ΓΑΛΛΙΑ: Η Πρόοδος γεννά παιδιά ορφανά και νόθα…
της Marie - Hélène Verdier* causeur.fr -Μετάφραση: Ευάγγελος Νιάνιος
Τη Δευτέρα 26 Αυγούστου στην BFMTV, η κα Μπελουμπέ [Υπουργός Δικαιοσύνης], εισηγητής του μελλοντικού νόμου για τη βιοηθική, επιβεβαιώνει ότι, στην περίπτωση των λεσβίων ζευγαριών που χρησιμοποιούν Ιατρικώς Υποβοηθούμενη Αναπαραγωγή (ΙΥΑ) με δότη, θα εγγραφεί στη ληξιαρχική πράξη γέννησης του παιδιού, η αναφορά:
Μητέρα και μητέρα. Είπε: "Η πραγματικότητα είναι αυτή: αυτό το παιδί έχει δύο μητέρες, λογικό είναι, θα έχει δύο μητέρες στο πιστοποιητικό γέννησης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα βάλουμε πρώτα τη μητέρα που γεννά και μετά την άλλη μητέρα... Έτσι θα υπάρχουν δύο μητέρες, οι γονείς του παιδιού ». Πολύ "απλά" τα πράγματα, προσθέτει. Αξιοθαύμαστη νομική πονηριά! Είναι ξεκάθαρο ότι η μητέρα που δεν γέννησε μπορεί να είναι η μητέρα που θα "μπει" πρώτη. Και ότι η μητέρα που γέννησε να μην είναι απαραίτητα η πρώτη μητέρα. Επιβεβαιώνεται μ’ αυτό ο πλασματικός, ελεύθερος και κατασκευασμένος χαρακτήρας κάθε σύγχρονης πατρότητας, ξεκομμένης, μια για πάντα, από τη βιολογία. Aυτό ισοδυναμεί με ανακοίνωση της δυνατότητας, αν όχι της υποχρέωσης, ότι μία από τις μητέρες θα είναι δότης και η άλλη φορέας. Πρόκειται για την άρνηση του ρητού για τα παντρεμένα ζευγάρια "Mater semper certa est" (Για τη μητέρα είμαστε σίγουροι). Από την πλευρά της, αν η κυρία Μπυζάν [υπουργός Υγείας και Αλληλεγκύης], στις 5 Νοεμβρίου, στο LCI, αναγνώρισε την αδυναμία να αρνηθεί την ύπαρξη «βιολογικού πατέρα», αυτό που μάλλον υπονοούσε ήταν ότι ένας «πατέρας» (πραγματικός, από πρόθεση, αντίγραφο του κοινωνικού πατέρα του ετεροφυλικού ζευγαριού) δεν έχει καμία σχέση με τη βιολογία. Αστείο παιχνίδι λέξεων που ξεφεύγει από το κοινό των θνητών για το οποίο ο νόμος είναι δυσανάγνωστος. Εκτός από το γεγονός ότι οι μισοί δικηγόροι είναι κακοήθεις. Επειδή η πραγματικότητα, πρέπει να το επαναλάβουμε, είναι πεισματάρικη!
Νέος Ναπολέων
Δεν είναι μυστικό για κανέναν, ούτε για τα αμιλλώμενα μεταξύ τους ΜΜΕ που τον εκπροσωπούν, ο Πρόεδρος Μακρόν, με το σκήπτρο στο χέρι και το δάφνινο στεφάνι στο μέτωπο, μιας και δεν είναι ηγέτης μιας φθίνουσας και απείθαρχης Ευρώπης, ονειρεύεται να είναι ο Ναπολέοντας ενός νέου Αστικού Κώδικα που μονογραφήθηκε. Ο Ναπολέων είπε: "Η αληθινή μου δόξα δεν είναι να κερδίσω σαράντα μάχες ... Αυτό που τίποτα δεν θα σβήσει, αυτό που θα ζήσει για πάντα είναι ο Αστικός Κώδικάς μου’’. Αυτό που θα παραμείνει από τον Ολάντ, λένε, είναι ο γάμος για όλους. Αυτό που θέλει ο Mακρόν είναι να ολοκληρώσει το έργο του πατέρα, με την πατρότητα για όλους. Γι’ αυτό και στήθηκε αυτό το εργαστήριο νόμων υπό την ηγεσία της μαντάμ Μπελουμπέ.
Ο Ναπολεόντειος Αστικός Κώδικας είναι ένας σοφός συμβιβασμός μεταξύ του ρωμαϊκού δικαίου, του εθιμικού δικαίου και της νεωτερικότητας που γεννήθηκε από την πολιτική και την επαναστατική νομοθεσία. Η Επανάσταση έφερε ένα πνεύμα ισότητας και αγάπης, δεδομένου του δικαιώματος των γυναικών και των παράνομων και φυσικών παιδιών. Ο ναπολεόντιος κώδικας δεν προώθησε την κατάσταση των γυναικών… Αλλά η εποχή Tωμπιρά [υπουργός Δικαιοσύνης, επί Προεδρίας Ολάντ] είναι εδώ, με δύο μητέρες για ένα παιδί, και χωρίς πατέρα. Ορφανό και νόθο, αυτό είναι το παιδί της Προόδου.
Με αυτό το σχέδιο πατρότητας, το κράτος γίνεται πράγματι ένα "Εργοστάσιο ορφανών", για να επαναλάβω τον τίτλο του διδακτικού και έξυπνου δοκιμίου (εάν μπορούμε να το πούμε) που η συγγραφέας αυτού του άρθρου έγραψε στο οποίο θα βρείτε την ανάλυση της ιδεολογίας των νέων οικογενειών. Ο καθηγητής Καρμπονιέ [1908-2003], εξέφρασε τη λύπη του για το νόμο ο οποίος, για λόγους κατανοητούς, επέτρεπε, μετά τον πόλεμο, οι μοναχικές γυναίκες να υιοθετούν ορφανά. Σήμερα το πρωί, οι LGBTI άνθρωποι φωνάζουν για διακρίσεις και θέλουν ένα μοναδικό νομικό οπλοστάσιο για όλα τα ζευγάρια με δυνατότητα προσφυγής σε ΙΥΑ με δότη.
Το επίθετο νόθο, από τα μεσαιωνικά Λατινικά, σημαίνει "αβέβαιης προέλευσης". Ο Ναπολέων είχε επιμείνει ώστε «το νόθο» να μην μπορεί να αποδείξει την πατρική του καταγωγή. "Η κοινωνία δεν έχει συμφέρον να αναγνωριστούν τα νόθα". Ωστόσο, είναι ακριβώς στη «μπασταρδοποίηση» του 19ου αιώνα που το νομοσχέδιο επανέρχεται επειδή στερεί το παιδί, εσκεμμένα, από τον πατέρα. Και έτσι, και από την κληρονομιά. Με αυτόν τον νόμο, θα επιστρέψουμε, με κάθε «απλότητα», σε μια κατάσταση προγενέστερης της Επανάστασης, όταν αναγνωριζόταν το «φυσικό» παιδί. Η κυρία Mερκαρύ δεν λέει τα αντίθετα: επαναλαμβάνει ακούραστα στους κωφούς ότι «δεν μπορεί να δημιουργηθεί κανένας δεσμός πατρότητας μεταξύ του δότη και του παιδιού». Πώς, λοιπόν, θα μπορεί ένα παιδί να κάνει έφεση στην πατρότητα; Αυτή την επιστροφή στην «μπασταρδοποίηση», γνωρίζοντας τις συνέπειες, η Ωντ Μίρκοβιτς, καθηγήτρια του δικαίου, κατήγγειλε πρόσφατα, προκαλώντας την αγανάκτηση, τουλάχιστον, των φεμινιστριών, που αγνοούν το νόημα της λέξης «νόθο».
Τέλος, ένα ενδεικτικό παράδειγμα της νομικής ασυναρτησίας αυτού του νομοσχεδίου: Φανταστείτε δύο γυναίκες ως ζευγάρι με ένα παιδί. Το παιδί, στα 16, ερωτεύεται την σύντροφο της μητέρας του. Ποιος θα εμποδίσει νομικά τον έφηβο να έχει μια σχέση με τη "μητέρα του" και να την παντρευτεί; Ο Γούντι Αλεν δεν παντρεύτηκε την υιοθετημένη κόρη της συζύγου του; Η αναγωγή της ανωνυμίας σε μεταβλητή γεωμετρία (το δεύτερο νομικό πιάτο θα σερβιρισθεί σύντομα) δεν θα λύσει το σωματικό, ψυχολογικό πρόβλημα αυτής της συνμητρότητας.
Από τον Ολάντ στον Μακρόν
Θυμόμαστε στην αυλή του Λούβρου, ένα βράδυ του 2012, με τη σκηνοθεσία της οικογένειας του Προέδρου. Η επανάσταση του Οικογενειακού Κώδικα· επικεφαλής του από πάντα ο Mακρόν. Ήταν στο Têtu που είχε εξάλλου εξηγήσει τις διάφορες πιθανές πατρότητες. Ένα άρθρο του Gala στις 5 Μαΐου 2017 έχει τίτλο: "Ένας υποδειγματικός παππούς 39 ετών". Το περιοδικό αναφέρει τις παρατηρήσεις του Προέδρου σχετικά με "μια πατρότητα που χτίζεται, κατακτιέται, που δεν σας χρωστάει τίποτα και που δεν θα έχετε’’. Ο Πρόεδρος είναι βέβαιος: η συντριπτική πλειοψηφία των Γάλλων τάσσεται υπέρ αυτής της "πατρότητας για όλους " και καταγγέλλει την κατάχρηση δικαιώματος επί του παιδιού.
Η κυρία Tωμπιρά ήταν επαναστατική. Ο Εμμανουέλ Μακρόν είναι παραβατικός. Εάν ο Ναπολεόντειος Αστικός Κώδικας - ο οποίος εξακολουθεί να ισχύει μέχρις αποδείξεως του εναντίου - πέτυχε, είναι επειδή εξέφραζε μια αναγκαιότητα, επειδή ο Βοναπάρτης είχε στην υπηρεσία του εξαιρετικούς νομικούς, επειδή ο ίδιος δεν ήταν δέσμιος μιας ιδεολογίας αλλά είχε την πολιτική ανησυχία για την εσωτερική ειρήνη και τη συμφιλίωση. Ήξερε ότι ο αυταρχισμός δεν συνιστά αρχή. Παραμένει λοιπόν το οξύ ερώτημα: πώς μπορούμε να κάνουμε να πιστέψουν οι Γάλλοι που αγαπούν την ελευθερία, την ισότητα και την αδελφοσύνη ότι ένα παιδί που γεννήθηκε στη Γαλλία έχει «δύο μητέρες» για γονείς; Ας προσέξουμε μη και δεν λάβουμε στα σοβαρά την τρομερή νομική ντάμα που παίζονται τώρα μπροστά στα μάτια μας.
*Φιλόλογος, ποιήτρια και δοκιμιογράφος.
Πηγή: ΑΚΤΙΝΕΣ
