«ἄμμες δέ γ” ἐσσόμεσθα πολλῷ κάρρονες»
Η φράση σημαίνει στα νέα ελληνικά «κι εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι» και αναφέρεται στο έργο του Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι.
Συγκεκριμένα στον παραλληλισμό των βίων του Πλουτάρχου και του Νουμά στην αρχαία Σπάρτη αναφέρεται ότι υπήρχαν τρεις ομάδες χορωδών για κάθε μία από τις τρεις ηλικίες και συγκεντρώνονταν στις γιορτές, η ομάδα των γερόντων, κάνοντας την αρχή, τραγουδούσε: «Εμείς κάποτε ήμασταν ρωμαλαίοι νέοι».
Έπειτα η ομάδα των ώριμων ανδρών απαντώντας έλεγε: «Εμείς όμως είμαστε τώρα είμαστε τώρα (ρωμαλαίοι), δοκίμασε άμα θέλεις». Και τέλος η ομάδα των εφήβων: «Εμείς όμως θα γίνουμε πολύ καλύτεροί σας».
Στο περιστατικό αυτό παρουσιάζεται γλαφυρά ο μηχανισμός των προτύπων μιας υγιούς (κατά το δυνατόν) κοινωνίας: προηγείται η προβολή των προτύπων ζωής που βοηθούν την κοινωνία και την πατρίδα στο σύνολό της να προοδεύσει, όπως τα πρότυπα ηρωϊσμού, αυταπάρνησης, εντιμότητας, σεμνότητας, σύνεσης, σοφίας, υπομονής, και οι νεώτερες γενεές ως πιο δυναμικές, αυθόρμητες και γεμάτες ζωντάνια ακολουθούν και υπόσχονται να εκπληρώσουν τις αρετές αυτές στο έπακρο.
Εχθροί και φίλοι γνωρίζουν το μηχανισμό αυτό και οι μεν φίλοι τον χρησιμοποιούν, για να ωφελήσουν την πατρίδα, οι δε εχθροί, για να την βλάψουν. Οι τελευταίοι αυτοί έχουν φροντίσει επιμελώς τα τελευταία τριάντα χρόνια να οικοδομήσουν έντεχνα ένα μηχανισμό αποδόμησης κάθε έννοιας υγιούς προτύπου στην πατρίδα μας, ένα μηχανισμό ηθικής υπονόμευσης του έθνους.
Με κύριους αγωγούς την παιδεία και τα ΜΜΕ έχουν κατορθώσει να καλλιεργήσουν και να προβάλουν συστηματικά αντι-πρότυπα ζωής που αλλοιώνουν τα φρόνιμα και εκμαυλίζουν συνειδήσεις. Έτσι για παράδειγμα αντί να προβάλλονται στα σχολικά βιβλία με αφορμή τη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου τα απίστευτου μεγαλείου περιστατικά και μορφές του έπους που γράφτηκε στην Πίνδο και στα οχυρά της γραμμής Μεταξά, παρουσιάζεται ένας μικρός ο οποίος κρύφτηκε με τον πατέρα του στο υπόγειό τους, λέγοντας ότι δε θέλει να γίνει άντρας! (…)
Είναι περιττό να σχολιάσουμε τα αντι-πρότυπα που παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ. Παρακολουθώντας κανείς τα λεγόμενα «πρωϊνάδικα» ή τη μεσημβρινή ζώνη των καναλιών, θα μπορούσε με ευχέρεια να καταγράψει πλήθος φαυλοτήτων και ποταπότητας τα οποία θα μπορούσαν να μετατρέψουν άνετα ένα συστηματικό τηλεθεατή σε έναν ηθικό υπάνθρωπο.
Τα χειρότερο ωστόσο όπλο του μηχανισμού αποδόμησης δεν είναι ούτε η αλλοιωμένη προπαγανδιστική παιδεία ούτε τα αισχρά κανάλια των μεγάλων και σκοτεινών συμφερόντων, είμαστε εμείς οι ίδιοι! Δυστυχώς η λειτουργία του συστήματος αντι-προτύπων έχει πιάσει τόπο, κατά το λεγόμενο. Πιο συγκεκριμένα, από τα μέσα της προαναφερθείσας τριακονταετίας έχει παρατηρηθεί ότι η κοινωνία έχει εμποτιστεί με τα στοιχεία προπαγάνδας και φαίνεται να μιμείται άριστα τα αντι-πρότυπα. Έτσι αντί ένα εγγονάκι να συναντήσει τη σοφή γιαγιά που θα του μιλήσει για το νόημα της ζωής, συναντά την έξαλλη εξηντάρα που επιδιώκει να ξαναζήσει την εφηβεία της. Αντί να δει τον καθηγητή πρότυπο σοφίας, συνέσεως και αγάπης, συναντά το φαύλο άνθρωπο που βρίζει μέσα στην τάξη και διδάσκει ότι δεν υπάρχει τίποτε να πιστέψει κανείς πλην της ύλης.
Παρόλα αυτά, άκουσα πρόσφατα με έκπληξη από μια μαθήτρια της Γ” Γυμνασίου ότι σε ερώτηση της καθηγήτριας των θρησκευτικών περί του τι θα ήθελαν τα παιδιά να πάρουν από το μάθημα, αυτά ανταποκρίθηκαν με πλήθος ερωτημάτων βαθιάς υπαρξιακής ανησυχίας. Επίσης ως καθηγητής ενηλίκων βίωσα το δάκρυ τον μαθητών και την ηλεκτρισμένη από συγκίνηση ατμόσφαιρα, όταν σε ομιλία μου διάβασα κάποια ελάχιστα από αυτά που έλαβαν χώρα κατά το έπος του Σαράντα.
Αυτό σημαίνει ότι παρά την προπαγάνδα, το πνεύμα δεν πέθανε, ζει και αντιστέκεται. Γι” αυτό το πνεύμα, την αδέσμευτη ελληνική ψυχή αξίζει να παλέψουμε κι ας όλα μοιάζουν τελειωμένα κι ας μη φαίνεται φως στο τούνελ. Ας θυμηθούμε τον εθνικό μας ποιητή: «Άργειε νά ‘λθη εκείνη η μέρα κι ήταν όλα σιωπηλά, γιατί τά ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά».
