼς σβήνουνε λιβάδια
ἀπὸ μάϊσσες φυτρωμένα μὲ γητειές·…
θὰ σὲ κλαῖν’ τὰ κλαψοπούλια στ’ ἀχνὰ βράδια
καὶ στὰ μνήματα οἱ κλωνόγυρτες ἰτιές.
……………………………
Ὅσο νὰ σὲ λυπηθεῖ
τῆς ἀγάπης ὁ Θεός,
καὶ νὰ ξημερώσει μίαν αὐγή,
καὶ νὰ σὲ καλέσει ὁ λυτρωμός…»

Δηλαδή, τώρα μόνο ὁ Θεός! Ἡ ἐπιστήμη σηκώνει ψηλὰ τὰ χέρια… Ἡ κοινωνιολογία καὶ ἡ ψυχολογία ἀδυνατοῦν νὰ δώσουν λύση… Τὰ παρηγορητικὰ λόγια τῶν ποιμένων καὶ τὰ συσσίτια τῆς Ἐκκλησίας ἀρχίζουν νὰ λιγοστεύουν κι αὐτά…

Εἶναι πολὺ παράξενο τὸ φαινόμενο… Διότι μὲ τόσα πολιτικὰ καὶ οἰκονομικὰ ψέματα καὶ ἀνακολουθίες στὰ προγράμματα καὶ ἀντιφάσεις καὶ ὑποσχέσεις αὐτοανατρεπόμενες καὶ μέτρα ἀπάνθρωπα καὶ πολυετῆ μνημόνια, ἕνας τόσο ἔξυπνος καὶ ἠρωϊκὸς λαός, ὁ ἑλληνικός, νὰ μένει ἀπαθὴς καὶ ἠττοπαθής, «νὰ τὸν τηγανίζουν κι αὐτὸς νὰ σφυρίζει ἀνέμελα», ὄντως εἶναι ἀκατανόητο… Κάτι δὲν πάει καλά…

Κάτι δὲν κάνουμε καλὰ καὶ κάποιο κρίμα μᾶς βαραίνει…

Δὲν ἐξηγεῖται ἀλλιῶς…

Πηγή: Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία