Δημήτρης ‘Στρατή’ Χατζηλάρκου (1927-1974)

Δρ. Έρση Δημητριάδου
© 2012

Ο Δημήτρης ‘Στρατή’ Χατζηλάρκου είναι ίσως η τραγικότερη φυσιογνωμία των αφανών ηρώων της πόλης της Κερύνειας. Λέγω ίσως, γιατί υπήρξαν πολλοί, άνδρες και γυναίκες, νέοι και ηλικιωμένοι που, εκείνες τις πρώτες μαύρες μέρες της τουρκικής εισβολής και κατοχής, βασανίστηκαν απάνθρωπα στα χέρια του κατακτητή. Άνθρωποι απλοί, φιλήσυχοι, οικογενειάρχες, βιοπαλαιστές. Βασανίστηκαν με την ανοχή του Διεθνές Ερυθρού Σταυρού, των Ηνωμένων Εθνών και της διεθνούς κοινότητας, που παρέμειναν απλά ‘παρατηρητές’ στην τραγωδία της Κύπρου.

Στην συνέχεια, το δράμα που βίωσε ο Δημήτρης Χατζηλάρκου στα χέρια των τούρκων ξεχάστηκε από όλους, έστω και αν την 1η Νοέμβριου, 1974, ο θάνατος του υπήρξε πρωτοσέλιδο στον καθημερινό Τύπο. Ξεχάστηκε από όλους έκτος την οικογένεια του και τους συγκρατούμενους του, αυτούς που βίωσαν μαζί του το μαρτύριο της ομηρίας του στα χέρια των τούρκων στα Άδανα και Αντίγιαμα.

Κάποιοι συγκρατούμενοι μοιραστήκαν από το διπλανό κελί τον υπόκωφο της ανάκρισης του. Άλλοι είδαν τον τούρκο αξιωματικό να σβήνει το τσιγάρο του στο γυμνό και ήδη βασανισμένο κορμί του, τιμωρία γιατί δεν ονόμασε τους δήθεν συνεργάτες του στα δήθεν εγκλήματα του κατά των τούρκων της Κύπρου. Άλλοι, τρία μερόνυχτα αργότερα, γιατί τόσο κράτησε το μαρτύριο του στα Άδανα, τον αντίκρισαν άφωνοι όταν επέστρεψε πίσω στο κελί. Το κορμί του ολόμαυρο και μελανιασμένο από τα βασανιστήρια.

Ακολούθησε η μεταφορά των ομήρων από τα Άδανα στην Αντίγιαμα με λεωφορεία. Οι κληρωτοί στρατιώτες που τους συνόδευαν είχαν αυστηρές διαταγές να ξυλοκοπούν τους ομήρους βάναυσα και σε τακτά διαστήματα. Μαζί με τους όμηρους μεταφέρθηκε και το μήνυμα για ξεχωριστή μεταχείριση του Δημήτρη Χατζηλάρκου. Έτσι, στα μπουντρούμια της Αντίγιαμα, το μαρτύριο του συνεχίστηκε για τον επόμενο ενάμιση μήνα. Στους διαδρόμους και τα σκαλιά του τρόμου, καθόδων προς τα μαγειριά, στις αγγαρείες και κάθε Κυριακή όταν ήταν καθήκον ένας σαδιστής τούρκος αξιωματικός που διέταζε το συστηματικό ξυλοδαρμό των ομήρων στην αυλή των κελίων. Αλλά για τον Δημήτρη υπήρχε και ξεχωριστή μεταχείριση, ενδεικτική του τουρκικού πολιτισμού. Οι βασανιστές του τον ξεχώριζαν, τον καλούσαν παραπέρα και τον κλωτσούσαν σε ολόκληρο του το σώμα.

Πώς άντεξε όλο αυτό το μαρτύριο και την ομηρία του στα μπουντρούμια της Τουρκίας αυτός ο άνθρωπος; Πόσο σύντομα ξεχάστηκε από όλους εμάς;

Ένα μαύρο σύννεφο θολώνει το βλέμμα αυτών που μοιράστηκαν έστω και για λίγες στιγμές την ομηρία τους με τον Δημήτρη Χατζηλάρκου. Πασιφανές για όλους που βίωσαν την ομηρία μαζί του, το άδικο των βασανιστηρίων που καθημερινά περνούσε. Δεν ξεχνούν τον άνθρωπο αυτό και μαύρα φίδια τους ζώνουν γιατί, ίσως, αδύναμοι και εξευτελισμένοι όπως ήσαν τις ώρες εκείνες, σε μια φευγαλέα στιγμή, ίσως λέγω, ίσως … κάποιοι ανάμεσα τους σκέφτηκαν «καλύτερα αυτός παρά εμείς.» Άνθρωποι που βρέθηκαν από την μια στιγμή στην άλλη σε αφάνταστα αντίξοες συνθήκες. Μα αυτή η φευγαλέα τους σκέψη τους βασανίζει ακόμη και σήμερα, 38 ολόκληρα χρόνια μετά.

Οι Κερυνειώτες αναλώσιμοι, ακόμη και τώρα, στα προσχεδιασμένα της εισβολής έστω και αν κάποιοι συνεχίσουν να μας παραμυθιάσουν περί προδοτικού πραξικοπήματος και τι άλλο.

38 ολόκληρα χρόνια μετά ακόμη περιμένουμε απαντήσεις για τα τόσα που έγινα, για αυτούς που δεν ξαναγύρισαν, για τον ρόλο που έπαιξαν οι ίδιοι και όλοι εκείνοι, ντόπιοι και ξένοι και τόσοι αντιπρόσωποι διεθνών οργανισμών που θεσμοθετήθηκαν για να προστατεύουν τον απλό άνθρωπο, τον βιοπαλαιστή, τον οικογενειάρχη, τον Δημήτρη Χατζηλάρκου. Κανένας από αυτούς δεν ενδιαφέρθηκε.

Τα αρχεία της εποχής εκείνης θα δείξουν ότι αντιπρόσωποι του Διεθνές Ερυθρού Σταυρού ταξίδεψαν στα άβατα της τουρκικής ενδοχώρας όπου κρατούνταν όμηροι οι Έλληνες της Κύπρου. Τα αρχεία θα δείξουν ότι οι αντιπρόσωποι όντος επισκέφτηκαν τις τουρκικές φυλακές στην Αντίγιαμαν. Τους ομήρους που κρατούνταν εκεί δεν τους είδαν όμως από το γραφείο του διοικητή των φυλακών όπου πήραν απλά τον καφέ τους. Και τα αρχεία τους, έτσι και αλλιώς «Άκρως Απόρρητα» όχι μόνο για την επίσκεψη στην Αντίγιαμαν αλλά και όλα τα άλλα γεγονότα της εποχής εκείνης. Παραμένουν κλειστά όπως ήταν και της κυπριακής κυβέρνησης για δεκαετίες, όταν κάποιοι πάσχιζαν να μάθουμε ποίοι ήσαν οι πεσόντες και αγνοούμενοι της τουρκικής εισβολής. Ούτε αυτοί οι συγγενείς δεν είχαν ενημερωθεί για την τύχη των δικών τους ανθρώπων.

Όλα άκρως απόρρητα. Γιατί; Τι έχουν όλοι να κρύψουν εκτός την ένοχη τους και την ανικανότητα τους;

Στους ώμους του σήκωσε το βάρος του εγκλήματος κατά της εθνοκάθαρσης της πόλης της Κερύνειας και των κατοίκων της ο Δημήτρης Χατζηλάρκου. Άντεξε καρτερικά μέχρι την επιστροφή του στην Κύπρο για να πεθάνει στο χώμα που τον γέννησε, 47 χρόνια νωρίτερα, στις 27 Νοεμβρίου 1927. Γονείς του ο Στρατής Χατζηλάρκου και η Καλλιόπη από το Κάρμι της Κερύνειας. Φιλήσυχος βιοπαλαιστής, μόνη του έγνοια η οικογένεια του και το καφενείο του, απέναντι από το Δημαρχείο Κερύνειας, όπου εργαζόταν ώρες πολλές, καθημερινά, μαζί με την σύζυγο του. Με την έναρξη της τουρκικής εισβολής και την προέλαση των τουρκικών στρατευμάτων, διέφυγε όπως και πολλοί άλλοι Κερυνειώτες με την οικογένεια του στο Πέλλαπαϊς όπου και εγκλωβίστηκε. Εκεί οι τούρκοι τον συνέλαβαν στις 22 Αυγούστου, 1974 και τον οδήγησαν μαζί με πολλούς άλλους άνδρες στο Γκαράζ Παυλίδη στη Λευκωσία, και στις 30 Αυγούστου τον μετέφεραν στο γυμνάσιο Κερύνειας για να αναχωρήσει την επομένη για τα Άδανα.

Στα Άδανα, οι τούρκοι τον ξεχώρισαν, τον κατηγόρησαν για δολοφονίες τουρκοκυπρίων και τον βασάνισαν απάνθρωπα. Στις 13 Σεπτεμβρίου αυτός και άλλοι όμηροι μεταφέρθηκαν με λεωφορεία στην Αντίγιαμα κοντά στα σύνορα με την Συρία όπου και συνεχίστηκε το μαρτύριο του, λόγω συνωνυμίας, με κάποιον άλλο ‘Στρατή’ που δεν ήταν καν από την Κερύνεια. Ο ίδιος, σχεδόν ετοιμοθάνατος και με αβάστακτους πόνους, λίγες ώρες πριν μεταφερθεί με τους συγκρατούμενους του στην Κύπρο, ανέφερε πως οι Τούρκοι των κατηγόρησαν πως είχε σκοτώσει εφτά ομοθρήσκους τους και επίμονα απαιτούσαν, με απάνθρωπους τρόπους, να ονομάσει τους συνεργάτες του.

Ο Δημήτρης ήταν ανάμεσα στους τελευταίους όμηρους που κρατούνταν στην Τουρκία και επέστρεψαν στην Κύπρο. Οι τελευταίοι όμηροι έφτασαν στο Νησί Γλυκιώτισσα στις 26 Οκτωβρίου, 1974, επιβιβάστηκαν σε λεωφορεία που είχαν ‘απελευθερωθεί’ προ μηνών από τους Έλληνες ιδιοκτήτες τους αλλά που έφεραν ακόμη τις ελληνικές τους ονομασίες και αφού τους πέρασαν θριαμβευτικά από την κεντρική οδό της πόλης της Κερύνειας, την οδό Ελλάδος, που είχε ήδη ξεγυμνωθεί από οποιοδήποτε ελληνικό στοιχείο, πήραν το δρόμο για Λευκωσία.

Με την άφιξη των όμηρων στην Λευκωσία, ασθενοφόρο τον παρέλαβε για να τον μεταφέρει πρώτα στο Συνεδριακό Κέντρο και έπειτα στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Οι αναφορές στον κυπριακό Τύπο δείχνουν πώς επίσημα απελευθερώθηκε στις 27 Οκτωβρίου, 1974.

Ήταν όμως αργά.

Γι’ ακόμη μια φορά, ο Δημήτρης Χατζηλάρκου άντεξε καρτερικά, λίγες μέρες ακόμη, περιμένοντας απεγνωσμένα να δει για τελευταία φορά την σύζυγο του Καλομοίρα και τις δύο του κόρες, Σωτηρούλα και Κάλια, και αυτές όμηροι των τούρκων, εγκλωβισμένες στο Πέλλαπαϊς της Κερύνειας από τον Ιούλιο. Δεν πρόλαβε. Άφησε την τελευταία του πνοή στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας στις 31 Οκτωβρίου 1974, χωρίς να τις αποχαιρετίσει.


Βλέπε επίσης: Οι αφανείς ήρωες της Κερύνειας, 1940-1974

ΔΥΟ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΤΥΠΟ ΤΟΥ 1974 ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΤΖΗΛΑΡΚΟΥ

Εφ. «Φιλελεύθερος», Παρασκευή, 1 Νοεμβρίου, 1974

«Δεν άντεξε την αιχμαλωσία
Οι φοβερή περιπέτεια του Δημήτρη Στρατή
Του τσάκισαν κυριολεκτικά ψυχή και σώμα οι βάρβαροι

Έζησε για 112 μέρες αιχμάλωτος στην Τουρκία ο Δημήτρης Στρατής. Οι Τούρκοι τον βασάνισαν φρικτά. Κι’ όταν πια καμμία ελπίδα να ζήση δεν του απόμεινε, τον ελευθέρωσαν… Στην αποκλειστική φωτογραφία μας που τραβήχτηκε την περασμένη Τρίτη από τον συνεργάτη μας Χ. Σαββίδη καθρεφτίζεται ο τρομερός αλλά μάταιος αγώνας του Στρατή να κρατηθή στη ζωή.

Μόλις ελευθερώθηκε πέθανε στο νοσοκομείο

Νύχτα της περασμένης Τρίτης στο νοσοκομείο Λευκωσίας. Σ’ ένα κρεββάτι του χειρουργικού θαλάμου ανδρών βογγά μ’ απελπισία κάποιος άντρας 48 χρονών. Είναι ο Δημήτρης Στρατής από το Κάρμι, κάτοικος Κερύνειας. Το σουρωμένο πρόσωπο του είναι ολόκληρο μια μάσκα πόνου. Όταν σε λίγο θα σηκώσουμε το σεντόνι που τον σκεπάζει, θα δούμε χαμηλά στην ράχη του τρείς μεγάλους επιδέσμους.

Για 112 μέρες ο Στρατής βρισκόταν αιχμάλωτος στα Ατίαμα της Τουρκίας. Κι’ όταν αφέθη την περασμένη Παρασκευή (sic) ελεύθερος, μεταφέρθηκε αμέσως με νοσοκομειακό αυτοκίνητο στις Πρώτες Βοήθειες κι’ αργότερα στον χειρουργικό θάλαμο. Τα φρικτά βασανιστήρια στο Ατίαμα τον είχαν σακατέψει ανεπανόρθωτα…

Πλήθος συγγενείς βρίσκονταν το βράδυ της Τρίτης στο προσκέφαλο του. Και γνώριζαν όλοι την φρικτή πραγματικότητα. Όπου να’ ναι θα πεθάνη. ‘Και η γυναίκα κι’ οι κόρες του βρίσκονται στα χέρια των Τούρκων’.

· Η Καλομοίρα Στρατή (σύζυγος) και οι θυγατέρες της Σωτηρούλα και Κάλια (20 και 19 χρόνων αντιστοίχως) βρίσκονταν πράγματι εγκλωβισμένες στο Μπέλλαπαϊς…

Για το δράμα του Στρατή που αργόσβηνε μακρυά από την οικογένεια του κατατσακισμένος από τα βασανιστήρια στα Ατίαμα επρόκειτο να γράψουμε προχθές Τετάρτη.

Η σκέψη όμως ότι η οικογένεια του βρισκόταν στο έλεος των Τούρκων και μπορούσε να υποστή αντίποινα, μετά το δημοσίευμα, μας έκανε ν’ αλλάξουμε ιδέα. Κλειδώσαμε λοιπόν τα στοιχεία στο γραφείο και περιμέναμε.

Χθες πληροφορηθήκαμε ότι ο Στρατής πέθανε. Άφησε την τελευταία του πνοή τις πρωϊνές ώρες.

Κι’ όταν ψες κάποιος στενός συγγενής του μας τηλεφώνησε για να μας πη ότι είχαν αφεθή πριν λίγο ελεύθερες, η χήρα πλέον κι’ οι κόρες του Στρατή (ύστερα από ενέργειες του Δ. Ερυθρού Σταυρού) δεν υπήρχε λόγος ν’ αποσιωπήσουμε περισσότερο το τρομερό έγκλημα των νεοβαρβάρων…

* * *

Γιατί σκότωσες τους εφτά Τούρκους;
- Δεν σκότωσα κανένα…
- Δεν μας ξεγελάς. Έχουμε πληροφορίες από την Κύπρο. Θα σε κάνουμε κομμάτια!

«Μ’ αυτό τον τρόπο υποδέχτηκαν οι Τούρκοι τον Στατή στα Ατίαμα, διηγούνται οι συγγενείς του. Η κατηγορία ήταν ψεύτικη γιατί δεν σκότωσε κανένα. Όμως εκείνοι ήσαν σκυλλιασμένοι και κράτησαν τον λόγο τους: Μας τον έφεραν κομματιασμένο…».

- Τι ακριβώς του έκαμαν;
- Μας τα διηγήθηκε ο ίδιος εδώ στο νοσοκομείο. Γράψτε τα να τα μάθη όλος ο κόσμος:

• Χωρίς κουβέρτα, χωρίς τίποτε απολύτως, τον έκλεισαν για πέντε μερόνυχτα σ’ ένα μικρό αποχωτητήριο. Σ’ όλο αυτό το διάστημα έπρεπε να μένη όρθιος. Όταν η εξάντληση τον νικούσε και σωριαζόταν χάμω, τον έστηναν με κλωτσιές και κτυπήματα όρθιο…
• Έφτυναν μέσα στο φαί του για ν’ αηδιάση και να μη τρώη…
• Τον τύλιγαν με δεμένα πόδια σε μια υγρή κουβέρτα και τον κτυπούσαν μ’ ένα μακρύ σίδερο. Ύστερα από ώρες τον «ξετύλιγαν» και τον έρριχναν σε μια μικρή λιμνούλα με νερά, στην άκρη της αυλής.
• Μόλις έφθασε του πήραν το πουκάμισο και τα παπούτσια. Για 112 μέρες ζούσε ξυπόλυτος στο υγρό κελλί του…
• Εδω και χρόνια είχε βάλει σιαγόνα επειδή χάλασαν μερικά δόντια του. Στα Ατίαμα του την πήραν και την ποδοπάτησαν σπάζοντας την.
• Τα υπόλοιπα δόντια του τα έσπασαν κτυπώντας τον με μια δέσμη κλειδιών…

Κι’ ο Δημήτρης Στρατής που πριν από την εισβολή κέρδιζε την ζωή του σαν καφετζής στην Κερύνεια κι’ έκανε όνειρα για τις πανέμορφες θυγατέρες του, έσβησε χθες πρωί στο Γενικό Νοσοκομείο μακρυά τους. Τον είχαν αφήσει ελεύθερο πολύ αργά…

Η κηδεία του άτυχου Στρατή θα γίνη σήμερα το μεσημέρι στο νέο κοιμητήριο Λευκωσία.

Δημ. Μάμας»

Εφ. «Αγών», Παρασκευή, 1 Νοεμβρίου, 1974.

«Αιχμάλωτος απέθανε χωρίς να ξαναδή την οικογένειά του
Εβασανίσθη όσο κανένας άλλος

Με την πικρά ότι δεν ξανάδε την γυναίκα και τις δυό κόρες του πέθανε χθές στο Νοσοκομείο ένας αιχμάλωτος που είχε απολυθή μόλις πριν τρείς μέρες.

Σε άθλια κατάστασι, μετά από τις κακουχίες στην κόλασι των Τουρκικών φυλακών, μεταφέρθη στο Νοσοκομείο. Ίσως να προαισθανόταν το τέλος του. Και ζητούσε συνεχώς να δη την οικογένεια του. Του είπαν ότι ήταν εγκλωβισμένη ακόμη στο Πέλλα Πάϊς.

- Δεν είναι δυνατό … δεν είναι δυνατό», είπε αδύναμα. Και ξεψύχισε.

Πρόκειται για τον Δημήτρη Στρατή, 48 ετών από το Κάρμι, που ήταν καφετζής στην Κερύνεια. Από όλους τους αιχμαλώτους ήταν εκείνος που υπέστη τα χειρότερα βασανιστήρια.

Από τότε που άρχισε η απόλυσις αιχμαλώτων μιλήσα με δεκάδες από αυτούς. Κανένας δεν εξιστόρησε τόσα πολλά βασανιστήρια όσα ο Δημήτρης Στρατή. Οι Τούρκοι τον είχαν στο μάτι και τον βασάνιζαν συνεχώς άγρια, με σαδισμό.

Τον είδα και μίλησα μαζί του την περασμένη Κυριακή, λίγο μετά την απολυσί του, στην Ξενοδοχειακή Σχολή. Ξεχώριζε ανάμεσα στου άλλους αιχμαλώτους παρ’ όλο που όλοι ήταν ταλαιπωρημένοι και φορούσαν καταλερωμένα ρούχα.

Βάσανα

Κόντος, φαλακρός, με πρησμένη την κοιλιά, ξυπόλυτος, περπατούσε με δυσκολία και μιλούσε με περισσότερη δυσκολία. Το δέρμα του είχε μια παράξενη όψι. Φαινόταν σκληρό και τραβηγμένο και είχε ένα ασυνήθιστο καφέ χρώμα, σχεδόν μαυρισμένο.

«Μου έκαμαν τα βάσανα του Ιησού Χριστού», ήταν η πρώτη του κουβέντα όταν τον ρώτησα πως πέρασε. «Με κτυπούσαν κάθε μέρα, με ανέκριναν συνεχώς».

Τον ρώτησα γιατί αυτή η ιδιαίτερη μεταχείρησις.

«Οι Τούρκοι με κατηγορούσαν ότι εσκότωσα επτά Τουρκους».

Και διηγήθηκε την περιπέτειά του.

Βρισκόταν με την γυναίκα του Καλομοίρα, 47 ετών, και τις κόρες του Σωτηρούλα και Κάλια 18 και 19 ετών, στο Πέλλα Πάϊς. Είχαν φύγει από την Κερύνεια, όπου είχε καφενείο και σουγλιτζίδικο απέναντι στο Δημαρχείο. Στις 26 Αυγούστου ήρθαν οι Τούρκοι και τον πήραν. Με άλλους τον μετέφεραν στις μάντρες της Αγύρτας και ύστερα στο Γκαράζ Παυλίδη.

Δεμένο τον μετέφεραν στα Άδανα στις 31 Αυγούστου, και σε λίγο στην Αντίγιαμαν.

Εκεί άρχισαν τα πραγματικά βάσανά του.

Κάθε μέρα οι Τούρκοι με ανέκριναν και με κτυπούσαν, με ρόπαλο τυλιγμένο σε κουβέρτα, με τα χέρια τους, με όπλα, και με κλωτσούσαν.

«Μου έλεγαν ότι είχαν πληροφορίες από την Κύπρο ότι σκότωσα επτά Τούρκους και μου ζητούσαν να τους πω ποιοι ήταν οι συνεργάτες μου.

«Tους απαντούσα ότι δεν είχα ιδέα. Έλεγα ότι ήμουν φτωχός άνθρωπος και αγωνιζόμουν να ζήσω την οικογένεια μου, μέναμε όλοι μαζί, 23 άτομα. Αν έκαμα έτσι πράμα έχει Θεό και ας με τιμωρίση».

Δεν με πίστευαν και το μαρτύριο συνεχιζόταν. Κάθε μέρα μ’ έπερναν σ’ ένα δωμάτιο και με βασάνιζαν».

«Κοίταξε το σώμα μου», μου είπε. «Είναι ολόμαυρο, ακόμη και κάτω από τα πόδια».

Σε σακκούλα

Φορούσα μόνο κάλτσες. Είπε ότι τον συνέλαβαν χωρίς παπούτσια και δεν τολμούσε να τους ζητήση. Δοκίμασε να βγάλη τις κάλτσες του αλλά δεν μπόρεσε. Έκαμε να σκύψη αλλά παρ’ ολίγο να πέση.

Είπε ότι μια φορά τον έβαλαν σε σακκούλα και τον έδεσαν ολόκληρη μέρα. Μια άλλη φορά τον έκλεισαν στο αποχωρητήριο τέσσερεις μέρες. Όταν έπερνε το φαγητό οι Τούρκοι έφτυναν στο πιάτο του για να μη φάη.

Τον κτυπούσαν μέχρι την ώρα που τον μετέφεραν στο πλοίο για την απελευθέρωσι.

Στην Ξενοδοχειακή Σχολήν τον βοήθησαν να κάμη μπάνιο και να ντυθή και αμέσως τον μετέφεραν στο Νοσοκομείο.

Η γυναίκα και οι κόρες του ήσαν εγκλωβισμένες ακόμη στο Πέλλα Πάϊς. Χωρίς να τις ξαναδή, πέθανε στις 3 το πρωί χθες. Οι γιατροί είπαν ότι υπέφερε από κύρωσι και μηνιγγίτιδα.

Μετά τον θάνατο του οι δικοί του ζήτησαν από τον Ερυθρό Σταυρό και έκαμε διευθετήσεις για την μεταφορά τους στην Λευκωσία. Και σήμερα θα τον κηδεύσουν στις 12 το μεσημέρι, στο νέο Κοιμητήριο Λευκωσίας.

Π. Πετρίδης»

Πηγή: Cyprus History Notch