Η τουρκική απειλή

17 Μαρτίου, 2018 - 12:49

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.

Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 15 Μαρτίου 2018.

Αντίθετα με όσα πιστεύουν πολλοί στην Ελλάδα, ο Ερντογάν ούτε δρα παρορμητικά όντας «απασφαλισμένος», ούτε εξάγει την εσωτερική του κρίση σε τρίτους. Πρόκειται για μύθους που μόνο εφησυχάζουν και δεν προσθέτουν τίποτε στην αντίληψη της πραγματικότητας.

Κυβερνά επί 15 χρόνια, ανήλθε στην εξουσία χωρίς να έχει πολιτικά δικαιώματα, και μόλις έληξε η ποινή του, αντικατέστησε χωρίς εκλογές ένα υποχείριό του στη Βουλή και στην πρωθυπουργία, έχει μεταμορφώσει την Τουρκία, έχει αναδιατάξει τις σχέσεις της με όλες τις μεγάλες δυνάμεις και έχει ξεπεράσει πληθώρα εμποδίων μέχρι πραξικοπήματος. Δεν μπορεί παρά να έχει κάποιο προσεγμένο στραγητικό σχέδιο.

Μάλιστα, το όραμά του δεν είναι καν μυστικό, ονομάζεται «Τουρκία 2023» από τα 100 χρόνια μετά την ίδρυσή της και έχει συγκεκριμένους ομολογημένους στόχους, όπως πχ ΑΕΠ 2 τρις δολλαρίων και ένταξη στις 10 μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη, αλλά και ανομολόγητους, όπως η απόκτηση μόνιμης θέσης στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ως εκπρόσωπος των μουσουλμάνων παγκοσμίως.

Η συμπεριφορά της Τουρκίας λοιπόν, και όχι στενά του Ερντογάν, αλλάζει βαθμιαία και θα αλλάξει ακόμη περισσότερο, ως προς άλλες χώρες αλλά και ως προς την Ελλάδα. «Αλλαγή πίστας» την ονομάζει εύστοχα ο Σταύρος Λυγερός θεωρώντας ότι η Ελλάδα ανταποκρίνεται σαν να βρίσκεται ακόμα στην προηγούμενη πίστα.

Η ανακάλυψη του κοιτάσματος Καλυψώ ήταν καταλυτικής σημασίας. Θεωρεί αδιανόητο ο Ερντογάν να μην έχει βαρύνοντα λόγο και μερίδιο στο φυσικό αέριο νοτίως της Κύπρου, κάτι που ενδιαφέρει και την Ευρώπη και την Αμερική, διότι υποβαθμίζει την ενεργειακή εξάρτηση της πρώτης από την Ρωσία, με τεράστιο γεωστρατηγικό αντίκτυπο.

Ο υβριδικός πόλεμος στο Αιγαίο και στη Θράκη είναι ψυχολογικής φύσης με πολλαπλές στοχεύσεις: πρώτον αποσκοπεί στο να καταρρακώσει το ηθικό των Ελλήνων, δεύτερον είναι «ασφαλής» διότι δεν οδηγεί σε αναμέτρηση, την οποία δεν επιιθμεί, και τρίτον αποπροσανατολίζει από το κύριο μέτωπο και ενδιαφέρον, που είναι ασφαλώς το σύμπλεγμα Κυπριακής ΑΟΖ και Καστελλορίζου.

Η υπόθεση των δύο στρατιωτικών δεν θα λήξει σύντομα. Αρκεί να θυμηθούμε ότι μετά από 9 περίπου μήνες παρέδωσε στην Μέρκελ Τουρκογερμανό δημοσιογράφο, τον οποίον κρατούσε παρανόμως με ανταλλάγματα που δεν έγιναν γνωστά, ενώ κρατάει ακόμα και σήμερα μετά από περίπου 12 μήνες έναν αμερικανό πάστορα τον οποίον έχει δηλώσει ότι θέλει να ανταλλάξει με «άλλον πάστορα» εννοώντας τον μεγάλο του εσωτερικό αντίπαλο, τον Γκιουλέν.

Η Ελλάδα δεν βρίσκεται απλώς στην ουρά των γεγονότων, όπως συνέβαινε παλαιότερα, καλούμενη να τα βγάλει πέρα με το ζόρι. Βρίσκεται κυριολεκτικά στον «κόσμο της» αδυνατώντας να κατανοήσει στοιχειωδώς τι συμβαίνει γύρω της.

Πέραν της ανυπαρξίας ανάλυσης, κυκλοφορούν και διάφορα παραισθησιογόνα ότι «η Ευρώπη θα μας λύσει το πρόβλημα ασφαλείας», ότι «η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην ΕΕ θα την συνετίσει» κοκ. Κούνια που μας κούναγε.

Επιπλέον παράγοντας ανασφάλειας για τους Έλληνες είναι, δυστυχώς, η σύνθεση της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης.

Θα κλείσω με θετική νότα, διότι το ηθικό του λαού είναι παράγοντας ισχύος. Αντίβαρο στα εφιαλτικά σχέδια Φινλανδοποίησης της Ελλάδας συνιστά η αίσθηση μερικής απώλειας στην κοινή τους γνώμη, του αξιόμαχου του τούρκικου στρατού, ο οποίος αποτυγχάνει, έως σήμερα, να κερδίσει έδαφος από 500 Κούρδους αντάρτες στο Αφρίν οπλισμένους απείρως ελαφρότερα.