Ὁμιλία Ιωάννου Στασινού στήν Ἐθνική Ἑορτή τῆς 25ης Μαρτίου

Διαβάτη, στάσου προσοχή:
δῶ χάμω κείτονται νεκροί
πού δέν ἐπρόδωσαν ποτέ,
ποτέ δέν εἶπαν ψέματα,
τύραννο δέν προσκύνησαν.

Διαβάτη, στάσου προσοχή
καί μ᾽ ἄξιο νοῦ μελέτα τους,
τί ἄν χαίρεσαι τ᾽ ὡραῖο φῶς
κι ἄν ὅλο θάρρος περπατᾶς
κι ἄν σ᾽ ἀγαπᾶνε κι ἀγαπᾶς
κι ὅ,τι καλό ᾽χεις στή ζωή
στό χάρισαν τοῦτ᾽ οἱ νεκροί.

Διαβάτη, στάσου προσοχή
καί μ᾽ ἄξιο νοῦ μελέτα τους.
Βασίλης Ρώτας

Διπλή γιορτή καί πανήγυρη γιορτάζουμε σήμερα: Τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου καί τόν Εὐαγγελισμό τῆς ἀπελευθέρωσης τῆς Ἑλλάδας.

Ἡ σημερινή ἡμέρα δέν εἶναι μόνο μία ἑορταστική ἐπέτειος μέ παρελάσεις, σημαιοστολισμούς καί ἄλλες παρόμοιες ἐκδηλώσεις, ἀλλά εἶναι ἡ ἡμέρα ἐκείνη πού τό ἔθνος μας εὐαγγελίστηκε τήν ἐλευθερία του.

Εἶναι ἡ ἡμέρα πού μᾶς φέρνει στήν μνήμη τήν ἱερή ἀπόφαση καί τά γενναῖα κατορθώματα τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων πού εἶχαν τή θέληση νά ἀποτινάξουν τόν τύραννο.

Εἶναι ἡ ἡμέρα πού μᾶς ὑποχρεώνει νά ξαναθυμηθοῦμε τή ἱστορική μας κληρονομιά, τίς ἐθνικές μας ὑποθῆκες καί τό ἱερό χρέος ὅλων μας.

Λένε, πώς οἱ μεγάλες χαρές καί οἱ μεγάλες λύπες, οἱ μεγάλες νίκες καί οἱ μεγάλες συμφορές, εἶναι στενά δεμένες μέ τή ζωή τῶν μεγάλων λαῶν. Καί ξεχωριστός κλῆρος αὐτοῦ τοῦ μεγαλείου ἀνήκει στό δικό μας λαό, τόν Ἑλληνικό.

Σημαντικός σταθμός στήν ἱστορική του πορεία ἡ 25η Μαρτίου 1821. Εἶναι τό ξημέρωμα μιᾶς μακρόχρονης νύχτας. Ἡ ἀνάσταση μετά ἀπό τό Γολγοθᾶ καί τή σταύρωση τῆς φυλῆς μας στίς 29 Μαΐου τοῦ 1453.

Κείνη τή μέρα δέν πάρθηκε ἡ Πόλη μόνο. Μαζί μέ τό δικέφαλό της ἔπεσαν βαριά πληγωμένες οἱ ἰδέες τοῦ πνεύματος, τῆς πίστης, τῆς ἀλήθειας καί τῆς λευτεριᾶς.

Κι ὅποιο ἀντιφέγγισμα τῆς σπίθας τους ἔμεινε ἄσβεστο, λούφαξε στή στάχτη τῶν ἀναμνήσεων, γιά νά «θεριέψει τήν ἀποσταμένη ἐλπίδα» τοῦ Ἔθνους πώς: «δέ χάνεται στά τάρταρα μονάχα ξαποσταίνει».

Οἱ πόθοι καί τά ὄνειρα γίνονται τραγούδι, πού τραγουδιέται ἀπ᾽ ἄκρη σ᾽ ἄκρη τῆς πατρίδας. Ὁ φλογερός λόγος τοῦ Ρήγα πυρώνει κι ἑτοιμάζει τίς ψυχές.

Ἡ Ἐκκλησία μετά τήν Ἅλωση ὑπῆρξε ἡ κιβωτός τοῦ Ἔθνους. Ἦταν ἡ ἐλπίδα πού γλύκαινε τόν πόνο τοῦ Ἕλληνα ὥστε ὁ ποιητής νά σημειώσει: «Μιά μέρα δέ χαρήκαμε, ὁλάκερη μιά ὥρα δέ χαμογέλασε αὐτή τῆς συμφορᾶς ἡ χώρα. Κι ὅσες φορές στοῦ οὐρανοῦ βρεθήκαμε τά ὕψη εἴχαμε σκάλα τό σταυρό καί φτέρυγα τή θλίψη».

Ἡ κοινή μοίρα τοῦ σκλάβου δένει προύχοντες καί φτωχούς, κληρικούς καί λαϊκούς, ναυτικούς καί στεριανούς, στήν κοινή ἐλπίδα, πού ὅσο γιγαντώνει, γίνεται προσταγή τοῦ δυναστεμένου λαοῦ, πού ὀρθώθηκε φοβερός κριτής, ζητώντας νά πάρει σέ μιά ὥρα – ἄν ἦταν μπορετό – ὅ,τι πολύτιμο τοῦ στέρησαν τριακόσια ἑβδομήντα ὁλόκληρα χρόνια.

Στήν ἀνηφορική ἐθνική μας πορεία ἀφετηρία τό 1821. Θρύλος, σύμβολο καί σκληρή πραγματικότητα.

25η Μαρτίου, ἡ μεγαλύτερη ἡμέρα τοῦ σύγχρονου ἑλληνισμοῦ. Μιά ἡμέρα μοναδικῆς ἱστορικῆς καί συμβολικῆς φόρτισης γιά τήν καθεμιά καί τόν καθένα μας. Μᾶς θυμίζει ποιοί εἴμαστε καί ποιός εἶναι ὁ προορισμός μας, ὡς ἔθνος, ὡς λαός, ὡς πολιτισμός, ἀλλά καί ὡς ἄτομα.

Μᾶς θυμίζει ἡ 25η Μαρτίου ὅτι οἱ σημερινοί Ἕλληνες εἴμαστε γέννημα τῆς συγκλονιστικῆς πνευματικῆς συνάντησης τοῦ πανάρχαιου ἑλληνισμοῦ μέ τόν χριστιανισμό. Συνάντηση πού ἄνοιξε τό δρόμο σέ μιά πρωτοφανῆ νέα πνευματική καί πολιτισμική σύνθεση πού τήν ὑψηλή της ἔκφραση βρῆκε στό Βυζάντιο ἀπ᾽ ὅπου κρατιοῦνται οἱ πιό ἄμεσες καί γερές ρίζες μας.

Μᾶς θυμίζει ταυτόχρονα ἡ 25η Μαρτίου ὅτι εἴμαστε οἱ σημερινοί Ἕλληνες, γεννήματα ἐπίσης μιᾶς μοναδικῆς ἐπανάστασης, τῆς ἐπανάστασης τοῦ 1821, πού συγκλόνισε ὁλόκληρο τόν κόσμο καί ἄφησε ἀπάνω του σέ κάθε ἄκρη του, ἀνεξίτηλα τά ἴχνη της. Σήμανε ἡ ἱερή ἐπανάσταση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ τήν ἀφύπνιση ὅλων τῶν καταπιεσμένων ἐθνῶν τῆς γῆς καί ξαναζωντάνεψε μέσα στήν συνείδηση τῆς ἀνθρωπότητας τίς ἀκατάλυτες καί προαιώνιες ἀξίες τοῦ ἑλληνισμοῦ.

Τό πνεῦμα τό Ἑλληνικό διακατεῖχε τίς ψυχές τῶν ἁπλῶν καί ἀμόρφωτων πολεμιστῶν τῆς Ἐπανάστασης.

Εἶναι τό πνεῦμα πού ξεκινάει ἀπό τά χρόνια τοῦ Ὁμήρου μέ κεῖνο τό «Εἷς οἰωνός ἄριστος, ἀμύνεσθαι περί πάτρις», πού θά ὁπλίσει τό χέρι τῶν μαραθωνομάχων, πού θά πεῖ τό «μολών λαβέ» στόν ὑπερόπτη Ξέρξη καί πού τόσο ἀνάγλυφα θά μᾶς τό διατυπώσει ὁ Αἰσχύλος στό στόμα τῶν ναυμάχων τῆς Σαλαμίνας: «Ἴτε, παῖδες Ἑλλήνων, ἐλευθεροῦτε Πατρίδα, ἐλευθεροῦτε δέ παῖδας, γυναῖκας, Θεῶν τε Πατρώων ἔδη, θήκας τε προγόνων. Νῦν ὑπέρ πάντων ὁ ἀγών».

Αὐτό ἔκανε τόν Ὁράτιο νά γράψει ὅτι «Ἡ Ἑλλάς κατακτηθεῖσα κατέκτησε τόν κατακτητή καί τίς τέχνες εἰσήγαγε στό ἀγροῖκο Λάτιο». Αὐτό ἔκανε καί τόν ἡρωϊκό ὅσο καί δύστυχο τελευταῖο αὐτοκράτορα τοῦ Βυζαντίου νά πεῖ ἐκεῖνο τό ἀπαράμιλλο «Τό τήν Πόλιν σοι δοῦναι οὔτ᾽ ἐμόν ἐστι οὔτε παντός ἄλλου τῶν κατοικοῦντων ἐν αὐτῇ· κοινῇ γάρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φησόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν». Αὐτό τό πνεῦμα θά κάνει τό Ρήγα νά βροντοφωνάζει «Κάλλιο εἶναι μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά καί φυλακή». Αὐτό ἀκριβῶς τό Πνεῦμα θά γίνει σημαία τό 1821 μέ τίς δύο ἐκεῖνες μεγάλες σέ νόημα, ἀλλά σκληρές σέ ἀποτέλεσμα, λέξεις «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ἤ ΘΑΝΑΤΟΣ».

Αὐτό τό ἴδιο ἀθάνατο πνεῦμα θά κάνει τό Διάκο διάδοχο τοῦ Λεωνίδα στήν Ἀλαμάνα, αὐτό θά κάνει τόν Ἰμβραήμ νά σταθεῖ μέ σεβασμό μπροστά στό νεκρό σῶμα τοῦ Παπαφλέσσα στό Μανιάκι. Αὐτό τό πνεῦμα συνδυασμένο μέ τήν πίστη στό Χριστό καί τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας θά ὁδηγήσει τόν Κολοκοτρώνη στό Ἐκκλησάκι τῆς Παναγίας στήν Καρύταινα γιά νά ζητήσει βοήθεια ἀπό ἐκεῖ πού ἤξερε ὅτι θά τή λάβαινε ἀνιδιοτελῶς... «Ἡ Παναγία ὑπέγραψε τήν Ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος καί δέν ἀνακαλεῖ τήν ὑπογραφή της». Αὐτό τό ἴδιο πνεῦμα ἔκανε τόν Κολοκοτρώνη νά πεῖ στούς μαθητές στήν ὁμιλία του στήν Πνύκα ὅτι: «ὅταν πήραμε τά ὅπλα εἴπαμε πρῶτα ὑπέρ Πίστεως καί ὕστερα ὑπέρ Πατρίδος», αὐτό ἔκανε τόν πολεμιστή νά τραγουδάει:

«Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστη τήν Ἁγία,
γιά τῆς Πατρίδος τήν Ἐλευθερία,
γι᾽ αὐτά τά δύο πολεμῶ
κι ἄν δέ τά ἀποκτήσω,
τί μ᾽ ὠφελεῖνά ζήσω».

Ἡ Ἐπανάσταση τοῦ 1821 δέν ἦταν ἡ ἀρχή ἀλλά τό τέλος ἑνός μεγάλου ἀγώνα. Ἦταν ἡ τελευταία φάση τοῦ ἀγώνα πού ἄρχισε μέ τά ὅπλα τοῦ πνεύματος τήν ἑπομένη τῆς ἅλωσης τῆς Κωνσταντινούπολης.

Φτάσαμε ἔτσι στή μεγάλη ὥρα.

Ὁ μπουρλοτιέρης τῶν ψυχῶν, ὁ φλογερός Παπαφλέσσας ἔφερνε τό μήνυμα τῶν Φιλικῶν. Ὁ Ὑψηλάντης στή Μολδοβλαχία σχημάτιζε τούς ἱερούς λόχους του. Οἱ νησιῶτες ἑτοίμαζαν τά καράβια τους καί οἱ καπεταναῖοι ἀπό τό Μοριᾶ μέχρι τή Μακεδονία ὀργάνωναν τόν ξεσηκωμό. Καί

«Ξάφνου μιά μέρα
βρόντησε ὁ ἀντίλαλος:

- Ὡς πότε παλικάρια!
Καί μύριοι Ἀητοί Δικέφαλοι
φτερούγισαν
ἀπό σπαθιῶν θηκάρια».

Βουβός ἀπό κατάπληξη ὁ κόσμος ὁλόκληρος, στρέφει τά μάτια του πρός τή μικρή αὐτή γωνιά τῆς Εὐρώπης γιά νά παρακολουθήσει τήν ἀναμέτρηση τοῦ μικροῦ Ἕλληνα Δαυΐδ, πρός τόν Γίγαντα τῆς Μεγάλης Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας.

Ἡ φοιτητική νεολαία τῶν Πανεπιστημίων τῆς Εὐρώπης συγκλονίζεται ἀπό τόν Ἱερό μας ἀγώνα.

Φιλέλληνες σπεύδουν νά καταταγοῦν στά ἑλληνικά σώματα τραγουδώντας μαζί μέ τόν Byron:

«Ἄν τά νειάτα σου λυπᾶσαι
γιατί θέλεις πλειά νά ζεῖς
τῆς τιμῆς ἐδῶ ᾽ναι ὁ τόπος
ἄξιος δείξου μαχητής».

Ὁποιοσδήποτε ἄλλος λαός στή θέση τῶν ὑπόδουλων Ἑλλήνων θά εἶχε ἀφομοιωθεῖ ἀπό τούς Τούρκους, θά εἶχε διαλυθεῖ μέσα στό πλῆθος τῶν βαρβάρων κατακτητῶν καί θά εἶχε χάσει τήν ξεχωριστή ὑπόστασή του σάν Ἔθνος.

Ὁ Ἑλληνικός Λαός ὅμως, ὄχι μόνο διασώθηκε, ὄχι μόνο ἐπέζησε, ἀλλά καί διεκδίκησε σθεναρά τήν ἐλευθερία του καί, μετά ἀπό αἱματηρούς ἀγῶνες, κατάφερε νά τήν ξαναφέρει στή ἀρχαία της κοιτίδα.

Εὔλογο ἑπομένως εἶναι τό ἐρώτημα πού προκύπτει: Τί ἦταν αὐτό πού συνετέλεσε στή διάσωση τῆς φυλῆς μας; Ποῦ ὀφείλεται τό θαῦμα;

Πρίν ἀπό τήν ὑλική καί πνευματική προετοιμασία τοῦ Γένους καί πρίν ἀπό τήν ἀλλαγή τῆς πολιτικῆς ζωῆς του, προηγήθηκε ἡ ψυχολογική προετοιμασία του, ἡ μεταβολή τῶν πεποιθήσεων καί τῶν συνειδήσεων γενικά μέσα στίς ψυχές τῶν Ἑλλήνων καί ἡ δημιουργία ἑνός στερεοῦ ψυχολογικοῦ ὑπόβαθρου ἐπάνω στό ὁποῖο στηρίχθηκε ἡ μεγαλειώδης ἀπόφαση τοῦ Ἔθνους:

«Νά διώξουμ᾽ ὅλη τήν Τουρκιά
ἤ νά χαθοῦμε οὗλοι».

Ὁ Ἅγιος τῶν σκλάβων, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἔλεγε:

«ΟἱΤοῦρκοι θάφύγουν, εἶναι θέλημα Θεοῦ».

Βασικός σέ σπουδαιότητα συντελεστής τοῦ θαύματος τοῦ 1821 εἶναι ἡ συνείδηση τῆς Ἐλευθερίας. Τριάντα χρόνια πρίν τήν ἐπανάσταση ὁ Ρήγας Φεραῖος ἔγραφε στή φυλακή του. «Ὅποιος ἐλεύθερα συλλογᾶται, συλλογᾶται καλά».

Μέσα στήν ψυχή τῶν Ἑλλήνων ὑπῆρχε ζωντανή ἡ αἴσθηση τῆς ἐλευθερίας πού θέλει θυσίες γιά νά ἀποκτηθεῖ. Γι᾽ αὐτό ἀκριβῶς καί ἐβαδιζαν συνειδητά πρός τό θάνατο.

Καί ὅταν κάποτε ρώτησαν τόν Κανάρη νά τούς πεῖ τί σκεφτόταν κάθε φορά πού ὁδηγοῦσε ἕνα πυρπολικό στόν ἐχθρικό στόλο, ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Ἔλεγα μέσα μου Κωνσταντή θά πεθάνεις».

Ἀλλά πιό ἀποκαλυπτικά εἶναι τά λόγια τοῦ Κολοκοτρώνη μετά τήν πτώση τοῦ Ναπολέοντα (1814) στόν ὁποῖο στήριζε τίς ἐλπίδες του.

«Εἶδα τότε, γράφει, ὅτι ὅ,τι κάμομε, θά τό κάμομε μονάχοι μας καί δέν ἔχομε ἐλπίδα καμμιά ἀπό τούς ξένους».

Ἕνας παράγοντας, πού ἔπαιξε ἀποφασιστικό ρόλο στήν προετοιμασία, ὅσο καί κυρίως στήν ἐπιτυχία τῆς Ἐπανάστασης ἦταν ἡ ὁμοθυμία τῶν Ἑλλήνων, ἡ σύμπνοια, ἡ κοινή ψυχολογική διάθεση γιά τόν Μεγάλο Ἀγώνα.

Ἦταν μέ ἄλλα λόγια ἡ κοινή συνείδηση τῆς ἀναγκαιότητας τῆς Ἐπανάστασης, πού ὁδηγοῦσε σέ ταυτότητα ἰδεῶν, σκέψεων καί ἐπιθυμιῶν.

Τήν ὁμοθυμία αὐτή μέ τόν πιό ἁπλό, ὅσο καί παραστατικό τρόπο, παρουσίασε ὁ Κολοκοτρώνης πρός τούς μαθητές στόν περίφημο λόγο του στήν Πνύκα στίς 7 Ὀκτωβρίου 1838.

«Ὅταν ἀποφασίσαμε νά κάμωμεν τήν Ἐπανάστασιν, τούς εἶπε, δέν ἐσυλλογισθήκαμε οὔτε πόσοι εἴμεθα, οὔτε πώς δέν ἔχουμε ἅρματα, οὔτε ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἐβαστοῦσαν τά κάστρα καί τάς πόλεις, ἀλλ᾽ ὡς μία βροχή ἔπεσεν εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς Ἐλευθερίας μας καί ὅλοι, καί οἱ Κληρικοί καί οἱ Προεστοί καί οἱ Καπεταναῖοι καί οἱ Πεπαιδευμένοι καί οἱ Ἔμποροι, μικροί καί μεγάλοι, ὅλοι ἐσυμφωνήσαμεν εἰς αὐτόν τόν σκοπόν, καί ἐκάμαμεν τήν ἐπανάστασιν. Καί ἀκριβῶς γι᾽ αὐτό ὁ ἀγώνας ἐσημείωσε, ἰδιαίτερα κατά τόν πρῶτο χρόνο, καταπληκτική ἐπιτυχία».

Γιατί, ὅπως συνεχίζει στόν ἴδιο λόγο του ὁ Κολοκοτρώνης:

«Εἴχαμε μεγάλη ὁμόνοια καί ἐτρέχαμεν σύμφωνοι. Ὁ ἕνας πήγαινεν εἰς τόν πόλεμον, ὁ ἀδερφός του ἔφερνε ξύλα, ἡ γυναῖκα του ἐζύμωνε, τόπαιδίτου ἐκουβαλοῦσε ψωμί καί μπαρουτόβολα εἰς τό στρατόπεδον. Καί ἄν αὐτή ἡ ὁμόνοια βαστοῦσε ἀκόμη δύο χρόνους θέλαμεν κυριεύσει καίτήν Θεσσαλίαν καί τήν Μακεδονίαν καί ἴσως ἐφθάναμεν καίἕως εἰς τήν Κωνσταντινούπολη».

Κάτω ἀπό αὐτήν τήν κοινή ψυχική διάθεση οἱ Ἕλληνες αἰσθάνονται σάν πραγματικοί ἀδερφοί μεταξύ τους καί φανερώνουν τήν ἀγάπην τους ὁ ἕνας στόν ἄλλο, μέ ἔργα συναδελφικῆς ἀλληλεγγύης καί πρακτικῆς
βοήθειας.

Ὁ Κοραῆς καί ἄλλοι διδάσκαλοι τοῦ Γένους προσπαθοῦν συστηματικά νά εἰσαγάγουν τούς ὑπόδουλους Ἕλληνες στό Ἀρχαῖο Ἑλληνικό πνεῦμα καί νά ξυπνήσουν μέσα τους τίς προγονικές ἀρετές.

Τόν Κολοκοτρώνη τόσο πολύ τόν εἶχε συνεπάρει ἡ προγονική ἀνδρεία, ὥστε δέν ἀποχωριζόταν ποτέ τήν περικεφαλαία του.

Τή θεωροῦσε σά δεῖγμα ἀρχαιοελληνικοῦ ἡρωϊκοῦ πνεύματος, γι᾽ αὐτό εἶχε χαράξει ἐπάνω της ἕνα λιοντάρι μαζί μέ ἕνα σταυρό καί μιά μικρή πλάκα μέ τή λέξη «εἴθε».

Κί ὅταν μετά ἀπό λίγο ξέσπασε ἡ μεγάλη ἐπανάσταση, ὁ Λαός, πού κυριολεκτικά τόν λάτρευε, στό πρόσωπό του ἔβλεπε τόν ἐθνικό ἡγέτη καί τοῦ τραγουδοῦσε: «Τοῦ Λεωνίδα τό σπαθί Κολοκοτρώνης τό φορεῖ».

Ἄν ὁ ἀγώνας τοῦ 1821 δέν εἶχε μέσα του τήν πίστη καί τόν ἐνθουσιασμό τῶν μεγάλων ἀγωνιστῶν του, ἄν δέν τόν θέρμαινε πραγματικά ἡ φλόγα τῆς ἐλευθερίας, ἄν τό Ἔθνος μας λύγιζε, κυριολεκτικά θά ξεκληρίζονταν καί ποιός ξέρει ἄν θά ὑπήρχαμε σήμερα σάν ἐλεύθερο κράτος.

Ἡ ἱστορία τοῦ ἀγώνα τοῦ 1821 εἶναι τό καλύτερο μάθημα γιά ὅλους μας καί ἰδιαίτερα γιά τούς νεώτερους.

Ἡ 25η Μαρτίου εἶναι ἡ ἐθνική ἑορτή πού μέσα της ἐνσαρκώνει ὅλο τό μεγαλεῖο, ὅλα τά ἰδανικά τῆς φυλῆς μας.

Ἀπό τή μάχη τοῦ Δραγατσανίου τό 1821 , μέ ἀρχηγό τόν Ἀλέξανδρο Ὑψηλάντη μέχρι τή μάχη τῆς Πέτρας τό 1829 μέ στρατηγό τό Δημήτριο Ὑψηλάντη καί κυβερνήτη τόν ἐθνομάρτυρα Καποδίστρια, φανερώθηκαν ὅλες οἱ ἀρετές τοῦ γένους ἀλλά καί ὅλα τά ἐλαττώματά του. Γι᾽ αὐτό ἡ βαθύτερη ἔννοια τοῦ ὀκτάχρονου αὐτοῦ ἀγώνα εἶναι ὁ παραδειγματισμός.

Ἐάν ἡ ὁμόνοια ἀποδειχθεῖ ἐπικρατέστερη ἀπό τή διχόνοια καί ἡ σωφροσύνη ἀπό τήν ἀφροσύνη, ἐάν γίνουμε σ᾽ ὅλα Ἕλληνες, μποροῦμε νά εἴμαστε αἰσιόδοξοι γιά τήν ἀνοδική πορεία τῆς φυλῆς μας.

Τά δραματικά, τά φωτεινά καί τά σκοτεινά γεγονότα τῆς Ἐθνεργεσίας μας πρέπει νά εἶναι τό κρυφό Σχολειό κάθε Ἕλληνα, πού θέλει νά στοχάζεται σωστά γιά τή μοίρα τοῦ τόπου του.

«Ὁ Ρωμιός ὅταν ἀνεβαίνει στίς ἱστορικές του ἀκρώρειες, γίνεται ΕΛΛΗΝΑΣ. Στήν καθημερινή του ζωή ἀπομένει Ρωμιός. Γιά νά κερδίσουμε τή μάχη τῆς Ἑλλάδος θά πρέπει νά γίνουμε σ᾽ ὅλα ΕΛΛΗΝΕΣ».

Σήμερα λοιπόν 25η Μαρτίου πρέπει νά στρέψουμε τή μνήμη μας πρός τούς πατέρες μας πού ἐδῶ καί 188 (σ. 194 χρόνια) χρόνια ἀποφάσισαν τό μεγάλο ξεσηκωμό. Σήμερα ἔχουμε καθῆκον νά θυμηθοῦμε, νά χαροῦμε καί νά συγκινηθοῦμε.

Στόν σημερινό κόσμο τῆς ἰδεολογικῆς σύγχυσης καί τῆς ἀπαισιοδοξίας οἱ Ἕλληνες εἴμαστε ὁ λαός, ὁ εὐλογημένος ἀπό τήν ἱστορία. Ἔχουμε σταθερή καί φωτοβόλα ἰδεολογία μέσα μας. Ἔχουμε ἐπίσης σαφῆ προορισμό στήν σύγχρονη ἐποχή, ὅπως καί σέ κάθε ἐποχή, ἀρκεῖ νά κρατᾶμε ζωντανή τήν ἱστορική μας συνείδηση ὅπως ἀποτυπώνεται στήν μνήμη τοῦ ἔθνους.

Προορισμός μας τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων εἶναι νά εἴμαστε γνήσιοι θεματοφύλακες, πρός ὄφελος ὁλόκληρης τῆς οἰκουμένης, τῶν μοναδικῶν πνευματικῶν ἀξιῶν τοῦ ἑλληνισμοῦ καί τοῦ χριστιανισμοῦ, ὅπως αὐτές δόκιμα ἐκφράζονται μέσα ἀπό τή γλώσσα μας, τήν ἀληθινή πίστη μας, τόν πολιτισμό μας.

Προορισμός εἶναι ἐπίσης νά στρατευόμαστε στήν πρώτη γραμμή τοῦ ἀγώνα ὅλων τῶν λαῶν τῆς γῆς γιά τήν ἐλευθερία, τήν εἰρήνη καί τά ἀτομικά καί συλλογικά δικαιώματα τοῦ ἀνθρώπου.

Στή μακραίωνη ἱστορία τοῦ τόπου μας ὑπάρχουν σταθμοί ἔξαρσης, ἀγώνων καί θυσιῶν. Τό ἀπώτερο καί πρόσφατο παρελθόν μας συνδέονται μέ ἀλλεπάλληλες πράξεις ἡρωισμοῦ, πού σφυρηλατοῦν τήν ἀδιάσπαστη συνέχεια τοῦ ὑψηλοῦ φρονήματος τοῦ λαοῦ μας.

Ἡ 25η Μαρτίου 1821, καταξιωμένη ἀφετηρία τῆς νεότερης ἑλληνικῆς ἱστορίας, κατέχει περίοπτη θέση στήν συλλογική μνήμη. Ἐπιβεβαιώνει τή θέληση, τό δυναμισμό καί τό ἐλεύθερο φρόνημα τῶν ἀνθρώπων πού κατοικοῦν σ᾽ αὐτόν τόν τόπο. Ἡ προγονική ἀρετή στηρίζει καί καθοδηγεῖ τήν πορεία μας γιά ἕνα καλύτερο καί δημιουργικό μέλλον.

Ἀθάνατη γενιά τοῦ ᾽21, ζηλωτές τῆς ἐλευθερίας, περήφανοι ἀγωνιστές τῆς τιμῆς καί τῆς δόξας, δεχτεῖτε τήν πίστη μας στά ἰδανικά τῆς ἐλευθερίας καί τῆς εἰρήνης, δεχτεῖτε τίς δάφνες τῆς ἱστορίας πού δικαιωματικά σᾶς ἀνήκουν.

Συνεχιστές τῆς πορείας τοῦ Ἔθνους ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε τά βήματα πού χαράξατε βαθιά στήν καρδιά καί στή σκέψη μας.

Ἀθάνατοι ἥρωες: «Ἐσᾶς ποιά ἀνθρώπινη φωνή μπορεῖ νά ἱστορήσει τήν ξακουσμένη δόξα σας καί νά τήν τραγουδήσει;»

«Ὅλα μιά δόξα εἶναι γιά σᾶς καί τά βουνά καί οἱ κάμποι χαρᾶς τραγούδια πλέκουνε στ᾽ ἀλαφροπέρασμά σας. Ἡ κάθε νίκη ἀστραπή τό φῶς σκορπάει στά θάμπη καί τό σκοτάδι χάνεται μπροστά στή ὀμορφιά σας.

Ὅλα μιά δόξα εἶναι γιά σᾶς κι ὁ πόλεμος γιορτάσι, τῶν ντουφεκιῶν ἡ ἄγρια κλαγγή χαρά καί περηφάνεια. Ἡρώων καί Θεῶν ψυχές σᾶς ἔχουν ψηλά ἀνεβάσει στοῦ Ὀλύμπου τίς ψηλές κορφές καίστῆς τιμῆς τ᾽οὐράνια».

Τιμή καί σεβασμό καί συμπάθεια στίς στρατιές τῶν ἡρώων τῆς ἐθνεγερσίας καί δόξα σέ ὅλους αὐτούς πού κατά καιρούς ἔπεσαν στούς ἀγῶνες τοῦ Ἔθνους.

Στούς ἐπώνυμους μέ τά τρισένδοξα ὀνόματα καί στούς ἀνώνυμους μέ τίς μεγάλες προσφορές, σημέρα 25η Μαρτίου, πού γιορτάζουμε καί τιμοῦμε τό μεγαλεῖο τους, τούς λέμε τό λαμπρό ἐπίγραμμα:

«Ἐδῶ ὄρθιοι βρισκόμαστε πιστοί στούς ὁρισμούς σας».

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως
Ἀντιγραφή: Ἑλλήνων Φῶς