Χρέος μας νὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ μίαν Ἑλλάδα ποὺ θὰ σέβεται τὰ παιδιά της

Ἔμελλε νὰ ζήσω γιὰ νὰ τὸ βιώσω κι αὐτό…

Πρὶν λίγο κτύπησε τὸ κουδούνι στὴν ἐξώπορτα τῆς πολυκατοικίας. Πῆγα νὰ δῶ ποιὸς ἦταν κι εὐρέθην ἀντιμέτωπος μὲ μία εἰκόνα πού μου προεκάλεσε σόκ, θυμὸ καὶ θλίψη. Ἕνας κύριος ἡλικιωμένος, κτυποῦσε τὰ κουδούνια ζητῶντας νὰ τοῦ πετάξουν ἀπὸ τὸν ἐξώστη κάποια βοήθεια… Σάστισα… Πῶς ἀντιμετωπίζεις ὅμως ἕναν ἄνθρωπο ποὺ -καθὼς φαινόταν ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικά του- μέχρι προτινός ζοῦσε ἀξιοπρεπώς; Πῶς ἀντιμετωπίζεις ἕναν ἄνθρωπο πού μέσα στόν πόνο τού καταφέρνει νά περισώσῃ ἕνα κομμάτι αὐτῆς τῆς ἀξιοπρεπείας ζητῶντας νά τοῦ πετάξουμε ἀπό τίς βεράντες μας μίαν βοήθεια, ἀντί νὰ ζητήσῃ νά τοῦ ἀνοίξουν; Ἕναν ἄνθρωπο ποὺ σκέφτεται ὅτι ἐὰν ζητοῦσε νὰ τοῦ ἀνοίξουν πιθανότατα νὰ τὸν περνοῦσαν γιὰ κλέφτη ἢ διαῤῥήκτη. Ἕναν ἄνθρωπο ποῦ νοιάζεται νὰ μὴν ἀνησυχήσῃ ἐκείνους ἀπὸ τοὺς ὁποίους ζητᾶ βοήθεια;

Ἄνθρωποι δέσμιοι ἑνὸς ἀπανθρώπου καθεστῶτος. Ἑνὸς καθεστῶτος ποὺ στέλνει τὸν ἄνθρωπο στὴν πενία ἐνῶ αὐτὸ γεύεται κάθε λογὴς καλούδια μὲ χρυσὰ μαχαιροπείρουνα.

Καὶ στὸ μυαλό μου ἦλθε ἕνας ἱερὸς Ἀγωνιστὴς τοῦ 1821: ὁ ἱερὸς Νικηταρᾶς! Ὅταν τὸν συνήντησε ἕνας Ἄγγλος ἀξιωματικὸς στὰ σκαλιὰ τῆς ἐκκλησίας νὰ ζητιανεύῃ καὶ τὸν ἐρώτησε τί ἔκανε ἐκεῖ ἕνας τόσο σπουδαῖος ἀγωνιστὴς ποὺ πολέμησε γιὰ τὴν Πατρίδα του, ἐκεῖνος ἀπήντησε: «Ἀπολαμβάνω ἐλεύθερη Πατρίδα…»

Ἐλευθέρα Πατρίδα… Ε, ὄχι! Αὐτὸ δὲν εἶναι ἐλευθέρα Πατρίς! Αὐτὸ εἶναι σκλαβιά! Ἡ ἐξαθλίωσις, δὲν εἶναι ἐλευθερία. Κι αὐτὸς ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος, εἶναι κι ἐκεῖνος ἕνας Νικηταρᾶς μὲ τὸν τρόπο του. Ἐπάλευσε, ἠγωνίσθη, ἐδούλευσε, ἐχρηματοδότησε τὸ κράτος μὲ τοὺς φόρους τους, μὰ ἔκανε καὶ τόσα πολλὰ ἄλλα, γιὰ  νὰ τὸν πετάξῃ τὸ ἄθλιο κράτος τῶν Ἀθηνῶν στὸν κάλαθο τῆς ἐξαθλλιώσεως!

Ὄνειδος γιὰ ὅλους μας! Ὄνειδος τὸ νὰ μένουμε ἄπραγοι τὴν ὥρα ποὺ ἡ Πατρὶς βουλιάζει! Ὄνειδος νὰ βλέπουμε τοὺς μαχητὲς τῆς ζωῆς στὴν ἐξαθλίωση! Ὄνειδος νὰ σιωποῦμε τὴν ὥρα ποὺ ἡ ἀδικία κραυγάζει! Ὄνειδος νὰ ἐπιτρέψουμε νὰ βιώσουν τὰ παιδιά μας αὐτὴν τὴν ἀθλιότητα.

Ἡ Ἑλλὰς ἔχει τὸ μέλλον ποὺ ἐμεῖς τῆς δίδουμε! Κι ἦλθε ἡ ὥρα πιά, νὰ πάρουμε τὸ μέλλον της στὰ χέρια μας. Χωρὶς κόμματα, χωρὶς διάσπαση. Μὲ δυναμισμὸ κι ἀξιοπρέπεια! Γιὰ μία Ἑλλάδα ποὺ θὰ σέβεται τὸ αἷμα τῶν προγόνων της, τὸν μόχθο τῶν παλαιμάχων καὶ τὰ ὄνειρα τῶν παιδιῶν μας!

Στὸ χέρι μᾶς εἶναι!

Μεταξᾶς Γεώργιος