Από τον Θουκυδίδη στον Τσίπρα – Αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια.
άρθρο του Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
Από τότε που ο Θουκυδίδης έγραψε το «Κτήμα εσαεί» δηλαδή την ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου, κύλησαν 2.500 χρόνια περίπου.
Γράφοντας γι’ αυτόν μας κληροδότησε και τούτα τα άκρως διεισδυτικά και κοινωνικοπολιτικά διδάγματα, τα οποία αφορούσαν – και αφορούν – την μπερτόδουλη πολιτική και ατομική συμπεριφορά των ανθρώπων και κυρίως των πολιτικών.
Έγραφε: «Και κατήντησαν να μεταβάλουν αυθαιρέτως την καθιερωμένην σημασίαν των λέξεων, δια των οποίων δηλούνται τα πράγματα. Πράγματι, η μεν παράλογος τόλμη εθεωρήθη ως ανδρεία, … η προνοητική σύνεσις ως βραδυκινησία. Η τυφλή παραφορά εκρίθη ως ανδρική αρετή, ενώ η χάριν ασφαλείας περαιτέρω σκέψις ως εύσχημος πρόφασις υπεκφυγής. Ο τα πάντα επικρίνων και τους πάντας κακολογών εθεωρείτο άξιος εμπιστοσύνης εις κάθε περίστασιν, ενώ ο αντιτιθέμενος προς αυτόν, ύποπτος. Ο στήνων επιτυχή παγίδα εθεωρείτο άνθρωπος ευφυής… ενώ εκείνος που εφρόντιζε να μην ευρεθή εις την ανάγκην να κάμη ούτε το εν, ούτε το άλλο, εθεωρείτο διαλυτής του κόμματος και πανικόβλητος απέναντι αντιπάλων. Με μιαν λέξιν. Ο προτρέχων άλλου εις την διάπραξιν κακού εκρίνετο άξιος επαίνων καθώς και ο παρακινών άλλον εις διάπραξιν κακού το οποίον εκείνος δεν είχε διανοηθή».
Συνεχίζοντας ο Θουκυδίδης το διεισδυτικό στριπ-τιζ των πολιτικών συμπεριφορών και των ανθρωπίνων σχέσεων της εποχής που περιγράφει προσθέτει:
«Και ο ίδιος άλλωστε ο συγγενικός ακόμη δεσμός εθεωρήθη ολιγώτερον στενός του μεταξύ πολιτικών ομοφρόνων δεσμού, διότι οι τελευταίοι ήσαν προθυμότεροι εις το να τολμήσουν κάθε τι χωρίς δισταγμόν.» (Θα κάνω εδώ μια παρένθεση για να σημειώσω ότι αυτό το αντιανθρώπινο φαινόμενο επιβεβαιώθηκε π.χ. στην Ελλάδα της μετεμφυλιακής περιόδου, στην οποία είδαμε η Αύρα Παρτσαλίδου και η Ρούλα Κουκουλου ν’ αποκηρύσσουν τους άντρες τους: η πρώτη τον γραμματέα του ΕΑΜ και η δεύτερη τον γραμματέα του ΚΚΕ, τον Νίκο Ζαχαριάδη). Συνεχίζοντας ο μεγάλος ανατόμος γεγονότων και ανθρώπων γράφει: «καθόσον οι φατριαστικοί σύνδεσμοι δεν συνιστώντο χάριν αμοιβαίας βοηθείας, επί τη βάσει των κείμενων νόμων, αλλά χάριν ιδιοτελών σκοπών αντίθετων προς τους καθεστώτας νόμους. Και η προς αλλήλους εμπιστοσύνη ενισχύετο όχι τόσον δια των προς θεούς όρκων, όσον δια της από κοινού διαπράξεως εγκλημάτων. Οσάκις οι αντίπαλοι διετύπωναν ευλόγους προτάσεις, εκείνοι προς τους οποίους εγίνοντο οι προτάσεις, εάν ήσαν ισχυρότεροι, δεν τας απεδέχοντο με αίσθημα ειλικρινούς εμπιστοσύνης, αλλά… επρότιμων πολύ περισσότερον ν’ αντεκδικηθούν δια κακόν, το οποίον έπαθαν, παρά να προλάβουν το κακόν. Και οσάκις, υπό την πίεσιν των πραγμάτων αντηλλάσοντο τυχόν όρκοι προς ενίσχυσιν συνδιαλλαγής, οι όρκοι ισχύουν μόνον προσωρινώς, εφόσον αμφότεροι οι ορκισθέντες δεν είχαν που αλλού να στηριχθούν.».
Προχωρόντας ο Θουκυδίδης στην ανατομία της ανθρώπινης αθλιότητας γράφει: «Αλλ’ εκείνος, ο οποίος, δοθείσης ευκαιρίας, πρώτος ανέκτα το θάρρος του, εάν έβλεπε αντίπαλον απροφύλακτον, εξεδίκειτο με μεγαλυτέραν ευχαρίστησιν, λόγω του ότι εξηπάτα την προς τον όρκον εμπιστοσύνην του αντιπάλου του, παρά τον εξεδίκειτο παλλικαρίσια. Διότι υπελόγιζεν, ότι εκτός του πλεονεκτήματος της ασφαλείας εκέρδιζε και το βραβείον της επιτηδειότητος, αφού επεκράτησε δι’ απάτης. Οι περισσότεροι πράγματι άνθρωποι προτιμούν να είναι αχρείοι και να ονομάζονται επιτήδειοι, παρά να είναι χρηστοί και να λέγωνται ευήθεις. Και δια το τελευταίον τούτο μεν εντρέπονται, ενώ δια το πρώτον, μεν εντρέπονται, ενώ δια το πρώτον, υπερηφανεύονται. Αιτία όλων αυτών ήτο η δίψα της εξουσίας, την οποία γεννά η πλεονεξία και η φιλαρχία, και το φατριαστικόν πνεύμα, το οποίον εκτρέφουν τα δύο αυτά πάθη, εις όσους περιπέσουν άπαξ εις φατριαστικάς έριδας. Διότι οι αρχηγοί των φατριών, εις τας διαφόρους πόλεις, προβάλλοντες εκατέρωθεν εύηχα συνθήματα…λόγω μεν υπηρέτουν τα κοινά, πράγματι όμως καθίστων αυτά βραβείον του προσωπικούτων ανταγωνισμού. Αγωνιζόμενοι, εξ’ άλλου, να υποσκελίσουν αλλήλους με κάθε μέσον, ετόλμησαν τα τερατωδέστερα πράγματα… και ενώ καμία από τας δύο μερίδας (σ.σ. εννοεί τους δημοκρατικούς και τους ολιγαρχικούς) δεν ενέπνεε το από αίσθημα ευσεβείας, εκείνοι που κατώρθωναν να συγκαλύψουν απεχθείς πράξεις υπό ωραίους λόγους επηνούντο πολύ περισσότερον».
Το μάρμαρο το πλήρωναν οι ανένταχτοι πολίτες, οι οποίοι «επίπταν θύματα και των δύο είτε διότι ηρνούντο ν’ αγωνισθούν παρά το πλευρόν των είτε διότι τους εφθόνουν δια την ακίνδυνον και ήσυχον ζωήν που εζούσαν» (βλ. «Ιστορίαι», εκδ. «Πολιτικών Θεμάτων», μετάφρασις Ελ. Βενιζέλου, σελ. 145-146 από Βιβλίον Γ. 82). Τα είπε όλα ο δάσκαλος και με αδρές πινελιές ζωγράφισε το πορτραίτο των προγόνων μας, το οποίο είναι έκτοτε το ίδιο και απαράλαχτο.
Πρόκειται για ένα ιστορικό, κοινωνιολογικό και αταβιστικό γεγονός το οποίο διαψεύδει παταγωδώς την θεωρία του Βαυαρού Φαλμεράγιερ (1970-1860), που κατασκεύασε την ψευτοθεωρία για τη διάσπαση της ιστορικής συνέχειας των Ελλήνων, υποστηρίζοντες ότι είμαστε απόγονοι Σλάβων!
Τα πολιτικά κόμματα και οι αρχηγοί τους – (ούνα φάτσα, ούνα ράτσα – διαψεύδουν τον ανιστότητο «ιστορικό» (κριτική ανάλυση αυτής της ψευτοθεωρίας βλ. στο έργο της Έλλης Σκοπετέα: «Φαλμεράυερ: Τεχνάσματα του αντιπάλου δέους», εκδ. «Θεμέλιο» Αθήνα 1999).
Εν κατακλείδι κάνω τούτη την έκκληση στους εκάστοτε πολιτικούς «μας» ταγούς: Να μην επικαλούνται τόσο συχνά και τόσο πολύ «το καλό της πατρίδας»
Αθήνα 06/04/2015
Πολίτης Π. Λ. Παπαγαρυφάλλου
