ΓΡΑΦΗ ΝΗΣΙΟΥ

26 Ιουλίου, 2019 - 17:42

(ΟΝΕΙΡΟ ΘΕΡΙΝΗΣ ΗΜΕΡΑΣ)

Τὰ στοιχεῖα μας ἐδῶ ποὺ βρεθήκαμε εἶναι
κάτι φοῦντες κάπαρη, στὶς κουφάλες τῶν βράχων,
κάτι ἐληὲς σκόρπιες στὶς κακοτράχαλες πλαγιές,
κι' ἀπὸ τὰ ζωντανά, μιὰ μηλολύνθη, ἕνας
χρυσομπούρμπουλας, κοινῶς λεγόμενος βοϊδέλα,
τὰ λιγερὰ σαμιαμίθια ἐραστὲς τῆς λαύρας
καί, ξαφνικά, ὁ ρήτορας, ποὺ ἀγορεύειν
ἐβούλετο, καὶ τῷ ὄντι, ποὺ μᾶς ἀγόρευσε,
— ἕνα κεφάλι πουλαριοῦ ξεπρόβαλε ἀπ' τὸ πεζούλι
ἑνὸς βουνήσιου φράχτη, δεσμώτης φαίνεται
στὸν κορμὸ μιᾶς ἐληᾶς, καὶ μὲ φωνὴ φιλική,
παραλλαγμένη, ἀγάπησε τὴ συντροφιά μας
καὶ μᾶς λάλησε πονετικά: Ὦ Ἐρημῖτες!

Ἀλλὰ ὤ, ἐκείνη ἡ μηλολύνθη. Σολομώντας
θωρακισμένος τὴν πᾶσα δόξα του,
κουκὶ βαθύχρωμο καὶ χρυσοπράσινο
καθρέφτιζε αὐγὲς τοῦ ἥλιου καὶ σβουρίζοντας
μᾶς ἀνάκρουε τὸ Ἑωθινὸ, καταξιώνοντας
ἔτσι τὴ μέρα μας.

Ἄν ἡ δημηγορία
τοῦ πουλαριοῦ ἑρμηνευόταν μὲ ἠθικὰ
διδάγματα, ντελαλημένα ἀπ' τὸν ψηλὸ
τὸν ἄμβωνα τοῦ ἁλωνιοῦ, ὡστόσο τὸ μαμούνι
τὸ χρυσοστόλιστο ἦταν τὸ λατρευτικὸ
σημάδι, ἡ Χάρη, ἡ Μουσική. Ἐνῶ τριγύρω
ὣς τ' ἀνοιχτὰ τὸ ἀπέραντο βασιλικὸ
τὸ πέλαγος τοῦ Αἰγαίου θώπευε ἀρχοντικά,
μὲ αὖρες ποὺ σπάνια τόσο ἄφθονα
σπαταλιοῦνται, καὶ μὲ στοργὴ περιτύλιγε
ὁλόκληρο τὸ νησιωτικὸ μικρό μας σύμπαν,
τὸ χρυσομπούρμπουλα, τὸ πουλάρι, τὴν κάπαρη,
τὴν ἑληὰ τὰ φλεγόμενη κι' ἐμᾶς.