Για την εσωτερική καταστροφή. So far so good...

Αν μια χώρα έχει μέλλον δεν φανερώνεται μονάχα από οικονομικούς δείκτες, αλλά και από κοινωνικούς, καθώς επίσης από δημογραφικά στοιχεία, παιδείας, έρευνας, περιφερειακά κ.λπ. Κυρίως, όμως, φανερώνεται από το πολιτικό κεφάλαιο και τις πολιτικές εφεδρείες που διαθέτει, και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το πολιτικό της σύστημα. Και σε αυτόν τον τομέα, η κατάσταση είναι τραγελαφική.

Έχουν καταφέρει να κυβερνήσουν πέντε χρόνια και να μας κάνουν να μην μπορούμε να δούμε μισό μέτρο πέρα από τα πόδια μας με την "ανακούφιση" του «ολοκληρώθηκε το eurogroup», «παίρνουμε τη δόση», «αποφεύχθηκαν τα χειρότερα» και «δόθηκε μια ανάσα ρευστότητας στην ελληνική οικονομία». Παρωπίδες, απειλές, εκβιασμοί, στρουθοκαμηλισμός, εθελοτυφλία.

Κοιτώντας μονάχα τα πόδια σου, και μη σηκώνοντας το βλέμμα σου να δεις προς τα που πηγαίνεις, μπορείς να συντηρείς μια κατάσταση επ' άπειρον.

Οι μεγαλύτερες απώλειες δεν είναι οι οικονομικές

Η διαρροή εγκεφάλων αποτελεί έναν ακόμα -αν όχι τον οριστικό- θάνατο της χώρας. Σε ένα γερασμένο έθνος, σε μια αιμορραγούσα κοινωνία με 25% ανεργία γενικά και πάνω από 50% στους νέους ανθρώπους, όπου έχει χαθεί το 1/4 του Α.Ε.Π, όπου η πτώση στην κατασκευαστική δραστηριότητα (η οποία επηρεάζει δεκάδες επαγγέλματα) βρίσκεται στα επίπεδα του 70% και στη βιομηχανική παραγωγή (αυτή που είχε απομείνει) στο 26% το να φεύγουν 180.000 έως 200.000 από τα λαμπρότερα και νεαρότερα μυαλά μπορεί να χαρακτηριστεί ως ταφόπλακα. Σε αυτούς τους αριθμούς μπορούμε να συνυπολογίσουμε ακόμα 35.000 νέες και νέους που σπουδάζουν στο εξωτερικό.

Δεν είναι τυχαίο που η πολιτική έχει μετατραπεί σε μικροπολιτική και κουτσομπολιό και που οι απόψεις που επικρατούν στη δημόσια σφαίρα κινούνται μεταξύ πεζοδρομίου και νηπιαγωγείου (οι ιδεοληψίες εννοούνται, όπως επίσης οι υπερ-ιδεολογισμοί). Όταν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για κανένα σημαντικό ζήτημα, όταν δεν ελέγχεις την πορεία και τις τύχες της χώρας σου, κάτι πρέπει να -φαίνεται πως υποτίθεται- έχεις να πεις.

Στωικισμός, αδιαφορία, στρουθοκαμηλισμός, «όλα θα πάνε καλά». Όπως ακούμε και σε μια κινηματογραφική ταινία: It's about a society on its way down. And as it falls, it keeps telling itself: "So far so good... So far so good... So far so good." Αλλά η ταινία είναι πιο γοητευτική από την πραγματικότητα.

Ανεργία, απασχόληση, γήρανση πληθυσμός

Με βάση τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, το ποσοστό ανεργίας τον Φεβρουάριο του 2015 ανήλθε στο 25,4%. Το σύνολο των απασχολουµένων κατά το Φεβρουάριο του 2015 εκτιµάται ότι ανήλθε σε 3.549.166 άτοµα. Οι άνεργοι ανήλθαν σε 1.205.857 άτοµα, ενώ ο οικονοµικά µη ενεργός πληθυσµός ανήλθε σε 3.347.358 άτοµα.

Για το 2014, ο μέσος αριθμός απασχολουμένων ανά νοικοκυριό ήταν 0,9. Στα ζευγάρια (έγγαμα ή συμβιούντα) με τουλάχιστον ένα παιδί (κάτω των 18 ετών), το 52,4% των μητέρων είναι απασχολούμενες, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό των απασχολούμενων πατέρων ανέρχεται στο 84,9%. Σε ότι αφορά στις μόνες μητέρες με τουλάχιστον ένα παιδί κάτω των 18 ετών, το 61,2% αυτών είναι απασχολούμενες, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό των μόνων πατέρων με τουλάχιστον ένα παιδί κάτω των 18 ετών, ανέρχεται στο 74,9%.

Με βάση τα στοιχεία της Eurostat, ο πληθυσμός της Ελλάδας το 2001 ήταν 10,934,985, με μικρή αλλά σταθερή (ελάχιστη, αλλά τέλος πάντων) αύξηση κάθε χρόνο έως το 2009, όπου έφτασε τον αριθμό των 11,190,654. Από το 2009 και μετά υπάρχει σταθερή πτωτική πορεία. Το 2014 ο πληθυσμός της Ελλάδας ήταν 10,903,704.

Η Ελλάδα ανήκει πλέον στις πέντε γηραιότερες κοινωνίες του πλανήτη και κατατάσσεται ως "super-aged", που σημαίνει, ότι πάνω από το 20% του συνολικού πληθυσμού της χώρας υπερβαίνει τα 65 χρόνια. Οι συντάξεις καταλαμβάνουν ποσοστό περίπου 15% επί του Α.Ε.Π.

Διαφορές στα στοιχεία της Eurostat και της Ελ.Στατ

Με βάση τα στοιχεία της eurostat το 2011 ο πληθυσμός της Ελλάδας ήταν 11,123,392. Με βάση τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, ο Νόμιμος Πληθυσμός της Απογραφής του 2011 ήταν 9.904.286 ενώ ο Μόνιμος Πληθυσμός ήταν 10.816.286.

Γεωπολιτικό συναισθηματικό παράδοξο

«Περιμένοντας τη δόση» στην Ελλάδα του Τσίπρα και του Σαμαρά, του Συ.Ριζ.Α και της Ν.Δ (ο الله , Allāh πάει στον Άρη). Αν, για μια στιγμή, σκεφτούμε με βάση την οπτική περί της «γεωπολιτικής των συναισθημάτων», του Dominique Moïsi, όπου ο Γάλλος διεθνοπολιτικός αναλυτής, προσδιορίζει τα τρία βασικά συναισθήματα, της ελπίδας, του εξευτελισμού και του φόβου, ως τους κυρίαρχους παράγοντες διαμόρφωσης ενός διαφορετικού πεδίου «γεωπολιτικής» (αυτού των συναισθημάτων), σε αυτήν εδώ τη χώρα, που ονομάζεται Ελλάδα, έχουμε περάσει και από τα τρία αυτά συναισθηματικά «στάδια» και έχουμε βιώσει περιόδους όπου κυριάρχησαν και τα τρία αυτά συναισθήματα.

Από την αρχική περίοδο του εξευτελισμού (ο οποίος πάντα παραμένει και υποβόσκει επανερχόμενος μαζί με τάσεις αυτο-υποτίμησης) περάσαμε στην περίοδο του φόβου (ο οποίος, επίσης, πάντα παραμένει και υποβόσκει επανερχόμενος σε στιγμές). Μετά από την κυριαρχία των περιόδων του εξευτελισμού και του φόβου -υποτίθεται πως- αποφασίσαμε να περάσουμε στην περίοδο της ελπίδας (αυτό ήταν το σύνθημα).

Μόνο που δίχως πλάνο και όραμα, δεν έχει περιεχόμενο η ελπίδα, καρδιά μου.

.~`~.

Πηγή: Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία