Επανεκκίνηση Τώρα

Των Ελλήνων οι κοινότητες
φτιάχνουν άλλον γαλαξία…

Ό,τι και να συμβεί τον επόμενο καιρό (αφού Αναστασιάδης και Ακιντζί είναι έτοιμοι για «λύση» εντός του έτους), ο δρόμος είναι σκοτεινός για όσους λογικούς έχουν απομείνει στον δύσμοιρο τούτο τόπο. Όπως ήταν πάντα, άλλωστε, ό,τι κι αν υποστήκαμε την οκταετία της κυβέρνησης ΔΗΣΑΚΕΛ.

Από την άλλη όμως, είναι αναγκαίο πια να ψάξουμε για φως και «να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα και την Κύπρο». Σήμερα που βαλλόμαστε ακατάπαυστα από «συγκρατημένα αισιόδοξους» προέδρους και παραληρηματικούς κατοχικούς ηγέτες. Σήμερα που αναγκαστικά αρκούμαστε στη μετριότητα των κομμάτων, είτε μιλώντας για τα κυβερνητικά ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ είτε για τα αντιπολιτευόμενα. Σήμερα που ασφυκτικά επιβιώνουμε σε ένα νησί χωρίς μεγάλα οράματα (όπως διδάσκει κι ο Αβέρωφ Νεοφύτου). Σήμερα είναι, λοιπόν, αναγκαίο να δημιουργήσουμε ή να επαναφέρουμε τα οράματα του λαού και της πατρίδας μας, μήπως μπορέσουμε να αποκρούσουμε όχι μόνο τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, μα κάθε σχέδιο λύσης που αναδύεται από τραπέζια συνομιλιών και με την ευλογία του κατοχικού καθεστώτος και της κατοχικής Τουρκίας.

Αρχικά, ας γίνουμε ξεκάθαροι: Δεν πρόκειται να υποστηρίξουμε οποιοδήποτε σχέδιο λύσης που «σχηματίζεται» σε συνεργασία με τους εγκάθετους της Άγκυρας εδώ. Αποδείχτηκε, άλλωστε, πως και οι «καλοί άνθρωποι» του ψευδοκράτους, ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ (φίλος του Χριστόφια) και ο Μουσταφά Ακιντζί (φίλος του Αναστασιάδη), δεν έχουν την παραμικρή διαφορά με τους «κακούς άνθρωπους» του ψευδοκράτους, τον Ραούφ Ντενκτάς (φίλος του Κληρίδη) και τον Ντερβίς Έρογλου (φίλος όλων). Άρα, παρά να αναλωνόμαστε σε αναλύσεις επί των συγκλίσεων και των αποκλίσεων, καλύτερα να οριοθετήσουμε τις γραμμές μας: Καμία λύση που εμπεριέχει «ιδέες» κατοχικών ηγετών, ειδικών απεσταλμένων του Γ.Γ. του ΟΗΕ και αποπροσανατόλιστων προέδρων δεν είναι ανεκτές. Και από εκεί ξεκινάμε.

Ως κοινωνία, μάλιστα, είναι αναγκαίο να επανακαθορίσουμε τις αξίες μας και να θέσουμε γνωστά περίπου ερωτήματα: Θέλουμε μέλλον ελεύθερο ή διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία υπό αιώνια τουρκική ομηρία; Θέλουμε πατρίδα που να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της ή τουρκικό προτεκτοράτο; Θέλουμε να γεννήσουμε παιδιά απρόσωπα, χωρίς ταυτότητα και ήθη ή παιδιά με «σώμα και θρησκεία», έτοιμα να προστατέψουν αυτό το νησί; Θέλουμε να μεγαλώσουμε παιδιά που θα αναμένουν δηλώσεις του Ακιντζί για να προχωρήσουν ή παιδιά ανεμπόδιστα, αμείλικτα και ελεύθερα; Θέλουμε ζωντανό κυπριακό Ελληνισμό ή μίζερη μάζα υπανθρώπων που θα παραχωρήσουν τα δικαιώματά τους προκειμένου να ευημερήσει η μεγάλη κυπριακή ομοσπονδία;

Ερωτήματα απλά και ήδη απαντημένα. Συνολικά, λοιπόν, και συλλογικά, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν οραματιζόμαστε ένα μέλλον όπου θαλασσόδαρτοι θα ψάχνουμε πρόσωπα ανάμεσα σε προσωπεία και εναπομείναντα κατοχικά στρατεύματα. Για να ανακαλύψουμε το φως και για να τελειώσουμε με τους σκοτεινούς δρόμους της μοίρας μας, πρέπει να επανεκκινήσουμε. Να χαράξουμε άλλες πορείες, οι οποίες θα μας οδηγήσουν σε ένα αύριο με ταυτότητα, πλάι και μέσα στον υπόλοιπο Ελληνισμό, να τελειώσουμε με σάπιους ηγέτες και ηγετίσκους (κι ας τους επιβραβεύουν στη Νέα Υόρκη), να σωπάσουμε μια για πάντα τους εκπροσώπους της κατοχής. Τότε μόνο θα μπορέσουμε να ξεκινήσουμε έναν ωραίο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα που θα καταλήγει σε «μέρη αυτόνομα» και σε έναν άλλον ελεύθερο γαλαξία, μαζί με την ντοστογιέφσκικη ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την Ελευθερία των χωριών και των πεζουλιών μας, από το χαμόγελο των συντρόφων και των αγαπημένων μας. Επανεκκίνηση Τώρα.

Και στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να πυκνώνει ο δεσμός μας
και να σμίγει παλιές κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλοντός μας.

Αλέκος Μιχαηλίδης

Ανάσταση Τώρα

Πηγή: Εφημερίδα Ένωσις