Ἀρκεσίλαος (Νίκος Ἐγγονόπουλος)
...fuyard que je connais aux traces de tes larmes.
- - - - - - - - - - -Marie-Jeanne Duruy
Ἔφυγε
καὶ τονε βλέπω
ν' ἀπομακρύνεται
κατὰ μῆκος
τῆς ἐρήμου λεωφόρου
καὶ κάθε τόσο γυρνάει
καὶ μᾶς χαιρετᾶ
δι' ἀνεπαισθήτου κινήσεως τῶν βλεφάρων
ὥς ὅτου
λίγο-λίγο
τὸ καραντί του
νὰ χαθῇ
νὰ σβύσῃ
στὸ βάθος τοῦ ὁρίζοντος.
Ἔγραψε.
Στὸ γράμμα του
ἔλεγε – ἀνάμεσα σ' ἄλλα –
πὼς ἀγαπάει
τὴ
βροχὴ
«εἶμαι Ἕλλην
– εἶναι τὰ λόγια του –
πατρίς μου καὶ μητέρα μου
ἡ
βροχή».
«Σάν μὲ προλάβῃ ἡ βροχὴ
– συνέχιζε –
σάν μὲ προλάβῃ
ὁλόγυμνο
στοὺς δρόμους νὰ γυρνῶ
μὲ ντύνει
ἡ βροχὴ
μ' ἀπίστευτης λαμπρότητος
καὶ ποικιλίας
φορεσιές
καὶ στήνει ἀέναα γύρω μου
ὡς προχωρῶ
μυθώδους πλούτου
σκηνικά
καὶ διακόσμους».
Τώρα γυρνᾶ στὰ «τέρματα»
μέσ' στὴν πολυκοσμία καὶ τὶς μουσικές καὶ τὴ λαϊκή χαρά
κι ἀνακατεύεται
γίνεται ἕνα
μὲ τὸ πλῆθος.
Κι αἰσθάνετ'
ἄλλοτε
σὰ βασιλιᾶς ἀναμεσίς στοὺς ὑπηκόους του
κι ἄλλοτε πάλι
– ἴσως τὴν ἴδια ἀκριβῶς στιγμή –
σὰν
ἄρχοντας ἐξόριστος
ἀνάμεσα
σὲ ξένους
κι ἄγνωστους
λαούς.
Πηγή: Ελληνική Ποίηση
