Ῥαγιαδοπροσκυνημένοι ὅλοι μας

Τὸ ψάρι, λέει ὁ λαός μας, βρωμᾶ ἀπὸ τὸ κεφάλι.
Καί, πράγματι, ἔτσι ἦταν, εἶναι καὶ θὰ εἶναι διαχρονικῶς.

Δυστυχῶς μας, ἡ (φερομένη ὡς) κεφαλὴ τῆς χώρας, ἐδῶ καὶ πάρα πάρα πολὺ καιρό, βρωμοκοπᾶ ἄσκημα. Τὸ κακὸ ὅμως εἶναι πὼς ἡ ἐν λόγῳ ἀποσύνθεσις ἔχει προχωρήση τόσο πολύ, ποὺ ἀκόμη καὶ τὸ ὑπόλοιπο σῶμα κινδυνεύει νὰ χαθῇ.

Θὰ μπορούσαμε νὰ ἰσχυρισθοῦμε πὼς ἐμεῖς, τὸ σῶμα, εἴμαστε ἄμοιροι εὐθυνῶν, ἐφ΄ ὅσον, στὴν πλειοψηφία τους, οἱ ἀνθελληνικὲς (φερόμενες ὡς) κυβερνήσεις μας διαρκῶς μᾶς παραπλανοῦν μὲ μεγάλα λόγια καὶ οὐδέποτε ἐφαρμόζουν αὐτὰ ποὺ ὑπόσχονται. Θὰ μπορούσαμε, ἀλλὰ εἶναι ἀστεῖο τὸ νὰ τὸ ἰσχυρισθοῦμε, ἐφ΄ ὅσον τὸ θέμα τῆς ψήφου μας εἶναι πραγματικὰ τὸ τελευταῖο. Καὶ εἶναι τὸ τελευταῖο διότι τὰ ὑπόλοιπα, τὰ πολλά, ποὺ ἀρνούμεθα νὰ τὰ ζυγίσουμε καὶ νὰ ἀναλογισθοῦμε τὶς συνέπειές τους, μὰ καὶ τὶς εὐθῦνες μας, τὰ ἀφήνουμε στὸ πίσω μέρος τοῦ μυαλοῦ μας ὡς δευτερεύοντα κι ἀσήμαντα.

Θέλετε παραδείγματα;
Ἀλήθεια…
Ποιός λαός ἀπεποιήθη τοῦ κληρονομικοῦ δικαιώματός στήν γλῶσσα του τόσο εὔκολα; Ποιός ἄλλος λαός ἀρνεῖται νά μελετήσῃ τήν ἱστορία του; Ποιός ἄλλος λαός ἀπομακρύνεται ἀπό τίς ἐπιστῆμες πιό συστηματικά; Ποιός ἄλλος λαός καταστρέφει, ἢ ἀνέχεται νὰ τοῦ καταστρέφουν, τήν Παιδεία καί τά Πανεπιστήμιά του; Ποιός λαός ἀναζητᾶ καί υἱοθετεῖ ξένα πρότυπα, καταστρέφοντας τά δικά του; Ποιός λαός ἀδιαφορεῖ γιά τίς φυσικές ἐπιλογές του; Ποιός ἄλλος λαός ἐφευρίσκει τρόπους νά …ἐκσυχρονισθῇ; Ποιός ἄλλος λαός παράτησε τά πατρικά του καί τά μητρικά του γιά ἕναν διορισμό στήν Ὀλυμπιακή; Ποιός ἄλλος λαός ἔθεσε τό κόμμα του, τό ἀτομικό του πρόσκαιρο συμφέρον ἤ τήν ἔκτακτο ἁρπακτή του ἐπάνω ἀπό τήν Πατρίδα του; Ποιός ἄλλος λαός παράτησε ἀκόμη καί τά πανάρχαια διατροφικά του ἤθη, γιά νά …γευθῇ νέες ἐμπειρίες; Ποιός λαός ξέχασε νά τιμᾷ τούς προγόνους του; Ποιός λαός ἀποποιεῖται, γενικῶς καὶ εἰδικῶς, τόσο συνειδητῶς τήν κληρονομιά του, τήν συνείδησίν του μά, κυρίως, τό χρέος του;

Δὲν θέλω νὰ ἐπεκταθῶ σὲ ἄλλες λεπτομέρειες, μὰ εἶναι κοινῶς ὁμολογούμενον πὼς εἴμαστε ἐμεῖς αὐτὸς ὁ λαός. Μόνον ἐμεῖς. Ὁ πρῶτος λαὸς παγκοσμίως ποὺ ἔθεσε μόνος του τὴν ἐλευθερία του ὑπὸ ἀμφισβήτησιν, παραιτούμενος σιγά-σιγά, ἀλλὰ σταθερά, ἀπὸ ὅλα τὰ κληρονομικά του δικαιώματα.

Μά καλά; Πῶς γίνεται νά ὑπάρχουμε ἀκόμη; Πῶς γίνεται νά μήν ἔχουμε ἐξαφανισθῆ;
Ἡ ἀπάντησις κρύβεται στὶς ἐλάχιστες φωτεινὲς ἐξαιρέσεις-στυλοβάτες τοῦ κόσμου μας. Οἱ ἐλάχιστες αὐτές, μεμονωμένες, φωτεινὲς ἐξαιρέσεις, ποὺ εὐτυχῶς ἀκόμη λάμπουν στὸν κόσμο μας, ἁπλῶς ἐπιβεβαιώνουν τὸν κανόνα τῶν παρῃτημένων καὶ προσκυνημένων πολλῶν.
Μὰ κι αὐτοὺς πλέον θέλουμε νὰ τοὺς ἐξαφανίσουμε… Μᾶς χαλοῦν τὴν …μαγιά!!!
Ἄλλως τέ… Ναὶ μὲν πάντα οἱ λίγοι ἔδιδαν τὸ φωτεινὸ παράδειγμα, ἀλλὰ κι ἀπὸ τὴν ἄλλλην οὐδέποτε τόσο λυσσωδῶς οἱ πολλοὶ πολέμησαν νὰ ἐξολοθρεύσουν ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἀκόμη προσφέρουν…
Κι ἐμεῖς, ζηλόφθονα καὶ χαζοχαρούμενα, πολεμοῦμε, κυνηγοῦμε καὶ καταδιώκουμε τὴν ἀριστεία ὡς μίασμα, ἀν τὶ νὰ τὴν ἐπιδιώκουμε. Φεῦ…

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς οὐδέποτε εἴχαμε ἐθνικῆς συνειδήσεως (φερομένους ὡς) κυβερνῶντες στὴν χώρα.
Πάντα κάτι ἢ κάποιον ὑπηρετοῦσαν ἐπισήμως κι ἀνεπισήμως, διαρκῶς χειραγωγῶντας καὶ καταπιέζοντας τὸν λαό, ἐνᾦ παραλλήλως διατηροῦσαν εἰδικὰ προνόμια ἅπαντες καὶ ἀποτεμίευαν θησαυρούς, ποὺ λεηλατοῦσαν ἀπὸ τοὺς πεινασμένους. Ὅμως αὐτοὶ ἦσαν πάντα ἐχθροί μας δεδηλωμένοι, ἀνθέλληνες καὶ μισάνθρωποι. Ἐμεῖς τί κάναμε; Σέ πόσους ἀγῶνες συμμετείχαμε γιά νά ὑπερασπισθοῦμε τό κοινό (ὄχι τὸ κομματικό) καλό; Πόσους ἀγῶνες κάναμε γιά νά στηρίξουμε τούς ἀρίστους; Πόσες φορές πολεμήσαμε γιά νά ἐπικρατήσῃ τό δίκαιον;
Μήπως ἁπλῶς χώναμε τήν οὐρά στά σκέλια σφυρίζοντας ἀδιάφορα;

Γνωστὰ ὅλα αὐτά, θὰ μοῦ πεῖτε.
Σωστά… Γνωστά… Ναί, ἀλλά τί κάναμε γιά νά τά ἀλλάξουμε;

Ῥαγιαδοπροσκυνημένοι εἴμαστε ὅλοι μας… Ἄλλος περισσότερο, ἄλλος λιγώτερο, μὰ ὅλοι μας παραμένουμε ῥαγιαδοπροσκυνημένοι… Πολὺ ἢ λίγο, δὲν ἔχει σημασία. Σημασία ἔχει πὼς ὅλοι μας ἔχουμε κάνη τὶς ἐκπτώσεις μας, τοὺς συμβιβασμούς μας καὶ τὶς παραιτήσεις μας.

Γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ πάρουμε πρωτίστως τὶς ζωές μας πίσω καί, κατ’ ἐπέκτασιν, τὴν Πατρίδα μας, τὸν δρόμο τὸν γνωρίζουμε: νὰ σταθοῦμε ἐπὶ τέλους ὄρθιοι στὰ πάντα. Ὄχι ὅμως ἕνας ἕνας μόνος του, ἀλλὰ πολλοί-πολλοὶ μαζύ.

Μακρυνό; Ἴσως ναί, ἴσως κι ὄχι…
Μὰ μονόδρομος.

Φιλονόη

Υ.Γ. Τὸ «πλοῖο» Ἑλλάς, γιὰ νὰ ξαναγίνῃ καλοτάξειδο, δὲν ἀρκεῖ μόνον νὰ ἐπισκευασθοῦν τὰ κατεστραμμένα του μέρη. Πρέπει, πρωτίστως, νὰ καλο-ἐκπαιδευθῇ ἐξ ἀρχῆς τὸ πλήρωμα. Κι ὅλα αὐτὰ φυσικὰ θὰ γίνουν μόνον ἐὰν δὲν θέλουμε νὰ βουλιάξῃ…

εἰκόνα

Πηγή: Φιλονόη καὶ φίλοι...