Έξι σύντομα σχόλια με αφορμή τις τελευταίες -ευρωπαϊκές και περιφερειακές- εξελίξεις.
1
Εάν υπάρχουν δυνάμεις στο εσωτερικό της €uroζώνης οι οποίες πραγματικά πιστεύουν πως η συμμετοχή της Ελλάδας στο €uro ήταν μια λανθασμένη επιλογή και απόφαση -η οποία αποτελεί ανωμαλία- και επιθυμούν να βρεθεί η Ελλάδα εκτός της ζώνης του €uro προκειμένου να αποκατασταθεί η τάξη, αργά ή γρήγορα, η Ελλάδα θα βρεθεί εκτός της ζώνης του €uro (δεν έγραψα Ε.Ε). Ελληνικές κυβερνήσεις μπορεί «να θέλουν» και «να προσπαθήσουν» να αποφύγουν μια τέτοια εξέλιξη, κάτι τέτοιο όμως δεν εξαρτάται αποκλειστικά και μόνον από την «βούληση» τους. Υπό αυτή την έννοια, οι ιδιαίτερες ποιότητες που χαρακτηρίζουν τους -υποτιθέμενα- ευρωπαϊστές στην Ελλάδα, δηλαδή η θεολογία, η ελπίδα και κυρίως η προσευχή (μαζί με τα σημαιάκια φυσικά), θα πρέπει να στραφούν προς δύο κατευθύνσεις: Την πορεία της διατλαντικής εταιρικής σχέσης (TTIP) και της υιοθέτησης του €uro από την Βουλγαρία (2018-19).
Η πορεία της Ελλάδας, σε όχι αμελητέο βαθμό, εξαρτάται από τις εσωτερικές σχέσεις της ΕυρωΑτλαντικής πολιτικής. Η Ελλάδα παραμένει μια εκκρεμής ιστορική υπόθεση ανάμεσα στον Ατλαντικό άξονα και τον άξονα του Ρήνου.
2
Παρατηρείστε τα ζεύγη κρατών της ηπειρωτικής Ευρώπης με εθνικό νόμισμα (που σχετίζονται με την Ε.Ε) και με ευρωνόμισμα: 1. Γερμανία με Πολωνία, Τσεχία και Δανία, 2. Αυστρία με Τσεχία και Ουγγαρία, 3. Σλοβακία με Τσεχία, Πολωνία, Ουγγαρία (και Ουκρανία), 4. Λιθουανία με Πολωνία, και, τέλος, 5. Ελλάδα με Βουλγαρία (και Τουρκία). Οι πέντε «συνοριακές» χώρες της ηπειρωτικής €uroζωνικής Ευρώπης λοιπόν, είναι η Γερμανία, η Αυστρία, η Σλοβακία, η Λιθουανία και η Ελλάδα. Οι δύο ακραίες γεωγραφικά χώρες είναι η Λιθουανία και η Ελλάδα. Η Λιθουανία συνορεύει με την Λετονία, την Πολωνία (και την Λευκορωσία). Η Ελλάδα, μέσα στην απαράμιλλη μοναξιά της, συνορεύει με την Βουλγαρία (την Τουρκία, την Π.Γ.Δ.Μ και την Αλβανία).
3
Μπορεί να είναι λογικό και θεμιτό η Angela Merkel να υπονοεί πως αποτελεί προτεραιότητα να μην διασπαστεί η «υπόλοιπη Ευρώπη», σε σχέση με το να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώνόμισμα. Εκείνο που δεν είναι ούτε λογικό ούτε θεμιτό, όμως, είναι να χρησιμοποιείται -όχι από την ίδια- η Ελλάδα ως σκιάχτρο ή/και αποδιοπομπαίος τράγος προς συσπείρωση όλης της «Ευρώπης» γύρω από την Γερμανία. Η Ελλάδα αποκτά χαρακτηριστικά «απειλής-threat» ή «εχθρού-hostis» (θυμάμαι με εξαιρετικά διαυγή τρόπο το κλίμα που είχε διαμορφωθεί την περίοδο Παπανδρέου απέναντι στην Ελλάδα, ένα κλίμα που όλοι φαίνεται να έχουν ξεχάσει). Όπως χρησιμοποιείται η Ρωσία από τις Η.Π.Α εντός του ΕυρωΑτλαντικού χώρου, χρησιμοποιείται η Ελλάδα από την Γερμανία εντός της €uroζώνης. Αυτά τα πράγματα είναι εξωφρενικά και δεν μπορούν να ερμηνευθούν με την μη αποδοχή του τάδε ή του δείνα όρου από την Ελλάδα (μείωση π.χ. του Ε.Κ.Α.Σ). Το να χρησιμοποιείται η Ελλάδα ως σκιάχτρο ή/και αποδιοπομπαίος τράγος και να αποκτά χαρακτηριστικά «απειλής» ή «εχθρού», πέρα από γελοίο είναι και χυδαίο. Επίσης συμβάλλει στη διαμόρφωση μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας η οποία ορίζεται με αρνητικά πρόσημα σε σχέση με την Ελλάδα. Δεν είναι ευκρινείς οι προθέσεις της Γερμανίας, δηλαδή των ηγετικών της πολιτικών ομάδων.
Ενδιαφέρον έχει η διαφοροποίηση της επίσημης θεσμικής στάσης της Αυστρίας σε σχέση με αυτήν της Γερμανίας. Μια ερμηνεία, αιτιολόγηση ή ανάλυση θα ήταν χρήσιμη μελλοντικά. Please, μην σκεφτείτε ως αιτιολογία-ερμηνεία πως ο Καγκελάριος της Αυστρίας, Werner Faymann, είναι σοσιαλδημοκράτης. Και ο αντιΚαγκελάριος της Γερμανίας, Sigmar Gabriel, όπως και πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Martin Schulz, σοσιαλδημοκράτες είναι. Και οι δύο ηγούνται, σε εθνικό επίπεδο ο ένας σε ευρωπαϊκό ο άλλος, σοσιαλδημοκρατών.
4
Το επόμενο σχόλιο δεν έχει να κάνει με περιεχόμενα, αλλά με αναλογίες (σχέσεων) και διάταξη (μεταξύ μονάδων).
Νομίζω πως από κάποια στιγμή και ύστερα θα πρέπει να αρχίσουμε να εξετάζουμε παράλληλα όσα συμβαίνουν στις δύο πλευρές του Αιγαίου. Η ιστορική παραλληλότητα ανάμεσα στο κίνημα στο Γουδί και στο κίνημα των Νεότουρκων -η οποία ήταν το πρώτο στάδιο της συναρμογής Ελλάδας και Τουρκίας- είναι στους περισσότερους γνωστή (το δεύτερο στάδιο ήταν το μεταπολεμικό). Υπό αυτή την οπτική, η συνέχεια της παραλληλότητας θα απαιτούσε να υπάρξει στην Ελλάδα μια ανάλογη κατάσταση και διάταξη όπως αυτή ανάμεσα σε Ερτογανιστές και Κεμαλιστές (όχι ως προς τα περιεχόμενα βέβαια). Τη θέση των Κεμαλιστών στην Ελλάδα κατέχει το παλαιό κομματικό σύστημα (με πυρήνα τη Ν.Δ). Το ζήτημα είναι πως δεν υπάρχει αντιστοιχία όσον αφορά τους Ερτογανιστές. Η ελληνική κοινωνία, δηλαδή, δεν κατάφερε να γεννήσει ένα τέτοιο πολιτικό ρεύμα ή φορέα (με διαφορετικά περιεχόμενα φυσικά) που θα μπορούσε να συγκρουστεί με το βαθύ κράτος της διπολικής περιόδου και το παλαιό κομματικό σύστημα (και αυτό φανερώνει πολλά για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται υλικά-δημογραφικά αλλά κυρίως πνευματικά-πολιτικά). Το παλαιό κομματικό σύστημα δεν θα αντέξει. Αλλά όταν θα έχει φύγει θα είναι πλέον αργά. Οι προηγούμενες -και κάποιες ακόμα- διαπιστώσεις με οδηγούν να συμπεράνω πως αυτή η ασυμμετρία που αναπτύσσεται στην εσωτερική διάταξη των -πολιτικών συστημάτων των- δύο κρατών στις ακτές του Αιγαίου, δεν προοιωνίζει ευχάριστες εξελίξεις για την Ελλάδα.
Οι Έλληνες έχουν μάθει να ζουν με την ελπίδα σε υπερβολικό βαθμό και, το κυριότερο, να βασίζουν τις ελπίδες τους στους άλλους, σε τρίτους, σε υπερβολικό βαθμό.
5
Οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας είναι από αμελητέες έως ανύπαρκτες και εντός της κοινωνίας δεν αναπτύσσονται θεμελιακοί προβληματισμοί. Το πρόβλημα της Ελλάδας μπορεί να είναι ενδογενές αλλά οι απειλές, οι αναφορές και οι πιέσεις που αφορούν τα «Grexit» (και τα «Brexit» καθώς και οποιαδήποτε άλλα -exit) δεν γίνονται επειδή δεν κόβεται το Επίδομα Κοινωνικής Αλληλεγγύης Συνταξιούχων ή λόγω της μη αύξησης του Φ.Π.Α στα τρόφιμα. Αυτά είναι φαιδρότητες και γελοιότητες που οδηγούν σε μαλάκυνση εγκεφάλου.
Η «Ευρώπη» είναι ανίκανη να πάρει μεγάλες αποφάσεις και κινείται μεταξύ υποκρισίας, ανευθυνότητας και φοβικότητας. Δεν πρέπει, όμως, πρωτίστως να μας απασχολεί αυτό (το αναφέρω γιατί κατασκευάζεται μια εικόνα εξιδανίκευσης - την χρονοτριβή της σε όλα τα ζητήματα την στηρίζει στον όγκο της). Στην «Ευρώπη», η οποία παραπαίει και συνεχώς χάνει έδαφος, κυριαρχούν ανεπαρκείς πολιτικοί νάνοι που μας τους παρουσιάζουν για -τάχα ορθολογικούς- γίγαντες. Αυτό φαίνεται και από την στάση του Δ.Ν.Τ, η αποχώρηση του οποίου είναι καθαρά πολιτική ενέργεια. Κανονικά θα πρέπει να εντάξουμε το ζήτημα της Ελλάδας στο πλαίσιο των διατλαντικών και ενδοευρωπαϊκών σχέσεων, διακυβευμάτων και διαπραγματεύσεων. Όσοι επιμένουν πως τα πάντα εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνον από το εσωτερικό της Ελλάδας κάνουν λάθος (ακόμη δεν μας έχουν εξηγήσει όλοι αυτοί γιατί αντιμετωπίστηκε η Κύπρος κατά τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε).
Πάντως, μικρή αμφιβολία υπάρχει ότι η αμερικανική επιρροή στην Ευρώπη συρρικνώνεται, μαζί με την αμερικανική εμπλοκή στον πλανήτη. Η ισχύς, ως επιρροή και έλεγχος επί της συμπεριφοράς των άλλων και επί του αποτελέσματος, των Ηνωμένων Πολιτειών, έχει υπερεκτιμηθεί.
6
Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το εάν κυβερνά ο Συ.Ριζ.Α ή η Ν.Δ, ούτε εάν έχει εθνικό νόμισμα ή ευρωνόμισμα (η νομισματολογία ως θεολογία). Ότι νόμισμα και εάν έχει, υπό τις παρούσες πολιτικές συνθήκες, τους τρέχοντες κοινωνικούς προβληματισμούς και το υπάρχον κομματικό σύστημα, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.
Το πρόβλημα της Ελλάδας φανερώνεται από τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται την «Ευρώπη». Σαν αυτόματο πιλότο. Ο αυτόματος αυτός πιλότος χρησιμοποιείται για να (συμ)πληρώσει τα δικά της κενά, τις δικές της ανεπάρκειες, την δική της έλλειψη προσανατολισμού. Η Ελλάδα δεν έχει ούτε προσανατολισμό, ούτε στρατηγική, και, κυρίως, δεν έχει όραμα για το μέλλον. Δεν ξέρει ούτε τι θέλει να κάνει, ούτε που θέλει να πάει (και εφόσον δεν γνωρίζει το «τι» και το «που», δεν πρόκειται να καταλήξει και στο «πως»). Ο πρωτογενής προβληματισμός είναι αυτός, και όχι το νόμισμα (το νόμισμα απορρέει φυσικά εφόσον απαντηθεί ο πρωτογενής προβληματισμός και δημιουργηθεί ένα πλαίσιο συναίνεσης στην γεροντοκρατούμενη κοινωνία μας).
Τι φωνασκούν οι -υποτιθέμενοι- ευρωπαϊστές; Τι πάει να πει «να μείνουμε στην Ευρώπη» ή «να γίνουμε ευρωπαϊκή χώρα» και άλλες τέτοιες θεολογικού τύπου συνθηματολογίες. Αυτές οι ευχές -οι οποίες καταλήγουν σε δαιμονολογίες- δεν διαμορφώνουν κάποιον ρόλο για την Ελλάδα εντός της Ε.Ε ή της Ευρωζώνης. Δεν συμβάλλουν στην διαμόρφωση κάποιας ζωτικής λειτουργίας από μεριάς της στα πλαίσια αυτών των οργανισμών κατά την προσπάθεια «ενσωμάτωσης» της Ελλάδας στην «Ευρώπη». Περισσότερο διαμορφώνουν μια τάση αφομοίωσης, διάχυσης και πολτοποίησης (δίχως καμία ιδιαίτερη λειτουργία -ο αυτόματος πιλότος δεν είναι λειτουργία- μόνοι τους πυροβολούν τα πόδια τους οι διανοητικοί, πολιτικοί και πνευματικοί νάνοι και τεμπέληδες).
Όμως, η κατοχύρωση της θέσης και η εξασφάλιση της υπάρξεως μιας οποιασδήποτε μονάδας -στην προκειμένη περίπτωση της Ελλάδας- εντός ενός οργανισμού ή ενός ιεραρχικού πλαισίου (είτε αυτό είναι ευρωπαϊκό, είτε ευρωατλαντικό, είτε οποιοδήποτε άλλο) δεν επιτυγχάνεται από την «βούληση» των -καλών ή κακών- κατοίκων της, αλλά από την λειτουργία που αυτή η μονάδα επιτελεί εντός του συγκεκριμένου οργανισμού ή πλαισίου. Όταν μια μονάδα δεν επιτελεί κάποια λειτουργία, δεν ενσωματώνεται. Είτε αφομοιώνεται, είτε αποβάλλεται.
Η Ελλάδα δεν έχει λόγο και νόημα ύπαρξης. Όταν αποκτήσει, θα εισέλθει στον νέο αιώνα, αν και μάλλον θα είναι αργά. Προτιμά «τους εμφύλιους» και «τους διχασμούς».
.~`~.
*
Ερωτήματα και προβληματικές περί κρίσης και ταυτότητας.
Τρία σύντομα σχόλια για το εσωτερικό σκηνικό.
Προς τους «ρεαλιστές» της φακής.
Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία
