Για την Ελλάδα, μόνο μία διέξοδος υπάρχει..
σ.σ. Το παρακάτω άρθρο δεν αποτελεί ‘οδηγό χρήσης’ για το πολύ ευαίσθητο και εθνικά κρίσιμο ζήτημα της αλλαγής του ευρώ στη δραχμή. Υπάρχουν σημεία τα οποία με προβληματίζουν/ανησυχούν ιδιαίτερα (π.χ. ιδιωτικοποίηση τομέων δημόσιας διοίκησης, ειδικά στον τομέα αστυνόμευσης και έκδοση δραχμής στο 50% του ευρώ). Δεν είμαι όμως οικονομολόγος, όπως και οι περισσότεροι από εμάς, για να εκφέρω ολοκληρωμένη άποψη. Βρίσκω όμως χρήσιμο το άρθρο διότι πέραν του ότι παρέχει το ιστορικό πλαίσιο (πολύ γενικά) στις αλλαγές νομισμάτων, μεταφέρει και τη γενική εικόνα του κλίματος αναγκάζοντας τον αναγνώστη σε γενικό προβληματισμό, διάλογο και περαιτέρω έρευνα. Θα προσπαθήσω να βρω και άλλα παρόμοια άρθρα στο μέλλον. Το μόνο σίγουρο είναι ότι για να γίνει η μεταπήδηση από το ευρώ στη δραχμή χρειάζονται όχι μόνο αστέρια οικονομολόγοι αλλά ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ οικονομολόγοι. Αυτό που με απασχολεί βαθύτατα είναι αν η κυβέρνηση είναι προετοιμασμένη για ένα τέτοιο ενδεχόμενο και εδώ η απάντηση είναι ρητά και κατηγορηματικά, ΟΧΙ. Η Πατρίδα μας διανύει μία πάρα πολύ κρίσιμη και καταλυτική στιγμή για το μέλλον της αγαπητοί μου φίλοι και το μόνο που μπορώ να πω είναι Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ.
Οι Βρυξέλλες έκαναν τεράστιο λάθος. Η ηλίθια ιδέα ότι το ευρώ θα φέρει σταθερότητα και ειρήνη, όπως προωθήθηκε από την αρχή, έχει μεταλλαχθεί σε Ευρωπαϊκή κυριαρχία σα να επρόκειτο περί ενός ‘Παιχνιδιού του Στέμματος’. Οι άνθρωποι στην εξουσία ερμηνεύουν λάθος την ιστορία, σχεδόν σε κάθε επίπεδο. Η αντίληψη ότι η αντοχή του Γερμανικού μάρκου ήταν κάτι καλό που θα μεταφερόταν και στο ευρώ είναι λάθος επειδή παρέλειψαν να κατανοήσουν το υπόβαθρο του μάρκου.
Η Γερμανία κινήθηκε αντίθετα από τις ΗΠΑ, προς την αυστηρή λιτότητα και τη συντηρητική οικονομία λόγω της εμπειρίας της με τον υπερπληθωρισμό. Οι ΗΠΑ κινήθηκαν προς την τόνωση λόγω του ότι οι πολιτικές λιτότητας είχαν δημιουργήσει τη Μεγάλη Ύφεση, η οποία οδήγησε σε έλλειψη χρημάτων και πολλές πόλεις έπρεπε να τυπώσουν το δικό τους νόμισμα μόνο και μόνο για να λειτουργήσουν. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση τότε σκέφτηκε, όπως σκέφτονται σήμερα στις Βρυξέλλες, ότι έπρεπε να αυξήσουν την εμπιστοσύνη στην αγορά ομολόγων και αυτό απαιτούσε αύξηση των φόρων και μείωση των δαπανών εις βάρος του λαού. Το ίδιο σκεπτικό έχει επαναληφθεί πολλές φορές σε όλη την ιστορία. Το πρόβλημά μας είναι ότι κανείς δεν ρωτά ποτέ – Το δοκίμασε κάποιος αυτό πριν; Δούλεψε; Αυτός είναι ο λόγος που η ιστορία επαναλαμβάνεται – όταν πρόκειται για την οικονομία κάνουμε ΜΗΔΕΝΙΚΗ έρευνα. Μόνο τη διαφήμιση και το προσωπικό συμφέρον κοιτάμε.
Η Ελλάδα θα πρέπει να ξεκινήσει αμέσως να τυπώνει δραχμή. Η εισαγωγή ενός νέου νομίσματος σε καμία περίπτωση δεν είναι εύκολη υπόθεση. Υπάρχει πάντα μια καμπύλη προσαρμογής, όπως στην περίπτωση της υιοθέτησης του Γερμανικού μάρκου από την Ανατολική Γερμανία, στον χωρισμό Τσεχίας-Σλοβακίας του 1993, αλλά και στη δημιουργία του ίδιου του ευρώ. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος των συναλλαγών σήμερα γίνεται ηλεκτρονικά, πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε με ένα λογιστικό ζήτημα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Το ευρώ ΠΡΙΝ γίνει τυπωμένο χρήμα υπήρξε ηλεκτρονικά. Η Ελλάδα θα πρέπει να κάνει το ίδιο τώρα.
Η διαφορά όσον αφορά την Ανατολική Γερμανία και τους άλλους ήταν το γεγονός ότι δεν υπήρχε προηγούμενο. Η περίπτωση αυτή μοιάζει περισσότερο με την υποτίμηση του δολαρίου το 1933 από τον Φραγκλίνο Ρούζβελτ, όπου με ένα εκτελεστικό διάταγμα έγινε αθέτηση των υποσχέσεων πληρωμής του προηγούμενου χρέους σε χρυσό. Αυτό θα είναι κάτι παρόμοιο. Η νέα δραχμή θα πρέπει να εκδοθεί δύο ανά ευρώ μόνο και μόνο επειδή οι άνθρωποι θα σκέφτονται ότι η αξία της θα πρέπει να είναι λιγότερη από το ευρώ. Εάν η νέα δραχμή εκδοθεί στο άρτιο οι κερδοσκόποι θα πουλήσουν σκεπτόμενοι ότι θα μειωθεί. Εκδόστε την στο 50% και θα δείτε τελικά να συμβαίνει το αντίθετο από τη στιγμή που οι άνθρωποι ‘κολλήσουν το μικρόβιο’.
Οι Βρυξέλλες ήδη απομόνωσαν τις τράπεζες στην Ελλάδα. Όλοι οι λογαριασμοί στην Ελλάδα θα πρέπει να αλλάξουν ηλεκτρονικά σε δραχμές. Αρχίστε να εκδίδετε τυπωμένη δραχμή σε ψιλά. Ο ομφάλιος λώρος που συνδέει με Βρυξέλλες πρέπει να κοπεί αμέσως για να σταθεί η Ελλάδα στα πόδια της. Δεν μπορείτε να διαπραγματεύεστε με ανθρώπους που δεν είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν την κοσμοθεωρία τους, διότι το δικό τους συμφέρον θα επισκιάζει πάντα την άποψή τους.
Όλο το ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ χρέος θα πρέπει να παγώσει. Οποιαδήποτε μελλοντική διευθέτηση του χρέους θα πρέπει να μειωθεί κατά 50% λογαριάζοντας την υπερτίμηση του προηγούμενου χρέους, χάρη στο ευρώ, και οποιοσδήποτε τόκος που έχει ήδη πληρωθεί θα πρέπει να αφαιρεθεί από το συνολικό δάνειο.
Όλοι οι φόροι εισοδήματος θα πρέπει να καταργηθούν και η μόνη φορολόγιση θα πρέπει να είναι έμμεση. Θα πρέπει να γίνει προσεκτική εξέταση του κόστους της διοίκησης και να ιδιωτικοποιηθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι διοικητικοί τομείς, να βγουν σε προσφορά. Για παράδειγμα, οι υπηρεσίες οχημάτων (σ.σ. μάλλον εδώ εννοεί υπηρεσίες όπως το ΚΤΕΟ το οποίο ήδη έχει ανοίξει στην ιδιωτικοποίηση) και αστυνόμευσης, εξαλείφοντας τις καταβαλλόμενες από την κυβέρνηση συντάξεις. Το μέγεθος της διοίκησης πρέπει να εξεταστεί αλλιώς η Ελλάδα κινδυνεύει να αντιμετωπίσει εμφύλιο μεταξύ των δημοσίων υπαλλήλων και των ιδιωτών.
Η εξάλειψη του φόρου εισοδήματος είναι ζωικής σημασίας και απολύτως απαραίτητη για τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Οι μικρές επιχειρήσεις πρέπει να είναι κερδοφόρες για να αρχίσουν να δημιουργούνται θέσεις εργασίας και εκείνοι που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα, τα πιο λαμπρά μυαλά, θα επιστρέψουν. Φέρτε πίσω στο σπίτι σας τα καλύτερα ταλέντα σας και χτίστε μια οικονομία.
Η εξάλειψη του χρέους είναι ζωτικής σημασίας. Περίπου 20 έθνη απάλλαξαν τη Γερμανία από το συνολικό της χρέος μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Συμφωνία του Λονδίνου για το Γερμανικό Εξωτερικό Χρέος, γνωστή επίσης ως Συμφωνία του Λονδίνου για το Χρέος [London Debt Agreement], ήταν μια συμφωνία ελάφρυνσης του χρέους μεταξύ της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και των κρατών πιστωτών της, η οποία ολοκληρώθηκε στις 8 Αυγούστου του 1953.
Η Συμφωνία του Λονδίνου για το Χρέος κάλυπτε διαφορετικά είδη χρέους της Γερμανίας, δημόσιο χρέος αλλά και ιδιωτικό, πριν και μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάποιο από αυτό το χρέος προέκυψε άμεσα από τις προσπάθειες χρηματοδότησης του συστήματος αποζημιώσεων, ενώ άλλο είναι απόρροια του εκτεταμένου δανεισμού, κυρίως από αμερικανούς επενδυτές σε Γερμανικές εταιρείες και κυβερνήσεις. Οι χώρες που ‘συγχώρεσαν’ το χρέος της Γερμανίας: Βέλγιο, Καναδάς, Δανία, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, Ελλάδα, Ιράν, Ιρλανδία, Ιταλία, Λιχτενστάιν, Λουξεμβούργο, Νορβηγία, Πακιστάν, Ισπανία, Σουηδία, Ελβετία, Νότια Αφρική, Ηνωμένες Πολιτείες, Γιουγκοσλαβία, και άλλες. Το συνολικό ποσό υπό διαπραγμάτευση ήταν 16 δισεκατομμύρια μάρκα, αποτέλεσμα της Συνθήκης των Βερσαλλιών μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα χρέος το οποίο έμεινε απλήρωτο κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 και το οποίο η Γερμανία αποφάσισε να επιστρέψει για να αποκαταστήσει τη φήμη της. Αυτά ήταν χρήματα που η Γερμανία όφειλε σε κρατικές και ιδιωτικές τράπεζες των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Βρετανίας. Ένα άλλο ποσό 16 δισεκατομμυρίων μάρκων αντιστοιχεί στα μεταπολεμικά δάνεια από τις ΗΠΑ. Σύμφωνα με τη Συμφωνία του Λονδίνου για το Χρέος του 1953, το επιστρεφόμενο ποσό μειώθηκε κατά 50%, περίπου στα 15 δισεκατομμύρια μάρκα και η αποπληρωμή του επεκτάθηκε σε πάνω από 30 χρόνια, και αν αυτό [το ποσό] συγκριθεί με την ταχέως αναπτυσσόμενη Γερμανική οικονομία, κατανοούμε ότι ήταν ελαχίστης σημασίας.
Ως εκ τούτου, αυτό που επέτρεψε στη Γερμανία να αναδυθεί από τις στάχτες είναι ένα επιτυχημένο μοντέλο. Η Ελλάδα πρέπει επίσης να απελευθερωθεί από το χρέος. Σταματείστε τον ομοσπονδιακό δανεισμό, παγώστε το σύνολο του χρέους και μην αποδέχεστε περαιτέρω διασώσεις από τις Βρυξέλλες.
Μετάφραση Φαίη/Αβέρωφ
