Εθνολαϊκό άλμα πάνω από τη φθορά

Από καιρό τα άθλια φερέφωνα του αποικιακού καθεστώτος στην πατρίδα μας όχι μόνο έχουν βάλει στο στόχαστρο το ελληνικό έθνος και τον λαό της Ελλάδος αλλά και το εκφράζουν ρητώς και ευθαρσώς. Δεν σταματούν να δηλώνουν δημοσίως την απέχθειά τους για καθετί «εθνολαϊκό», προσπαθώντας έτσι να απαξιώσουν και τις λέξεις που θεμελίωσαν την δημοκρατία. Άραγε χωρίς έθνος και λαό ποια δημοκρατία υπήρξε, υπάρχει ή μπορεί να υπάρξει; Μόνο αυτή η μαϊμού – δημοκρατία που ταιριάζει στις μαύρες μέρες μας και στο άραχνο παρόν της πατρίδας μας. Αυτό στο οποίο τα μεν κόμματα εξακολουθούν να υπακούουν στον διαχρονικό ορισμό του Ροΐδη, ενώ τα πολιτικά μηδενικά εναλλάσσονται στην καρέκλα της εξουσίας έχοντας στο βιογραφικό τους μονάχα εξαπατήσεις, ιδεοληψίες, μηχανορραφίες, γονυκλισίες και αρπαχτές.

Από τη μια έχουμε την παλιά φρουρά των γαλαζοπράσινων μετριοτήτων και λαμόγιων, όπου η πολιτική ήταν επάγγελμα και δη κληρονομικό, εξόχως προσοδοφόρο. Κυβέρνησαν δεκαετίες ολόκληρες διαχειριζόμενοι την Ελλάδα σαν να ήταν το τσιφλίκι του παππού τους – κι ακόμη χειρότερα. Γιατί στο τσιφλίκι τους κάτι θα βελτίωναν, κάποια φροντίδα θα του επεφύλασσαν. Αυτοί μόνη έγνοια είχαν την λεηλασία και την αρπαγή, και όποιοι δεν λειτουργούσαν ως Ταμερλάνοι ήταν υποχρεωμένοι να καλύπτουν το όργιο των υπολοίπων. Σήμερα στα πρόσωπα του Κούλη και της Φώφης συμπυκνώνεται ο νεποτισμός και ο παρασιτισμός της άρχουσας ελίτ με την πιο θρασεία επιβολή των κομματικών μηχανισμών.

Από την άλλη έχουμε τη νέα φρουρά των ψευτοαριστερών κυβερνώντων, οι οποίοι από τα ανέλπιστα βρέθηκαν με δεκαπλάσια εκλογική δύναμη από την συνήθη και διοικούν ένα κράτος που ανέκαθεν απεχθάνονταν (κάτι σαν χορτοφάγος ιδιοκτήτης κρεοπωλείου). Άτομα με ιδεοληπτική προσέγγιση της πραγματικότητας, προϊόντα κομματικών σωλήνων, συχνά προφανώς διαταραγμένα – τουλάχιστον από πλευράς εθνοσυναισθήματος -, έχουν αναλάβει το τιμόνι της χώρας η οποία κάπως ακόμη καταφέρνει να υπάρχει. Το «θαύμα» εξηγεί ο υπερατλαντικός αυτόματος για τα ζητήματα ασφάλειας και η ανάληψη των υπολοίπων λειτουργιών από τους ξένους «θεσμούς».

Μέσα στο περιβάλλον αυτής της προσομοίωσης πολιτικής ζωής και κρατικής λειτουργίας, υποχρεώνεται να επιβιώσει ο Έλληνας. Κι επειδή πλέον η εξάρτησή του από τις κομματικές μαφίες έχει αδυνατίσει, βρίσκεται πια στο στόχαστρό τους. Τα καθεστωτικά ΜΜΕ λυσσάνε κατά «φασιστών», «ρατσιστών», ο νυν φερόμενος ως πρωθυπουργός μιλάει για «ετερόκλητους όχλους», ένας αμβλύνους προκάτοχός του αναφερόταν σε «διεφθαρμένο λαό» κτλ. Αυτοί που εκπόρνευσαν τη χώρα τής καταλογίζουν τώρα και ελαφρά ήθη! Όλα αυτά με μια οικονομία σε κατάσταση νεκροφάνειας και με την ερντογανική Τουρκία σε επιθετικό οίστρο και αναζήτηση «ζωτικού χώρου». Είναι κατεπείγουσα ανάγκη να απογαλακτιστούμε από την ελεεινή κομματοκρατία, που είναι παράγωγη της πάγιας ξενοκρατίας. Το γεγονός ότι το σύστημα εξάντλησε τις εφεδρείες του δεν σημαίνει ότι πρέπει και να τελειώσει η Ελλάδα, αντιθέτως δείχνει ότι τώρα είναι η ώρα των Ελλήνων για άλμα μεγαλύτερο από τη φθορά. Να οργανωθούμε σε εθνολαϊκές ενώσεις απαιτώντας εκδημοκρατισμό και εξελληνισμό της χώρας, να τσακίσουμε τον εσωτερικό εχθρό πριν μας πάρει στον λαιμό του!

Πηγή: Αντιφωνητής