Εθνικός κώδικας σιωπής

Το 2016 δεν μπήκε με τους καλύτερους οιωνούς. Φυσικά, δεν είχαμε την ψευδαίσθηση πως θα μπορούσε να μας έβρισκε κάπως διαφορετικά, αλλά κάπου κάτι μέσα μας ήλπιζε πως τουλάχιστον τον Ιανουάριο θα μας τον χάριζε. Και αυτό είναι το εντυπωσιακό που βρίσκω στο δίδυμο Αναστασιάδη-Ακιντζί. Το ότι δεν τους προλαβαίνεις! Και ενώ ο προσαρμόσιμος, φιλειρηνιστής, φιλικός και προοδευτικός Ακιντζί επιδίδεται σε μια άνευ όρων «πολιτική Ερντογάν», με αυστηρές υποδείξεις προς τον «νότο», εμμονή σε τραγελαφικές θέσεις και απαιτήσεις ισότιμης μεταχείρισης σε διεθνές επίπεδο, η Πινδάρου συμπεριφέρεται σαν 10χρονο που παρακολουθεί για πρώτη φορά τη «Μελωδία της Ευτυχίας». Έχουμε φτάσει στο σημείο η έκθεση των Ηνωμένων Εθνών για την Κύπρο να αναφέρεται σε επιθέσεις μαθητών εναντίων αυτοκινήτων Τουρκοκυπρίων και από την άλλη να σφυρά ανέμελα και περιπαικτικά στην επί τόσα συναπτά έτη καταπάτηση κάθε άρθρου του χάρτη των ΗΕ από μέρους της Τουρκίας. Και οι δικές μας αντιδράσεις να περιορίζονται σε προεκλογικές εκστρατείες σε εθνικόφρονα σωματεία και ΘΟΪ.

Η ομερτά, ο απόλυτος σικελικός κώδικας της σιωπής που διέπει τη δράση και λειτουργία της μαφίας, ταυτίζεται με τη γνωστή έκφραση «δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλώ». Μια εθνική ομερτά έχει ξεκινήσει να σκεπάζει την καθημερινότητά μας απ’ άκρη σ’ άκρη. Ένας κώδικας που πλέον απαιτεί να μην ακούμε τις φωνές της λογικής και της συνείδησης, να μη βλέπουμε τη σημαία στον Πενταδάκτυλο και τα συρματοπλέγματα κατά μήκος της πράσινης γραμμής και να μη μιλάμε για λευτεριά. Να μη λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Οφείλουμε, με τα χέρια στις τσέπες και με σκυφτό το κεφάλι, να συνεχίσουμε τη μοναχική μας πορεία. Τον δρόμο θα μας τον φτιάξουν αυτοί που ξέρουν καλύτερα και νοιάζονται περισσότερο. Και αν τύχει και σηκώνοντας προς τα πάνω το κεφάλι δούμε κάτι που δεν πρέπει ή δεν το πολυγουστάρουμε, οφείλουμε να σωπάσουμε. Οφείλουμε να χαμογελάσουμε και να συνεχίσουμε. Για την κοινή ειρήνη και το κοινό μας μέλλον.

Αυτήν την ομερτά θα πρέπει να σπάσουμε, λοιπόν. Και την ώρα που ο κάθε «peace builder» μάς κουνήσει επιδεικτικά το δάκτυλό του, να τον πάρουμε από το χέρι και να τον κάνουμε μια γύρα στην πράσινη γραμμή. Όχι, όμως, στο Chateau. Να τον πάμε εκεί που δεν τόλμησε να περπατήσει: στα ερημωμένα σπίτια, στα συρματοπλέγματα, στα μνημεία των αγνοουμένων. Τη στιγμή που ο Ακιντζί μας κάνει υποδείξεις για την παιδεία να του γυρίσουμε το πρόσωπο στον Πενταδάκτυλο και να του ζητήσουμε να μας διαβάσει δυνατά τι γράφει – να του εξηγήσουμε ότι τόσα χρόνια διδασκόμαστε αυτά που μας άφησε να βλέπουμε κάθε πρωί μπαίνοντας στο αμάξι ή ανοίγοντας το μπαλκόνι μας. Και την ώρα που μας λεν πως δεν υπάρχει μέλλον –τουλάχιστον όπως το ονειρευόμαστε– ας ψελλίσουμε τα λόγια του ποιητή «σήκωσα τα μάτια ψηλά κι είδα τον Μαχαιρά να στέκει ακόμη γερά στα πόδια του και ν’ ανεμίζει μια πυροκαμένη κορυφή».

Γιώργος Λαγάκος

Ομερτά

Πηγή: Εφημερίδα Ένωσις