Πέντε σύντομοι σχολιασμοί
I. Εκλογές. Προς τι;
Ακούμε και διαβάζουμε συνεχώς για «την οικονομία». Η οικονομία αυτό, η οικονομία το άλλο κ.λπ. Όμως κάθε Πολιτεία έχει ως βασικούς της πυλώνες, την οικονομία, το πολιτικό σύστημα και το νομοπαρασκευαστικό/θεσμικό και δικαστικό σύστημα (το μηντιακό επιμέρους κ.λπ). Καμία εντύπωση δεν πρέπει να μας προκαλεί που ακούμε συνεχώς -και κατ' εξακολούθηση- μονάχα για την αλλαγή της δομής της οικονομίας. Σκοπός βέβαια είναι να παραμείνουν ανέγγιχτοι -και ως έχουν- οι υπόλοιποι πυλώνες.
Για την ανεργία δεν ακούμε τίποτα (συγκεκριμένες λύσεις και προτάσεις εννοείται), για τη δημογραφία και το μεταναστευτικό-προσφυγικό επίσης (αυτόματος πιλότος), για τις άγονες γραμμές στα νησιά, την υγεία, την παιδεία και οτιδήποτε άλλο σοβαρό μπορείτε να φανταστείτε ομοίως. Τότε γιατί ακριβώς μας καλούν να πάμε να ψηφίσουμε; Για την «αριστερή και δεξιά» ψυχή μας; Όχι βέβαια.
Σκοπός είναι η αυτοαναπαραγωγή, ανακύκλωση και -κυρίως- η αυτοαθώωση, το ξέπλυμα και η επανανομιμοποίηση των νεκροζώντανων ζόμπι, των ενόχων, της κουτοπονηριάς και του καιροσκοπισμού μεγάλου μέρους του πολιτικού προσωπικού (διαδικασία που οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερο ευτελισμό και εκφυλισμό της πολιτικής σφαίρας). Και βέβαια επιδιώκεται η περαιτέρω στεγανοποίηση -και αποκοπή- του πολιτικού συστήματος από την κοινωνία (με την ψήφο της μάλιστα) και η απόκρυψη του εύρους απονομιμοποίησης, της ανυπαρξίας συναίνεσης και του τεράστιου κενού αντιπροσώπευσης που υπάρχει.
II. Αριστερά, δεξιά και υπερεθνικό ευρωπαϊκό κομματικό σύστημα
Όσες και όσοι εξακολουθούν -για λόγους ψυχολογικούς κυρίως- να απωθούν ή να αρνούνται την κρίση, σύγχυση και απώλεια περιεχομένων που υπάρχει στον άξονα «αριστερά-δεξιά» θα ξαφνιαστούν -περαιτέρω- δυσάρεστα μελλοντικά. Ήδη υπάρχουν μελέτες-προτάσεις για την επαναδιαμόρφωση/κατασκευή ενός υπερεθνικού κομματικού συστήματος -και νέων «αναδυόμενων» νομοθετικών σωμάτων- που θα επανατοποθετούν σε νέα βάση τη νομιμοποίηση της Ε.Ε. Έτσι ο άξονας «αριστερά-δεξια» θα εδράζεται στο θεμέλιο του (εξ)ευρωπαϊσμού (Europeanization) των πολιτικών - η βάση θα είναι ο (εξ)ευρωπαϊσμός και επ' αυτής θα επικάθονται «η αριστερά και η δεξιά». Διαδικασία που θα οδηγήσει βέβαια σε περαιτέρω εξάτμιση περιεχομένων -και «κρίση»- της «αριστεράς και τη δεξιάς» και σε διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα σε αυτούς που κυβερνούν και αυτούς που κυβερνώνται.
-----
Οι ίδιες οι δομές και οι εσωτερικές λειτουργίες της Ε.Ε σε συνδυασμό με τον τρόπο που αλληλεπιδρούν τα τρία επίπεδα μεταξύ τους (υπερεθνικο/(δι)εθνικό/υποεθνικό) ενισχύει ή/και τροφοδοτεί τη κρίση, σύγχυση και απώλεια περιεχομένων ανάμεσα σε «αριστερά και δεξιά».
III. Λατινο-Ορθόδοξο-Ισλαμική Μεσόγειος
Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη τις «εικόνες» του προσφυγικό-μεταναστευτικού και ας ρίξουμε μια μακροϊστορική ματιά.
Η λατινόφωνη δύση, η ορθόδοξη ανατολή και ο ισλαμικός κόσμος αποτέλεσαν τρεις διακριτές πολιτικές και πολιτιστικές κουλτούρες της μετα-ρωμαϊκής κλασικής εποχής. Και οι τρεις τους ήταν κληρονόμοι του ελληνορωμαϊκού μεσογειακού πολιτισμικού περιβάλλοντος. Καθεμιά τους εισήγαγε νέα και διακριτά στοιχεία αλλά χρησιμοποίησαν και με διαφορετικό τρόπο τα κοινά τους στοιχεία. Για παράδειγμα, η εθνότητα αποτέλεσε νομιμοποιητικό στοιχείο διακυβέρνησης στη λατινική μεσογειακή δύση, παρέμεινε δομικό στοιχείο της ανατολικορωμαϊκής-«βυζαντινής» περιφέρειας και συνέβαλε στην εσωτερική δυναμική των ισλαμικών κρατών δίχως όμως να γίνει φορέας πολιτικής ολοκλήρωσης.
Αντίστοιχα διαφορετικό ρόλο διαδραμάτισε η θρησκεία σε κάθε μια από αυτές τις κουλτούρες οι οποίες διαπλέκονταν με σύνθετους τρόπους. Η κοινή ιστορία Ισλάμ και Ισπανίας είναι γνωστή, όπως και η παρουσία του βυζαντινού ελληνισμού και των Αράβων στη Σικελία και τη Νότια Ιταλία. Η συνύπαρξη Καθολικισμού και Ορθοδοξίας παρά τη φαγωμάρα δημιούργησε ιστορικό και πολιτιστικό έργο. Το «Βυζάντιο» ή ο ανατολικός Χριστιανισμός δεν είχε ανάγκη από «εσωτερική αντιπολίτευση» διότι είχε ως εσωτερική -μεσογειακή- και ιστορική αντιπολίτευση το Ισλάμ. Αντίθετα ο Καθολικισμός ανέπτυξε την έννοια του «εξωτερικού εχθρού» η οποία οδήγησε και στις σταυροφορίες.
Η επόμενη, όμως, παρατήρηση είναι σημαντική. Στον χώρο της δυτικής Ευρώπης παρατηρείται ένα παράξενο όσο και μοναδικό φαινόμενο:
Εάν κοιτάξει κανείς σε άλλα μέρη (στα Βαλκάνια, την Ρωσία, την Μέση Ανατολή, Ινδία, Ινδονησία κλπ) βλέπει ότι όπου υπήρξε κοινή ιστορία, εκεί υπάρχει και μια σύμμειξη των θρησκειών. Στα Βαλκάνια Χριστιανισμός και Ισλάμ, στην Μέση Ανατολή Ισλάμ και Χριστιανισμός κ.ο.κ. Στον ευρωπαϊκό χώρο υποτίθεται ότι Ορθοδοξία και Καθολικισμός έχουν μια κοινή θρησκευτική ιστορία από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δυστυχώς, όμως, ενώ βλέπει κανείς καθολικούς στον χώρο του ανατολικού Χριστιανισμού, δεν υπάρχει ούτε ένας γηγενής ορθόδοξος στον χώρο της Δύσης. Ούτε ένας γηγενής γερμανός ορθόδοξος, ούτε ένας γάλλος, ούτε ένας ολλανδός ή άγγλος. Και ούτε ένας μωαμεθανός βέβαια (εννοείται φυσικά από την εποχή του Χριστού και του Μωάμεθ και όχι ελεύθερες προαιρέσεις ατόμων). Πως είναι δυνατόν να εξηγηθεί αυτό το παράξενο φαινόμενο;... (Απόσπασμα)
Αυτό είναι το κλειδί. Η παραπάνω διαπίστωση είναι εξαιρετικά σημαντική, όχι μονό για ενδεχόμενες μελλοντικές δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσουν αυτές οι κοινωνίες, αλλά, και για τα πλεονεκτήματα που είχαν κατά τη διαμόρφωση των περίφημων σύγχρονων κρατών τους (μαρξιστές και φιλελεύθεροι ψάχνουν για «καθαρές» ταξικές και αστικές δομές και διαστρωματώσεις αντίστοιχες της Γαλλίας και της Αγγλίας στους χώρους των μετα-αυτοκρατορικών πολυθρησκευτικών, πολυφυλετικών και πολυεθνοτικών περιοχών που αναφέρονται παραπάνω - χαμογελώ).
-----
Ο προτεσταντικός και γερμανικός, ηπειρωτικός και μη μεσογειακός κόσμος είναι άλλος πλανήτης (ο πλανήτης στον οποίο κατοικούμε σήμερα).
IV. ΓαλλοΟθωμανικές -υποθετικές- αναλογίες
Το ιστορικό και κοινωνικό αντίστοιχο ανάμεσα στον οθωμανικό και το γαλλικό χώρο θα ήταν, το 1789, οι Γάλλοι μαζί με Βάσκους, Άραβες, Αυστριακούς, Βαλλόνους, Ισπανούς, Τιρολέζους και Βερβέρους να είχαν πάνω από το κεφάλι τους, Άραβα Χαλίφη (ή Ρώσο Τσάρο). Υπό αυτές τις συνθήκες, βέβαια, η Γαλλική Επανάσταση ή οποιουδήποτε άλλου είδους «τυπική» (εθνο)αστική επανάσταση «πρότυπο», θα ήταν αδύνατη (όπως επίσης η οικοδόμηση -του γνωστού γαλλικού- κράτους και κοινοβουλίου - συνεπώς και η διάκριση «αριστερά-δεξιά»).
V. «Οικουμένες», πολιτιστικοί και εμπορικοί χώροι ή «υποσυστήματα» του παγκόσμιου συστήματος του 13ου αιώνα.
«Οικουμένες», πολιτιστικοί και εμπορικοί χώροι ή «υποσυστήματα» του παγκόσμιου συστήματος του 13ου αιώνα. Πάνω αριστερά, απομονωμένη, η δυτική παρωνυχίδα ή απόληξη της Ευρασίας ή το βορειοδυτικό ακρωτήριο της Παγκόσμιας ΑφροΕυρασίατικής Ηπείρου, που μετεβλήθη κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα σε «κέντρο του κόσμου».
Οι δύο πλουσιότερες θαλάσσιες περιοχές -όπως έχω επισημάνει και κατά το παρελθόν- μέχρι τον 18-9ο αιώνα ήταν ο χώρος ανάμεσα στο Κέρας της Αφρικής, την αραβική χερσόνησο και την Ινδία (θαλασσί) και βέβαια ο μεσογειακός οργανισμός (πορφυρό), αυτή η φυσική κοίτη συσσώρευσης του παγκοσμίου εμπορευματικού χρήματος. Η Ινδία θα οικοδομήσει τη νέα της εποχή στην αναγέννηση της πρώτης περιοχής (ήδη τα Η.Α.Ε έχουν ως μεγαλύτερο εμπορικό τους εταίρο την Ινδία δείχνοντας τον δρόμο - η Ινδία θα οδηγήσει σε περιφερειακή ανάπτυξη, σταθεροποίηση και αναβίωση τον ΙνδοΑραβικό χώρο).
Το παγκόσμιο εμπόριο, εδώ και χιλιετίες ακολουθεί συγκεκριμένους θαλάσσιους και χερσαίους δρόμους. Η μεγάλη μεταβολή συνέβη με την καταστροφή ή τον κατακερματισμό αυτών των περιοχών-δρόμων και με την «είσοδο» του Ατλαντικού επί του οποίου θεμελιώθηκε μια ολόκληρη εποχή και η έξοδος της δυτικής Ευρώπης -αυτού του απομονωμένου ακρωτηρίου πάνω αριστερά- από την ιστορική αφάνεια.
Η επόμενη μεγάλη μάχη που θα δοθεί -και θα κερδηθεί αλλά δεν πρόκειται να το μάθουμε στο παράρτημα/αποικία- θα είναι η αμφισβήτηση της ανόδου της «Ευρώπης» -δηλαδή των τεσσάρων, πέντε χωρών της ατλαντικής Ευρώπης- ως αποκλειστικά ενδογενές φαινόμενο. Εάν όμως συμβεί κάτι τέτοιο θα αμφισβητηθούν θεμελιώδη δόγματα της «δυτικής πολιτικής» μέσω των οποίων ερμηνεύεται η έξοδος της «Ευρώπης» από την ιστορική αφάνεια, όπως ο «παραγωγισμός», οι δυτικοπολιτισμικές βεμπεριανές «ορθολογικότητες» κ.λπ. Τι θα συμβεί εάν πάψουν να κυριαρχούν η ιστορική άγνοια για τους άλλους πολιτισμούς και τα συνθήματα τσουβαλοποίησης τους; Τι θα συμβεί εάν γίνει αντιληπτό πως:
προκειμένου να προσανατολισθεί ο κόσμος αποκλειστικά στην παραγωγή, έπρεπε να κλεισθεί αεροστεγώς σε ένα ιδεολογικό οικοδόμημα που να μην επιτρέπει πουθενά την διαρροή. Παντού, όπου και αν κοιταζε κανείς, έπρεπε να βλέπει το σύνθημα «δυτικές άξίες», όλων των υπολοίπων πεταμένων σ' έναν κάλαθο αχρήστων υπό την ονομασία «ανατολικός δεσποτισμός» του Μοντεσκιέ... (Απόσπασμα)
Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
