Το τραινάκι της υποκρισίας – εργαλειοποιώντας την «κοινή γνώμη» στα Αποτυχημένα Κράτη
Φανταστείτε αυτό: Μια, σιδηροδρομική σύγκρουση, σε κάποιο Αποτυχημένο Κράτος, με δεκάδες νεκρούς και με ξεκάθαρες ενδείξεις εγκληματικής αμέλειας και κυβερνητικής συγκάλυψης δύο (τουλάχιστον) παράλληλων εγκλημάτων. Έπειτα από το αρχικό «μιντιακό» ξέσπασμα – υπόδειγμα κακογραμμένου μελοδράματος, όλη η ιστορία τείνει να μετατραπεί σε μία ακόμη πικρή ανάμνηση, χωρίς πραγματική έρευνα, χωρίς πραγματική απόδοση ευθυνών και χωρίς ίχνος δικαιοσύνης. Τίποτα το πρωτότυπο, το μοτίβο έχει χρησιμοποιηθεί σε τόσες και τόσες τραγωδίες, πάντα με την… ευγενική χορηγία των ΜΜΕ και του ελεγχόμενου διαδικτύου.
Έπειτα, φανταστείτε αυτό: Ένα πρόστιμο, στον επιχειρηματικό όμιλο κάποιου ολιγάρχη, στις 30 κάποιου Σεπτεμβρίου (20 μήνες μετά τη σιδηροδρομική σύγκρουση), τόσο μεγάλο που θα μπορούσε κάποιος να νοικιάσει για ένα ολόκληρο χρόνο το σύστημα «δικαιοσύνης», μαζί με τους «δημοσιογράφους» και τις τηλε-κουτσομπόλες του συνόλου των ΜΜΕ κάποιου – οποιουδήποτε – Αποτυχημένου Κράτους. Για ποιό λόγο επιβλήθηκε το πρόστιμο; Προφανώς, επειδή οι αρμόδιες υπηρεσίες έκριναν πως το πορτοφόλι του ολιγάρχη αισθανόταν κάπως παχουλό και χρειάζονταν δίαιτα.
Τι έχουμε δέκα μέρες μετά το πρόστιμο; Οργανώνεται και πραγματοποιείται «ηχηρή» (δλδ. υπερ-προβεβλημένη από ΜΜΕ και διαδίκτυο) «εκδήλωση μνήμης» της πολύνεκρης σύγκρουσης σε κάποιο αρχαιοπρεπές στάδιο. Κι έπειτα, συστηματικά και επίμονα, η αυτοκρατορία των μέσων ενημέρωσης του ολιγάρχη, αρχίζει να αναδεικνύει το ζήτημα και να αφήνει σαφείς υπόνοιες για την συγκάλυψη που ακολούθησε, μελοδραματικά, σαν να είναι η τελευταία ανατροπή της πλοκής κάποιου τηλεοπτικού ριάλιτι. Γιατί; Επειδή προφανώς, ο ολιγάρχης – και τα φιλαράκια του, το πρόστιμο μάλλον θορύβησε πολλούς στην κορυφή της «τροφικής αλυσίδας» του Αποτυχημένου Κράτους – αποφάσισε ότι η δικαιοσύνη είναι ωραίο χόμπι, αμέσως μετά τη συλλογή σπάνιων αυτοκινήτων και πριν από τις εβδομαδιαίες συναντήσεις του με τους Illuminati.
Κάπου εκεί, ολιγάρχης και πολιτική εξουσία θα «τα έβρισκαν», σωστά; Λίγο πριν περάσει η 2η χρονιά μετά την σύγκρουση των τραίνων, κάποια συμφωνία θα είχε επιτευχθεί, η απόφαση για το πρόστιμο θα είχε «αρχειοθετηθεί», οι «δημοσιογράφοι» και οι τηλε-κουτσομπόλες θα είχαν επιστρέψει στις συνηθισμένες τους εργασίες, και η οργή για τα εγκλήματα και την συγκάλυψή τους θα είχε – ακόμα μιά φορά – εκτονωθεί σε πολιτικά ασήμαντη πίκρα και απογοήτευση.
Μήπως όμως, αυτή τη φορά δεν είναι τόσο απλό;
Μήπως τα κίνητρα και οι φοβίες των «παικτών» είναι τόσο καλά κρυμμένα όσο το τελευταίο κομμάτι της αγαπημένης σας σοκολάτας που ορκίζεστε πως δεν φάγατε;
Μήπως οι ολιγάρχες θυμήθηκαν, με κάποια αφορμή, την εποχή που ο… μπαμπάς του πρωθυπουργού (πρωθυπουργός κι αυτός – στα Αποτυχημένα Κράτη η οικογενειοκρατία και η ευνοιοκρατία είναι άκρως απαραίτητες) επιχείρησε να… αναλάβει μόνος του κάποιες εκποιήσεις της δημόσιας περιουσίας χωρίς να τους ρωτήσει; Μήπως διαισθάνθηκαν πως ο «γιόκας» δεν έμαθε το μάθημα, κι αισθάνθηκε κι αυτός αρμόδιος να… εκποιήσει με τρόπο αυθαίρετο, επιβάλλοντας πρόστιμα σε όποιον είχε αντιρρήσεις; Διανοήθηκε μήπως, ο κακομοίρης, πως μπορεί να κινηθεί ανεξάρτητα, μόνο και μόνο επειδή η… αντιπολίτευση είναι τόσο ξεφτιλισμένη που δεν μπορεί κανένας ολιγάρχης να τον απειλήσει με αντικατάσταση;
Η συνέχεια είναι πιο συγκινητική κι απ’ το… μνημείο της σύγκρουσης που έστησε ο δήμαρχος – κλόουν της πρωτεύουσας του Αποτυχημένου Κράτους (στην πραγματικότητα το μνημείο είναι πιό τραγικό κι απ’ την… περούκα του δημάρχου αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα στην εποχή μας): Το τσίρκο των ολιγαρχικών μέσων ενημέρωσης κρατάει το έθνος σε εγρήγορση, τηγανίζει ποπ-κορν και στοιχηματίζει για το ποιών «συμπολιτευομένων» πολιτικών παλιάτσων η υστερία θα ξεπεράσει την… αγανάκτηση των «αντιπολιτευμένων». Και η κυβέρνηση, επισήμως, θρηνεί «για τις ψυχές των νεκρών», για το… Αποτυχημένο Κράτος (της) και για την… «πολιτική εκμετάλλευση της τραγωδίας», προσπαθώντας επίμονα να υπερασπιστεί την… «πολιτική σταθερότητα» και χρησιμοποιώντας πιθανώς τα ίδια «επικοινωνιακά» εργαλεία με τα οποία προβάλει την «ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης» και την πίστη της στην «διαφάνεια» και την «αριστεία».
Ποια είναι η πραγματική υπόθεση σε αυτό το σήριαλ; Η δικαιοσύνη; Η ανάγκη για «πολιτική σταθερότητα»; Μήπως είναι κάποιο θέαμα πιό… λαϊκό, με τίτλο «Έχεις λερωμένη τη φωλιά σου, γι αυτό κάτσε καλά γιατί θα σε ξεσκίσω»; Ίσως και να είναι λίγο κι απ’ όλα, ακόμα ένα επεισόδιο μια 40ετούς σαπουνόπερας ας πούμε, αλλά με πολύ λιγότερη δικαιοσύνη και πολύ περισσότερο ξέσκισμα.
Σε ένα Αποτυχημένο Κράτος μπορούμε με ασφάλεια να υποθέσουμε πως οι «παίκτες» αντιλαμβάνονται σαφώς τις σύγχρονες «ερμηνείες» της Ιφιγένειας (άλλωστε τις έχουν γράψει κατά δική τους παραγγελία, οι δικοί τους «δημοσιογράφοι» και «διανοούμενοι» προσπαθώντας να… εκπαιδεύσουν τον λαό) και δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να θυσιάζουν τα πιόνια τους, ειδικά εκείνα που φιλοδοξούν να γίνουν βασίλισσες. Το μόνο που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι πως υπήρξαν και άλλες συγκρούσεις μετά από την σύγκρουση των τραίνων. Και ποιος ξέρει, μέχρι να ολοκληρώσει την πολιτική του θητεία το… διάδοχο σχήμα*, μπορεί απλώς να ανακαλύψουμε, επιτέλους, πως ο μοναδικός ένοχος αυτής της ιστορίας, ήταν ένας δυσαρεστημένος σκίουρος που είχε προσωπικές διαφορές με το σιδηροδρομικό δίκτυο.
Μείνετε συντονισμένοι για το επόμενο επεισόδιο με τίτλο «Καθώς γυρνάνε οι τροχοί: Η εκδίκηση του ολιγάρχη».
.
* Διαχρονικά, το «διάδοχο σχήμα» που προορίζεται να αναλάβει το «μαγαζί», δεν είναι απαραίτητα κομματικό, ούτε «αντιπολιτευόμενο» στο σύνολό του.
.
