Η Απόφαση Στην Ανάγκη

του Αργύρη Χριστομάγνου

Κάποτε είπαν στον αετό
πως πια κάτω απ’ το χώμα
βρίσκονται οι λείες, γι’ αυτό
θά ‘πρεπε κι αυτός ακόμα
σαν τους άλλους να συρθεί
για να επιβιώσει.
Τους απάντησε «η Γη
είναι των θεών η πτώση.
Τάφος της δε με χωρά
κι ολάκερη αν ανοίξει».
Κι άπλωσε βαριά φτερά,
παίρνοντας πάλι τα ύψη…

Και στο λύκο είχανε πει
«τώρα πού ‘στε πλέον λίγοι,
άσκοπο μα και ντροπή
σού ‘ναι τ’ άγριο το κυνήγι.
Πρέπει να εξημερωθείς
και να γίνεις μέρος του Όλου».
Είπε: «αν κράταγε καθείς
πίστη του δικού του ρόλου,
θά ‘χατε τόσα δεινά
να σπέρνετε στην πλάση;»
Και ξανά για τα βουνά
τράβηξε και τα δάση…

Πιάσαν τον μοναχικό
ωκεάνιο καρχαριά,
λέγοντάς του πως εδώ
και τώρα είν’ η ευκαιρία
να τον δει λιγάκι φως
αρχηγό σ’ ένα κοπάδι.
Τι είτε τέρας είτε θεός
τον σφίγγει ένα στομάχι.
Κι αφού ‘δαν στη ματιά
του την απόφαση που επάρθη,
τίναξε μια την ουρά του
κι επέστρεψε στα βάθη…

Στον βίο πού ‘χουν φτιάξει,
κοιτώντας μπρος τους οι Άξιοι
τα ερχόμενα συμβάντα,
πλήρεις επιγνώσεως πάντα
ότι η Εξάλειψη Του Είδους
θα καλέσει και τους ίδιους,
η Απόφαση βαραίνει
–η αναθεματισμένη–
όσο εκατό βουνά μαζί:

Γίνεται έρμα στο καράβι
της νέας γενιάς που θά’ρθει
κι έτσι ο θάνατός τους,
στον εναντίον του σκότους
πόλεμο πάνω στην Κτίση
πάντα θα συμβολίζει
αυτό που μας διακρίνει
από τα γήινα κτήνη,
το Φως που αιώνια ζει.

Πηγή: ποιητική συλλογή 2ος Νόμος
Φωτογραφία: Gillfoto στο Flickr cc

Ευχαριστίες στον συγγραφέα για την αποστολή του ποιήματος

Ἀναδημοσίευση ἀπό: Το Zωντανό Iστολόγιο