ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΤΑ ΒΡΟΥΜΕ…
Υπάρχει, νομίζω,
μόνο ένας τρόπος
να μη σε απογοητεύσω
λέγοντας τη γνώμη μου για ένα θέμα:
να πω ακριβώς αυτά
που θες εσύ να ακούσεις.
Αυτό όμως, μπορείς να το κάνεις μόνο εσύ!!
Εσύ μόνο λες αυτά που θες εσύ να πεις.
Λογικό.
Ο άλλος, θα πει τα δικά του,
όχι τα δικά σου.
Όταν ακούς τη γνώμη κάποιου άλλου,
είναι μεγάλο προσόν να έχεις την άνεση,
την εσωτερική ελευθερία,
τη γνώση,
την αφοβία,
την ευελιξία και ταπείνωση,
να ακούς τη γνώμη του,
όποια κι αν είναι αυτή.
Κι ας μη συμφωνείς.
Δεν είναι ανάγκη να συμφωνήσεις.
Μα άκου! Και δέξου. Και σεβάσου.
Κι ας λέει ίσως και βλακείες.
Κι ας κάνει λάθος (Κατά τη γνώμη σου, ή κατά τη γνώμη άλλων).
Και μην ξεχνάς: όλα είναι γνώμες!!
Τσακωνόμαστε για γνώμες!! Πάντα.
Σφαζόμαστε για απόψεις, θεωρίες, διδασκαλίες,
αόρατα πράγματα,
που υπάρχουν, υποτίθεται, για να μας ενώνουν,
να φέρνουν μέσα μας και γύρω μας αγάπη.
Κι όχι να μας σφάζουν.
Κι όμως αυτό γίνεται:
Σφαζόμαστε!
Σκοτωνόμαστε!
Κομματιαζόμαστε.
Φατρίες. Κλίκες. Ομάδες.
Μεταξύ μας.
Με τους ξένους.
Με τους άλλους.
Με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Μισούμε όποιον πιστεύει αλλιώς,
μέσα στον ίδιο μας (!) το χώρο.
Καμία ενότητα,
ακόμα και στην ίδια ενορία μερικές φορές,
στην ίδια εκκλησία,
στην ίδια χώρα,
στο ίδιο σπίτι,
στο ίδιο μοναστήρι,
στο ίδιο κόμμα,
στο ίδιο σώμα,
στην ίδια ψυχή!!
Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα..
Μάλλον
θα μας προλάβει ο θάνατος
διχασμένους.
Αυτός τελικά θα μας ενώσει
με τον μόνο κοινό μας σύνδεσμο,
το μόνο αρχικό θεμελιακό υλικό όλων μας:
το χώμα, τη λάσπη, τη στάχτη.
Μέσα στη γη,
όλοι ένα,
ενωμένοι,
αγαπημένοι.
Πριν όμως απ’ αυτή τη στιγμή
της παγκόσμιας τελικής ενότητας,
στη φλούδα αυτού του πλανήτη
θα παίζει για πάντα
αυτό το θλιβερό μοτίβο:
Ο πηλός θα μισεί τον πηλό.
