Οἱ προδότες καὶ οἱ… ΠΡΟΔΟΤΕΣ

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός,
δάσκαλος - Κιλκὶς

«Ὃ τὲ γὰρ τοὺς πολεμίους εὐεργετῶν, προδότης».
Μέγας Φώτιος

Αὐτὸς ποὺ εὐεργετεῖ τοὺς ἐχθρούς, εἶναι προδότης. Αὐτὸ κανεὶς δὲν τὸ ἀμφισβητεῖ. Ἡ προδοσία τῆς Μακεδονίας: Τὸ ἀπεχθέστερο ἔγκλημα στὴν ἐθνική μας ἱστορία. Ἀδίστακτοι προδότες. Ποιὸς Ἐφιάλτης; Ὁ Ἐφιάλτης ἔδειξε τὸ μονοπάτι στὸν Ξέρξη γιὰ νὰ περικυκλώσει τὸν Λεωνίδα. Τί ἦταν ὁ Ἐφιάλτης; Καντιποτένιος. Οὐτιδανό, δειλό, φιλοχρήματο ὑποκείμενο. Δὲν εἶχε κάποιον ἡγετικὸ ρόλο, δὲν καταδίκασε, δὲν συμπαρέσυρε ἡ προδοσία του ἕνα ὁλόκληρο κράτος στὴν καταστροφὴ οὔτε βύθισε ἕναν λαὸ στὴν ντροπὴ καὶ στὴν ἐξουθένωση. Πλήρωσε μὲ τὸ κεφάλι του τὴν προδοσία, ἡ ὁποία μᾶς κατέλειπε τὸ μεγαλειῶδες «μολῶν λαβέ». Ὁ Λεωνίδας, ὁ ἡγέτης, δόξασε τὴν πατρίδα.

Ὁ Πήλιος Γούσης πρόδωσε καὶ φτάσαμε στὸ Ζάλογγο. Ούτε αὐτὸς ἦταν ἀρχηγὸς τῶν Σουλιωτῶν. Ο Νενέκος ἦταν ἀσήμαντος μικροκαπετάνιος, τοῦ γυάλισαν τὰ πουγκιὰ τὸν Μπραϊμη -«ταλαρίσιος» ποὺ ἔλεγε ὁ Καραϊσκάκης- καὶ «τούρκεψε».  Τὸν ἔστειλε κι αὐτὸν... ὁ Κολοκοτρώνης ἐκεῖ ποὺ τοῦ ἄξιζε: στὸ χῶμα, τὸ σκωληκόβρωτον.

Οἱ τωρινοὶ προδότες εἶναι πιὸ ἐπαίσχυντοι ἀπὸ αὐτούς. Κατέχουν τρανὰ ἀξιώματα. Ἀκόμη καὶ οἱ δωσίλογοι πρωθυπουργοὶ τῆς Γερμανικῆς Κατοχῆς ὠχριοῦν μπροστά τους. Ὁ Τσολάκογλου, ὁ Λογοθετόπουλος, ὁ Ράλλης ἔχουν καὶ κάποια «ἐλαφρυντικά». (Σ’ αὐτὲς βέβαια τὶς περιπτώσεις ἰσχύει τὸ «ἐν ἀμίλλαις πονηραῖς ἀθλιώτερος ὁ νικήσας»). Τὸ 1941 ἡ πατρίδα εἶχε καταληφθεῖ ἀπὸ τοὺς Γερμανούς, ἦταν κράτος κατεχόμενο, εἶχε καταλυθεῖ ἡ ὀντότητά του. Διορίστηκαν ὡς πρωθυπουργοὶ ἀπὸ τοὺς Γερμανούς, δὲν τοὺς ἐπέλεξε κανένας λαός. Ἦταν πειθήνια ἐνεργούμενά τους, οἱ ὅποιες ἀποφάσεις τους δὲν εἶχαν καμιὰ ἰσχύ, ποταποὶ τυχοδιῶκτες ἦταν καὶ τίποτε ἄλλο. Οἱ ἴδιοι ἐξευτελίστηκαν, μαγάρισαν τὸ ὄνομά τους. Οἱ ὑπογραφές τους οὔτε δέσμευαν οὔτε ὑπονόμευαν τὸ κράτος. Γιὰ τοὺς Τσολάκογλου καὶ Λογοθετόπουλο ἰδίως, ταιριάζει ἀπόλυτα τὸ ἄλλο σοφὸ ρητὸ τῶν ἀρχαίων «πρὸς γὰρ τὸ τελευταῖον ἐκβᾶν ἕκαστον τῶν πρὶν ὑπαρξάντων κρίνεται».

Πῶς μπόρεσαν τέτοιοι ἄνθρωποι νὰ φτάσουν στὴν προδοσία, νὰ λερώσουν ἀνεπανόρθωτα τὴν ὑπόληψή τους; Ὁ Τσολάκογλου φορτωμένος παράσημα ἀνδρείας στοὺς Βαλκανικοὺς πολέμους καὶ στὴν Μικρασία, κατάντησε συνεργάτης τῶν Γερμανῶν καὶ πέθανε μὲς στὴν ντροπὴ τὸ 1948, καταδικασμένος σὲ θάνατο, ποὺ μετατράπησαν σὲ ἰσόβια δεσμά. Ὁ Λογοθετόπουλος, καθηγητὴς ἰατρικῆς στὸ πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, παρασημοφορήθηκε στοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους ὑπηρετώντας ὡς χειρουργὸς στὴν «πρώτη γραμμή». Καταδικάστηκε καὶ αὐτὸς ὡς συνεργάτης τῶν ἐχθρῶν καὶ πέθανε ἐν μέσω χλεύης καὶ περιφρόνησης τὸ 1961.

Καὶ μιᾶ καὶ εἴμαστε στὴν ταραγμένη ἐκείνη περίοδο, κατὰ τὴν ὁποία ξεβράστηκαν ἀθλιότητες ἀλλὰ καὶ ἀναδείχθηκαν μεγαλεία, καλὸ εἶναι νὰ ἀναφερθοῦμε καὶ στὴν στάση τῶν ἀρχιεπισκόπων τῆς ἐποχῆς. (Ἀλήθεια ἡ μισὴ Ἑλλάδα κατέβηκε καὶ συγκεντρώθηκε στὸ Σύνταγμα, γιὰ νὰ βροντοφωνάξει ὑπὲρ τῆς Μακεδονίας. Ποῦ ἦταν ὁ οἰκοδεσπότης ἀρχιεπίσκοπος; “Οὐκ ἢν φωνὴ οὐκ ἢν ἀκρόασις”. Ἔχει ἄδικο ὁ ἁπλὸς λαὸς πού πικραμένος μουρμουρίζει «ποῦ εἶσαι ρὲ Χριστόδουλε;»).

Ὅταν μπῆκαν οἱ Γερμανοὶ στὴν Ἀθήνα, 27 Ἀπριλίου 1941, ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος, εἶναι ὁ λαμπρὸς καὶ σπουδαῖος καὶ μέγας πατριώτης Χρύσανθος Φιλιππίδης, ὁ ἀπὸ Τραπεζοῦντος. Διέπρεψε ὁ ἀείμνηστος ἱεράρχης ὡς μητροπολίτης Τραπεζοῦντος σὲ τραγικὲς γιὰ τὸ Γένος στιγμές. («Προτιμῶ ἱπτάμενος ὡς ἀετὸς νὰ πέσω ἢ ἕρπων νὰ ζήσω», θὰ πεῖ στὸν ἐνθρονιστήριο λόγο του στὴν Τραπεζούντα). Ζήτησαν ἀπὸ τὸν Χρύσανθο νὰ ὁρκίσει τὴν κυβέρνηση Τσολάκογλου. «Εἰς τοιαύτας ὑπόπτους καὶ ἀντεθνικᾶς ἐνεργείας δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ δώση ἡ Ἐκκλησία τὸν ὅρκον καὶ τὴν εὐλογίαν της… ἔργον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου εἶναι ὄχι νὰ ὑποδουλώνη, ἀλλὰ νὰ ἐλευθερώνη» θὰ πεῖ ὁ ἀγέρωχος, γενναῖος καὶ μαρτυρικὸς Ἱεράρχης. (Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἥρωες καὶ Προδότες στὴν κατοχικὴ Ἑλλάδα”, τοῦ Τ. Κοντογιαννίδη, ἔκδ. “ΠΕΛΑΣΓΟΣ” σελ. 119).

Ἀποχώρησε ἀπὸ τὸν θρόνου του ὁ πλήρης πνεύματος ἱεροπρεπείας καὶ ἑλληνοπρεπείας, ἀλύγιστος ἀρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, δίνοντας καὶ τὸ σύνθημα τῆς ἀντιστάσεως ἐναντίον τῶν λυκανθρώπων τοῦ Βορρᾶ. (Ἄν, σκέφτομαι, ἂν ὁ νῦν ἀρχιεπίσκοπος παραιτοῦνταν τώρα ποὺ ξεπουλοῦν ὅσια καὶ ἱερὰ οἱ σημερινοὶ «Τσολάκογλου», τί τεράστια ἐντύπωση θὰ ἔκανε καὶ πόσο θὰ παρηγοροῦσε τὸν λαό. Θὰ κέρδιζε σπουδαία θέση στὶς καρδιές μας καὶ στὴν ἱστορία).

Τὸν διαδέχτηκε στὸν θρόνο του, ὁ Δαμασκηνὸς Παπανδρέου, ὁ ἀπὸ Κορινθίας, λαμπρὸς κι αὐτός. Τόν Μάρτιο τοῦ 1943, ὁ Δαμασκηνὸς ἡγήθηκε συλλαλητηρίου στὴν Ἀθήνα γιὰ τὴν ματαίωση τῆς Πολιτικῆς Ἐπιστράτευσης ποὺ εἶχαν ἐξαγγείλει οἱ Γερμανοί. Ὅταν ἕνας Γερμανὸς ἀξιωματικὸς τὸν ἀπείλησε μὲ ἐκτέλεση, ὁ ἀρχιεπίσκοπος ἀπάντησε ἀτάραχος μὲ τοῦτα τὰ σπουδαῖα λόγια: «Ἀκοῦστε καλὰ καὶ μὴν μὲ ἀπειλεῖτε. Σὲ τοῦτον τὸν τόπο εἶναι συνήθεια τοὺς δεσποτάδες οἱ ἐχθροὶ νὰ μὴν τοὺς τουφεκίζουν, ἀλλὰ νὰ τοὺς κρεμᾶνε!!». (Ἀναφερόταν βέβαια στὸν μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε΄ κατὰ τὴν ἔναρξη τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος τοῦ 1821).

Τὴν ἑπομένη ἡ Γερμανικὴ Ἀνωτέρα Στρατιωτικὴ Διοίκηση ἀπέσυρε τὸ διάταγμα τῆς Πολιτικῆς Ἐπιστράτευσης. «Ὁ καλὸς ὁ καπετάνιος στὴν φουρτούνα φαίνεται» λέει ὁ θυμόσοφος λαός. Καλῶς εἰπώθηκε ὅτι οἱ ἐπίσκοποι εἶναι ὄχι μόνον διάδοχοι «τόπων» (θρόνων), ἀλλὰ καὶ τρόπων.

Ἒβλεπα, ὅσο ἄντεχα, τοῦτες τὶς “σκοτεινές” ἡμέρες τὴν συζήτηση στὴν Βουλὴ πιάνοντας τὴν μύτη μου, ὅταν ἀνέβαιναν στὸ βῆμα οἱ προσκυνημένοι. Ἄλλοι ἀμήχανοι, κάποιοι ἐν συγχύσει, ἀρκετοὶ παγεροὶ καὶ στυγνοί, κατάλοιπα καὶ ἀποκαΐδια τοῦ σταλινισμοῦ, ἀρτηριοσκληρωτικοὶ διεθνιστές, ψέλλιζαν, ἐν μέσω ἰδεοπενίας καὶ ἀναμάσησης τῆς θλιβερῆς ἐπιχειρηματολογίας τους, τὴν φράση «πατριωτικὸ καθῆκον». «Πᾶν ἀπωθούμενο, προβάλλεται» κατὰ τὴν ψυχολογία τοῦ Βάθους. “Ἀπωθείς αἰσθήματα ἐνοχῆς στὸ ἀσυνείδητο. Ἡ ἀπώθηση μετασκευάζεται εἰς ψυχικὸν σύμπλεγμα. Το σύμπλεγμα προβάλλεται” (Ι. Κορναράκη “Ὁ Ἰούδας”, ἔκδ. Κυριακίδη, σελ. 95). 

Γιὰ νὰ ἐκτονωθεῖ ὁ συμπλεγματικός, γιὰ παράδειγμα ὁ ἀνήθικος, θὰ μιλήσει γιὰ ἠθικὴ καὶ θὰ καταδικάζει, μετὰ βδελυγμίας, τοὺς διεφθαρμένους. Ὁ φιλάργυρος θὰ κατηγορεῖ τοὺς φιλοχρήματους καὶ θὰ ἐξυμνεῖ τὰ καλά τῆς γενναιοδωρίας. Ὁ προδότης θὰ ἐπικαλεῖται τὸν πατριωτισμό, γιατί τὸν πνίγει, τὸν ροκανίζει τὸ αἴσθημα ἐνοχῆς. Τὸ ἐσωτερικὸ δικαστήριο δύσκολα μπαζώνεται. Ὅσο ἀθεόφοβοι καὶ ἀσυνείδητοι νὰ εἶναι κάποιοι, κάποιο “γρατσούνισμα” ὑπάρχει στὸν «μέσα ἄνθρωπο». 

Ὅσο μιλοῦσαν, λέξεις - καρφιὰ στὸ φέρετρο τῆς Μακεδονίας, κοιτοῦσαν στὸ διπλανὸ πρωθυπουργικὸ ἕδρανο. Ἐκλιπαρούσαν γιὰ ἕνα νεῦμα, ἕνα βλέμμα ἐπιδοκιμασίας. Μικρὰ μυαλά. Θὰ ἔρθει ἡ στιγμὴ ποὺ ἀρκετοὶ θὰ σκυλομετανιώσουν. Ὅταν φύγουν τὰ ἀρρωστημένα φῶτα τῆς δημοσιότητας καὶ βρεθοῦν χωρὶς ἀσυλίες καὶ ἀξιώματα, θὰ ποῦν, σὰν τὸν Ἰούδα, «ἥμαρτον αἷμα ἀθῶον παραδούς», τὸ αἷμα τῶν Μακεδονομάχων. Καὶ τότε ἡ Ἱστορία, τὰ κόκκαλα τὰ ἱερὰ τῶν Ἑλλήνων, θὰ ποῦν στὸ καθένα τους τὸ ἀμείλικτο: «τί πρὸς ὑμᾶς; σὺ ὄψει…». Ἂς ὄψονται οἱ νεκροθάφτες… Τὰ προκλητικὰ χαχανητὰ καὶ οἱ γελοῖες ἀγκαλίτσες στὴν Βουλή, σὲ κλαυθμὸ καὶ ὀδυρμὸ θὰ καταλήξουν…

Πηγή: Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό