Τὸ Καλοκαῖρι (Φλόρα Μυράμπελη) - Καλό μῆνα!

1 Ιουλίου, 2015 - 7:14

'Σ τοῦ λαμπεροῦ Καλοκαιριοῦ τὴν ἁπλωμένη λαῦρα
Καίει τὰ διάφανα φτερὰ ἡ παιχνιδιάρα ἡ Αὔρα·
Ὁ τσίτσικας παραλαλεῖ κρυμμένος μέσ' 'ς τὰ φύλλα,
Εἶνε τὰ ρόδα λιγοστὰ καὶ περισσὰ τὰ μῆλα.

Ὅλη τὴν κτίσι σκλάβα του τραβᾷ τὸ Καλοκαῖρι.
Ἐγγίζει καὶ τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸ βαρύ του χέρι,
Κι' ὁ ἄνθρωπος ἀλλάζει εὐθὺς καί, δίχως νὰ τὸ 'νοιώθῃ,
Ξυπνοῦνε μέσα του παλῃοὶ καὶ ξεχασμένοι πόθοι!

Καϋμὸς πανάρχαιου καιροῦ -τὸν σέρνει 'σὰ μαγνήτης,
Ποῦ ἦταν παιδὶ τῆς φύσεως καὶ βασιλιᾶς μαζί της,
Παρθένος, δὲν ἐγνώριζε 'ς τὰ δάση τὰ παρθένα
Ταὶς χώραις, πολυθόρυβαις, τὰ σπίτια, μολυσμένα.

Καὶ 'σὰ νὰ θέλῃ 'ς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον νὰ γυρίσῃ,
Ξεφεύγει ἀπ' τὴν ὀχλοβοή, τὴν πόλι, καὶ τὴ φθίσι,
Καὶ μὲ χαρὰ παράξενη, μὲ παιδιακίσια γέλια,
Κρύβεται μέσ' 'ς τὴ μοναξιά, σκορπίζεται 'ς τἀμπέλια.

Ὁ πόθος τῆς παλῃᾶς ζωῆς -τὸν σέρνει 'σὰ μαγνήτης,
Ποῦ ἦταν παιδὶ τῆς φύσεως καὶ βασιλιᾶς μαζί της.
Δροσίζεται 'ς ταὶς γαλαναὶς ἀκρογιαλιαίς, καὶ κάτου
Ἀπ' τὰ δένδρα τὰ ἱερὰ ξανοίγετ' ἡ καρδιά του.

Καὶ κλεῖ καὶ πέρνει μέσα του, χορταίνει ὅλη τὴν πλᾶσι,
Ψηλὰ βουνὰ, βαθειὰ νερά, πρασινισμένα δάση,
Τὸν κάμπο μὲ τὰ στάχυα του, τὴ νύχτα μὲ τἀστέρια,
Ὅλ' ἀπ' τὸν ἤλιο τὸ χρυσὸν ὡς τἆσπρα περιστέρια.

Χαίρεται τοὺς καρποὺς χλωρούς, καὶ τὸ νεράκι κρύο,
Κι' ὁ Ὕπνος ὁ πονετικὸς κι' ὁ Ἔρως τὸ θηρίο
Σφιγκτὰ καθένας τὸν κρατεῖ 'ς τὴ δυνατὴ του ἀγκάλη.
Ὁ νιὸς γίνεται σάτυρος κ' ἡ νιὰ νεράϊδα πάλι!

Φλόρα Μυράμπελη

Τὸ Ἄστυ Τεύχος 144 (Έτος ΓÎ„), 26 Ἰουνίου 1888

Ἀντιγραφή: Ἑλλήνων Φῶς
Πηγή: Ψηφιακή Συλλογή Πλειάς
Η χρήση του περιεχομένου καθορίζεται από την άδεια Creative Commons Attribution 3.0 License