ΔΕ ΘΑ ΣΕ ΑΡΝΗΘΟΥΜΕ...
Πηγαίνει πρὸς τὸν Πατέρα Του ὁ γλυκός μας Ἰησοῦς.
Δὲν πονᾶ πιὰ πάνω στὸ Σταυρό Του τώρα, δὲ διψᾶ.
Κατευθύνεται στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Πατέρα Του.
Δὲ θὰ τὸν ἀφήσουμε ἄλλη φορὰ ποτὲ μονάχο.
Δὲ θὰ τὸν ἀρνηθεῖ ποτὲ ἄλλη φορὰ ὁ Πέτρος
ὁ πιστὸς τῆς Πίστης βράχος.
Πόσο ἡ καρδιά μας τὸ φῶς Σου ποθεῖ, γλυκέ μας Ἰησοῦ.
Τώρα τὰ δέντρα εἶναι μεταξὺ τοῦ ἀνθισμοῦ καὶ τοῦ
φυλλώματός τους.
Τώρα οἱ μαστοὶ τῶν θηλαστικῶν ποὺ ἔχουν γεννήσει,
γεμίζουν γάλα. Λάμπει τὸ χορτάρι.
Θάλασσα καταπράσινη τὸ στάχυ.
Τὸ ἀκρογιάλι γεμίζει ἀφρολούλουδα
Τὸ ζαφειρένιο του τάπητα.
Θέε μου, τ' ἀγκάθια Σου, θά 'ναι καὶ δικά μας ἀγκάθια.
Δὲ μᾶς τρομοκρατεῖ κανένας θάνατος, ἀφοῦ γνωρίζουμε
πὼς εἶναι μιὰ φυσικὴ λειτουργία.
Δὲ θὰ Σὲ ἀρνηθοῦμε, γιατὶ τρέφουμε
μιὰ κεντρόφυγη δύναμη,
τὴ νοσταλγία δηλαδὴ τῆς πρώτης καταγωγῆς μας.
Δὲ θὰ Σὲ ἀρνηθοῦμε.
Τὰ πρωινὰ πουλιὰ ἑτοίμασαν τὸν ἥλιο στὰ φτερά τους.
Φουντώνουν στὰ λιβάδια οἱ μέλισσες τὰ τραγούδια τους
Καὶ τὰ χρώματα φουντώνουν. Δὲ θὰ Σὲ ἀρνηθοῦμε.
Θὰ πλάσουμε ἕνα φωτεινὸ δωμάτιον ὅσο μποροῦμε
φωτεινότερο μέσα στὴ Σωματικά μας Σκοτεινότητα
τὴν πεποικιλμένη Παρουσία Σου νὰ ὑποδεχτοῦμε,
ὄχι, Θεέ μου, δὲ θὰ Σὲ ἀρνηθοῦμε.
Μιὰ κόκκινη πληγὴ τραυματίζει τὸν ἥλιο σήμερα.
Τροχὸς διάπυρος, ὁ ἥλιος, Τιμωρημένος Ἰξίονας.
Καληνύχτα, καλέ μας Ἰησοῦ. Εἶναι ὥρα
νὰ Σὲ ἀποχαιρετήσουμε, νὰ Σοῦ εἰποῦμε Καληνύχτα.
Καληνύχτα, γαλήνιε μας Ἰησοῦ,
φίλε τῶν τριζονιῶν καὶ τῶν ἄστρων.
Καληνύχτα, γλύκε μας Ἰησοῦ.
Τὸ σῶμα μας εἶναι μιὰ γλυκιὰ παγίδα. Ἄραγε
γιὰ ποιὰν ἐκδίκηση;
Καληνύχτα, καλέ μας Ἰησοῦ, Καληνύχτα.
Σὲ παρακαλοῦμε: Πληροφόρησέ μας,
ὦ πληροφόρησε μὲ τὸ Φῶς Σου τὴν ἄβυσσό μας
αὔριο, πληροφόρησέ την, Σὲ παρακαλοῦμε
γιὰ ν' ἀποκυλήσουμε ἀπὸ τὴν καρδιά μας
τὸ λίθο τῆς κακίας.
Δὲ θὰ Σὲ ἀρνηθοῦμε.
ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΠΑΥΛΕΑΣ
Πηγή: «Νέα Εστία» τχ. 1123, 1974
Ἑλληνων Φῶς