Φωνές (Antonio Porchia)

11 Δεκεμβρίου, 2016 - 11:07

Θεέ μου, σχεδόν δέν πίστεψα ποτέ σέ σένα,
ἀλλά πάντα σ΄ ἀγάπησα.

Γεννήθηκα στό χωριό Κονφλέντι, τῆς ἐπαρχίας Κατανζάρο στήν Καλαβρία τῆς Ἰταλίας, στίς 13 Νοεμβρίου τοῦ 1885. Λίγες μέρες πρίν κλείσω τά 83 χρόνια μου, ἀναπαύθηκα δίπλα στήν μητέρα μου στό νεκροταφεῖο Τσακαρίτα τοῦ Μπουένος Ἄιρες.

Ναί, εἶναι σάν νά εἰσέρχομαι σέ ὅλα
καθώς φεύγω σιγά σιγά ἀπ΄ ὅλα.

Ὁ πατέρας μου πέθανε ὅταν ἐγώ ἤμουν παιδί. Ἦταν πενήντα χρονῶν. Γι΄ αὐτό λέω: Ὁ πατέρας μου, φεύγοντας, χάρισε μισό αἰώνα στήν παιδική μου ἡλικία.

Ὅποιος ἔχει δεῖ νά ἀδειάζουν ὅλα,
σχεδόν γνωρίζει ἀπό τί γεμίζουν ὅλα.
~
Ὅλα εἶναι ὅπως τά ποτάμια, ἔργο τῶν πλαγιῶν.

Ὁ Χουάν Πολίτο εἶπε ὅτι ἰδεολογικά ὑπήρξα ἀναρχικός.

Κάθε πράγμα, ὅσο δέν εἶναι ὁλοκληρωμένο,
εἶναι θόρυβος, καί ὁλοκληρωμένο, εἶναι σιωπή.
~
Στήν σιωπή μου μονάχα λείπει ἡ φωνή μου.
~
Ὅταν σκέφτομαι τί εἶναι ἡ ζωή,
πιστεύω πώς ἡ ζωή εἶναι ἕνα θαῦμα,
κι ὅταν σκέφτομαι τί εἶναι θαῦμα,
δέν πιστεύω σ΄ αὐτό.

Δέν θεώρησα ποτέ τόν ἑαυτό μου "ἐπαγγελματία" συγγραφέα κι ἐλάχιστα γύρεψα νά μπῶ στή λογοτεχνική κοινότητα. Προτιμοῦσα νά δουλεύω στόν μικρό μου κῆπο καί κάπου κάπου νά γράφω κάποια ἀπό τίς Φωνές μου.

Σέ μιά ψυχή γεμάτη χωρᾶνε ὅλα καί σέ μιά ψυχή ἄδεια
δέν χωράει τίποτα. Ποιός καταλαβαίνει!
~
Ὅταν παρατηρῶ αὐτόν τόν κόσμο,
δέν εἶμαι ἀπό αὐτό τόν κόσμο·
σκύβω σ΄ αὐτό τόν κόσμο.

Κάποιοι ἀπό τούς διανοούμενους πού στή διάρκεια τοῦ χρόνου μέ "ἀνακάλυψαν" δοκίμασαν νά μέ συσχετίσουν μέ τούς προγόνους μου, ὅπως τόν Λάο Τσέ, τόν Κάφκα, τόν Πασκάλ, τόν Νίτσε... Δέν ἤξερα καμία από αὐτές τίς πηγές... Οἱ Φωνές μου ἔχουν κάτι ἐπιπλέον πού τίς κάνει νά λάμπουν μέσα στήν μοναδικότητά τους.

Ἐσύ πιστεύεις πώς μέ σκοτώνεις.
Ἐγώ πιστεύω πώς αὐτοκτονεῖς
~
Ὅταν ὁ πόνος σου εἶναι μεγαλύτερος
ἀπό τόν πόνο μου, νιώθω λίγο βάναυσος

Antonio Porchia