Ποίηση

0

Αὐτοὶ δὲν εἶναι οἱ δρόμοι ποὺ γνωρίσαμε... (Μανόλης Ἀναγνωστάκης)

Αὐτοὶ δὲν εἶναι οἱ δρόμοι ποὺ γνωρίσαμε Ἀλλότριο πλῆθος ἕρπει τώρα στὶς λεωφόρους Ἀλλάξαν καὶ τῶν προαστίων οἱ ὀνομασίες Ὑψώνονται ἄσυλα στὰ γήπεδα καὶ στὶς πλατεῖες. Ποιὸς περιμένει τὴν ἐπιστροφή σου; Ἐδῶ οἱ ἐπίγονοι...

1

Τὸ Φωτόδεντρο καὶ ἡ δέκατη τέταρτη Ὀμορφιά (Ὀδυσσέας Ἐλύτης)

Μ᾿ ἕνα τίποτα ἔζησα Μονάχα οἱ λέξεις δὲ μοῦ ἀρκούσανε Σ᾿ ἑνὸς περάσματος ἀέρα ξεγνέθοντας ἀπόκοσμη φωνὴ τ᾿ αὐτιά μου φχιὰ φχιοὺ φχιού ἐσκαρφίστηκα τὰ μύρια ὅσα Τί γυαλόπετρες φοῦχτες τί καλάθια φρέσκες μέλισσες...

0

Οἱ μοιραῖοι (Κώστας Βάρναλης)

Μὲς στὴν ὑπόγεια τὴν ταβέρνα, μὲς σὲ καπνοὺς καὶ σὲ βρισές, (ἀπάνου στρίγγλιζε ἡ λατέρνα,) ὅλη ἡ παρέα πίναμε ἐψές, ἐψές, σὰν ὅλα τὰ βραδάκια, νὰ πᾶνε κάτου τὰ φαρμάκια. Σφιγγόταν ὁ ἕνας πλάϊ...

0

Ἡ Ξανθοῦλα (Διονύσιος Σολωμός)

Τὴν εἶδα τὴν Ξανθοῦλα, Τὴν εἶδα ψὲς ἀργά, Ποῦ ἐμπῆκε 'ς τὴ βαρκοῦλα Νὰ πάῃ 'ς τὴν ξενητειά. Ἐφούσκωνε τ' ἀέρι Λευκότατα πανιὰ, Ὡσὰν τὸ περιστέρι, Ποῦ ἁπλώνει τὰ φτερά. Ἐστέκονταν οἱ φίλοι Μὲ...

0

ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ - ΔΙΣΤΟΜΟ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 1944 - ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΜΙΝΑΣ ΜΠΟΥΛΕΚΟΥ

«Ενθάδε κείτονται… πεσόντες Ω’ Έλληνες Αθάνατοι» Σκόνη απλώθηκε Στο γκρίζο του ουρανού Στάχτη μύρισαν τα μπαρουτόβολα του άγριου πολέμου Εκδίκηση ζητούσε λυσσαλέα Η μπότα του εχθρού. Και ο άνεμος ωχριούσε σιωπηρά Κορμιά πυρακτωμένα Έπεφταν...

0

Τὸ Πανανθρώπινο Ἐμβατήριο τῆς Ἑλλάδας (Ἄγγελος Σικελιανός)

Ὀμπρός μέ ὀρθή, μεσούρανη τῆς Λευτεριᾶς τή δάδα, ἀνοίγεις δρόμο, Ἑλλάδα, στόν Ἄνθρωπον! Ὀμπρός! Ὁρμᾶνε πρῶτοι οἱ Ἕλληνες κι' ὅλ'οἱ λαοί σιμά Σου (μεγάλο τ'ὄνομά Σου) βροντοφωνοῦν: «Ὀμπρός, Ὀμπρός, νά γίνουμε ὁ τρανός στρατός...

0

Ὑποθῆκαι (Κωνσταντῖνος Γ. Καρυωτάκης)

Ὅταν οἱ ἄνθρωποι θέλουν νὰ πονεῖς, μποροῦνε μὲ χείλιους τρόπους. Ρίξε τὸ ὅπλο καὶ σωριάσου πρηνής, ὅταν ἀκούσεις ἀνθρώπους. Ὅταν ἀκούσεις ποδοβολητὰ λύκων, ὁ Θεὸς μαζί σου! Ξαπλώσου χάμου μὲ μάτια κλειστὰ καὶ κράτησε...

0

Λήθη (Λορέντζος Μαβίλης)

Καλότυχοι οἱ νεκροὶ ποὺ λησμονᾶνε Τὴν πίκρα τῆς ζωῆς. Ὅντας βυθίσῃ Ὁ ἥλιος καὶ τὸ σούρουπο ἀκλουθήσῃ, Μὴν τοὺς κλαῖς, ὁ καϋμός σου ὅσος καὶ νἆναι. Τέτοιαν ὥρα οἱ ψυχὲς διψοῦν καὶ πᾶνε Στῆς...