ΦΑΟΥΣΤ - ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΜΑΡΘΑΣ

ΦΑΟΥΣΤ
ΚΗΠΟΣ  ΤΗΣ  ΜΑΡΘΑΣ

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ           Ποιά εἶναι ἡ γνώμη σου, πές, γιά τή θρησκεία;
                                 Εἶσαι τόσο καλός, ὅμως θαρρῶ
                                 πώς δέν τῆς πολυδίνεις σημασία.

ΦΑΟΥΣΤ                Ἄσ΄τα, παιδί μου! Νιώθεις σ΄ ἀγαπῶ· γιά κεῖνο
                                 πού ἐγώ ἀγαπῶ καί σῶμα κ΄ αἷμα δίνω,
                                 νά πάρω κανενός δέ θέλω τή θρησκεία.

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ           Δέν κάνει· νά πιστεύεις εἶναι χρεία!

ΦΑΟΥΣΤ                Χρεία;

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ           Ἅ! νά ΄χα κάποια δύναμη σέ σένα!
                                 Στ΄ ἅγια μυστήρια σέβας δέ φυλᾶς κανένα.

ΦΑΟΥΣΤ                Τά σέβομαι.

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ           Ὅμως δίχως θέρμη. Εἶναι καιρός,
                                 πού οὔτε ἐκκλησία σέ εἶδε, οὔτε πνευματικός.
                                 Θεό πιστεύεις;

ΦΑΟΥΣΤ                Ποιός καλή μου, θά τολμήσει
                                 νά πεῖ πώς στό Θεό πιστεύει;
                                 Εἴτε παπάδες ἤ σοφούς ρωτήσει,
                                 ἡ ἀπόκρισή τους θά ΄ναι μόνο χλεύη
                                 στό ρώτημά του.

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ           Δέν πιστεύεις δηλαδή;

ΦΑΟΥΣΤ                Μή μέ παρανοεῖς γλυκιά μου εἰδή!
                                 Ποιός θά τόν μελετήσει;
                                 Καί ποιός θά ὁμολογήσει: 
                                 τόν πιστεύω;
                                 Ποιός μέ καρδιά
                                 νά πεῖ τολμᾶ:  
                                 δέν τόν πιστεύω;
                                 Ὁ πού ἀγκαλιάζει,
                                 ὁ πού κρατεῖ τό πᾶν,
                                 δέν ἀγκαλιάζει, δέν κρατεῖ
                                 ἐσένα, ἐμέ, τόν ἑαυτό του;
                                 Τό θόλο του ὁ οὐρανός δέν στήνει ἀπάνω;
                                 Ἡ γῆ στεριά δέ στέκει κάτω ἐδῶ;
                                 Δέν ἀνεβαίνουν γελαστά θωρώντας
                                 ἀθάνατα ἄστρα ἐκεῖ ψηλά;
                                 Μάτια μέ μάτια δέν κοιτάζω ἐσένα, 
                                 κι ὅλα μή δέν ὁρμοῦνε
                                 στό νοῦ καί στήν καρδιά σου ἐσένα, 
                                 κι ἀθάνατο μυστήριο ὑφαίνουν
                                 ἀόρατο ὁρατό κοντά σέ σένα;
                                 Μέ τοῦτο γέμισε ὅσο παίρνει τήν καρδιά σου,
                                 κι ὅταν εἶσ΄ ὅλη εὐτυχισμένη στό αἴσθημά σου
                                 πές το ὅπως θέλεις τότε,
                                 πές το εὐτυχία, καρδιά, ἔρωτα, θεό!
                                 Ὄνομα ἐγώ γι΄ αὐτό δέν ἔχω!
                                 Αἴσθημα εἶν΄ ὅλα· 
                                 τό ὄνομα ἥχος εἶναι καί καπνός,
                                 πού θολώνει τοῦ οὐρανοῦ τό φῶς. {...}

FAUST, θεατρική παράσταση, σέ σκηνοθεσία τοῦ Tomaz Pandur, Ljubljana, Slovenija, 2015.

Ὅ,τι σοῦ μένει καί ὅ,τι σοῦ δίνεται εἶναι ἐκεῖνο τό σημεῖο, τό ἄπειρα ἐλάχιστο ἀνάμεσα στό ὄχι καί τό ναί, νά τό εὐρύνεις, νά τό πλατύνεις, νά τό βαθύνεις, νά τό ἐκτείνεις. Νά τό μεταχειριστεῖς μ΄ ἕναν τέτοιο τρόπο ἀπόπειρας, καί δοκιμασίας καί βασανισμοῦ, καί ἀγωνίας, ὥστε ἀπό τό ἀπειροελάχιστο σημεῖο νά δημιουργήσεις διάσταση, καί ἔκταση, καί διάρκεια, χῶρο καί χρόνο.

Νά πλάσεις, δηλαδή, ἀπό τό ἀνάμεσα στό ναί καί στό ὄχι ζωή, ἀλήθεια καί ὕπαρξη.

Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ

Πηγή:

Φωτογραφία: https://gr.pinterest.com/, https://twitter.com/Libroantiguo

Χρύσα Νικολοπούλου/Ἑλλήνων Φῶς