Ακυβέρνητη πολιτεία

ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ.

Δυστυχώς, το τραγικό γεγονός των καταστρεπτικών πυρκαγιών και των θυμάτων που άφησε πίσω του, επιβεβαίωσε ότι το ελληνικό πολιτικό προσωπικό αλλά και η ελληνική κοινωνία δεν μπορούν να φτιάξουν μια πολιτειακή υπόσταση με στοιχειώδη χαρακτηριστικά σύγχρονου κράτους. Η Ελλάδα είναι μια Ακυβέρνητη Πολιτεία και αυτό το γνωρίζουν οι πάντες.

Όλα και όλοι πνίγονται σε μια κουταλιά νερό. Αιτία, η κυριαρχία των μέτριων ή, ακόμη και ανίκανων που και οι ίδιοι δεν έχουν επίγνωση της ανεπάρκειάς τους αλλά και οι πολιτικοί τους ταγοί τους τοποθετούν σε θέσεις κλειδιά λόγω της τυφλής τους προσήλωσης. Ο μέτριος πολιτικός αναζητά έναν λιγότερο ικανό, από αυτόν, συνεργάτη.

Το πολιτικό προσωπικό της χώρας, χωρίς καμιά αμφιβολία, είναι παιδιαριώδες. Παιδαριώδες θα είναι και αυτό που παράγει.

Υπάρχει ευθύνη της κοινωνίας; Βεβαίως. Αυτή αναδεικνύει τους κυβερνήτες της και τα κριτήριά της, συνήθως, δεν είναι ορθολογικά. Η διακυβέρνηση μιας χώρας χρειάζεται ορθολογισμό, όχι να παρασυρόμαστε από την παγίδα του «καλού παιδιού», ή του 44χρονου πρωθυπουργού που λόγω ηλικίας είναι ανεύθυνος. Χαρακτηριστικό δείγμα της πανεπιστημιακής διανόησης ήταν η δήλωση υφυπουργού της κυβέρνησης, καθηγητή ΑΕΙ: μην χτυπάτε τον πρωθυπουργό, είναι, μόλις, 44 χρονών. Συμπέρασμα μετά από βαθιά πολιτική ανάλυση. Ή, η επιστήμη στην υπηρεσία του κόμματος και του ηγεμόνα. Κάτι μας θυμίζει όλο αυτό από το πρόσφατο παρελθόν.

Είναι τόσο ανίκανοι και τόσο αναίσθητοι; Για το ανίκανοι δεν ξέρω αν μπορεί να επιμείνει κανείς διότι και οι προηγούμενοι δεν μας έδωσαν δείγματα εξαιρετικής διαχείρισης των κρατικών υποθέσεων. Είναι κάτι συνηθισμένο για το ελληνικό πολιτικό προσωπικό.

Για το αναίσθητοι, λόγω της συμπεριφοράς τους απέναντι στα θύματα των καταστρεπτικών πυρκαγιών, δίνει μια εξαιρετική απάντηση ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος σε άρθρο του στο lifo.gr. Δεν τους ενδιαφέρει ο άνθρωπος. Ανέλαβαν να κάνουν μια δουλειά και η ιδεολογία τους τους δίνει το ηθικό άλλοθι. Όπως στην περίπτωση του Άιχμαν, όπως την αναλύει η Χάνα Άρεντ στο βιβλίο της.

Ας μην έχουμε καμιά ψευδαίσθηση, μήπως και η συνειδητοποίηση της οικτρής αλήθειας μας οδηγήσει σε επαναθεωρήσεις: με το πολιτικό δυναμικό που διαθέτει σήμερα η χώρα και με τις κυρίαρχες αντιλήψεις στην ελληνική κοινωνία σοβαρό κράτος δεν δημιουργείται. Και είναι η στιγμή που το χρειαζόμαστε περισσότερο από κάθε άλλη περίοδο.

Το χρειαζόμαστε διότι η γειτονική Τουρκία που εκδήλωσε σαφή απειλητικά χαρακτηριστικά κατά της Ελλάδας αναδύεται ως δύναμη της περιοχής, ερχόμενη σε αντίθεση, ακόμη, και με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το αν θα τα καταφέρει ή όχι να ανταπεξέλθει σ αυτήν την αντιπαράθεση (κυρίως λόγω απειλών στην οικονομία της) είναι μια άλλη ιστορία, πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά προς το παρόν συμπεριφέρεται χωρίς τα συμπλέγματα του παρελθόντος.

Ως ένα βαθμό αυτό οφείλεται στον τυχοδιωκτικό χαρακτήρα του Ταγίπ Ερντογάν αλλά η όλη προσπάθεια έχει και την υποστήριξη δυνάμεων, όπως η Ρωσία κι σε ένα βαθμό το Ιράν, που έχουν κάθε λόγο να στηρίζουν την τουρκική αποστασία από το δυτικό στρατόπεδο.

Χωρίς να έχουν αρθεί οι διαφωνίες και οι αντιπαλότητες στο τρίγωνο Άγκυρας, Μόσχας, Τεχεράνης, υπάρχει μια αναγκαστική σύγκλιση συμφερόντων. Και αυτή η σύγκλιση ενεργοποιεί μια νέα προσπάθεια μετά την αποτυχία του πειράματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Διότι το ευρωπαϊκό πείραμα απέτυχε.

Η νέα προσπάθεια αποβλέπει στη δημιουργία μιας νέας ενωτικής σύγκλισης με χαρακτηριστικά οικονομικά και αμυντικά.

Αν αυτή η εξέλιξη προχωρήσει, που θεωρείται πολύ πιθανό, η Ελλάδα, ως μέλος του ΝΑΤΟ, θα βρεθεί στην πρώτη γραμμή του δυτικού μετώπου απέναντι στις δυνάμεις αυτές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και θα κληθεί μαζί με την Αίγυπτο, το Ισραήλ, την Κύπρο και την κουρδική οντότητα που θα δημιουργηθεί να διαμορφώσει έναν εναλλακτικό πυρήνα στην περιοχή ως δυτική (και κυρίως, αμερικανική) απάντηση.

Πρέπει, και μπορεί, η χώρα να ανταποκριθεί σ αυτήν την πρόσκληση;

Η Ελλάδα έχει αρκετά ανοικτά μέτωπα στα οποία, μόνη της, κακά τα ψέματα, δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Χρειάζεται την υποστήριξη της Ε.Ε. , στο βαθμό και με τον τρόπο που παρέχεται, αλλά και των ΗΠΑ.

Είναι σίγουρο πως η υποστήριξη αυτή θα παρασχεθεί;

Διότι, για παράδειγμα, η Ουάσιγκτον όχι μόνο δεν υποστήριξε την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια αλλά και έκανε συγκεκριμένες και αυστηρές παραστάσεις σε έλληνες αξιωματούχους το 94- 95 να μην ασκηθεί το δικαίωμα αυτό που παρέχεται από το διεθνές δίκαιο.

Εκεί που διακρίνεται αμερικανική υποστήριξη είναι στην κυπριακή ΑΟΖ και στην υπόθεση των ενεργειακών αποθεμάτων αλλά έχει τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε μέχρι που μπορεί να φτάσει η υποστήριξη αυτή αν η Τουρκία υλοποιήσει τις απειλές της. Σημειωτέον ότι πριν λίγες ημέρες ο εκπρόσωπος του τουρκικού ΥΠΕΞ απείλησε Αίγυπτο και Ισραήλ με χρήση στρατιωτικής βίας αν βοηθήσουν την Κύπρο.

Το θέμα της Κύπρου αποτελεί τεράστιο ζήτημα γεωπολιτικής αξίας για την Τουρκία αλλά και αναζήτησης ενεργειακών πηγών. Δεν μπορείς στην περιοχή αυτή να γίνεις περιφερειακή δύναμη χωρίς κάποιας μορφής ενεργειακή αυτονομία.

Από όλες αυτές τις εξελίξεις στην περιοχή προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα στα οποία οι απαντήσεις, προς το παρόν, δεν μπορούν να δοθούν με ασφάλεια:

-Οι αμερικανοί απειλούν την Τουρκία με κυρώσεις, κυρίως, σε ό,τι αφορά την οικονομία της. Θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τα αμερικανικά μέτρα η τουρκική οικονομία ή θα οδηγηθεί σε απειλητική κρίση;

-Είναι τόσο δυνατή στρατιωτικά η Τουρκία όσο θέλει να δείχνει ή πρόκειται για μια φαινομενική δύναμη με πήλινα πόδια;

-Η συνεργασία της Τουρκίας με τη Ρωσία (χώρες που διαχρονικά είχαν αντιτιθέμενα συμφέροντα) έχει στρατηγικά χαρακτηριστικά ή την χρησιμοποιεί η Τουρκία για τις τρέχουσες επιδιώξεις της; Και αν η Τουρκία τη χρησιμοποιεί γιατί η Ρωσία να δεχθεί να παίξει σ αυτό το παιχνίδι;

-Υπάρχει περίπτωση επιστροφής της Τουρκίας στη Δυτική συμμαχία ή ο τούρκος Καίσαρ διέβη τον Ρουβίκωνα;

-Ο αμερικανός υπουργός άμυνας Τζίμ Μάτις εκφράζει άλλα, από τον πρόεδρο, κέντρα της αμερικανικής πολιτικής απέναντι στην Τουρκία και αν ναι, τι ακριβώς επιδιώκει με την επιμονή του να δοθούν τα F-35 στην Άγκυρα; Τι αναμένει η Ουάσιγκτον; Η Τουρκία είναι ένα παιχνίδι που παίζεται, ακόμη, για τη Δύση ή πορεύεται έναν δικό της δρόμο;

-Με βάση όλα αυτά διαμορφώνει η Ελλάδα την εξωτερική της πολιτική στο νέο περιβάλλον; Πόσο ενισχυμένες και σε ποια ετοιμότητα πρέπει να βρίσκονται οι Ένοπλες Δυνάμεις της; Μπορεί να πετύχει στοιχειώδεις αμυντικές επιδιώξεις της ή και το θέμα της προβολής ισχύος έχει περιέλθει στην επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης;

-Όταν οι τουρκικοί στόχοι στη Θράκη είναι σαφείς, για ποιο λόγο η κυβέρνηση δροολογεί διαδικασίες εκλογής Μουφτή; Δεν αντιλαμβάνεται πως από αυτή τη διαδικασία εκτός από θρησκευτικός ηγέτης ο εκλεγμένος Μουφτής θα εξελιχθεί και σε πολιτικό ηγέτη της μειονότητας υπο τον έλεγχο και τις ευλογίες της Άγκυρας;

-Σε μια τέτοια δυναμική εξέλιξη, όπως περιγράφηκε παραπάνω, ποιες θα είναι οι σχέσεις της Ελλάδας με τη Ρωσία, χώρες της Μέσης Ανατολής και το Ιράν;

Στην ακυβέρνητη ελληνική πολιτεία όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Προέχει η εικόνα του 44χρονου πρωθυπουργού ο οποίος, κατά κυβερνητικό στέλεχος, επειδή είναι 44 χρονών πρέπει να τυγχάνει της επιεικούς κριτικής μας. Με άλλα λόγια, αν είσαι 44 χρονών και πρωθυπουργός μπορείς να καταστρέφεις μια χώρα χωρίς να σου γίνεται κριτική.

Αυτή είναι η ιδεοληπτική χώρα μας. Αλλά με τέτοιες αντιλήψεις δεν βαδίζεις στο μέλλον. Βαδίζεις κάπου αλλού.

Πηγή: Ανιχνεύσεις