Ένα έγκλημα διαρκείας: «Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης (τρομάρα μας) Αντώνη Τρίτση»

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Ίσως να έχετε δει τελευταία στην ΕΡΤ ένα ευφάνταστο διαφημιστικό σποτάκι για το Πάρκο του Ελληνικού και πως θα μοιάζει όταν θα γίνει, διότι προς το παρόν είναι ανύπαρκτο! Είδα, λοιπόν, το σποτ κι έπαθα. «Ουάου!! Ποιοι είμαστε ρε παιδί μου!» αναφώνησα. «Ούτε το Χάιντ Πάρκ δεν θα μας φτάνει!». Χάρηκα με την είδηση. «Όχι ένα, αλλά εκατό πάρκα να φτιάξουν, αν είναι δυνατόν», είπα στον εαυτό μου. Αμέσως μετά, όμως, θυμήθηκα πόσο πολύ απέχουν τα λόγια και οι εξαγγελίες από την πράξη.

Διότι ήρθε στο νου μου αυτόματα η εικόνα μιας αντίθεσης. Η θλιβερή εικόνα του ήδη υπάρχοντος μεγάλου Πάρκου της Δ. Αθήνας, του «Πάρκου Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης (τρομάρα μας) Αντώνης Τρίτσης», το οποίο έχει στην ουσία εγκαταλειφθεί εδώ και χρόνια από την αδιαφορία του κράτους. Ένα Πάρκο που δεν είναι σχέδιο, όπως αυτό του Ελληνικού, αλλά μια πραγματικότητα ζωής που δυστυχώς περιφρονείται. Ένα Πάρκο, που αν συνεχίζει να υπάρχει ακόμα αυτό οφείλεται στο ενδιαφέρον της τοπικής αυτοδιοίκησης των όμορων δήμων και του Αναπτυξιακού Συνδέσμου Δυτικής Αθήνας, που με τα δικά τους πενιχρά οικονομικά μέσα προσπαθούν να το σώσουν από την καταστροφή, αλλά και στο συγκινητικό ενδιαφέρον ανιδιοτελών εθελοντών. Η οποία καταστροφή, είναι πλέον τόσο κοντά, όσο αντιστρόφως μακριά είναι η υλοποίηση των εξαγγελλόμενων «βαβυλωνιακών Κήπων» στο Ελληνικό, από μια ακόμα πολιτική ηγεσία που κωφεύει και αδιαφορεί. Με απλά λόγια, αντί να προσπαθήσουμε να σώσουμε το Πάρκο που ήδη υπάρχει, συζητάμε για την κατασκευή ενός νέου! Το σποτ της κυβέρνησης μου θυμίζει κάποιον αχρείο, που ενώ έχει, για παράδειγμα, ένα σκύλο που τον αφήνει διψασμένο, νηστικό και τον δέρνει, να σου λέει, ότι θα αγοράσει ένα νέο σκύλο στον οποίο όμως θα φέρεται καλύτερα από τον προηγούμενο!

Η αλήθεια είναι, πως ήθελα από καιρό τώρα να γράψω κάτι για το Πάρκο Τρίτση στο Ίλιον. Ομολογώ ότι είμαι θερμός φίλος του και κάπως συνδεμένος μαζί του, αφού το επισκέπτομαι συχνά για χαλάρωση και μάλιστα το έχω ζωγραφίσει. Είχα γράψει και παλαιότερα καταγγέλλοντας την κατάσταση, αλλά τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε. Την αφορμή, όμως, σήμερα, μου την έδωσε αυτό το σποτ για το Ελληνικό. Δεν σας κρύβω ότι κατά βάθος εκνευρίστηκα με τους υπεύθυνους.

Όσον αφορά το Πάρκο Τρίτση, μιλάμε για ένα καταπράσινο τοπίο 1.150 στρεμμάτων (λίγο πιο μικρό από το Χάιντ Πάρκ), με συνεχόμενες μικρές και μεγάλες λίμνες, που με τα χρόνια η φύση τις μετέτρεψε σε αληθινούς βιότοπους και τόπο κατοικίας για πλήθος μικρών ζώων, ερπετών, πτηνών και ψαριών. Η Ορνιθολογική Εταιρεία έχει μόνιμο παρατηρητήριο στις όχθες των λιμνών και διενεργεί εκπαιδευτικά προγράμματα. Όλα αυτά, αποτελούν έναν ουσιαστικό πνεύμονα για την Δ. Αθήνα κι ένα χώρο αναψυχής για τον οποιοδήποτε και μάλιστα 10 μόνο χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας!

Ο θάνατος του Πάρκου, δεν είναι ένα ρητορικό σχήμα λόγου. Έχει να κάνει με την ολοσχερή εξάλειψη της ζωής, καθώς το νερό των λιμνών χάνεται κι αυτές αδειάζουν, είτε από έλλειψη στεγανότητας, είτε από την εξάτμιση, χωρίς το νερό να αναπληρώνεται. Το λίγο νερό που απομένει είναι γεμάτο με σκουπίδια, πράσινο από τη στασιμότητα, χωρίς πολύ οξυγόνο, αφού δεν κυλά όπως θα έπρεπε, όταν υπήρχε συνεχής παροχή, ενώ η ΔΕΗ έχει κόψει το ρεύμα. Έτσι, χιλιάδες ψάρια, έχω δει μερικά περί το μισό μέτρο μήκος, Κυπρίνοι, χρυσόψαρα κ.α. (10 περ. είδη), 145 είδη πτηνών, νερόφιδα, χελώνες της στεριάς και νεροχελώνες, σκαντζόχοιροι και τόσα άλλα, θα πεθάνουν. Δεν πρόκειται, λοιπόν, περί μιας απλής εγκατάλειψης, αλλά περί ενός στυγερού εγκλήματος αδιαφορίας απέναντι στην ζωή και απέναντι στην αξιοπρέπεια μας. Μια αισχύνη για την ασέβεια και την αναισθησία που δείξαμε προς τον τίτλο «Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης», που δώσαμε κάποτε σε αυτό το πάρκο που δεν σταθήκαμε άξιοι να το διατηρήσουμε. Η ύπαρξη του στη σημερινή μορφή, αποτελεί μια τραγική ειρωνεία, ένα μνημείο της περιβαλλοντικής μας αναισθησίας και αποτυχίας, που αποδεικνύει περίτρανα πως είμαστε το ακριβώς αντίθετο από όσα ο τίτλος του λέει.

Αυτές τις μέρες πληροφορήθηκα, ότι επτά υδροφόρες του στρατού πηγαινοέρχονται κι αδειάζουν νερό στις μισοάδειες λίμνες! Στην αρχή όταν το άκουσα γέλασα! Όποιος γνωρίζει το μέγεθος των λιμνών και του δικτύου επικοινωνίας τους με κανάλια, καταλαβαίνει ότι αυτό δεν είναι πολύ μακριά από το προσπαθεί κάποιος να γεμίσει με μια δακτυλήθρα μια ολόκληρη μπανιέρα! Εν πάση περιπτώσει, έστω κι έτσι, την τελευταία στιγμή, κάποιοι έδειξαν ενδιαφέρον, όμως η έλλειψη στεγανότητας παραμένει κι αυτό είναι ένα ημίμετρο προσωρινό που δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά απλά το μεταθέτει χρονικά.

Γι αυτό λέω. Πριν ξεκινήσουν τα μεγαλεπήβολα σχέδια για το Πάρκο του Ελληνικού, να σώσουν το Πάρκο Τρίτση, δίνοντας την ευθύνη του μαζί με τους οικονομικούς πόρους που απαιτούνται στους φορείς της περιοχής, που το νοιάζονται και το γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα.

Φωτογραφίες:

Πριν, όταν τα πράγματα ήταν σχετικά καλά και το οικοσύστημα λειτουργούσε φυσιολογικά. Μερικά από τα εντυπωσιακά είδη πτηνών που έχουν φωτογραφηθεί στο

Τώρα, σκουπίδια, αποξηραμένες λίμνες, στάσιμα νερά και κανάλια που δεν λειτουργούν, ώστε να γίνεται ανανέωση, ξεραμένο γκαζόν και πλήρης εγκατάλειψη παρά την προσπάθεια τοπικών φορέων να το διασώσουν.

Σημ: Από τις φωτογραφίες κάποιες είναι από το αρχείο μου κι άλλες από το διαδίκτυο

Πηγή: ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ