ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ

Dieu! que les monts sont beaux...
V i c t o r H u g o

Ὄμορφα ποὺ εἶναι τὰ βουνὰ μὲ τὰ ἰσκερὰ πλουμίδια!
Θάλασσα μεγαλόχαρη, λαμπρὲ οὐρανέ, Ὡσαννά!
Διαβάτρες εἶναι οἱ μέρες μου, Θεέ! δὲν τὶς λογαριάζω,
γγίζω, θωρῶ τὰ ἀπέραντα καὶ τὰ παντοτινά.

Σωπάστε, πάθη μέσα μου, καὶ μπόρες! Ἡ καρδιά μου
ποτὲ δὲν ἦρθε πρὸς τὸ Θεὸ τόσο κοντά, ὅπως τώρα.
Μοῦ μιλᾶς, θάλασσα πλατιά, νιώθω ἱερὸς πὼς εἶμαι,
μὲ βλέπει μὲ τὰ μάτια της ἡ δύση τὰ πυρφόρα.

Ἤ μὲ μισῇς ἢ μ' ἀγαπᾶς, εὐλογημένος νὰ εἰσαι!
Στὸ πνεῦμα καὶ στὸν ἔρωτα τὶς στιγμὲς ὅλες δίνω,
τρελὸς τὴ δόξα ὅποιος ποθεῖ, τὸ πρόβλημα ὅποιος σκάφτει,
δὲ θέλω παρὰ ν' ἀγαπῶ, λίγο ἔχω ἐδῶ νὰ μείνω.

Στὸ κῦμα ὁ ἥλιος πνίγεται, καὶ τ' ἄστρο ἐκεῖθε βγαίνει,
ἠχολογάει στὰ πόδια μου τὸ κῦμα, ἡ φωτιὰ ψάλλει,
παντοῦ, Θεέ μου! ἁπλώνεται τετράφωτος ὁ ἥλιος,
πόσο μικρὸς ὁ ἄνθρωπος, πόσο ἡ ψυχὴ μεγάλη!

Τὰ πλάσματα, ἡ φωτιὰ ποὺ λάμπει, ἡ θάλασσα ποὺ τρέμει,
ὅλα τοῦ Ὑψίστου τ' ὄνομα τὸ μισοξέρουν μόνο,
τὴ συλλαβή του λέει καθείς, μόνο ἐγὼ τὴ λέξη,
τραυλίζουν ἤχους ὅλοι τους, ἐγὼ τοὺς συναρθρώνω.

Ἄβυσσο, ὑψώνεται ἡ φωνή μου ὡς ἡ φωνή σου. Πέλαο,
μ' ἐσὲ ὀνειρεύομαι, μ' ἐσὲ προσεύχομαι βουνό,
ἡ πλάση τὸ αἰώνιο ἁγνό, τὸ ἰδεατὸ λιβάνι,
τὸ θυμιατήρι ἐγώ.

19.8.6.