ΑΧΙΛΛΕΥΣ ΠΑΡΑΣΧΟΣ

26 Ιανουαρίου, 2016 - 18:04

Πένθος βαθὺ ἐνέσκυψεν εἰς τὰ ἑλληνικὰ γράμματα, στέρησις ἀλγεινή, δι' ἤν ἐπὶ μακρὸν θὰ πενθήσωσιν αἱ ἑλληνίδες Μοῦσαι. Ὁ Ἀχιλλεὺς Παράσχος, ὁ ἐμπνευσμένος ὑμνωδὸς τῆς πατρίδος, ὁ περιπαθὴς ψάλτης τοῦ ἔρωτος καὶ πάντων τῶν εὐγενῶν αἰσθημάτων τῆς ζωῆς, ἐτελεύτησεν ἐν Ἀθήναις τὴν 26 Ἰανουαρίου.

Ἡ ἀγγελία τοῦ θανάτου του ἐνέπλησεν ὀδύνης τὴν ἑλληνικὴν κοινωνίαν, ἤτις σύμπασα παρηκολούθησε μετ' ἰδιαιτέρας ὅλως στοργῆς τὰς τελευταίας στιγμὰς τοῦ ποιητοῦ, τὰ δάκρυα δὲ τὰ ὁποῖα ἔρρευσαν ἐπὶ τοῦ φερέτρου του καὶ τὰ ἄνθη μὲ τὰ ὁποῖα ἐκαλύφθη ὁ τάφος του ἦσαν φόρος εἰλικρινὴς τῆς πανδήμου ἀγάπης καὶ ἐκτιμήσεως ἤν ἔχαιρε. Καὶ ἡ ἐκτίμησης ἦτο δικαία, διότι ὁ Ἀχιλλεὺς Παράσχος ἦτο ἀδιαφιλονεικήτως ὁ ἐξοχώτατος λυρικὸς ποιητὴς τῆς νεωτέρας ἐποχῆς τοῦ ἔθνους ἡμῶν. Αἱ νεώτεραι γενεαὶ ἐνωτίσθησαν μετὰ συγκινήσεως τοῦ ᾄσματος αὐτοῦ, τοῦ τρυφεροῦ καὶ ἐλεγειακοῦ, τοῦ ἀναβλύζοντος ἐκ τοῦ βάθους τῆς καρδίας καὶ εἰς πολλὰς τοῦ βίου περιστάσεις αἱ στροφαὶ αὐτοῦ ἀνήρχοντο ἀκουσίως εἰς ὅλων τὰ χείλη. Ἀλλ' ἔτι, μᾶλλον ἴσως γνωστὸς καὶ ἀγαπητὸς κατέστη, διότι συνέδεσεν ἀρρήκτως τὴν Μοῦσάν του μὲ τὸ ἱερὸν αἴσθημα τῆς φιλοπατρίας καὶ ἐν ἐποχαῖς ἐθνικῆς συγκινήσεως ἤ ἀδημονίας ἠκούετο ἡ ἔνθους φωνή του καὶ διὰ τῶν στίχων αὑτοῦ τῶν ἐμπνευσμένων, ἐντὸς τῶν ὁποίων ἔπαλλεν ἡ καρδία ὁλοκλήρου τοῦ Ἔθνους, διηρμήνευεν εὐγλώττως τὸ ἐθνικὸν αἴσθημα, ἐξῆπτε τὸν καταπίπτοντα ζῆλον, ἐπράϋνε τὴν ἀθυμίαν, ἐνέπνεε τὴν πίστιν εἰς τὸ μέλλον τῆς πατρίδος καὶ τὴν ἐγκαρτέρησιν, εἴτε ἀποχαιρετίζων τοὺς τελευταίους θνήσκοντας ἄνδρας τοῦ Ἀγῶνος, εἴτε στρέφων τὸ βλέμμα πρὸς τὴν ἔνδοξον ἐκείνην τοῦ ἔθνους ἐποχὴν καὶ ἐξυμνῶν τὰ κλεινὰ αὐτῆς κατορθώματα ἐν ἡμέραις ἐθνικῆς πανηγύρεως. Διὸ ὀρθότατα καὶ προσφυέστατα εἶπε περὶ αὑτοῦ ὁ κ. Βλάχος ὅτι ὠνομάσθη ἐθνικὸς ποιητὴς χωρὶς κανεὶς νὰ τὸ προτείνῃ, χωρὶς κανεὶς νὰ τὸ συζητήσῃ.

Ἡ κηδεία τοῦ ποιητοῦ γενομένη δημοσίᾳ δαπάνῃ ἀπέβη δημοτελεστάτη, καὶ τὸ φαινόμενον τοῦτο ἤτο τὸ μόνον παρήγορον ἐν τῷ μέσῳ τόσης θλίψεως, μαρτυροῦν ὅτι ὁ λαὸς ἡμῶν γινώσκει νὰ ἐκτιμᾷ καὶ νὰ σέβηται τὴν μνήμην τῶν πνευματικῶς ὑπὲρ αὐτοῦ ἐργασθέντων. Πολυπληθεῖς στέφανοι κατετέθησαν ἐπὶ τῆς σοροῦ του πεμφθέντες ὑπὸ τῆς Α. Μ. τοῦ Βασιλέως, ὑπὸ τῆς Α. Β. Υ. τοῦ Διαδόχου, ὑπὸ τοῦ Δήμου Ἀθηναίων, ὑπὸ τῶν φοιτητῶν τοῦ Πανεπιστημίου καὶ ὑπὸ διαφόρων φιλολογικῶν καὶ καλλιτεχνικῶν σωματείων, πάντες δὲ οἱ ἐν τῇ πολιτείᾳ, ἔν τοῖς γράμμασιν, ἒν ταῖς τέχναις διακρινόμενοι, οἱ φοιτηταὶ ἔν σώματι καὶ πολλαὶ χιλιάδες λαοῦ ἠκολούθησαν τὴν ἐκφορὰν ἀπὸ τῆς πενιχρᾶς κατοικίας τοῦ ποιητοῦ μέχρι τοῦ νεκροταφείου.

Ὁ φιλολογικὸς Σύλλογος «Παρνασσός», οὗτινος ὁ μεταστὰς ἦτο ἐκ τῶν ἀρχαιοτέρων καὶ ἐπιφανεστέρων μελῶν, ἐψήφισεν ἐν ἐκτάκτῳ συνεδριάσει τῆς Ἐφορίας, ὅπως διακοπῶσιν αἱ ἐργασίαι αὐτοῦ ἐπὶ τριήμερον, ἀναρτηθῇ μεσίστιος ἡ σημαία εἰς τὸ κατάστημα τοῦ Συλλόγου, κατατέθῃ στέφανος ἐπὶ τοῦ νεκροῦ, παρακολουθήσωσι πάντα τὰ μέλη ἐν σώματι τὴν κηδείαν, προσφωνήσῃ δὲ ἐκ μέρους τοῦ Συλλόγου ὁ ἀντιπρόεδρος κ. Ἀριστ. Ρούκης.

Ἐπὶ τοῦ τάφου ὁ Ὑπουργὸς τῆς Δημοσίας Ἐκπαιδεύσεως κ. Ἄγγελος Βλάχος εἶπε τὰ ἐξῆς:

«Ἀγαπητέ μου Ἀχιλλεῦ, παλαιέ μου σύντροφε καὶ καλέ μου φίλε,

Ὑμνησες μεγάλην παρελθοῦσαν γενεάν, καὶ ἐνανούρισες καὶ ἀνέθρεψες τὴν σύγχρονόν σου. Πρὸς τὰς χορδὰς τῆς λύρας σου ἔπαλλε τοῦ ἔθνους σου ὅλου ἡ καρδία καὶ πᾶς ἐκείνης φθόγγος ἦτο εἶς αὐτῆς παλμός. Διὰ τοῦτο καὶ ὠνομάσθης ἐθνικὸς ποιητής, χωρὶς κανεὶς νὰ τὸ προτείνῃ, χωρὶς κανεὶς νὰ τὸ συζητήσῃ. Ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς αὐθόρμητος καὶ ὁρμεμφύτως ἔθηκε περὶ τὴν ἐμπνευσμένην σου κεφαλὴν τὸ καλίφυλλον στέμμα τοῦ ἐθνικοῦ ψάλτου, καὶ οὐδεὶς ἀπὸ τῆς ἀναγεννήσεως τῆς Ἑλλάδος Ἕλλην ποιητὴς ἤκουσεν ἀξιώτερον ὄνομα, οὐδ' ἠξιώθη τιμιωτέρου διαδήματος.

Τίς θὰ σὲ ὑμνήσῃ τώρα, ῥαγέντα ὑπὸ τοῦ πόνου, τακέντα ὑπὸ τὸ πῦρ τῆς μεγάλης σου καρδίας, μαρανθέντα ὑπὸ τὴν ψυχρὰν πνοὴν τοῦ κοινωνικοῦ βορρᾶ; Ποῦ θὰ εὐρεθῇ ὁ κληρονόμος τῆς λύρας σου ψάλτης, ὅστις θὰ μέλψῃ παρὰ τὸ μνῆμα σου τὴν μεγάλην ᾠδὴν τῆς ὁποίας εἶσαι ἄξιος; Ποῦ ἀνακλαδοῦται εἰς τὸ ἀπόπρυμνον δάσος τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων ἡ δρῦς ἐκείνη, ἥτις θὰ σκεπάσῃ τὸν τάφον σου;

Ἐγὼ δὲν θὰ σὲ ὑμνήσω νεκρόν, διότι οὐδὲ ὑμνητής σου ἄξιος εἶμαι, οὐδ' ἀνάγκην σὺ ἔχεις ὕμνου παρ' ἐμοῦ, οὐδ' ἡ φωνή μου ἔχει τὴν στιγμὴν αὐτὴν ὕμνου κλαγγήν. Κλαίω μόνον ἐπὶ τῆς σεμνῆς σου μορφῆς, ἦς τὸ κάλλος δὲν κατώρθωσε νὰ σβέσῃ ὁ θάνατος. Κλαίω τὰ γράμματα τὰ ἑλληνικά, ὦν κατασυνετρίβη εἰς τάφου χάσμα ἡ περίβλεπτος κορυφή. Κλαίω τοὺς ἀπορφανισθέντας οἰκείους σου. Κλαίω ἡμᾶς τοὺς πτωχυνθέντας φίλους σου. Κλαίω τέλος τὸν ἑλληνικὸν λαόν, οὗτινος δὲν θὰ μαγεύσῃ πλέον τὰ ὦτα ἡ γόησσα τῆς λύρας σου φωνή».

Ὁ κ. Ρούκης προσεφώνησεν ὡς ἑξῆς:

«Φέρετε δάφνας ἀπὸ τὰς κορυφὰς τοῦ Παρνασσοῦ, διὰ νὰ στέψωμεν τὸ ὠχρὸν τοῦ ποιητοῦ μέτωπον καὶ σαβανώσατε τὸ ἄψυχον σῶμα του μὲ τὴν σημαίαν τὴν ἐθνικὴν. Διότι οὕτως ἥρμοζε νὰ καταβιβασθῇ εἰς τὸν τάφον ὁ ἔνθους τῆς Ἑλλάδος ψάλτης!

Ἀλλ' εἰς τὸν καιρόν μας δὲν δρέπουν πλέον δάφνας ἐπὶ τοῦ Παρνασσοῦ μουσόληπτοι προσκυνηταί, ἡ δὲ γαλανόλευκη σημαία μας, ἀφοῦ ἐξέλιπον πάντες ἐκεῖνοι τῶν ὁποίων τὴν ἀθάνατον δόξαν ἔψαλε θεσπεσίως ἡ Μοῦσα τοῦ Ἀχιλλέως Παράσχου, εἶνε σήμερον μόνον τοῦ πολυπαθοῦς ἡμῶν Ἔθνους τὸ ἀναφαίρετον σάβανον.

Οἱ ἥρωες ὅμως τοῦ Ἀγῶνος θὰ δεχθῶσιν ὠς ἰδικόν των ἐκεῖ κάτω τὸν Ἀχιλλέα, διότι ἔζησε καὶ αὐτὸς διὰ τῆς Μούσης του εἰς τὴν θαμβοῦσαν ἐκείνην ἐποποιΐαν καὶ ἀπεικόνισεν εἰς ᾄσματά του τὰ κατορθώματα τῶν ἐλευθερωτῶν τῆς Πατρίδος, ὡς ἐὰν ἦτο αὐτόπτης μάρτυς αὐτῶν.

Εἰς τὴν χορείαν τῶν δαφνοστεφῶν ἀθλητῶν καὶ ἡρώων ὠς οἰκεῖος θὰ τὸν ὁδηγήσῃ ὁ προπορευθεὶς εἰς τὸν τάφον ἀδελφός, ἄλλος ἐκεῖνος τῆς ἐνδόξου τῶν πατέρων γιγαντομαχίας ἐμπνευσμένος ὑμνητής.

Πόσον ἀπηνὴς ὑπῆρξεν ἡ μοῖρα τῶν Διοσκούρων τούτων τοῦ Ἑλικῶνος! Ἀμείλικτος ὁ θάνατος ἔπληξεν ἀμφοτέρους εἰς τὴν καρδίαν ὠς ἐὰν ἐζήτησε νὰ θρυμματίσῃ καὶ τῶν δύο τὸν μόνον ἐπίγειον θησαυρόν.

Καὶ ὡς ὁ πρεσβύτερος ἀδελφός, οὕτω καὶ ὁ Ἀχιλλεὺς ἀπέκαμεν εἰς τὴν πάλην τοῦ βίου, ὅστις ὑπῆρξε δι' αὐτὸν διαρκὴς ἐλεγεία.

Ἀνέκρουε τὴν λύραν του καὶ ἦτο:

Ἕκαστος στίχος, στεναγμός,
Πᾶσα στροφή του, θρῆνος,
Πᾶσα ἰδέα του, παλμός.

Ἀλλ' ἡ καρδιά του ἀπηύδησε νὰ πάλλῃ καὶ ὁ ποιητὴς ἐξηπλώθη ν' ἀναπαυθῇ ἐντὸς τοῦ ψυχροῦ τούτου φερέτρου.

Ἄς εἶνε γλυκὺς καὶ γαλήνιος ὁ αἰώνιος ὕπνος του».

Εἶτα ὁ κ. Γ. Σουρῆς ἀπήγγειλε περιπαθὲς καὶ συγκινητικώτατον ἐλεγεῖον· ἀκολούθως, ἀφοῦ προσεφώνησαν καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἐκ μέρους διαφόρων σωματείων, ὁ νεκρὸς ἀπετέθη εἰς τὸν τάφον, ὅπου πρὸ ἐννέα ἐτῶν ἤδη ἀνεπαύετο ὁ πεφιλημένος ἀδελφός του, ὁ ἀείμνηστος καὶ γλυκύτατος ποιητὴς Γεώργιος Παράσχος.

Ἐπιφυλασσόμενοι βραδύτερον νὰ γράψωμεν ἐν ἐκτάσει περὶ τοῦ Ἀχιλλέως Παράσχου, περὶ τῆς ποιητικῆς αὐτοῦ ἐργασίας καὶ τῆς θέσεως ἤν κατέχει ἐν τῇ νεωτέρᾳ ἡμῶν φιλολογίᾳ χαράσσομεν μετὰ συγκινήσεως τὰ ὀλίγα ταῦτα ὡς εὐσεβῆ φόρον συμπαθείας πρὸν τὴν μνήμην τοῦ ποιητοῦ, ὅστις συνεδέετο μετὰ τῆς Διευθύνσεως τοῦ «Παρνασσοῦ» διὰ παλαιῶν καὶ ἐγκαρδίων δεσμῶν φιλίας καὶ ὅστις πολλάκις ἐτίμησε τὰς σελίδας τοῦ περιοδικοῦ τούτου διὰ τῆς συνεργασίας του. Πρὸς συμπλήρωσιν δὲ τοῦ παρόντος ἀτελοῦς μνημοσύνου ἀναδημοσιεύομεν κατωτέρω ἕν ποίημα τοῦ Ἀχιλλέως Παράσχου, σχεδὸν ἄγνωστον τοῖς πλείστοις, ὡς γραφὲν μετὰ τὴν ἔκδοσιν τῶν ποιητικῶν του ἔργων, δημοσιευθὲν δὲ τὸ πρῶτον εἰς τὸ ὑπ' ἀριθμ. 9 φύλλον τῆς 25 Ὀκτωβρίου 1882 τοῦ φιλολογικοῦ παραρτήματος τῆς Ἐφημερίδος. Τὸ ποίημα τοῦτο, ἕν τῶν ἀρίστων τοῦ Ἀχιλλέως Παράσχου, διαπνεόμενον ὑπὸ βαθέος αἰσθήματος μελαγχολίας καὶ πόθου τοῦ θανάτου, ἀποκτᾷ κατὰ τὰς ἡμέρας ταύτας, καθ' ἄς νωπὸν εἶνε ἀκόμη τὸ χῶμα τὸ καλῦψαν τὸν ποιητήν, παράδοξον καὶ θλιβερὰν ἐπίκαιρίαν.

.~.

ΝΕΦΗ

-----

ΡΕΜΒΑΣΜΟΣ
Α'.

Πόσον καλὰ καταλαμβάνω Πῶς κάτω, κάτω, ὄχι ἄνω Γλυκύτατα θ' ἀναπαυθῶ! Ὁ οὐρανὸς ζωὴ ἐκλήθη, Ἀλλὰ ὁ τάφος εἶνε λήθη Καὶ θέλω ν' ἀποκοιμηθῶ,

Ἀναίσθητον νὰ κεῖμαι πτῶμα Κ' ἠχὼ σιγῆς, ὑπὸ τὸ χῶμα Τοῦ τάφου κάτω νὰ σιγῶ! Ἄ, πόσα δὲν θὰ λησμονήσω, Ὅταν τὴν ὕπαρξιν ἀφήσω Αὐτὸ γνωρίζει εἰς... Ἐγώ!

Ἐγώ, Θεέ μου, ἐγὼ μόνον· Σύ, ἔχεις ὑψηλὰ τὸν θρόνον Καὶ δὲν ἀκούει τὸν τριγμὸν Τοῦ σκώληκος ἡ ἀκοή Σου· Τὰ «Ὡσαννὰ» τοῦ Παραδείσου Τοῦ πένθους πνίγουν τὸν λυγμόν.

Β'.

Ἐκ τοῦ ναοῦ τοῦ Ὀλυμπίου Μετὰ αἰσθήματος μυχίου Τὸ γέρας βλέπω τὸ λευκόν, Τὴν γέφυραν τὴν μαρμαρίνην, Ἥτις μᾶς δίδει τὴν γαλήνην Καὶ λήθης ὕπνον μυστικόν.

Χαῖρε, ὧ γέφυρα ἁγία. Χαῖρε, πανύστατος πορεία, Μεταίχμιον σιωπηλὸν Πολυθορύβου τρικυμίας Καὶ ἀκυμάντου ἡσυχίας, Πρῶτον καὶ ὕστατον καλόν.

Κτίσμα παράδοξον, σκοτία Θανάτου καὶ σιγὴ βαθεῖα Σκέπει τὴν μίαν σου πλευράν· Τὴν ἄλλην φῶς ζωῆς φαιδρύνει Καὶ καταπράσινος μυρσίνη, Ἐρώτων πνέουσα χαράν.

Καὶ βήματα χωρίζουν μόνα Τὴν γλαῦκα καὶ τὴν ἀηδόνα, Καὶ ἀκροᾶσαι τῆς ᾠδῆς Τοῦ ἔρωτος καὶ τοῦ θανάτου· Καὶ συνενοῖ τὸ ἄρωμά του Ὁ λίβανος μὲ τῆς ροδῆς.

Πόσον ἡ θέα σου μ' εὐφραίνει, Ὦ γέφυρα πεφιλημένη! Τὸ μάρμαρόν σου τὸ λευκὸν, Λευκὸν μοῦ φαίνεται ἱστίον, Οἰκτίρμων δάκτυλος, δεικνύων Λιμένα ξένον, μυστικόν....

Θαρρῶ ἀφώνως ἀπὸ πέραν Μᾶς λέγει νύκτα καὶ ἡμέραν: «Δεῦτε ἐν βήματι γοργῷ «Πρός με οἱ καταπονημένοι· «Δεῦτε, ὁδῖται κουρασμένοι, «Εἶμαι ἀνάπαυστος ἐγώ».

Καὶ εἰς ἀκύμαντον λιμένα Κ' εἰς μνήματα ἡγιασμένα Μυστηριώδης ναῦς, περᾷς, Ἀναίσθητος τοὺς ἀναισθήτους, Ἀκίνητος τοὺς ἀκινήτους, Μακρὰν ὀδύνης καὶ χαρᾶς!

Ὦ γέφυρα κρυφῆς πορείας, Τόσας νὰ ἔχῃς εὐλογίας Ὅσας διέσωσας ψυχὰς Καὶ ὅσοι λίθοι σ' ἀπαρτίζουν Τοσάκις νὰ σοῦ ψιθυρίζουν Χείλη εὐγνώμονα εὐχάς!

Εὐλογημένα τὰ ἐδάφη Ὅπου ὁ κτίτωρ σου ἐτάφη! Ὕπνον τοῦ εὔχομαι μακρόν. Ὤ, εἴθε νὰ μὴ ἐξυπνήσῃ Κ' ἡ σάλπιγξ ὅταν ἀντηχήσῃ Ἡ πανυστάτη τῶν νεκρῶν.

Εὐλογημένοι πλὴν κ' ἐκεῖνοι Οἱ τέσσαρες, οὕς θὰ βαρύνῃ Τὸ φέρετρόν μου, κ' εἰς τὴν γῆν Θὰ μὲ κομίσουν τὴν ἁγίαν, Ὅπου τῆς λήθης ἀμβροσίαν Ὁ Χάρων δίδει μὲ στοργήν.

Ὦ εὐεργέται ἄγνωστοί μου, Πρὶν κλείσωσιν οἱ ὀφθαλμοί μου, Δεχθῆτ' εὐγνώμονα παλμόν. Φεῦ! ὅταν θὰ μ' εὐεργετῆτε, Νεκρὸς ὁ φίλος σας θὰ κεῖται, Μὲ χεῖλος ἄφωνον, χλωμόν,

Ζωὴ καὶ φθόγγος θὰ τοῦ λείπῃ Καὶ δὲν θὰ δύναται νὰ εἰπῃ: «Ὦ φίλοι μου, εὐχαριστῶ!»

Γ'.

Ἔως θανάτου τεθλιμμένος Κ' εἰς βακτηρίαν στηριγμένος Ἐδῶ κ' ἐκεῖ περιπατῶ.

Καὶ ὁδοιπόρος νυσταλέος Μίαν εὐνὴν ζητῶ ματαίως. Δρόμον δὲν ἄφησα μακρόν, Ἀλλ' ἦτο ἀκανθὼν ὁ δρόμος, Ἀλλ' ἦτο ἔρεβος καὶ τρόμος Καὶ δὲν συνήντα περῶν

Δένδρον σκιὰν νὰ μοῦ χαρίσῃ, Ρυάκιον νὰ μὲ δροσίσῃ Ἤ ἕν πλανώμενον πτηνὸν Τὸν δρόμον μου νὰ εὐλογήσῃ, Ἕν ἄνθος νὰ μ' ἀρωματίσῃ, Ἔστω νεκράνθεμον ἰσχνόν!

Δ'.

Ἐκ τῶν στηλῶν τοῦ Ὀλυμπίου Τὴν θύραν τοῦ κοιμητηρίου Ὥς γενεθλίαν βλέπω γῆν. Πῶς τὴν καρδίαν μου ἐλκύει. Ἡ θύρα του, ἥτις δὲν κλείει Ποτέ, καὶ νύκτα καὶ αὐγήν!

Ἡ θύρα θήραν περιμένει, Κ' ἐκ τούτου εἶνε ἀνοιγμένη. Τρέμει τὸν μέγαν θηρευτήν, Ὅστις πρὶν φύγῃ ἐπιστρέφει Ἀπὸ τὴν γῆν, ἀπὸ τὰ νέφη, Τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ἀκτήν.

Χαῖρε, μυστηριώδης πύλη, Χαῖρε τῶν τεθλιμμένων φίλη Καὶ παραλία ἱλαρά, Ἥτις ναυάγια συνάζεις Κ' εὐπλάχνως τὰ ἐνταφιάζεις Ἐπὶ ἐδάφη ἱερά.

Ὡς οἱ δειλοί, ὡς ἡ μωρία, Ποτέ, ὦ πύλη μακαρία, Δὲν σ' ἐφοβήθην· ὁ μωρὸς Ἄς τρέμῃ καὶ ἄς συγκινῆται, Ὁ ἄνανδρος ἄς σὲ φοβῆται Καὶ ἄς μακρύνεται ὠχρός.

Ὤ, πάντοτε ἐγὼ ἠγάπων Λιμένα ὀρφανὸν λαιλάπων Μὲ τὴν προμήτορα σιγήν! Λατρεύω τὴν καταγωγήν μου, Τῆν γῆν μου, πάντοτε τὴν γῆν μου, Καὶ ὄχι οὐρανοῦ αὐγήν!....

Πρὸς τὴν πτωχήν μου τὴν μητέρα Εἶν' ἡ στοργή μου θερμοτέρα· Μισῶ τὂν ἄθλιον υἱόν, Ὅστις πτωχοὺς γονεῖς ἀρνεῖται Καὶ μὲ παράσημα κοσμεῖται Καὶ τίτλους ξένων εὐκλειῶν!

Φεῦ, εἶνε τόσον, τόσον ξένος Πρὸς τ' ἀργιλλῶδες ἡμῶν γένος Ὁ φωτοβόλος οὐρανός! Τ' ἄστρα δὲν εἶνε ἀδελφοί μας Καὶ συγγενεύουσι μαζύ μας Κόνιξ καὶ σκώληξ ταπεινός.

E'.

Ὦ θύρα τοῦ κοιμητηρίου, Κ' ἐγὼ ὡς φύλλον ναυαγίου Θὰ ἔλθω μέχρι σοῦ ζητῶν Τὴν ἀμοιβὴν τοσούτων πόνων, Τὸν ὕπνον τοῦ μνημείου μόνον Καὶ λήθην χρόνων μισητῶν.

Φεῦ! δὲν θ' ἀργήσω, δὲν θ' ἀργήσω· Ταχύτατα θὰ σοῦ ζητήσω Εἰς τοῦ θανάτου τὸν ναὸν Τοῦ τάφου τὴν λευκὴν σινδόνα· Σοῦ ἔχω δώσει ἀρραβῶνα Πατέρα, ἀδελφήν, υἱόν,

Δρῦν καὶ κυπάρισσον καὶ κρίνον, Κόμην λευκήν, κόμην ἀκτίνων, Κόμην ὡς νύκτα μελανήν.... Τοῦ κατωφλίου σου, ὦ πύλη, Διῆλθον οἱ καλοί μου φίλοι Καὶ κοίτονται χωρὶς φωνήν.

Ὅλα διῆλθον, τὰ πτηνά μου Καὶ τ' ἄνθη καὶ τ' ἀρώματά μου Καὶ χρόνων φίλων ἡ μολπή. Μ' ἐγύμνωσε τόσου χρυσίου Ἡ ἀπληστία τοῦ μνημείου Καὶ ἀτελεύτητος κλοπή....

Ὅ,τι μοὶ ἔμεινε τὸ θέλω Καὶ δὲν τὸ δίδω, δὲν τὸ στέλλω!.... Ἐκθρονισμένος ἡγεμὼν Τοῦ διαβήματος τοὺς λίθους Ἐφύλαξα ἐπὶ τοῦ στήθους Καὶ τοῦς φρουρῶ μετὰ παλμῶν.

Θέλω νὰ μὴ νὲ παραιτήσουν, Θέλω νεκρὸν νὰ μὲ θρηνήσουν Οἱ φίλτατοί μου· νὰ θρηνοῦν Ἀπηύδησαν οἱ ὀφθαλμοί μου Πρόλαβε, πρόλαβε, ψυχή μου, Καὶ φύγε, φύγε πρὶν φανοῦν

Καὶ ἄλλαι θλίψεις, ἄλλοι τάφοι· Εἰς τοῦ θανάτου τὰ ἐδάφη Δὲν θ' ἀγαπᾷς, δὲν θὰ ποθῇς... Ἐκεῖ τὸ πᾶν ὁ Χάρων θραύει. Ἐκεῖ καὶ ἡ ἀγάπη παύει, Ἐκεῖ ψυχή, θὰ κοιμηθῇς.

Σεπτέμβριος 1881

† Ἀχιλλεὺς Παράσχος.

ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ Τεύχος 5 (Έτος IΖ)

Ἀντιγραφή: Ἑλλήνων Φῶς
Πηγή: Ψηφιακή Συλλογή Πλειάς
Η χρήση του περιεχομένου καθορίζεται από την άδεια Creative Commons Attribution 3.0 License