Εκλογές; Μόνο αν το αποφασίσουν οι επικυρίαρχοι
Παρά την προφορική απόσυρση της στήριξης της Προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου προς τον πρωθυπουργό Τσίπρα, η σημερινή κοινοβουλευτική παρωδία δεν είναι η πρώτη επίδειξη ταυτίσεως του ΣΥΡΙΖΑ με τις ακραία αντεθνικές κυβερνήσεις από το 2010 εώς σήμερα. Η αρχή έγινε με την επιλογή του θλιβερού Προκόπη Παυλόπουλου για το αξίωμα του Πρόεδρου της Δημοκρατίας, την επιλογή του ακραίου οπαδού της εμβαθύνσεως της ολοκληρωτικής Ευρώπης Γιάνη Βαρουφάκη (απολογητή του Γ.Παπανδρέου, και θαυμαστή του Βόλφραγκ Σόϊμπλε μεταξύ άλλων), την περίφημη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, την παντελή απραξία ως προς τις άσχετες με το μνημόνιο προγραμματικές δεσμεύσεις των κομμάτων της συγκυβερνησεως (πάταξη διαφθοράς, διαπλοκής, φοροδιαφυγής, υπόθεση «Σκουριές» κλπ.) και άλλες πράξεις και μη πράξεις ων ουκ έστι αριθμός. Σε ολόκληρο αυτό το διάστημα, και εώς πολύ πρόσφατα, η Ζωή Κωνσταντοπούλου σιωπούσε, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης αδρανούσε, ο Γιάνης Βαρουφάκης περιέφερε στη «διαπραγμάτευση» και στα διεθνή ΜΜΕ την αμορφωσιά και το υπερφίαλο του χαρακτήρα του και οι τωρινοί «αντάρτες» του ΣΥΡΙΖΑ (όπως ο Κώστας Λαπαβίτσας) έβγαζαν το σκασμό.
Η «πρώτη φορά αριστερά», δλδ. το κυβερνητικό μόρφωμα που συνετέθη απο τους πολιτικούς κληρονόμους του Λεωνίδα Κύρκου και του «βαθέως πασόκ» μοιρασμένου και στα δύο κυβερνητικά κόμματα, κατέληξε να εφαρμόσει χωρίς ενδοιασμούς τις τυπικές αντιδημοκρατικές μεθόδους της μεταπολιτεύσεως ως προς τη υποκρισία και τα ψεύδη, και των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων ως προς την παραβίαση του Ελληνικού Συντάγματος και την εθνοκτόνα εκχώρηση της Εθνικής Κυριαρχίας: Η κυβέρνηση δικαίως χαρακτηρίζεται ως «κατοχική» και το ίδιο δικαίως θα χαρακτηριζόταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου ως Πρόεδρος μίας «κατοχικής» Βουλής. Κι αυτό ήταν ηλίου φαεινότερον από τους πρώτους μήνες της συγκυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝ.ΕΛ, όταν η κα Κωνσταντοπούλου επιχειρηματολογούσε, αλλά δεν τόλμησε ούτε καν να αλλάξει τον Κανονισμό της Βουλής προκειμένου να καταργήσει τα παράλογα προνόμια των πρώην πρωθυπουργών, προέδρων της Βουλής και αρχηγών των κοινοβουλετικών κομμάτων που τους παρέχονται σκανδαλωδώς.
Η κυβέρνηση βγαίνει από τη χτεσινή νέα Εθνική μειοδοσία, υποστηριζόμενη από μόλις 118 κυβερνητικούς βουλευτές. Σε κάθε ομαλή κοινοβουλευτική περίοδο, οι εκλογές θα ήταν αυτονόητες και θα είχαν προκηρυχθεί από τότε που η κα Κωνσταντοπούλου και οι άλλοι κυβερνητικοί «αντάρτες» δήλωναν πως καταψήφιζαν μεν, αλλά στήριζαν την κυβέρνηση της «πρώτης φοράς αριστερά». Αυτή τη φορά όμως τα πνεύματα οξύνθηκαν πολύ περισσότερο και το ζήτημα των «διαφωνιών» έχει μετατραπεί σε προσωπικό,γεγονός που ενισχύει τις «επικοινωνιακές» πιθανότητες για προκήρυξη εκλογών.
Είναι πραγματικά πιθανές οι εκλογές;
Άμεση προτεραιότητα των «δανειστών» είναι να ολοκληρωθεί η νέα δανειακή συμφωνία, ιδιαίτερα με το δεδομένο της αλλαγής νομικού πλαισίου υπέρ τους και της πλήρους αποδοχής του ξεπουλήματος της Δημόσιας Περιουσίας. Αυτό θεωρείται μάλλον εξασφαλισμένο, παρά τα «ναζάκια» του θαυμαζόμενου από τον Βαρουφάκη Βόλφραργκ Σόϊμπλε.
Στη συνέχεια η κυβέρνηση «διαρρέει» πως θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης (οι «διαρροές» αποτελούν κλασσική μεταπολιτευτική γελοιότητα).
Η πραγματικότητα είναι πως οι εκλογές αυτή τη στιγμή ΔΕΝ οφελούν κανένα κοινοβουλευτικό κόμμα, πλην ίσως των ΧΑ και ΚΚΕ, κι αυτών ελάχιστα. Αυτό όμως είναι απολύτως αδιάφορο. Σε μιά χώρα όπου η Κυβέρνηση και η Βουλή είναι «κατοχικές», η απόφαση για τις εκλογές λαμβάνονται από τους επικυριάρχους της και επί τη βάσει αποκλειστικά των δικών τους σχεδιασμών.
Όλα εξαρτώνται από το αν έχει εκτιμηθεί πως η παραμονή του Τσίπρα, ή μιάς Κυβερνήσεως «Ειδικού Σκοπού» τύπου Παπαδήμου, είναι «επικοινωνιακά» συμφέρουσα ή όχι. Οι εκδοχές είναι πολλές και σε κάθε «σενάριο» οι συστημικές εναλλακτικές τύπου Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκη θα ευνοηθούν. Το «παράδοξο» είναι πως θα ευνοηθούν τόσο περισσότερο, όσο περισσότερο καθυστερήσουν οι εκλογές.
Πετροβούβαλος/Αβέρωφ
Εικόνα: Συλλογή καρναβαλίστικων Βενετσιάνικων προσωπείων, από τη Wiki
