ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΗ
Εἶναι ὡραῖοι, ἀγαπημένοι
ὅλ' οἱ ἄνθρωποι να ζοῦν,
Μὰ χωρὶς πατρίδα, ξένοι
Μέσ' στὸν κόσμο θὰ γυρνοῦν.
Ἡ χαρὰ ἀπ' τὴ γῆ θὰ λείψῃ
Κ' ἡ συμπόνια κ' ἡ στοργὴ,
Κ' ἡ ζωὴ θἆναι μιὰ θλίψη
Καὶ τὸ σπῆτι θὰ κλειστῇ.
Κ' ὕστερα, μὴ βάλη ἀνθρώπου
Νοῦς τὴ μαύρη συφορά.
- Μόνον ἦ Πατρίδα εἶν' ὃπου
Μᾶς χωρίζει ἀπ' τὰ θεριά...
Μ. ΜΑΛΑΚΑΣΗ
Πηγή: Συλλογή πατριωτικῶν ποιημάτων
Ἑλλήνων Φῶς