Σχολιασμοί (30 Σεπ 2016).

I
Εισαγωγικό Σχόλιο

Όταν δεν σε τυφλώνει το επίκαιρο, το μερικό και το στιγμιαίο, γενικότερα το κλίμα που διαμορφώνει την «κοινή γνώμη», ορισμένα πράγματα είναι μετρημένα κουκιά. Έγραφα πριν από επτά μήνες, συγκεκριμένα στις 28 Φεβρουαρίου:

Αυτό που εξελίσσεται στη Συρία και το Ιράκ, από πλευράς Συνθηκών - οι οποίες αποτελούν διεθνή και ιστορικά αγκυροβόλια - είναι η κατάρρευση της εδαφικής τάξης που εγκαθιδρύθηκε με τη συμφωνία Sykes-Picot. Η προσφυγική-μεταναστευτική κρίση στο παρόν, και το κουρδικό ζήτημα διαχρονικά, τόσο στο παρελθόν όσο και σήμερα, επανασυνδέουν όχι μονάχα γεωγραφικά τη «Μέση Ανατολή» με τα «Βαλκάνια», αλλά και ιστορικά τη συμφωνία Sykes-Picot με τη Συνθήκη της Λωζάνης.

Το περιεχόμενο του κειμένου αναφέρεται, μήνες πριν από την απόπειρα πραξικοπήματος στη Τουρκία, και στο τι ενδέχεται να πράξει η Τουρκία έαν αποφύγει την ''έντονη εσωτερική αποσταθεροποίηση που - ενδεχομένως - θα σηματοδοτούσε την ανάπτυξη τάσεων πολιτικής «βαλκανοποίησης» της'', σε συνάφεια με ό,τι είχε πράξει παλαιότερα στην Κύπρο.

Σημειώσεις

[-] Τα προηγούμενα ως προς την ουσία. Ως προς τα δικά μας χάλια τώρα. Το επίπεδο της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα είναι τραγελαφικό. Δεν χρειάζεται να αντιγράφεις και να αναπαράγεις δημοσίευμα της hurriyet (ή του t24 ή του sputniknews). Τόσο δύσκολο τους είναι να βρουν τη δήλωση από τον επίσημο ιστότοπο της τουρκικής προεδρίας - όπως έκανα εγώ, που δεν είμαι δημοσιογράφος - και να μας πουν τι γράφει; Απλά μεταφράζουν hurriyet και εσωτερικεύουν στην Ελλάδα, εθνικοποιούν, τη διαμάχη του ρεπουμπλικανικού κεμαλικού κόμματος (το οποίο προφανώς, κατά αυτούς, αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα της Ελλάδας στην Τουρκία) με τον Ερντογάν. Το ρεπουμπλικανικό κεμαλικό κόμμα ως εκφραστής των συμφερόντων της Ελλάδας στην Τουρκία και η ταύτιση της κομματικής ενόχλησης του CHP (λόγω της δήλωσης) με την εθνική ενόχληση της Ελλάδας (και η Ελλάδα ως ρεπουμπλικανικό κεμαλικο κόμμα CHP εξωτερικού). Πόσο πιο κάτω. Πως κατάντησε έτσι. Γύμνια.

[-] Το Κουρδικό έχει ευρωπαϊκό σκέλος

[-] Η Συνθήκη της Λωζάν(ν)ης, αποτελεί ιδρυτικό κείμενο της Republic of Turkey (Η Τουρκία παραδοσιακά θεωρεί τη συνθήκη αυτή «παρωχημένη»).

II
Κύριος Σχολιασμός

Έχω αναφερθεί εκτενώς κατά το παρελθόν στα εθνικά θέματα, αλλά και στις εθνικές διαστάσεις διαφόρων ζητημάτων που μόνο φαινομενικά δεν είναι εθνικά. Δεν ξέρω εάν και κατά πόσο έχει αξία πλέον να γράφω οτιδήποτε. Ας δοκιμάσω όμως να συμπυκνώσω ορισμένα στοιχεία. Εν συντομία.

- Από το τέλος της ψυχροπολεμικής περιόδου και του διπολικού κόσμου, έχουμε μεταβολή συνόρων. Από το Βελιγράδι μέχρι τη Βαγδάτη και τη Δαμασκό. Το πινγκ-πονγκ ανάμεσα στη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ σαφώς και δεν ήταν άσχετο, και μας υπενθυμίζει την οργανική σύνδεση Μέσης Ανατολής και Βαλκανίων. Η καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ και της Συρίας, άνοιξε τον δρόμο για τη διεύρυνση και τη διάχυση της περιφερειακής ισχύος της Τουρκίας. Εξέλιξη, που όχι μονάχα δεν στεναχωρούσε κανέναν «σύμμαχο» ή/και «εταίρο» της Ελλάδας αλλά ήταν και επιδιωκόμενη από πλευράς τους (αφού τουλάχιστον μέχρι και το 2011, όσα και να είχαν συμβεί, εξακολουθούσαν να θεωρούν την Τουρκία τοποτηρητή τους). Καμία ενόχληση δεν ένιωθαν με μια ενδεχόμενη αναβάθμιση του ρόλου και της ισχύος της Τουρκίας. Το αντίθετο, την επιδίωκαν.

- Αυτή την στιγμή τρέχουν παράλληλα, αναθεώρηση του καθεστώτος στο Αιγαίο (απαρχή με Ίμια, γκρίζες ζώνες, μεταναστευτικό-προσφυγικό), στην Κύπρο (σχέδιο Ανάν και νέο σχέδιο), στη Θράκη, και από κοντά έχουμε το Μακεδονικό («σε δέκα χρόνια κανείς δεν θα θυμάται την Μακεδονία») και την Ήπειρο. Τα προηγούμενα αποτελούν κληρονομιά της λεγόμενης μεταπολίτευσης, το πρώτο μισό της οποίας ήταν σαφώς λιγότερο καταστροφικό από το δεύτερο μισό της. Όμως η πολιτική τάξη της μεταπολίτευσης «διορίζεται» μέσω του κυπριακού.

- Κάποιοι φωνάζαμε για κυριαρχία. Κάποιοι άλλοι φώναζαν για «εξευρωπαϊσμό» και «διαμοιρασμό» κυριαρχίας (Κάποιοι γνωρίζουν πως βρίσκονται στο Αιγαίο, στα Βαλκάνια και στη Μεσόγειο, κάποιοι άλλοι νομίζουν πως βρίσκονται στο Ρήνο). Έχω γράψει σε ανύποπτο χρόνο, πως εάν η Ελλάδα συνεχίσει αυτή την πορεία (σημιτική), τα σύνορα της θα φτάσουν στον Αλιάκμονα.

- Η Ελλάδα βρίσκεται επί 33 συνεχή έτη κάτω από το όριο αναπαραγωγής ή ορθότερα τον ρυθμό αντικατάστασης-ανανέωσης πληθυσμού (replacement fertility). Και πριν ακόμη από αυτήν την περίοδο όμως, με δυσκολία ξεπερνούσε τα 2.10 παιδιά ανά γυναίκα (επί δεκαετίες κάτω από 2.4 - 2.3). Η Ελλάδα το 1983 είχε πληθυσμό 9.8 εκατομμύρια ενώ η Τουρκία περίπου 47 εκατομμύρια. Η Ελλάδα, μέσα σε τρεις δεκαετίες, είχε πληθυσμιακή αύξηση μόλις ένα εκατομμύριο ενώ η Τουρκία πάνω από 30 εκατομμύρια. Η μέση ηλικία στην Τουρκία σήμερα είναι 30 έτη ενώ στην Ελλάδα 44 έτη. Η ελληνική, αποτελεί μια από τις πέντε-δέκα πιο γερασμένες κοινωνίες στον πλανήτη.

- Από την Ελλάδα έφυγαν περίπου μισό εκατομμύριο άνθρωποι τα τελευταία χρόνια, οι περισσότεροι κάτω των 45 ετών, ελαχιστοποιώντας τον αριθμό των ανθρώπων που υπάρχουν στην Ελλάδα μεταξύ των ηλικιών 18 ως 45 (ψυχολογικά, μάλλον είναι καλό που οι περισσότεροι δεν έχουν αντίληψη πόσοι άνθρωποι υπάρχουν στην Ελλάδα μεταξύ αυτών των ηλικιών). Το προηγούμενο αποτελεί ένα από τα πλέον δυσοίωνα και απαισιόδοξα στοιχεία.

- Βάλτε καλά στο μυαλό σας το εξής. Η Τουρκία, κατά την περίοδο της συνθήκης των Σεβρών, είχε πληθυσμό λίγο κάτω από 13 εκατομμύρια ενώ η Ελλάδα περίπου 5.6 εκατομμύρια (αναλογία 1 προς 2.3). Σήμερα, η Τουρκία έχει πληθυσμό περίπου 80 εκατομμύρια και η Ελλάδα λιγότερο από 11 εκατομμύρια (1 προς 7.2). Και είκοσι εκατομμύρια λιγότερα να υπολογίσετε, λόγω δημογραφικής δομής, κοινωνικής και εθνοτικο-θρησκευτικής σύνθεσης κ.λπ, η αναλογία έχει διευρυνθεί, εντός ενός αιώνα, σε 1 προς 5.5 / 6.

- Όλα τα προηγούμενα τα αντάλλαξαν με iPod και iPhone (καθρεφτάκια) και «ευρωπαϊσμούς». Ας ψάξουν τώρα στα σκουπίδια αυτές τις συσκευές, ας νοσταλγήσουν τα παλαιά τους εισοδήματά, ας απολαύσουν την ανεργία και τα γηρατειά, γιατί τα προηγούμενα μεγέθη δεν αντιστρέφονται. Με αυτά αποκοίμισαν τους κατοίκους της Ελλάδας.

Έγραφα παλαιότερα, και με αυτό ολοκληρώνω προς το παρόν (Η κορύφωση μιας ιστορικής περιόδου, 8 Νοε 2015): «Ζούμε την κορύφωση μιας ιστορικής πορείας υποχώρησης, συρρίκνωσης ή/και παρακμής, η οποία ξεκινά μετά το 1922. Η πορεία αυτή θα ολοκληρωθεί με το Κυπριακό και το Μακεδονικό, τα ζητήματα της Θράκης και του Αιγαίου (και προφανώς της Ηπείρου)».

Σημειώσεις

[-] Το 1996 η Ελλάδα βρίσκεται για πρώτη φορά κάτω από το 1.30 (1.28), το οποίο θεωρείται «πάτος». Δεν γνωρίζουμε, εμπειρικά, καμία κοινωνία που να έφτασε σε τόσο χαμηλά επίπεδα ρυθμών γονιμότητας (fertility rate) και να ανέκαμψε. Ναι μεν μπορεί να αυξηθεί λίγο (π.χ. από 1.3 σε 1.6) αλλά δεν γνωρίζουμε καμία περίπτωση που να άγγιξε «πάτο» και να επέστρεψε στο 2.10 (replacement fertility). Το 1999 η Ελλάδα αγγίζει τον μικρότερο ρυθμό γονιμότητας στην ιστορία της (1.24). Το 1999 μπορεί να θεωρηθεί ως η επίσημη δημογραφική ταφόπλακα της Ελλάδας (τουλάχιστον έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε).

[-] Η αποδυνάμωση και οι παραχωρήσεις βαφτίζονται (εξ)«ευρωπαϊσμός» ή καλύπτονται με την ευρωπαϊστική προβιά (ο κατευνασμός ιστορικά δεν λειτουργεί). Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι πως νομιμοποιούνται μέσω του «ευρωπαϊσμού». Η ολικώς αποτυχημένη «στρατηγική επιλογή» επί «σημιτισμού» (διευθέτηση των Ελληνο-Τουρκικών μέσω του «εξευρωπαϊσμού» και αναγωγή των ζητημάτων - της επίλυσης τους - στα ευρωπαϊκά θεσμικά πλαίσια) έχει καταρρεύσει.

[-] Η πολεμική που ασκείται προς την Τουρκία από πλευράς Ελλάδας (που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι καν δική της, παρά εισαγόμενη και μεταφρασμένη) αποτελεί παρηγοριά στον άρρωστο.

[-] Η Ελλάδα εάν είχε μεταπολεμικά παρεμφερή πληθυσμιακή αύξηση και παρόμοιους ρυθμούς γονιμότητας με τις Ηνωμένες Πολιτείες, θα είχε πληθυσμό περίπου 16-18 εκατομμύρια (η Αυστρία και η Τουρκία, σαφώς και θα είχαν πρόβλημα ή θα δυσκολεύονταν με μια τέτοια Ελλάδα).

[-] Διάβασα τα εξής δύο σχόλια που είχαν ενδιαφέρον. Το πρώτο: «εκείνοι που νομίζουν ότι τα σύνορα τα εγγυώνται οι διεθνείς συνθήκες και όχι η ίδια η εύρωστη κατάσταση της χώρας και έτσι μπορούν να ζουν εκτός ιστορίας, είναι σαν και εκείνους που διασχίζουν τον δρόμο χωρίς να κοιτάξουν δεξιά-αριστερά επειδή τυπικά δεν έχει δικαίωμα κανείς οδηγός να τους πατήσει», και το δεύτερο: «Όταν επί σαράντα και [πλέον] χρόνια το σύνολο της εξωτερικής σου πολιτικής βασίζεται στο απαραβίαστο δόγμα της λιγούρικης πολιτικής ορθότητας, που λέει ότι "εμείς σεβόμαστε τις διεθνείς συνθήκες" και, ο κόσμος να χαλάσει, "ανήκωμεν εις την Δύση", λες και η Δύση είναι ένα πράγμα σταθερό και αμετακίνητο στους αιώνες, που φτιάχτηκε από τον θεό με μοναδικό σκοπό να εξυπηρετήσει την ένταξη μας στους κόλπους της και την εξ αυτής καλοπέρασή μας, στο πλαίσιο του τέλους της ιστορίας ασφαλώς, είναι πολύ φυσικό να σου φαίνεται αλλόκοτο που υπάρχουν και άλλοι λαοί εκεί έξω που αντιλαμβάνονται τον κόσμο ως ένα διαρκώς διαμορφούμενο τοπίο και τον εαυτό τους ως ένα υποκείμενο της ιστορίας και που όταν δουν ένα κορόιδο να αφήνει το σπίτι του αφύλακτο μπαίνουν από το παράθυρο να πάρουν τα ασημικά».

[-] Η Ν.Δκράτες σήμερα μου θυμίζουν τους Πα.Σο.Κους της περιόδου 2006-2009. Περίοδος αποσταθεροποίησης της χώρας που αποτελεί προθάλαμο της σημερινής. Τότε η χώρα δέθηκε χειροπόδαρα. Οι δονήσεις προμήνυαν τον σεισμό. Έγραφα παλαιότερα (18/7/2015):

Οι πυρκαγιές, συμβολικά, μας επαναφέρουν στην απαρχή του κύκλου εσωτερικής κατάρρευσης, αστάθειας ή/και αποσταθεροποίησης, ο οποίος ξεκίνησε πριν από το 2010 και την είσοδο της χώρας στο Δ.Ν.Τ και στον «ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης». Εν έτει 2015, οκτώ χρόνια μετά από τις πυρκαγιές του 2007, η χώρα είναι πιο φτωχή υλικά, ηθικά και πνευματικά, πιο γερασμένη, καθημαγμένη, με την νέα γενιά να μεταναστεύει, τεράστια ανεργία και ακόμα μεγαλύτερη υπογεννητικότητα. Τότε ο κομματικός σεκταρισμός και κεντροαριστερός/δεξιός «παραταξιασμός» επικράτησε επί οποιασδήποτε ευρύτερης αίσθησης εθνικού ή/και δημοσίου συμφέροντος και ασφάλειας. Ο δημόσιος λόγος και η «κοινή γνώμη» κατακλύστηκε από ειρωνείες, χαβαλέ, γελάκια, αστειάκια, εξυπναδες και χλευασμούς. Όπως τότε, έτσι και τώρα οι οπαδοί των σεκτών-κομμάτων και του υπαρκτού αριστερο/δεξιού «παραταξιασμού» κανένα ευρύτερο αισθητήριο δεν δείχνουν να διαθέτουν. Κανένα ένστικτο συλλογικής, κοινωνικής και εθνικής συσπείρωσης και αυτοσυντήρησης.

Από το 1940 μέχρι το 1974, περίοδος που οδήγησε στην τότε ένταξη και παγίωση μας στα πλαίσια του διπολικού κόσμου, εισπράξαμε πολέμους χαμηλών και υψηλών εντάσεων (1940, 1944, 1947, 1955, 1967, 1974. Αλλά και ακόμη παλαιότερα: 1922). Από το 2006-7 πληρώνουμε τη νέα μας ένταξη. That's It.

[-] Αρκετοί ισχυρίζονται πως η μεταπολίτευση ήταν η πλέον μακροχρόνια περίοδος ειρήνης και ευημερίας. Το λάθος τους είναι πως αποδίδουν αυτή την περίοδο ειρήνης και σχετικής ευημερίας στο εσωτερικό της χώρας και στο πολιτικό της σύστημα. Δεν οφείλεται σε αυτούς (στην πολιτική τάξη της μεταπολίτευσης), αλλά στην παγίωση των εξωτερικών και γεωπολιτικών σχέσεων, σε διακανονισμούς, στο πάγωμα των συγκρούσεων και στη σταθερότητα του διπολικού συστήματος (και στο εσωτερικό των δύο «στρατοπέδων»). Αμέσως μόλις άρχισε να μεταβάλλεται η δομή του διεθνούς συστήματος, και οι «παγωμένες συγκρούσεις», «ξεπάγωσαν», και πόλεμοι ξεκίνησαν και η ευημερία σταδιακά χάθηκε και τα θερμά επεισόδια και οι παραχωρήσεις αυξήθηκαν.

Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία