Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο Σ
Πετρῳ Κ. Αποστολιδῃ
Φτωχὰ γεννᾷς τραγούδια, πατρίς, φτωχὴ μητέρα! Μικρὰ πουλιὰ πετοῦνε μέσ' σὲ κλουβὶ στενό, Οἱ σταυραϊτοὶ γυρεύουνε ἐλεύθερον ἀέρα Κι' ἀπέραντο οὐρανό. Τῆς ἀρχοντιᾶς ὁ λύχνος ὁ κρυσταλλένιος φέρνει Ἀτάραχη, περίσσια, λευκὴ φεγγοβολή, Τῆς φτώχιας τὸ λυχνάρι κάθε πνοὴ τὸ δέρνει. Δαδὶ μὲ λάμψι 'λίγη καὶ μὲ καπνὸ πολύ. Ὅμως θὰ 'ρθῇ μιὰ 'μέρα ποῦ ἡ πατρίς, μεγάλη, Τὴ γλῶσσα τὴ μεγάλη θὰ 'βρῇ μέσ' 'ς τὴν καρδιὰ Καὶ θὲ νὰ ἔχουν ταῖρι τοῦ κλέφτ' οἱ στίχοι πάλι Κ' οἱ Πίνδαροι παιδιά! Ὦ ποιηταὶ ποῦ τότε γλυκὰ θα τραγουδᾶτε, — Τί χρόνια μακρυσμένα, τί ὄνειρο χρυσό!— Ποῦ δὲ' θὰ εἶν' οἱ δάφνες πικρὲς καὶ θὰ τρυγᾶτε Ἀμάραντα τὰ ρόδα 'ψηλὰ 'ς τὸν Παρνασσό, Ὦ! μὴ μᾶς λησμονῆτε! Κ' ἐμεῖς γιὰ σᾶς, ἀηδόνια, Φυτέψαμε τὶς δάφνες καὶ τὶς τριανταφυλλιές. Βαστάξαμε κι ' ἀγκάθια ἐμεῖς καὶ καταφρόνια, Γιὰ νἄχετεε σεῖς τἄνθη καὶ τὶς μοσχοβολιές. 1885.
Πηγή: ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ ΑΠΑΝΤΑ, ΤΟΜΟΣ ΠΡΩΤΟΣ, Γ΄ ΕΚΔΟΣΗ, ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ
ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΟΥ
Ἀντιγραφή: Ἑλλήνων Φῶς