Λαὸς λεόντων διοικούμενος ἀπὸ ὀρδὲς νάνων

Ὑπάρχει θυμός…
Τέτοιον θυμὸ καὶ πίκρα δὲν ἔχω ξαναδῆ στὰ μέσα κοινωνικῆς δικτυώσεως ὅλα τὰ χρόνια ποὺ εἶμαι ἐδῶ μέσα.

Ὁ θυμὸς ἐκφράζεται καὶ ἀπὸ ἀνθρώπους, ποὺ ούδέποτε θὰ πίστευα πὼς μποροῦν νὰ θυμώνουν ἀκόμη γιὰ ἐθνικὰ θέματα.

Οἱ 1000, 10.000 ἢ 100.000 ποὺ πῆγαν πρὸ δύο ἡμερῶν στὸ Πισοδέρι, ντυμένοι μὲ τὰ ἑλληνικὰ χρώματα, δὲν πῆγαν γιὰ νὰ φωνάξουν ὁ,τιδήποτε γιὰ ψωμί. Οὐτε ἐφώναξαν γιὰ τὶς συντάξεις… Πῆγαν γιὰ νὰ φωνάξουν γιὰ κάτι ἀνεξήγητο ποὺ ἀκόμη διαπερνᾶ τὸν ἐθνικὸ κορμό.

Μεγάλωσα μὲ τὴν διήγηση τοῦ ὁμωνύμου παπποῦ μου, ποὺ ἔφυγε τὸν μακρυνὸ Ὀκτώβριο τοῦ ΄12 γιὰ νὰ καταταγῇ στὸ 5ο Τρικάλλων, πρὸ κειμένου νὰ λάβῃ μέρος σὲ ὅλες τὶς μάχες καὶ νὰ παρασημοφορηθῇ στὴν μάχη τῶν Γιαννιτσῶν, γιὰ νᾶ ξανὰ παρασημοφορηθῇ, τραυματίας ὧν, στὴνν μάχη τοῦ Λαχανᾶ καὶ νὰ περάσῃ τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του ὑποφέροντας ἀπὸ τὸ βουλγαρικὸ σίδερο, ποὺ οὐδέποτε ἀφῃρέθη ἀπὸ τὸ σῶμα του καὶ τὸ εὑρέθη ὅταν ἔγινε ἡ ἀνακομιδὴ τῶν ὀστῶν του.

Αὐτὲς τὶς διηγήσεις εἶχα ἀπὸ τὸν συγχωρεμένο πατέρα μου, ποὺ διανθίζοντο ἀπὸ τὶς διηγήσεις τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ παπποῦ μου, ὁ ὁποῖος ἔφθασε τὰ ἑλληνικὰ χρώματα, στὴν συνέχεια, στοὸ Κάλε Γκρότο, τὸν μακρυνὸ ἐκεῖνον Αὔγουστο τοῦ 1922.

Εἶναι κάποια πράγματα, ποὺ δὲν ἐξηγοῦνται. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ εἶναι καὶ ἡ σημερινὴ κατήφεια τοῦ μεγαλυτέρου μέρους τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.
Αὐτὸ τὸ συναίσθημα δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἐξηγήσῃ, οὔτε ὁ κύριος Δοξιάδης, οὔτε ὁ κύριος Μαραντζίδης, οὔτε κἄν ἑγώ.

Ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν εὐρυτέρα ἄποψή μου, σὲ ἀντίθεση μὲ αὐτοὺς τοὺς κυρίους, στέκομαι μὲ σεβασμὸ ἐμπρὸς σὲ αὐτὸν τὸν ἐθνικὸ θυμό, δηλώνοντας ὅμως χωρὶς τὴν οἱανδήποτε περιστολή:

Λαὸς λεόντων καὶ γένος βασιλικὸ διοικούμενο ὅμως ἀπὸ ὀρδὲς νάνων.

Μαλαμούλης Δημήτριος

Πηγή: Φιλονόη καὶ Φίλοι...