Ἐλευθέριος Μάινας (1928- 1996): Ὁ γνήσιος μαθητής Ἐκείνου...
π. Σταύρου Τρικαλιώτη
Ἄφεση
«Γλιστροῦν οἱ πέτρες ἀπό τά χέρια,
ὅταν τό δάχτυλο στό χῶμα
γράφει μιά λέξη, Ἀγάπη.»
(Ἐλευθέριου Μάινα, Τά Ποιήματα, ἐπιλογή Καίτη Χιωτέλλη, σελ. 110, ἐκδ. Ἀκρίτας, 2001)
(Ἐλευθέριος Μάινας 1928 - 29 Νοεμβρίου 1996, Θεολόγος, συγγραφέας, ποιητής, κυρίως ἄνθρωπος πού ἤξερε ν᾽ ἀγαπάει...)
Ἔχουν περάσει εἴκοσι χρόνια ἀπό τήν κοίμησή του κι ἀκόμα θυμᾶμαι τή τσουχτερή ἐκείνη μέρα τοῦ Νοέμβρη πού σάν μικρά σπουργιτάκια μαζευτήκαμε ὅλοι ἐμεῖς πού τόν ἀγαπήσαμε κοντά του νά πάρουμε γιά τελευταία φορά λίγη ἀπό τήν ἀγάπη του...
Γιατί ὁ κυρ- Λευτέρης ἦταν αὐτό κυρίως: δυό μεγάλα μάτια, ἕνα πλατύ χαμόγελο καί μιά καρδιά πού ξεχείλιζε ἀπό ἀγάπη. Ζύγιαζε τά λόγια του. Σοῦ μιλοῦσε καί παράλληλα πρόσεχε τίς ἀντιδράσεις σου, μήπως αὐτά πού θά σοῦ ἔλεγε θά πλήγωναν ἄθελα του τήν προσωπικότητά σου. Μήπως κάποιος ἄστοχος λόγος του γκρέμιζε ὅσα εἶχε προσπαθήσει νά οἰκοδομήσει μέσα σου. Μήπως γκρέμιζαν τόν ἴδιο τόν Χριστό ἀπό τήν καρδιά σου.
Κάποτε τόν εἶχα ἐπισκεφτεῖ στό σπίτι του ὡς πρωτοετής φοιτητής τῆς Θεολογίας καί τόν ρώτησα: κ. Μάινα, ἐπειδή κάνω Κατηχητικό τά Σάββατα σέ παιδιά Δημοτικοῦ, τί θά εἴχατε νά μέ συμβουλεύσετε νά προσέξω κατά τήν διδασκαλία μου; Κι ἐκεῖνος κοντοστάθηκε γιά λίγο καί μοῦ εἶπε μέ πεῖρα τόσων χρόνων ζωῆς: « Νά προσπαθήσεις νά καλλιεργήσεις στά παιδιά τήν ἀγάπη γιά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ».
Αὐτήν τήν ἀγάπη τήν ἔνιωσα ἀπό ἐκεῖνον! Ὄχι θεωρητικά, στά λόγια, ἀλλά ἔμπρακτα: ἔριξε τό τουπέ τοῦ καθηγητῆ, ἔκανε κάποιο τηλέφωνο ἐκεῖ πού εἶχε τό θάρρος καί μέ βοήθησε...
Κάποτε τόν εἶχα ἀκούσει σέ κἀποια ὁμιλία πού ἔκανε σέ κύκλο χριστιανῶν φοιτητῶν. Σέ κάποια στιγμή μᾶς λέει: «Μήν φανταστεῖτε ὅτι ἡ ἀγάπη εἶναι κάτι τό ἄπιαστο, τό μεγαλειῶδες! Καί δείχνοντάς μας τό κέικ πού ἦταν πάνω στό τραπέζι καί προοριζόταν γιά κέρασμα γιά τό τέλος τῆς ὀμιλιας, μᾶς λέει: «Νά αὐτό τό κέικ δείχνει ἀγάπη. Κάποιος τό ἔφτιαξε νά μᾶς τό προσφέρει ἀπό ἀγάπη».
Αὐτό ἦταν! Μᾶς δίδαξε τήν ἀγάπη μέ τόν πιό ἁπλό τρόπο. Γιά νά φτιάξεις ἕνα κέικ, χρειάζεται νά ἀφιερώσεις χρόνο, νά ἔχεις καλή διαθεση, ὑπομονή καί κυρίως πνεῦμα θυσίας, ἡ ὁποία εἶναι ἀπόρροια τῆς ἀγάπης σου γιά τόν ἄλλον. Ἔτσι ἁπλά. Ἡ ἀγάπη θέλει πράξη, θέλει θυσία, θέλει νά ξεπεράσουμε τόν ἑαυτό μας...
Σέ εὐχαριστοῦμε κύριε Μάινα πού μᾶς τό δίδαξες ἔμπρακτα.
Θά σέ θυμᾶμαι πάντοτε...
