ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Ἔφης Σέλλιου

Ἂν χρειαζόταν νὰ δώσουμε μία σύντομη ἑρμηνεία τῆς ἐθνικῆς συνείδησης καὶ τῶν χαρακτηριστικῶν αὐτῆς θὰ ἦταν σίγουρα τὸ ὅμαιμον, τὸ ὁμόγλωσσον, τὰ κοινὰ τῶν θεῶν ἱδρύματα, τὸ ὁμότροπον καὶ ἡ συνειδητοποίηση αὐτῶν. Μακριὰ ἀπὸ κάθε τάση γιὰ φυλετισμὸ ἢ σωβινισμό, ἡ κοινὴ καταγωγή, ἡ κοινὴ γλῶσσα, ἡ θρησκεία καὶ τὰ κοινὰ ἤθη καὶ ἔθιμα ὑπῆρξαν πάντα τὰ ἑνωτικὰ στοιχεῖα τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἡ ἐθνικὴ συνείδηση στὴν ἱστορία τῆς Ἑλλάδας φαίνεται νὰ δημιουργεῖται εἴτε μπροστὰ στὴν κοινὴ ἀπειλή, εἴτε σὲ περιόδους οἰκονομικῆς ἢ πολιτιστικῆς καὶ πνευματικῆς ἀνάκαμψης καὶ αὐτοπεποίθησης.

Ἤδη ἀπὸ τὸ 499 π.Χ. καὶ ὑπὸ τὴν Περσικὴ ἀπειλὴ οἱ Ἕλληνες ἑνώθηκαν γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τὸν κοινὸ κίνδυνο. Στὸ Βυζάντιο, οἱ Ἑλληνικοὶ πληθυσμοὶ βλέποντας γύρω τους τὸν κίνδυνο τοῦ ἀφανισμοῦ, ξαναβρίσκουν τὴν ἐθνική τους συνείδηση μέσῳ τοῦ χριστιανισμοῦ. Τὸν 19ο αἰῶνα παρατηρήθηκε τόνωση τῆς Ἐθνικῆς συνείδησης μέσα ἀπὸ ἰδεολογικὲς ὠσμώσεις. Οἱ λόγιοι ἀποκρυστάλλωσαν τὴν ἐθνικὴ ἰδέα καὶ τὴν μετασχημάτισαν σὲ πολιτικὸ κίνημα δράσης πού ὁδήγησε στὴν ἀπελευθέρωση. Τί γίνεται ὅμως σήμερα; Ἔχει χαθεῖ ἡ Ἐθνικὴ συνείδηση ἀπὸ τὸ σύγχρονο Ἕλληνα ἢ ὑπάρχει σὲ λανθάνουσα μορφή; Πόσο σημαντικὴ εἶναι στὶς δύσκολες μέρες ποὺ ζοῦμε καὶ πόσο θὰ βοηθοῦσε στὴν τόνωση τοῦ ἠθικοῦ μας προκειμένου νὰ ξεπεράσουμε τὰ προβλήματα; Ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ἀπεμπολήσαμε βασικὰ στοιχεῖα καλλιέργειας τῆς Ἐθνικῆς μας συνείδησης. Ἡ γνώση τῆς ἱστορίας ἔγινε μόνον εἰκόνα τοῦ Παρθενῶνα, τῆς Μονῆς Ἀρκαδίου καὶ τοῦ Ἀγάλματος τοῦ Κολοκοτρώνη. Ἡ παιδεία μας χάθηκε κάπου ἐκεῖ στὴ διαδρομή, ἀνάμεσα στὴν ἀριστεροποίηση τῆς κοινῆς γνώμης καὶ στὴν προσπάθειά μας νὰ γίνουμε κοσμοπολίτες. Τὸ Σχολεῖο κατήντησε ἁπλὰ τὸ χαλάκι στὴν πόρτα τοῦ φροντιστηρίου καὶ τὸ σκαλοπάτι γιὰ τὴν εἴσοδό μας στὴν Ἀ ν ώ τ α τ η ἐκπαίδευση. Ἔμειναν μόνον οἱ ἐθνικὲς ἑορτὲς νὰ μᾶς θυμίζουν τοὺς ἀγῶνες τῶν π ρ ο γ ό ν ω ν μας, ὅταν δὲν εἶναι ἁπλὰ μία ἀργία γιὰ ἕνα ὡραῖο τριήμερο.

Σήμερα ὁ ὁποιοσδήποτε μιλάει γιὰ Πατρίδα ἢ Ἔθνος χαρακτηρίζεται ὡς σωβινιστὴς καὶ φασίστας. Ἐνῷ σὲ ὅλο τὸν κόσμο ἡ ἔννοια τοῦ Ἐθνικοῦ κράτους γίνεται ὅλο καὶ πιὸ ἰσχυρὴ στὴν Ἑλλάδα θεωρεῖται ξεπερασμένη καὶ συντηρητική. Ἂν παρακολουθήσουμε τοὺς ἡγέτες τῆς Εὐρώπης θὰ δοῦμε πὼς προσπαθοῦν νὰ τονώσουν τὴν αὐτοπεποίθηση καὶ τὸ ἠθικὸ τοῦ λαοῦ τους, μιλᾶνε γιὰ ἐθνικὸ συμφέρον καὶ συνδέουν τὸν πατριωτισμὸ μὲ τὶς ἐπιτυχίες τῆς χώρας τους σὲ πολιτικὸ καὶ οἰκονομικὸ ἐπίπεδο. Σὲ ἀντίθεση βέβαια μὲ τοὺς δικούς μας ἡγέτες ποὺ ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια, κουβαλῶντας τὸ σύνδρομο τῆς Ψωροκώσταινας μᾶς καλλιέργησαν τὴν πεποίθηση πὼς γιὰ νὰ εἴμαστε καλοὶ Εὐρωπαῖοι πρέπει νὰ ἀπεμπολήσουμε τὴν ἐθνική μας συνείδηση καὶ νὰ δοῦμε τὸν ἑαυτό μας ὄχι ὡς πολῖτες τῆς Ἑλλάδας, ἀλλὰ ὡς πολῖτες τοῦ κόσμου.

Ἐνῷ σὲ ὅλη τὴν Εὐρώπη ἡ προσπάθεια μαζικῆς νομιμοποίησης παράνομων μεταναστῶν θὰ τροφοδοτοῦσε ἀντιδράσεις, στὴν Ἑλλάδα ὁποιαδήποτε ἀντίθετη ἄποψη γιὰ τὴ μαζικὴ ἑλληνοποίηση χαρακτηρίζεται ἀκροδεξιὰ καὶ φασιστική. Διάφοροι δῆθεν προοδευτικοὶ οἱ ὁποῖοι ἔχουν κατακλύσει τὰ ΜΜΕ, τὴν παιδεία καὶ τὰ ἀνώτερα ἀξιώματα τοῦ κράτους προσπαθοῦν νὰ φιμώσουν κάθε φωνὴ ποὺ μιλάει γιὰ Ἔθνος, Ἑλληνισμὸ καὶ Ἐθνικὴ ταυτότητα.

Μέσα σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν κατάσταση διεθνοποίησης ὁ Ἕλληνας ἔχει χάσει τὴν ἐθνική του συνείδηση. Προσωπικὰ πιστεύω πὼς ὄχι, δὲν τὴν ἔχει χάσει, ἁπλὰ ὑπάρχει μέσα του σὲ λανθάνουσα μορφή. Καὶ μὲ τέτοιο τρόπο ἐκδηλώνεται μόνον στὶς νίκες τῆς Ἐθνικῆς ὁμάδας καὶ τοῦ ἐκπροσώπου μας στὴ Eurovision. Ἡ συνείδηση τοῦ Ἕλληνα γιὰ τὴν ἱστορία του καὶ τὸν πολιτισμὸ του ἔχει γίνει ἁπλὰ συνείδηση τῆς ἰδιοσυγκρασίας του ἔναντι τῶν ὑπολοίπων λαῶν.

Καμαρώνει, ὅταν δὲν τηρεῖ τοὺς νόμους, ὅταν βρίσκει τὴν ἄκρη λαδώνοντας στὴν ἐφορία καὶ ὅταν γεμίζει τὰ μπουζούκια ἐνῷ δὲν ἔχει μία. Εἶναι ὅμως αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικὰ ἱκανὰ νὰ μᾶς ἑνώσουν ὡς λαὸ γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὰ προβλήματά μας καὶ νὰ βγοῦμε ἀπὸ αὐτὴ τὴν κρίση; Μία κρίση ὄχι μόνον οἰκονομικὴ, ἀλλὰ καὶ πολιτικὴ καὶ πολιτιστικὴ καὶ γενικότερη κρίση ἀξιῶν; Εἶναι αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ θὰ μᾶς προσδώσουν καινούργιο νόημα καὶ νέες προοπτικές;

Ἡ ἀπάντηση εἶναι μία. Ἡ καλλιέργεια τοῦ πατριωτισμοῦ εἶναι ἡ μοναδικὴ λύση, ὥστε ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς νὰ μπορέσει νὰ ἀντιμετωπίσει τὸν κίνδυνο ἀπὸ ὅπου καὶ ἂν προέρχεται καὶ ὅποια μορφὴ καὶ ἂν ἔχει. Μὲ ἀφορμὴ τὴν οἰκονομικὴ κρίση φαίνεται νὰ χάνουμε τὴν ἐθνική μας κυριαρχία, νὰ ἀπεμπολίζονται βασικά μας δικαιώματα καὶ κεκτημένα, νὰ χάνεται ἡ ἀκεραιότητά μας. Εἶναι τώρα πιὸ πολὺ ἀπὸ ποτὲ ἀνάγκη νὰ ἐγερθοῦμε καὶ νὰ ἐξεγερθοῦμε.

Νὰ ἐξεγερθοῦμε ἀπέναντι στὸν κίνδυνο ποὺ ἀπειλεῖ τὸν πολιτισμό μας, τὴν ἱστορία μας, τὴν ἀξιοπρέπειά μας. Τώρα πιὸ πολὺ παρὰ ὁποτεδήποτε στὴ νεότερη ἱστορία μᾶς χρειάζεται ἕνας σημαιοφόρος γιὰ τὴν ἀφύπνιση καὶ τὴν καθοδήγησή μας. Κάποιος ποὺ θὰ μᾶς δώσει τὴν εὐκαιρία νὰ ἐπαναπροσδιοριστοῦμε, θὰ μᾶς δώσει ὅλες ἐκεῖνες τὶς ἀναπαραστάσεις τοῦ παρελθόντος ποὺ θὰ μᾶς τονώσουν τὸ ἠθικὸ καὶ θὰ μᾶς δημιουργήσουν εἰκόνες ἐλπίδας γιὰ τὸ αὔριο. Ἡ καλλιέργεια ἐθνικῆς συνείδησης σήμερα δὲν ἔχει νὰ κάνει μόνον μὲ τὴ γνώση τῆς ἱστορίας καὶ τῶν ἰδιαίτερῶν μας χαρακτηριστικῶν ὡς Ἔθνος, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν συνειδητοποίηση τῶν δυνατοτήτων μας, τοῦ πολιτιστικοῦ καὶ τοῦ γεωλογικοῦ μας πλούτου, τῆς γεωπολιτικῆς μας θέσης καὶ ἀξίας.

Ἡ γνώση τῆς Ἐθνικῆς ταυτότητας δημιουργεῖ συνεκτικὸ ἱστὸ στὴν κοινωνία πού εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ σπάσει. Δημιουργεῖ αἰσθήματα ἐλπίδας καὶ αἰσιοδοξίας, ὁδηγεῖ τὸ λαὸ στὸ νὰ λειτουργεῖ ὁμαδικὰ καὶ ὄχι μόνον ἀτομικά. Τώρα λοιπὸν παρὰ ποτὲ εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀνασύρουμε ἀπ᾿ τὸ ὑποσυνείδητο ὅλες ἐκεῖνες τὶς μνῆμες ποὺ μᾶς κάνουν ὑπερήφανους καὶ νὰ προσπαθήσουμε νὰ ἀντισταθοῦμε. Ἔχουμε ὁδηγό.

Ὁ Ἴωνας Δραγούμης ἔλεγε: «Ὅταν ἀρχίζω νὰ πελαγώνω μὲς στὶς ἰδέες μου ἢ ὅταν ἀρχίζει νὰ στερεύει τὸ μυαλό μου, πιάνω μία πέτρα, ἕνα δέντρο, τὸ χῶμα γιὰ νὰ βεβαιωθῶ πὼς δὲν παραστρατίζω ἢ πὼς παραστρατίζω». Ὅλα αὐτὰ ποὺ χάσαμε τόσα χρόνια εἶναι γ ρ α μ μ έ ν α παντοῦ πάνω σὲ αὐτὴ τὴ γῆ. Καὶ ἐμεῖς εἴμαστε ὑ π ο χ ρ ε ω μ έ ν ο ι νὰ τὰ ἀνασύρουμε καὶ νὰ τὰ κάνουμε πανὶ στὰ κατάρτια μας. Τὸ χρωστᾶμε στοὺς προγόνους μας, ἀλλὰ καὶ στὰ παιδιά μας.

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη