Ἡ δημιουργία τοῦ Ἑλληνικοῦ Χρέους ἀπὸ τὸ 1821 ἕως σήμερα
Β. Δ. Μακρυπούλιας
Ὅταν ὁμιλοῦμε γιὰ τὴν μακρόχρονη δημιουργία τοῦ Ἑλληνικοῦ χρέους οὐσιαστικὰ ἔχουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε ἕνα πολὺ ἁπλὸ ἀλλὰ καὶ περίεργο συνάμα ἐρώτημα: Εἶναι δυνατὸν μία τέτοια «φυσικὴ» ἐπιχείρηση μὲ τέτοιο οὐρανὸ καὶ γῆ καὶ θάλασσα νὰ ἔχει ἀνάγκη δανεισμοῦ, ὁ ὁποῖος τελικὰ θὰ τὴν καταχρεώσει, ἀντὶ νὰ προχωρήσει σὲ μία τέτοια ἀνάπτυξη, ἡ ὁποία κυριολεκτικὰ θὰ τὴν ἀπογειώσει οἰκονομικὰ καὶ ὄχι μόνο; Ἡ φυσικὴ ἐπιχείρηση εἶναι ἡ Ἑλλάδα, ἡ ὁποία καταχρεωμένη βαδίζει τὸ δικό της Γολγοθᾶ, ὁ ὁποῖος βέβαια ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια ἔχει ἀποτυπωθεῖ ὡς σχέδιο στὸ μυαλὸ συγκεκριμένων ἀνθρώπων, διότι τέτοια πορεία μιᾶς χώρας μόνο τυχαία δὲν εἶναι.
Ἡ Ἑλλάδα λοιπὸν βγῆκε ἀπὸ τὴν μία πλευρὰ νικήτρια ἀπὸ τὸν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἐξῆλθε ἀπὸ αὐτὸν τὸν πόλεμο τελείως κατεστραμμένη. Τουλάχιστον στὸν οἰκονομικὸ τομέα. Γιατί ὅμως; Θὰ μπορούσαμε νὰ ἰσχυρισθοῦμε ὅτι ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 καὶ ἔπειτα οἱ Ἕλληνες δὲν κατάφεραν νὰ εἰσέλθουν στὴ λογικὴ τῆς αὐτοανάπτυξης, ἡ ὁποία ἀρχίζει ἀπὸ τὴν ἀγροτικὴ ἀνάπτυξη, ἡ ὁποία μακροπρόθεσμα ὁδηγεῖ στὴν ἀγροτικὴ βιομηχανικὴ ἀνάπτυξη. Ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰω. Καποδίστρια ἀκόμη τὰ 6.000.000 στρέμματα γῆς, τὰ περίφημα ἐθνικὰ κτήματα δὲν στάθηκε ἱκανὸ νὰ μοιρασθοῦν στοὺς Ἕλληνες ἀκτήμονες προκειμένου ἡ χώρα ὁλοκληρωτικὰ νὰ ἀναπτυχθεῖ.
Θὰ πρέπει σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο νὰ ἰδοῦμε τὶς πρῶτες κάκιστες ἐπιρροὲς τῆς Εὐρώπης πρὸς τὴ Νέα Ἑλλάδα σὲ θέματα κοινωνικῆς οἰκονομίας. Ἡ Ἑλλάδα πρέπει νὰ ἀποκτήσει προλεταριάτο καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι θὰ πρέπει νὰ κατασκευάσει μεγάλες πόλεις. Οἱ Ἕλληνες θὰ πρέπει νὰ μὴν ἀναπτυχθοῦν μὲ βάση τὴν πλούσια φύση τους ἀλλὰ μὲ τὸν βιομηχανικὸ ἀστικὸ τρόπο τῆς Εὐρώπης, ὁ ὁποῖος στὶς ἡμέρες μᾶς δημιούργησε τὴν Ἀθήνα τῶν 5.000.000 κατοίκων.
Ἀπὸ τὸ 1824-1826 ἡ Ἑλλάδα πρόλαβε καὶ ἔλαβε δύο ἐξωτερικὰ δάνεια ἀπὸ Ἀγγλικὲς τράπεζες, τὰ ὁποῖα λόγῳ τῆς κατασπατάλησής τους ὁδήγησαν στὴν πρώτη Ἑλληνικὴ χρεωκοπία σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε, ὅταν τὸ 1826 ἀνέλαβε ἡ κυβέρνηση Ζαΐμη στὸ ταμεῖο, ὑπῆρχαν 16 γρόσια, οὔτε λίρα. Θὰ πρέπει νὰ κρατήσουμε τὸ ὅτι ἀπὸ τὴ γένεση ἀκόμη τοῦ Νέου Ἑλληνικοῦ κράτους συνεχίσθηκε –στὸν οἰκονομικὸ τουλάχιστον τομέα– ἡ λογικὴ τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας, ἡ ὁποία σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἀστικὴ λογικὴ τῆς Εὐρώπης δημιούργησε ἕνα ψευτονεοελληνικὸ κράτος. Τὸ χρῆμα κινεῖται συσσωρευτικά, τὸ δάνειο ἔχει τὴν ἔννοια ὅτι ὁ ὀφειλέτης δὲν παίρνει ἀκριβῶς χρήματα ἀλλὰ δεσμεύεται βάσει εἰκονικῶν δανείων ὅτι θὰ ἐξαρτᾶται γιὰ πάντα ἀπὸ τὸ δανειστή του. Τὰ κρυφὰ δάνεια ἔχουν ἀξία καὶ ὄχι τὰ φανερά. Τὰ κρυφὰ σύμφωνα μὲ τὰ ὁποία πωλεῖται ἡ Πατρίς, ἐνῶ τὰ φανερὰ ἐξανεμίζονται τόσο γρήγορα ἀπὸ τοὺς τοκογλύφους, ὥστε γρήγορα νὰ γεννᾶται ἡ ἀνάγκη νέων. Σὲ αὐτὴ τὴ λογικὴ τὸ Ἑλληνικὸ κράτος ἀνακηρύχθηκε τὸ 1830 ἀνεξάρτητο καὶ ἤδη χρεωμένο.
Σημασία ἔχει νὰ ἰδοῦμε καὶ τὸν τραπεζικὸ οἶκο τῶν Ρότσιλντ, ὁ ὁποῖος δάνεισε τὴν Ἑλλάδα.Ὁ ἑβραϊκὸς λοιπὸν αὐτὸς οἶκος ἐγκαινίασε τὴ λογικὴ ποὺ σήμερα ὁδηγεῖ στὴν κατάρρευση τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους. Δὲν δανείζω, γιὰ νὰ σώσω ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐλέγξω. Οὐσιαστικὰ ἡ Ἑλλάδα δανείσθηκε προκειμένου νὰ ἐλεγχθεῖ, διότι λόγῳ τῆς ἐπερχομένης πτώσεως τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας ἔπρεπε νὰ διακανονισθεῖ ὁ ἔλεγχος τῶν δρόμων πρὸς τὴν Ἀνατολή. Οἱ Ρότσιλντ μὲ βάση τὰ δάνειά τους ζητοῦσαν τὴν Κορινθία καὶ τὴν Ἀχαΐα καὶ ὁ Νικόλαος Σπηλιάδης ἔγραφε ὅτι τὰ δάνεια θὰ ὁδηγήσουν στὸν ὄλεθρο τὸ Ἑλληνικὸ κράτος. Μὲ βάση τὴ νέα ἀστικὴ λογική, ποὺ ἀναπτυσσόταν στὴν Εὐρώπη, οἱ πολεμιστὲς ἀντικαταστάθηκαν ἀπὸ τοὺς ἀστοὺς ἐμπόρους καὶ βιομηχάνους καὶ τραπεζίτες καὶ οἱ λόγχες καὶ τὰ ὅπλα ἔδωσαν τόπο στὸ χρῆμα καὶ στὰ δάνεια.
Ἡ μετὰ τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση δημιουργία ἐθνικῶν κρατῶν κατήργησε τὶς αὐτοκρατορίες καὶ τὰ νέα ἐθνικὰ κράτη ἤθελαν χρῆμα γιὰ νὰ ἀποδείξουν τὴν ὕπαρξή τους. Τὸ δίκαιο τοῦ πολέμου, ποὺ ἴσχυε στὶς αὐτοκρατορίες, ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὸ δίκαιο τῶν δανείων τῶν μικροτέρων κρατῶν, τὰ ὁποῖα μὴ ἔχοντας τὴ δύναμη τῶν μεγάλων αὐτοκρατοριῶν μπῆκαν στὴν λογικὴ τῆς οἰκονομικῆς αὐτάρκειας. Ἡ θεολογία τοῦ χριστιανισμοῦ καθοδήγησε τὸ Βυζάντιο καὶ ἡ λογικὴ τοῦ καπιταλισμοῦ τὰ νέα μικρότερα ἐθνικὰ κράτη. Ἄλλη θεϊκὴ κυρίως δύναμη συσσώρευσε τὸ Βυζάντιο, χρῆμα προσπάθησε νὰ συσσωρεύσει ὁ νέος εὐρωπαϊκὸς κόσμος.
Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας ἑστίασε στὴν ἵδρυση καὶ οἰκονομικῶν θεσμῶν.Ἵδρυσε Νομισματοκοπεῖο στὴν Αἴγινα καὶ καθιέρωσε ὡς νόμισμα τὸν Φοίνικα ἀντικαθιστώντας τὸ τουρκικὸ γρόσι. Σωστὰ ὁ Κυβερνήτης στράφηκε στὴν γεωργία καὶ στὸ ἐμπόριο, προκειμένου ἡ Ἑλλάδα νὰ ἀποκτήσει δικό της πλοῦτο. Ἔδωσε δάνεια στοὺς νησιῶτες, προκειμένου νὰ προχωρήσουν στὴν ἀγορὰ πλοίων καὶ κατασκεύασε ναυπηγεῖα σὲ Πόρο καὶ Ναύπλιο. Ἵδρυσε τὴν γεωργικὴ σχολὴ τῆς Τίρυνθας καὶ προσπάθησε νὰ καθιερώσει τὴν καλλιέργεια τῆς πατάτας. Ἵδρυσε τὴν Ἐθνικὴ Χρηματιστικὴ Τράπεζα τὸ 1828, ἡ ὁποία μάλιστα καταργήθηκε ἀπὸ τὴν Ἀντιβασιλεία. Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι μόλις ὁ Καποδίστριας προσπάθησε νὰ φτιάξει ἰσχυρὸ στόλο καὶ ναυτιλία δολοφονήθηκε. Σὰν νὰ λέμε ὅτι μόλις ὁ πρῶτος Κυβερνήτης τῆς Νέας Ἑλλάδας προσπάθησε νὰ οἰκοδομήσει τὴν αὐτοανάπτυξη, δολοφονήθηκε.
Ἡ Ἀντιβασιλεία οὐσιαστικὰ εἶναι μία συνέχεια τῆς Εὐρώπης προκειμένου ἡ Ἑλλάδα ὡς γέφυρα πρὸς τὴν Ἀνατολὴ νὰ περάσει ἀπὸ τὸν ὀθωμανικὸ ζυγὸ πρὸς τὸν εὐρωπαϊκὸ ζυγό. Αὐτὸ εἶναι τὸ ἕνα. Τὸ ἄλλο εἶναι ὁ ἀστικὸς τρόπος ἀνάπτυξης τῆς Ἑλλάδος –τὸ τέλος αὐτοῦ τοῦ μοντέλου σήμερα βιώνουμε. Ἀντὶ δηλαδὴ ἡ Ἑλλάδα νὰ βασισθεῖ στὸν οὐρανό της καὶ στὴν φύση της προσπάθησε κατὰ τρόπο ἀνώμαλο νὰ ἀναπτυχθεῖ –σταδιακά– κατὰ τὸν καπιταλιστικὸ τρόπο τῆς δύσης –ἐνν. ποὺ ἀργότερα θεμελιώθηκε μία γεύση καπιταλισμοῦ κυρίως ἀπὸ τὸν ἀγροτικὸ καπιταλισμὸ τοῦ Τρικούπη, ἀλλὰ ἡ κακὴ ἀνάπτυξη τοῦ κράτους τῆς Ἀντιβασιλείας σκοπὸ εἶχε τὴν ὑδροκεφαλικὴ ἀνάπτυξη συσσωρευμένης κρατικής δύναμης καὶ ὡς γνωστὸν λίγο πρὶν τὸν καπιταλισμὸ ἢ τὸν κομμουνισμὸ ἡ δύναμη συσσωρεύεται σὲ κρατικὰ ἀνώμαλα στὴν ἀνάπτυξή τους μορφώματα. Πρὸς ἐπίρρωσιν ὅλων αὐτῶν θὰ πρέπει νὰ ἀναφέρουμε τὰ γεγονότα ποὺ συνέβησαν πολλὰ χρόνια ἀργότερα στὴν δύσμοιρη Ἑλλάδα.
Τὸ καθεστὼς Ἰωαννίδη ἐπιθυμώντας τὸ μοντέλο τῆς Ἑλληνικῆς ἀνεξάρτητης ἀνάπτυξης πραγμάτωσε ἔρευνα καὶ ἐξόρυξη καὶ ἐκμετάλλευση ἑλληνικῶν πετρελαϊκῶν κοιτασμάτων. Μέχρι τὸ τέλος τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ 1973 εἶχαν ὑπογραφεῖ 18 συμβάσεις σχετικῶν περιεχομένων. Μποροῦμε κάλλιστα νὰ φαντασθοῦμε ποῦ θὰ ἦταν σήμερα ἡ Ἑλλάδα βασισμένη στὸ φυσικό της κόσμο. Ἡ συνέχεια εἶναι γνωστὴ γιὰ τὴν τύχη τοῦ Ἰωαννίδη. Οἱ ἔρευνες καὶ ὅλη ἡ προσπάθεια διεκόπησαν καὶ ἔπειτα ἀπὸ τὴ Βέρνη τὸ 1976 καὶ τὸ Νταβὸς τὸ 1988 ἡ Ἑλλάδα ντροπιαστικὰ ὑποχώρησε ἀποδεικνύοντας ὅτι τὸ ἀστικὸ μοντέλο ἀνάπτυξης καὶ ἡ εὐρωπαϊκή της ἐπαρχιοποίηση καὶ ἡ ἐξ αὐτῆς φίμωσή της τὴν καθυπέταξαν –τὸ τελευταῖο στάδιο σήμερα τὸ βλέπουμε.
Πῶς ἀναλύεται ὁ ὅρος ἀστισμός; Ὁ ἀστισμὸς ἐκφράζει ἕνα σύστημα ἀξιῶν, στὸ ὁποῖο τὸ ἐμπόριο καὶ τὸ κέρδος ἀποτελοῦν παράγοντες κοινωνικῆς προόδου καὶ καταξίωσης. Ἡ Ἑλλάδα σταθερὰ εἰσῆλθε σὲ αὐτὴ τὴν καθαρὰ οἰκονομικὴ λογική. Τὸ Ἔθνος ὡς κοινωνικὴ βάση, ἡ πίστη σὲ ἕνα Κράτος ὠφέλιμο γιὰ ὅλους, ἡ πραγματικὴ ἀνεξάρτητη ἀνάπτυξη ἐξαφανίσθηκαν κάτω ἀπὸ ἕνα κόσμο ὅπου τὸ κέρδος σιγὰ-σιγὰ κατέστρεφε πολιτισμοὺς καὶ σύνορα. Ὁ ἀστισμὸς ἑνοποιεῖ τοὺς πάντες κάτω ἀπὸ τὴν ἔννοια τοῦ οἰκονομικοῦ καὶ μόνο λογισμοῦ καὶ οἱ ἄνθρωποι γίνονται δοῦλοι τῶν λίγων χάνοντας κάθε προσωπικὸ καὶ ἐθνικὸ προσδιορισμό. Ἡ Ἑλλάδα ἄργησε νὰ ἀναπτύξει τὰ μαρξικὰ κριτήρια τοῦ ἀστικοῦ καὶ βιομηχανικοῦ κράτους –οὐσιαστικὰ ποτὲ δὲν τὰ ἀπέκτησε τουλάχιστον στὸ βαθμὸ τῶν ἀνεπτυγμένων κρατῶν. Ἀλλὰ ὡς σκλάβα τῆς ἀστικῆς Εὐρώπης γρήγορα εἰσῆλθε στὴ λογικὴ τοῦ κέρδους καὶ τῆς οἰκοδόμησης ἑνὸς κράτους ποὺ δὲν ἀναπτύσσει τοὺς Ἕλληνες ὡς τέτοιους σὲ σχέση μὲ τὴν πλουσία πατρίδα τους ἀλλὰ τοὺς ἀναγκάζει νὰ ἐπαναπαύονται κάτω ἀπὸ ἕνα κράτος, τὸ ὁποῖο ὅταν ὅλα θὰ τὰ ἀπολέσει, οἱ Ἕλληνες θὰ εἶναι σκλάβοι στὴν ἴδια πατρίδα τους. Οὕτως ἢ ἄλλως τὸ κράτος δὲν εἶναι τὸ τέλος ἀλλὰ ὁ μεσάζων παράγοντας ἀπὸ τὸ πέρασμα πρὸς τὸν καπιταλισμὸ ἢ τὸν κομμουνισμό.
Ἂς δώσουμε κάποια πειστήρια γιὰ τὰ τελευταῖα δύο κριτήρια. Ἡ Ἑλλάδα εἰσῆλθε σὲ μία οἰκονομικὴ λογικὴ- ἀντὶ νὰ ἀναπτυχθεῖ μὲ βάση τὴν πλουσία φύση της.
Ὁ Ὄθωνας ἔλαβε δάνειο 60.000.000 φράγκων καὶ μάλιστα τὴν τρίτη δόση οὐδέποτε τὴν ἔλαβε ἡ Ἑλλάδα, διότι πῆγε πρὸς τὰ ἔξοδα τοῦ Βαυαρικοῦ στρατοῦ. Τὸ ἔτος 1835 ἔλειπαν ἀπὸ τὰ ταμεῖα 1.000.000 δραχμὲς πρὸς ἀποπληρωμὴ χρεῶν. Ὁ Ὄθωνας θέσπισε μονοπώλια στὴ λογικὴ τοῦ καπιταλισμοῦ (τὸ ἁλάτι κ.ο.κ). Ἡ εὔφορη Ἑλλάδα γινόταν λόγῳ τοῦ κρατικοῦ ἀστισμοῦ πολὺ φτωχή, οἱ ἄνθρωποι ἔχαναν τὴ φύση καὶ τὴν πραγματικὴ ἐγχώρια πρωτογενῆ ἀνάπτυξη καὶ δεμένοι στὸ ἅρμα τοῦ κράτους θὰ φθάσουν στὴν ἐξαθλίωση τῶν ἡμερῶν μας. Ἡ χρεωκοπία τοῦ 1843 ἦταν κάτι τὸ ἀναπόφευκτο. Οἱ Ἕλληνες συμμετεῖχαν στὴν οἰκονομία, ὅσο τοὺς ἐπέτρεπαν οἱ κρατιστὲς καὶ ἡ καπιταλιστικὴ λογικὴ τοῦ κράτους ποὺ συσσωρευτικὰ ἄρχιζε καὶ στὴν Ἑλλάδα δειλὰ νὰ δουλεύει, ὁδήγησε στὸ χρέος καὶ στὴν κατάρρευση.
Ἂς δοῦμε ὅμως καὶ τὸ κράτος ποὺ ἀναπτυσσόταν. Πρὶν δώσουμε τὸ νέο τύπο κράτους-ἔθνους, ποὺ ἀναπτυσσόταν στὴν βιομηχανικὴ πλέον Εὐρώπη θὰ πρέπει νὰ κάνουμε μία ἀπαραίτητη διευκρίνιση. Ἡ περίπτωση τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἀκριβῶς ἀντίθετη μὲ αὐτὴ τῆς Ρωσίας καὶ μετέπειτα Σοβιετικῆς Ἕνωσης καὶ φανερώνει ὅτι οἱ ἐξουσιαστὲς αὐτοῦ τοῦ κόσμου ὡς νέος Προκρούστης ἔκοβαν καὶ ἕραβαν τὸν κόσμο κατὰ τὴν θέλησή τους. Ἐνῶ λοιπὸν ἡ Ρωσία σὲ καμμία περίπτωση δὲν πληροῦσε τὰ κριτήρια τοῦ Μάρξ, προκειμένου νὰ προκύψει ἐκεῖ ἡ ἐπανάσταση τῶν μπολσεβίκων, αὐτὴ ἐπιβλήθηκε σὲ μία ἀγροτικὴ καὶ σὲ καμμία περίπτωση βιομηχανικὴ χώρα-ἄσχετα μὲ τὴν μετέπειτα ἀναγκαστικὴ ἐκβιομηχάνιση τῆς σοβιετικῆς ἕνωσης. Ἡ Ἑλλάδα ἐνῶ δὲν πληροῦσε κανένα κριτήριο, προκειμένου νὰ καταστεῖ χώρα καὶ κράτος, ποὺ θὰ ἀναπτυσσόταν σύμφωνα μὲ τὰ οἰκονομικὰ κριτήρια τῆς Δύσης παρὰ ταῦτα –χωρὶς ποτὲ νὰ καταστεῖ βιομηχανικὴ χώρα τύπου σοβιετικῆς ἕνωσης– ἄρχισε κρατικὰ καὶ διοικητικὰ νὰ ἀναπτύσσεται (ἀπὸ τὴν ἀντιβασιλεία καὶ μετὰ) μὲ ἕνα τρόπο ποὺ ἅρμοζε σὲ ἀστικὰ κράτη (ἐννοοῦμε τὴν σταδιακὴ ὑδροκεφαλικὴ συσσώρευση τῶν ἀνθρώπων σὲ μεγάλα ἀστικὰ κέντρα, τὴν δημόσια ὑπερτροφικὴ ἀνάπτυξη τῆς διοικήσεως καὶ τὴν θέληση τῶν ἀνθρώπων νὰ ἡσυχάσουν πίσω ἀπὸ τὸ δημόσιο τομέα -κάτι ποὺ τὸ σιγούρευσε ὁ Βενιζέλος μὲ τὴν μονιμότητα τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων τὸ 1911- ἀλλὰ κυρίως τὴν ἀπόλυτη προσήλωση τῆς χώρας σὲ οἰκονομικὸ καὶ ὑλικὸ τρόπο ζωῆς καὶ ἀνάπτυξης ξένο πρὸς τὴν φύση τοῦ Ἕλληνα καὶ τῆς Ἑλλάδας).
Ἐνῶ τὸ συγκεντρωτικὸ καὶ ὑπὸ ὅρους φεουδαρχικὸ Βυζάντιο ἔδωσε τὴν θέση στὶς κοινότητες, οἱ ὁποῖες ἁπανταχοῦ τῆς Ἑλλάδας κρατοῦσαν ὅλη τὴν χώρα ζωντανὴ κάτω ἀπὸ τὴν ἐκμετάλλευση τῆς πλουσίας φύσεώς της καὶ μάλιστα στὰ ἀπάνθρωπα χρόνια τῶν ὀθωμανῶν, ἡ νέα Ἑλλάδα ἀπεμπόλησε τὶς ἀπελευθερωμένες καὶ ἀποκεντρωμένες κοινότητες, οἱ ὁποῖες ὁλοκληρωτικὰ θὰ τὴν ἀνέπτυσσαν καὶ ἀφοσιώθηκε στὴν ἀστικὴ ἄνιση καὶ ἄτυχη ἀνάπτυξη. Ἤδη ὁ προεκλογικὸς ἀγώνας ἀπὸ τὸν Κουμουνδοῦρο ἕως τὸν Τρικούπη περιελάμβανε προσπάθεια δημόσιας πατρωνείας τῶν ἐκλογέων, ὑπόσχεση γιὰ σίγουρη δουλειὰ καὶ καλὴ δημόσια θέση. Οἱ Ἕλληνες ἔπεφταν στὴν παγίδα τοῦ νέου δυτικοῦ κράτους, ποὺ ἤθελε νὰ μαζεύσει τοὺς ἀνθρώπους κάτω ἀπὸ τὴν ψευτοκαλοπέραση τοῦ καπιταλισμοῦ, χωρὶς νὰ τοὺς ἀναπτύσσει μὲ κοινὰ ἐθνικὰ κριτήρια μέσα σὲ ἕνα κράτος ποὺ πλέον προσπαθεῖ χωρὶς νὰ τὰ καταφέρνει νὰ ἀναπτύσσεται κατὰ ἐξειδικευμένο βιομηχανικὸ τρόπο ἀφήνοντας πίσω παραδοσιακὲς μορφὲς οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης –οἱ ὁποῖες θὰ ἔσωζαν πιθανῶς τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὴν Τρικούπεια χρεωκοπία, σύμφωνα πάντα μὲ τὸν τρόπο τοῦ Καποδίστρια. Ὁ Τρικούπης κάνει ἀπεγνωσμένες προσπάθειες νὰ μειώσει τὸ δημόσιο κόστος –μείωσε τοὺς βουλευτὲς ἀπὸ 240 σὲ 150.Ὅμως τὰ χρηματοπιστωτικὰ παιχνίδια ποὺ κορυφώνονται στὶς ἡμέρες μας καὶ εἶναι αὐτὰ ποὺ κανονίζουν τὴ μοίρα τοῦ συγχρόνου κόσμου κανόνισαν τὴν Τρίτη Χρεωκοπία τῆς Ἑλλάδας τὸ 1893. Ὁ Γεώργιος ὁ Α΄ δὲν συναίνεσε στὴν σύναψη νέου δανείου καὶ μάλιστα ἀπὸ τὰ ἀνάκτορα ἔφυγε κρυπτογραφημένο τηλεγράφημα πρὸς τὸ Λονδίνο, τὸ ὁποῖο ἔδινε ἐντολὴ νὰ πωληθοῦν στὸ χρηματιστήριο πολλῶν ἑκατομμυρίων ὁμόλογα Ἑλληνικῶν δανείων, τὰ ὁποῖα ἦταν δελεαστικὰ λόγῳ πιθανοῦ νέου δανείου. Ἡ παραίτηση καὶ ἡ διαφωνία τοῦ Τρικούπη ὁδήγησε στὴν τρίτη χρεωκοπία. Ἡ Ἑλλάδα δὲν ἀναπτυσσόταν μέσα ἀπὸ τὴν λαϊκὴ ψυχή της σύμφωνα μὲ τὸν τρόπο ποὺ ὁδήγησε στὸ θαῦμα τῆς Ἀθήνας τοῦ Περικλῆ –ὁ ὁποῖος τόσο ὄμορφα περιγράφεται στὸ κεφ. 39 τοῦ Ἐπιταφίου.
Σὲ μία ἐποχὴ ὅπου στὴν Ἑλλάδα προσαρτήθηκε ἡ Θεσσαλία, ἡ Ἑλλάδα πτώχευσε καὶ αὐτὸ συνέβη, διότι σταδιακὰ ἀπομακρυνόταν ἀπὸ τὴν συνεπῆ πρὸς τὸν παραδοσιακὸ ἑαυτό της τρόπο ἀνάπτυξης. Ἕναν τρόπο ποὺ ὁ Καποδίστριας φαίνεται νὰ τὸν εἶχε ὁραματιστεῖ. Κανεὶς δὲν μειώνει τὸ τεράστιο ἔργο τοῦ Τρικούπη. Ἀλλὰ τὰ 914 χλμ τοῦ σιδηροδρόμου θέλουν μεταφορὰ ἐξειδικευμένων βιομηχανικῶν προϊόντων, ποὺ ἡ Ἑλλάδα δὲν διέθετε. Μέχρι νὰ ἔλθει αὐτὴ ἡ ποθητὴ ἡμέρα, ἡ Ἑλλάδα ἐπιβαλλόταν νὰ ἀρχίσει τὴν ἀνεξάρτητη ἀνάπτυξή της ἀπὸ τὴν γεωργία καὶ τὴν κτηνοτροφία καὶ τὴν πλουσία φύση της. Ἔπρεπε νὰ γίνει πλήρης ἀναδασμὸς τῆς γῆς, μέσα ἀπὸ τὴν λαϊκὴ ψυχὴ νὰ ἀναπτυχθεῖ ἡ Ἑλληνικὴ οἰκονομία. Σὲ συνδυασμὸ μὲ μία ἀναπτυσσόμενη τεχνικὴ ἐκπαίδευση θὰ ἔπρεπε Ἕλληνες νὰ ἐκμεταλλευθοῦν πλήρως τὸν ἀπίστευτο ὀρυκτὸ πλοῦτο τῆς χώρας μας. Ἡ βιομηχανικὴ ἀνάπτυξη θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἕνα ἑπόμενο βῆμα, ὅταν οἱ βιοτεχνίες μέσα ἀπὸ τὴν ἀπόκτηση τῆς κατάλληλης τεχνογνωσίας θὰ μεταλλάσσονταν σὲ βιομηχανικὲς μονάδες. Ὅμως ἡ τακτικὴ τῶν ξένων δυναστῶν νὰ συστήσουν ἕνα κράτος δυτικοῦ τύπου ποὺ στηριζόταν στὴν καπιταλιστικὴ συσσώρευση, στὴν τραπεζικὴ καὶ ὁμολογιακὴ ἀνάπτυξη χωρὶς τὴν συμμετοχὴ τῆς ἐθνικῆς ψυχῆς καὶ τὴν αὐτόνομη ἐκμετάλλευση τοῦ ἐθνικοῦ πλούτου ὁδήγησε τὴν Ἑλλάδα στὴν θεμελίωση ἑνὸς κράτους δούλου τῶν δανειστῶν καὶ τῆς Εὐρώπης. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ἡ ἀποξήρανση ἀπὸ τὸν Τρικούπη τῆς λίμνης τῆς Κωπαΐδας, ἡ διάνοιξη τοῦ ἰσθμοῦ τῆς Κορίνθου κ.ἄ. εἶχαν ὡς σκοπὸ τὴν βιομηχανικὴ ἀνάπτυξη τῆς χώρας. Ὅμως ἡ Ἑλλάδα ποτὲ δὲν ἀναπτύχθηκε βιομηχανικά, διότι οἱ Μεγάλες Δυνάμεις τὴν ἤθελαν μόνο ὡς πέρασμα στὴν Ἀνατολὴ ἐφαρμόζοντας στὸν διοικητικὸ μόνο τομέα τὸ βιομηχανικὸ σκεπτικὸ-συσσωρευμένη ὑλικὴ ἐξουσία ἐλέγχου τῶν μαζῶν καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ μέσα ἀπὸ τὴν ἀποθέωση τοῦ οἰκονομικοῦ καὶ ὑλικοῦ τρόπου ζωῆς.
Διὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθές. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι μὲ τὴν Μικρασιατικὴ καταστροφὴ τοῦ 1922 ὁ πληθυσμὸς τῆς Ἑλλάδας αὐξάνεται, ὁ Ἑλληνισμὸς συρρικνώνεται καὶ εἶναι μία πρώτης τάξεως εὐκαιρία οἱ ὥριμοι παραγωγικὰ Μικρασιάτες σὲ μία ὡραία σύνθεση μὲ τοὺς ντόπιους Ἑλλαδίτες νὰ ὁδηγήσουν τὴν Χώρα σὲ ἕνα οἰκονομικὸ θαῦμα. Πῶς ὅμως; Ἡ Ἑλλάδα εἶναι στενὰ δεμένη στοὺς διεθνεῖς τοκογλύφους. Ἡ φορολογικὴ ἐπιβάρυνση παραμένει δυσβάστακτη καὶ σὲ σχέση μὲ τὴν ἀντίστοιχη πρὶν τὸν πόλεμο ἔχει αὐξηθεῖ 37 φορές!!!Ἀπὸ τὸ 1924 ἕως τὸ 1930 εἰσέρρευσαν στὴν Ἑλλάδα –σύμφωνα μὲ τὸ νέο δυτικοῦ τύπου κράτος-1.160.000 χρυσὰ φράγκα, ἐκ τῶν ὁποίων τὸ 78% ἦταν δάνεια!!!.Τὰ δάνεια αὐτὰ χρησιμοποιήθηκαν γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῶν προσφύγων, τὴν ἀποπληρωμὴ δανείων, τὴν ἀποκατάσταση τῆς δραχμῆς καὶ παραγωγικά. Αὐτὸ εἶναι φυσικὸ νὰ συμβαίνει. Οἱ περιουσίες τῶν Μικρασιατῶν προσφύγων, ποὺ θὰ λύτρωναν τὴν Ἑλλάδα παραγωγικά, οὐδέποτε ἐδόθησαν. Οὐδέποτε ἡ Ἑλλάδα ἀναπτύχθηκε μὲ ρίζες ποὺ ἄρχιζαν ἀπὸ τὴν λαϊκὴ ἐθνικὴ ψυχὴ σὲ κάθε μεριὰ καὶ πιθαμὴ τῆς Ἑλληνικῆς γῆς. Ἡ ἐκδυτικοποίηση τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους γοργὰ προχωροῦσε. Οὔτε ἡ γῆ δινόταν σὲ ἀκτήμονες καὶ ὅταν ὁ Βενιζέλος ἔκανε τὴν ἀγροτικὴ μεταρρύθμιση τὸ 1917, ἡ ὅλη ἱστορικὴ κατάσταση τὰ διέλυσε ὅλα. Ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς τεχνηέντως προχωροῦσε σὲ μία μαρξικὴ κοινωνικὴ πόλωση, ἐνῶ σύμφωνα μὲ τὸ ἀρχαιοελληνικὸ πρότυπο ὁ Ἑλληνικὸς οὐρανὸς καὶ γῆ θὰ μποροῦσαν νὰ διαφυλάξουν ἕνα ἰσόρροπο τρόπο ἐθνικῆς ἀνάπτυξης. Τὸ 1930 ἡ ἐξυπηρέτηση τῶν δανείων ἀπορροφοῦσε τὸ 30% τῶν ἐσόδων. Μέχρι τὸ 1932 εἴχαμε ἀποσβέσει 2.380.000.000 χρυσὰ γαλλικὰ φράγκα καὶ πάλι χρωστούσαμε 2.000.000.000 χρυσὰ φράγκα ἐπίσης. Τὸ 1932 ἡ Ἑλλάδα εἰσῆλθε στὸν Δ.Ο.Ε (Διεθνῆ Οἰκονομικὸ ἔλεγχο) μὲ ἀποτέλεσμα τὴν τέταρτη πτώχευση. Ἡ πολιτικὴ εἰδικὰ τοῦ Ι. Μεταξᾶ ἦταν ἀπόλυτα πρὸς τὸν σωστὸ ἐθνικὸ καὶ κοινωνικὸ προσανατολισμὸ ἀλλὰ καὶ ὁ Ἐθνικὸς Κυβερνήτης καὶ ὁ Ἐλ. Βενιζέλος νωρίτερα καθοδηγοῦνταν στὶς τελικές τους ἐπιλογὲς ἀπὸ τὰ τεκτονικὰ δόγματα -ἡ ἀφανὴς ἱστορία κάποτε πρέπει νὰ ἀποκαλυφθεῖ.
Μετὰ τὸν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο ὁ Σπύρος Μαρκεζίνης ὡς ὑπουργὸς συντονισμοῦ ἀποφάσισε τὴν ὑποτίμηση τῆς δραχμῆς κατὰ 100% καὶ τὰ οἰκονομικὰ μέτρα, ποὺ πῆρε, ὁδήγησαν στὴν οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη. Καὶ πάλι ὅμως ἡ χώρα δὲν αὐτοαναπτυσσόταν ἀλλὰ ἔπαιρνε συνεχῶς ξένα δάνεια. Μέχρι τὸ 1945 εἶχε συνάψει ἡ Ἑλλάδα τρία δάνεια ἀξίας 145 ἑκ. δολ. Τὸ δημόσιο χρέος ἀποτελεῖται καὶ ἀπὸ τὸ προπολεμικὸ ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ μεταπολεμικό. Τὸ προπολεμικὸ ἕως τὸ 1962 ἦταν τὸ τριπλάσιο τοῦ μεταπολεμικοῦ.
Ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς θὰ κυβερνήσει ἀπὸ τὸ 1955-1963. Εἶναι τὸ περίφημο θαῦμα τῆς ἐποχῆς Καραμανλῆ . Τὸ 1955-63 ἡ Ἑλλάδα ἦταν ἡ δεύτερη ἀναπτυσσόμενη χώρα πίσω ἀπὸ τὴν Γερμανία. Ἔγιναν ἔργα στὴν γεωργία καὶ στὴν βιομηχανία καὶ στὸν τουρισμό. Γιατί ὅμως ἡ χώρα δανειζόταν; Διότι εἶχε καὶ τὰ παλαιὰ δάνεια –τὰ ὁποῖα τὰ εἶχαν κατὰ μεγάλο ποσοστὸ διακανονίσει μετέπειτα οἱ πολιτικοὶ ἕως τὸ 1967- ἀλλὰ κυρίως γιατί δὲν ἐκμεταλλευόταν ἡ Ἑλλάδα τὸν ὀρυκτό της πλοῦτο ἀπόλυτα, ὥστε νὰ καταστεῖ πλήρως οἰκονομικὰ καὶ ἐθνικὰ ἀνεξάρτητη. Τὸ Ἑλληνικὸ κράτος ὑπηρετοῦσε τὴν ἔννοια τοῦ καλοῦ συμμάχου τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Ἀμερικῆς. Ἦταν ἡ Ἑλλάδα πέρασμα στὴν Ἀνατολὴ καὶ τὸ κράτος ἦταν τόσο καλό, ὥστε οἱ Ἕλληνες νὰ ξεγελιοῦνται καὶ νὰ ὑπακούουν στὶς ἐπιλογὲς τῶν ἡγετῶν. Σὲ ἐποχὲς ποὺ ἄρχισε νὰ χάνεται ἡ Κύπρος καὶ ἡ Ἑλλάδα νὰ ὁδηγεῖται στὰ τελικά της σύνορα. Μετὰ τὸ 1955 ἡ Ἑλλάδα συνῆψε 28 δάνεια συνολικοῦ ὕψους 406,4 ἑκ. δολ. Τὰ βασικὰ ὄπλα τῆς Ἑλλάδας ἦταν τὸ ναυτιλιακὸ συνάλλαγμα, ὁ τουρισμός, τὸ μεταναστευτικὸ συνάλλαγμα καὶ οἱ ἐξαγωγὲς ἀγροτικῶν προϊόντων. Ἡ ἀντιπαροχὴ δούλεψε ἐξωπραγματικὰ ἀλλά, ὅπως εἴπαμε, ἡ Ἑλλάδα ἀναπτυσσόταν ἑτερόφωτα –μὲ ἐντολὲς τῶν προστατριῶν δυνάμεων- καὶ ὄχι αὐτόφωτα, ὥστε νὰ ὁμιλοῦμε γιὰ πραγματικὸ οἰκονομικὸ θαῦμα.
Ἐπὶ ἑπταετίας –ἂν καὶ τὸ κοινωνικὸ καὶ οἰκονομικὸ πρόγραμμα τῶν συνταγματαρχῶν ἦταν πρὸς τὴν κατεύθυνση τῆς κοινωνικῆς ἐξομάλυνσης καὶ ἀνακούφισης– ἡ χώρα ἐστράφη πρὸς τὴν Βιομηχανία, ἀλλὰ μὲ Ἀμερικανικὰ κεφάλαια καὶ ἐπενδύσεις. Ὁ γιγαντισμὸς τῶν μεγαλουπόλεων συνετελέσθη ἐπὶ ἑπταετίας Συνταγματαρχῶν καὶ εἶναι ἡ βάση ἐπάνω στὴν ὁποία ὁ Καραμανλῆς καὶ τὸ ΠΑΣΟΚ ἔκτισαν τὸ ἄρρωστο μεταπολιτευτικὸ κράτος ποὺ σήμερα πνέει τὰ λοίσθια. Ἡ Ἑλλάδα ὑποδουλώθηκε στὰ δάνεια καὶ στὶς ἐπενδύσεις τῶν προστατριῶν δῆθεν δυνάμεων. Μαζεμένοι οἱ ἄνθρωποι στὶς μεγαλουπόλεις ἔχασαν τὴν παραγωγικὴ ἐλευθερία τους, ἡ ὕπαιθρος ἀποδυναμώθηκε, ἡ ἑλληνικὴ φύση δὲν μπόρεσε νὰ βοηθήσει τὴν δημιουργία ἑνὸς ἀνεξαρτήτου οἰκονομικὰ κράτους. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ἐπὶ ἑπταετίας συνταγματαρχῶν διογκώθηκε κατὰ 50% ἡ μετανάστευση τῶν ἀνθρώπων τῆς ὑπαίθρου πρὸς τὴν Ἀθήνα καὶ τὰ ὑπόλοιπα μεγάλα ἀστικὰ κέντρα. Ἡ οἰκοδόμηση αὐτοῦ τοῦ δυτικοῦ ὑδροκεφαλικοῦ κράτους, ὅπου οἱ ἄνθρωποι ἀντιπαραγωγικὰ μαζεύονται στὶς μεγαλουπόλεις προκειμένου ὡς χαμηλόμισθοι ἐργάτες νὰ λιμοκτονοῦν ἀλλὰ καὶ ἐλεγχόμενα νὰ εἶναι ἡ ἐφεδρεία τῶν ἐξουσιαστῶν αὐτοῦ τοῦ κόσμου οἱ ὁποῖοι μέσα ἀπὸ τὴν ψευτοαντιπαράθεση μὲ τοὺς πλουσίους κρατοῦν ἐλεγχόμενες τὶς μάζες τοῦ λαοῦ– οἱ ὁποῖες στὸ φυσικό τους μέρος (ὕπαιθρο) μὲ δική τους παραγωγὴ θὰ ἦταν πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνες –διέλυσε τὴν Ἑλλάδα. Ἡ Ἑλλάδα μόνο ἐξωτερικὰ ἔγινε δυτικὸ κράτος. Ἐσωτερικὰ δὲν ἀνέπτυξε καμμία ἀστικὴ βιομηχανία. Ἄρα φθάσαμε νὰ ἔχουμε δημοσίους ὑπαλλήλους, φθάσαμε νὰ ἐλέγχουμε τοὺς Ἕλληνες μέσα ἀπὸ τὶς μεγαλουπόλεις καὶ τὶς ψευτοανάγκες ποὺ αὐτὲς γεννοῦν, ὁ Ἕλληνας μακριὰ ἀπὸ τὴν ὕπαιθρο σὰν τὸν Ἀνταῖο ἀργοπεθαίνει. Σήμερα μαζὶ μὲ αὐτὸ τὸ κράτος πεθαίνει καὶ ἡ Ἑλλάδα σὰν ἀνεξάρτητη ὀντότητα.
Tὸ grosso mondo εἶναι ἡ κατασκευὴ τοῦ ἀστικοῦ κράτους, τὸ ὁποῖο τώρα θὰ ἀναλύσουμε. Ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ τὴν πλήρη αὐτοανάπτυξη, ποὺ θὰ τὴν ἔκανε μία νέα κλεινὴ χώρα, προχώρησε στὴν δορυφοριοποίησή της, στὴν ὑπακοὴ σὲ σκωτικὰ καὶ γαλλικὰ δόγματα καὶ πάει λέγοντας. Ἡ μαρτυρία τοῦ Νίκου Μάρτη (ὑπουργοῦ τῶν κυβερνήσεων Καραμανλῆ εἶναι σοκαριστική. Ὡς ὑπουργὸς Βιομηχανίας ἀπὸ τὸ 1958-1961 εἰσηγήθηκε -θὰ δηλώσει χρόνια ἀργότερα- νὰ ψηφισθεῖ ὁ πρῶτος νόμος γιὰ ὑδρογονάθρακες. Κήρυξε ἔκπτωτο τὸν Ἑλληνοαμερικανὸ Χέλη, ὁ ὁποῖος -ἄκουσον ἄκουσον– τὸ 1932 σύναψε σύμβαση μὲ τὸ ἑλληνικὸ δημόσιο καὶ δέσμευσε τὴν χώρα γιὰ 100 χρόνια. Ὁ κ. Μάρτης προσπάθησε μὲ τὸν κ. Ματέϊ (πρόεδρο τῆς Ἰταλικῆς Κρατικῆς Ἑταιρείας Πετρελαίων)νὰ ἀρχίσουν ἐξορύξεις ἀπὸ τὸ Ἰόνιο. Ὁ περίεργος θάνατος τοῦ τελευταίου διέκοψε τὶς προσπάθειες καὶ σὲ συνδυασμὸ μὲ ὅσα εἴπαμε γιὰ τὸν Ἰωαννίδη παραπάνω ἡ Ἑλλάδα δὲν προχώρησε σὲ αὐτὸ τὸ θέμα. Ἡ Ἑλλάδα ἔχει οὐράνιο (7 τόνους), νικέλιο, χρυσὸ ἄργυρο καὶ χρώμιο καὶ βωξίτες. Ὁ κ. Μάρτης πιστεύει δύο ἐκπληκτικὰ πράγματα.1ο ἐὰν ἀξιοποιηθεῖ ὁ πλοῦτος αὐτὸς ἡ Ἑλλάδα θὰ ἐξελιχθεῖ διαφορετικὰ καὶ 2ο ἡ Εὐρώπη θὰ εἶναι πλήρης σὲ πολλὰ καὶ διαφορετικὰ σημαντικὰ ὀρυκτά.
Τὸ Ἑλληνικὸ κράτος δὲν μπόρεσε δυστυχῶς νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὴν ἔννοια τοῦ κράτους, ὅπως αὐτὴ ἀρχίζει νὰ ἀναπτύσσεται στὴν Καρτεσιανὴ Εὐρώπη τοῦ ἐγωϊστὴ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς ἀπόκτησης τοῦ ἐγωκεντρικοῦ cogito. Ὁ Χόμπς βλέπει τὸ κράτος σὰν τὴν δυνατότητα τοῦ Λεβιάθαν νὰ ἐξουσιάσει τὰ πάντα γιὰ χάρη ἢ τῆς καλοπέρασης καὶ ἡσυχίας τῆς ἐξουσίας ἢ τῆς τελικῆς εὐόδωσης τῆς κοινωνικῆς εἰρήνης. Ὁ Χάμπερμας ἔχει κάνει καλὴ δουλειὰ καὶ διαβλέπει ὅτι στὸν ἀντίποδα τοῦ ἐσωτεριστῆ Χόμπς ἵσταται ὁ ἐξωτερικὸς Μακιαβέλι, ὁ ὁποῖος στὸ βωμὸ τῆς δυναμικῆς ἐλεγξιμότητας ἀνθρώπων καὶ ἐπιδιώξεων τὸ κράτος καὶ ὁ ἡγέτης θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἀμείλικτοι. Ἂς προσέξουμε κάτι πράγματι τὸ πολὺ σημαντικό. Τὸ κράτος χάνει τὴν πλατωνικὴ χροιὰ τελείως ἀλλὰ καὶ τὴν ἀριστοτελικὴ ἠθικότητα. Δὲν εἶναι πλέον ὁ ὀργανισμὸς ἐκεῖνος ὅπου οἱ φιλόσοφοι φωτίζουν τὶς μάζες, προκειμένου ὅλοι μαζὶ νὰ ἐξέλθουν τοῦ σπηλαίου. Τώρα τὸ κράτος εἶναι ὁ πρόσκαιρος μεσάζων ἀνάμεσα στὸν ἐξουσιαστὴ καὶ στὶς μάζες καὶ ἐπιζεῖ μόνο ὅσο χρειάζεται ὁ πρῶτος νὰ ἐπικρατήσει στὸν δεύτερο.Τὸ ἀστικὸ προλεταριακὸ κράτος –τὸ ὁποῖο γιὰ μένα ποιοτικὰ εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο- δὲν ξεφεύγει ἀπὸ αὐτὸ τὸν νόμο. Ὑπάρχει γιὰ ὅσο καιρὸ χρειάζεται οἱ μάζες νὰ πεισθοῦν ὅτι οἱ παλαιοὶ φεουδάρχες εἶναι κακοί. Ὑπάρχει γιὰ ὅσο καιρὸ χρειάζεται νὰ πεισθοῦν τὰ ἀνθρώπινα θύματα ὅτι ὁ καπιταλισμὸς ὀμορφαίνει μὲ τὰ ἀγαθὰ καὶ τὶς παρεχόμενες ὑπηρεσίες τὴν ζωὴ καὶ τὴν καθημερινότητα. Ὑπάρχει γιὰ τὸν χρόνο ποὺ χρειάζεται τὸ προλεταριάτο νὰ μὴ ζητεῖ τὴν ὑπέρβαση αὐτοῦ τοῦ κόσμου ἀλλὰ νὰ κυνηγᾶ νὰ κλέψει τὴν μπουκιὰ τῆς ὕλης ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ καπιταλιστῆ. Σήμερα δεμένοι ὅλοι στὸν ὑλικὸ τρόπο ζωῆς περιμένουν τὴν πλήρη ρομποτοποίησή τους.
Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ κράτος τῆς ἀστικῆς δεξιᾶς, τὸ ὁποῖο εἶναι συγκοινωνοῦν δοχεῖο, ἀδελφάκι θὰ λέγαμε, μὲ τὸ προλεταριακὸ κράτος ,ποὺ τόσοι καὶ τόσοι ὀνειρεύθηκαν για τὴν Ἑλλάδα. Αὐτὸ ἰσχύει πολὺ ἁπλὰ διότι καὶ ὁ καπιταλισμὸς προέρχεται ἀπὸ τὴν ἴδια πηγὴ μὲ τὸν κομμουνισμό. Προέρχεται ἀπὸ τοὺς συγχρόνους ἐξουσιαστὲς αὐτοῦ τοῦ κόσμου οἱ ὁποῖοι μὲ κριτήριο τὸ χρῆμα -καὶ ὄχι τὸ κριτήριο τοῦ αἵματος ἢ τῆς πόλης (Ἐπιτάφιος Περικλέους)- ἔστησαν τὸν σημερινὸ κόσμο. Οἱ λίγοι ποὺ τὸ ἔχουν (καπιταλιστὲς) προωθοῦν τὰ ἀγαθὰ στοὺς πολλούς. Οἱ πολλοὶ (προλετάριοι) θέλουν αὐτὰ ποὺ ἔχουν οἱ λίγοι. Ὁ κόσμος κινεῖται μόνο γύρω ἀπὸ τὰ ψευτοκαπιταλιστικὰ ἀγαθὰ καὶ χάνεται ἡ ὀντικὴ συνέχεια ἀλλὰ καὶ ὁ ἀνώτερος χαρακτήρας τῶν πολιτισμῶν καὶ τῶν κρατῶν, ἡ ἀνώτερη διάπλαση περὶ τὰ πνευματικὰ τῶν πολιτῶν.
Ἡ ἀστικὴ δεξιὰ εἰδικὰ μετὰ τὸ 1950 αὐτὸ τὸ κράτος –σκυτάλη ἔχτισε. Σκυτάλη ποὺ παραδόθηκε πρὸς τὸ κράτος, ποὺ ἦλθε τὸ 1981 ἀπὸ τὸ ΠΑΣΟΚ, τὸ τέλος τοῦ ὁποίου σήμερα διαβλέπουμε.; Ὅλη ἡ πορεία τῆς Ἑλλάδας θὰ πρέπει νὰ ἐξετασθεῖ κάτω ἀπὸ τὴν διαλεκτικὴ σχέση –ἐπίπλαστη τελείως-καπιταλιστικοῦ κράτους καὶ κομμουνιστικοῦ κράτους. Αὐτὸ ἐγκλώβισε τὸν Ἕλληνα, τὸν ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὴν Μητέρα Ἑλληνικὴ Φύση -αἰώνια παραγωγικὴ πηγὴ– καὶ τὸν ἔφθασε στὸ σήμερα, ὅπου τὸ Κράτος τοῦ λέει «βρὲς τρόπο νὰ ἐπιβιώσεις». Ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ τὸ 1950, πέρα ἀπὸ τὰ δανεικὰ στηρίγματα, ἀναπτύχθηκε τόσο ὅσο χρειαζόταν γιὰ νὰ στηρίξει τὸ παραπάνω μοντέλο ἀνάμεσα στὸ ἀστικὸ καὶ στὸ προλεταριακὸ κράτος. Τὸ Ἑλληνικὸ θαῦμα τῆς οἰκονομίας ἀπὸ τὸ 1950-1974 ἐπετράπη σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε οἱἝλληνες νὰ δελεασθοῦν καὶ νὰ πιστεύσουν νὰ εἰσχωρήσουν στὸ παιχνίδι κομμουνισμοῦ καὶ καπιταλισμοῦ ἀποποιούμενοι τῆς παράδοσης καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ τρόπου οἰκονομικῆς ἀναπτυξης, ὁ ὁποῖος πιστεύει ὅτι πάνω ἀπὸ ὅλα εἶναι ἡ Φύση καὶ ἡ ἐκμετάλλευσή της. Ὁ δυτικὸς καπιταλισμὸς καὶ τὸ ἀντίπαλο δέος γρήγορα σκέπασαν ὅλους τοὺς Ἕλληνες ἐργαζομένους. Οἱ πόλεις γέμισαν, οἱ ἐπίπλαστες ἀνάγκες ἄρχισαν νὰ ἱκανοποιοῦνται ἀπὸ τὰ τεράστια σοῦπερ μάρκετ, ὁ κοινωνικὸς πόλεμος διχαστικὸς ἄρχισε ἔντονος –οἱ πολλοὶ νὰ φᾶνε τοὺς λίγους. Δύο συνέπειες. Οἱ ἐξουσιαστὲς αὐτοῦ τοῦ κόσμου ἤλεγξαν τὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς Ἕλληνες καὶ ἡ πραγματικὴ Ἑλλάδα τῆς γῆς καὶ τῆς ὑπαίθρου πεθαίνει μέσα ἀπὸ τὸ ἀνώμαλο ἀντιπαραγωγικὸ μοντέλο, ποὺ τόσα χρόνια τώρα ἔχει υἱοθετήσει ἡ ἀστικὴ δεξιὰ ἀλλὰ καὶ τὸ «ἀριστερὸ» ΠΑΣΟΚ.
Ἡ ἀστικὴ δεξιὰ ἀναπτύχθηκε ἐπάνω σὲ τρεῖς πυλῶνες. Ὁ πρῶτος εἶναι ὁ ἔλεγχος τῶν ἀνθρώπων, ὅταν αὐτοὶ θὰ ἔλθουν στὴν ὥρα τῆς σύνταξης. Ὁ δεύτερος εἶναι ἡ σταδιακὴ ἔλλειψη ἐργοδοτικῶν εἰσφορῶν, ὅταν ὁ συνταξιοῦχος θὰ εἶναι ἄνω τῶν 65 ἐτῶν καὶ ἀνταποδοτικά, καὶ ὄχι ἀναδιανεμητικά, θὰ τὰ πληρώνει ὅλα. Σταδιακὰ ὅλα θὰ προχωρήσουν πρὸς τὴν ἰδιωτικὴ ἀσφάλιση, ἐκεῖ ὅπου ὁ κοινωνικὸς ἱστὸς θὰ ἔχει πλέον τελείως διαλυθεῖ. Ἡ Ἑλλάδα θὰ σταματήσει νὰ ὑπάρχει καὶ ὅλα θὰ γίνουν μία Καλλικρατικὴ περιφέρεια ποὺ θὰ ἀφήσει γιὰ πρώτη φορὰ στὰ ἱστορικὰ χρονικὰ ἀνοιχτὲς τὶς πύλες τῆς Μεσογείου στὶς Μεγάλες Δυνάμεις πρὸς τὴν Ἀνατολή. Τὸ σημαντικό, τὸ ὁποῖο θὰ πρέπει νὰ τονίσουμε εἶναι ὅτι οἱ πολιτικοὶ τῆς ἀστικῆς δεξιᾶς ἦταν –καὶ εἶναι –ἀδελφάκια μὲ τοὺς πολιτικοὺς τοῦ ἀριστεροῦ φάσματος, ὅπως ἤδη ἀναλύσαμε. Μαζὶ ἐγκλωβίζουν τὸν κόσμο σὲ οἰκονομικὰ διλήμματα ποὺ προέρχονται εἴτε ἀπὸ τοὺς καπιταλιστὲς εἴτε ἀπὸ τοὺς φτωχούς. Ὁ κόσμος πιστεύει εἴτε τὸν ἕνα εἴτε τὸν ἄλλο καὶ χάνει τὴν ἀλήθεια ποὺ βρίσκεται πέρα ἀπὸ αὐτούς. Ἡ πρόσφατη ἀναρρίχηση τοῦ πλουσιοτέρου Κινέζου στὴν Κεντρικὴ ἐπιτροπὴ τοῦ κόμματος φανερώνει τὸν γάμο ποὺ ἐπιτυγχάνεται ἀνάμεσα στὰ παραπάνω ἀδελφάκια.
Ἡ ἀστικὴ δεξιὰ ἀντὶ νὰ ἀναδείξει τὸ ἐθνικὸ ὑπόβαθρο τῶν Ἑλλήνων καὶ τὴν τεράστια φυσικὴ ἀνάπτυξη ποὺ μπορεῖ ἡ ἐθνικὴ λαϊκὴ Ἑλληνικὴ ψυχὴ ἀπόλυτα νὰ ἐπιτύχει –εἰδικὰ μετὰ τοὺς παγκοσμίους πολέμους –ὕπουλα ἀκολούθησε τὴν χρηματιστηριακὴ πολιτικὴ ποὺ τὸ 1929 συσσώρευσε τὸν πλοῦτο σὲ λίγους, στηριγμένη ἐπάνω στὴν συμφωνία τοῦ Μπρέττον Γούντς καὶ στὸ σχέδιο Μάρσαλ ποὺ δὲν ἦταν τίποτα ἄλλο παρὰ ἡ ἐλεγχόμενη ὑπὸ δανεισμὸ ἀνάπτυξη τῆς Ἑλλάδος. Ὁ ἐθνικὸς πλοῦτος δὲν πήγαινε στὴν ἀνάπτυξη ἢ στοὺς Ἕλληνες, ἀλλὰ μὲ εἰδικοὺς νόμους τὴν δεκαετία τοῦ 50 τὰ ἀποθεματικὰ τῶν ταμείων δεσμεύθηκαν σὲ λογαριασμοὺς τῆς Τράπεζας τῆς Ἑλλάδας. Μὲ ἐξευτελιστικὰ ἐπιτόκια, κάτω τοῦ πληθωρισμοῦ οὐσιαστικὰ πρὸς ὄφελος λίγων ἐπιχειρηματιῶν, πολιτικῶν καὶ τραπεζῶν. Ἐπενδύθηκαν στὸ χρηματιστήριο εἰσφορὲς ἐργαζομένων, οἱ ὁποῖες θὰ μποροῦσαν νὰ εἶχαν κτίσει καὶ οἰκοδομήσει μία καινούργια μεταπολεμικὴ Ἑλλάδα. Μὲ ἄπειρα νοσοκομεῖα, σχολεῖα, ἐκμετάλλευση φυσικοῦ πλούτου, πρωτογενὲς κέρδος καὶ μακροπρόθεσμο πλοῦτο. Σύμφωνα μὲ ὑπολογισμοὺς τῆς ΓΣΕΕ τὰ ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα ἀπὸ ὅλη αὐτὴ τὴν ἱστορία ἔχουν χάσει περὶ τὰ 70δις Εὐρώ.
Ὅταν ἡ ἀστικὴ δεξιὰ δὲν μποροῦσε ἄλλο νὰ κοροϊδεύσει τὸν κόσμο, ἡ ἑπταετία ἔπαιξε τὸ ρόλο γέφυρας πρὸς τὸ πέρασμα τῆς Ἑλλάδος στὴν ἀριστερά. Ὁ Μὰρξ εἶχε ἤδη δείξει τὰ βήματα ὑποδούλωσης τῶν μαζῶν. Ὁ Παπαδόπουλος καὶ οἱ λοιποὶ τῆς ἑπταετίας εἶχαν ὅλη τὴν αὐτο-δύναμη νὰ καταργήσουν δάνεια, νὰ ἐκμεταλλευθοῦν τὰ δανεισμένα καὶ μὴ κεφάλαια ἀναπτύσσοντας μία ἐκπληκτικὴ οἰκονομικὴ δραστηριότητα, χημικὴ βιομηχανία καὶ τουρισμό, ποὺ ὅλα αὐτὰ συσσώρευσαν νέα κεφάλαια ἀλλὰ ὄχι σὲ μία χώρα μὲ στέρεες οἰκονομικὲς βάσεις καὶ στέρεους τρόπους οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης. Σὲ κάθε περίπτωση ἡ Ἑλλάδα εἶχε σταθεροποιήσει ἕνα ἰσχυρὸ κράτος, ποὺ ποτὲ πάλι δὲν θὰ ἀμφισβητοῦσε κανείς. Αὐτὸ τὸ βῆμα ἦταν τεράστιο, διότι σκλάβωσε τὸ μυαλὸ τοῦ Ἕλληνα καὶ τὸν ἔκανε νὰ πιστεύσει ὅτι ἡ εὐτυχία του ἦταν στενὰ συνυφασμένη μὲ τὴν κρατικὴ ἀνάπτυξη. Τὸ κράτος νοεῖται ξέχωρα ἀπὸ τὸ ἔθνος καὶ τὶς ἄπειρες δυνάμεις του, νοεῖται ὡς συσσώρευση τῶν ἀνθρώπων στὶς πόλεις, δημόσιος ὑδροκεφαλισμός, ψεύτικες δουλειὲς μέχρι νὰ τελειώσει ὁ κρατικὸς πλοῦτος. Ὅταν ὁ κρατικὸς πλοῦτος τελειώσει, οἱ μάζες τῶν πόλεων ἔχοντας χάσει τὸν ἐθνικὸ προσανατολισμό τους ἄνετα θὰ πέσουν στὸ χωνευτήρι τῶν διεθνῶν ἐξουσιαστῶν ἐξαφανίζοντας τὴν Ἑλλάδα ὡς κράτος.
Ἂς δοῦμε τὴν καταστρεπτικὴ πορεία τοῦ ΠΑΣΟΚ, γιὰ νὰ καταλάβουμε γιὰ τί συζητοῦμε. Ἡ ἀνεργία τὸ 1981 ἦταν στὸ 4,1% ὅπως καὶ τὸν ἴδιο ἀριθμὸ σὰν ρυθμὸ ἀνάπτυξης. Τὸ δημόσιο χρέος ἦταν 2 δις εὐρὼ ἢ 26,4% τοῦ ΑΕΠ. Γιὰ τοκοχρεωλύσια ἡ χώρα πλήρωνε 170 ἐκ. εὐρώ. Τὸ ΠΑΣΟΚ μέσα σὲ μία δεκαετία διπλασίασε τὴν ἀνεργία λόγῳ κυρίως τῆς ἀστικῆς ὑδροκεφαλίασης καὶ τῆς ψεύτικης καπιταλιστικῆς ζωῆς, ποὺ χτιζόταν ἐνάντια στὴν φύση τοῦ Ἕλληνα. Ὁ ρυθμὸς ἀνάπτυξης κατέβηκε στὸ 1,7% λόγῳ τῆς κατασπατάλησης τοῦ δημοσίου χρήματος, καὶ τὸ ἑλληνικὸ χρέος 14τετραπλασιάστηκε τὸ 1990 σὲ 27 δισ. εὐρώ. Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τὰ τοκοχρεωλύσια καὶ τὴν μετέπειτα ἀναμενόμενη ἀποβιομηχάνιση τοῦ τόπου. Παίρναμε πάμπολλα δάνεια κάθε χρόνο, κάτι ποὺ φαλκίδευσε ἀνεπιστρεπτὶ τὴν ἀνάπτυξη τῆς χώρας. Τὸ ἔλλειμμα τῶν ταμείων τὸ 1990 40πλασιάστηκε καὶ ἡ δραχμὴ δύο φορὲς ὑποτιμήθηκε κατὰ 30%.
Τὸ κράτος ἔκανε καλὰ τὴν δουλειά του. Ἀποξένωνε τὸν Ἕλληνα ἀπὸ τὴν φύση καὶ τὴν ἱστορία του, τὸν γέμιζε μὲ ἕνα ψεύτικο καπιταλιστικὸ παρόν, τὸν ἀποκοίμιζε καὶ συγχρόνως χρέωνε τὴν Ἑλλάδα στὴν Εὐρώπη, στοὺς διεθνεῖς τοκογλύφους. Τὰ ὅσα συνέβησαν στὴ δεκαετία τοῦ 1990-2000 φανερώνει τοῦ λόγου τὸ ἀληθές. Ἐγκλωβισμένοι οἱ Ἕλληνες σὲ ἕνα ἀντιπαραγωγικὸ κράτος, ὅπου ὅλοι περίμεναν ἀπὸ τὸ ὑδροκεφαλικὸ καπιταλιστικὸ κράτος τὴν ἀνάπτυξη (ποιὰ ἀνάπτυξη;) ἔπεσαν θύματα τῶν προγραμμάτων σύγκλισης, τῶν νόμων (2597/97) περὶ φοροαπαλλαγῶν, τῆς ὑποτίμησης τοῦ 97 12,3 % τῆς δραχμῆς καὶ γενικὰ ἄρχισε ἡ ἀφαίμαξη τῶν Ἑλλήνων καὶ τοῦ πλούτου της. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο φάνηκε ὁ ἀπώτερος σκοπὸς τοῦ κράτους. Διὰ τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους, τὸ ὁποῖο ἦταν χρεωμένο στοὺς διεθνεῖς τοκογλύφους καὶ ἄρα ἔπρεπε νὰ εἰσέλθει στὴν ΟΝΕ γιὰ τὴν τελικὴ ἀφαίμαξη ποὺ σήμερα συμβαίνει, οἱ διεθνεῖς δανειστὲς ἀλλὰ καὶ οἱ ντόπιοι καὶ μέσα ἀπὸ τοὺς φόρους ἄρχισαν νὰ ἁρπάζουν τὴν περιουσία τῶν Ἑλλήνων μὲ τρόπο παρόμοιο τῶν ὀθωμανῶν ἢ τῶν μεγάλων αὐτοκρατοριῶν, ὅταν οἱ εἰσπράκτορες ἅρπαζαν τὰ πάντα ἀπὸ τοὺς ὑπηκόους τους.
Ἀπὸ τὸ 1990 –σήμερα οἱ ἐγκλωβισμένοι Ἕλληνες δίνουν τὰ πάντα στὸ κράτος, τὸ ὁποῖο σὲ λίγο δὲν θὰ ὑπάρχει, διότι μία μεγάλη περιφέρεια χωρὶς ὄνομα (τουλάχιστον ἡ ἀνάλογη περιφέρεια τοῦ Ρήγα εἶχε ὄνομα Παμβαλκανικὴ ὁμοσπονδία) θὰ ἀντικαταστήσει σημαντικὰ μέρη τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους. Ἀπὸ τὸ 1993 καὶ μετὰ μόνο τὸ δημοσιονομικὸ κομμάτι καὶ ὄχι τὸ ἀναπτυξιακὸ ἔγινε πηγὴ ἐσόδων γιὰ τὸ κράτος, ποὺ ἀφαίμασε συστηματικὰ τοὺς πολίτες μὲ ἀποκορύφωση τὸ σκάνδαλο τοῦ χρηματιστηρίου, τὸ ὁποῖο ἔδωσε ὅλα τὰ λεφτὰ τῶν Ἑλλήνων στὸ κράτος, ὥστε αὐτὸ νὰ τοὺς τὰ γυρίσει ὑπὸ τὴ μορφὴ δανείων.
Ἡ εἴσοδος τῆς Ἑλλάδος στὴν εὐρωζώνη ἔγινε, προκειμένου νὰ διεξαχθεῖ τὸ τελικὸ πείραμα. Πῶς μία χώρα μπορεῖ νὰ μετατραπεῖ σὲ χώρα δούλων χάνοντας τὸ κάθε τί ἀπουσίᾳ κάθε ἀνάπτυξης. Πῶς ἡ Εὐρώπη θὰ γίνει σύνολο ἀπροσώπων περιφερειῶν, προκειμένου ἡ Ἀνατολὴ νὰ γνωρίσει τὴν μεγάλη της ἐπιστροφὴ σὲ ἕνα κόσμο, ποὺ θὰ ὁμοιάζει μὲ τὸ Βυζάντιο, τότε ποὺ ἡ Εὐρώπη ἦταν χώρα βαρβάρων (6ος αἰ. μ.Χ). Πῶς ἡ μεγαλύτερη ἐπιχείρηση τῆς σύγχρονης Εὐρώπης, τὸ Ἑλληνικὸ κράτος, ἀφοῦ πρῶτα πλούτισε τοὺς Ἕλληνες μετὰ τοὺς ἔκλεψε τὰ πάντα. Ἡ μεγαλύτερη ἐπιχείρηση τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους μετὰ τοὺς Παγκοσμίους πολέμους ἦταν τὸ δημόσιο, ἐκεῖ ὅπου οἱ Ἕλληνες δούλεψαν συστηματικὰ καὶ στὸ τέλος τὸν πλοῦτο τους τὸν ἔκλεψε ἡ Ἡνωμένη Εὐρώπη. Διότι ἡ Ἑλλάδα εἶναι μόνο ἕνα πέρασμα πρὸς τὴν Ἀνατολὴ καὶ πέφτει μακριὰ ἀπὸ τὴν ἥσυχη καὶ πολὺ ἀνεπτυγμένη Σκανδιναβία.
Εἰσερχόμενοι στὴν μεγάλη σκλαβιὰ τοῦ νέου κόσμου θὰ ἐλπίσουμε σὲ νέο Κοραῆ καὶ Φεραῖο, οἱ ὁποῖοι μὲ βάση τὰ ἰδανικὰ τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους τοῦ δόντος τὸ πνεῦμα στὴν οἰκουμένη, θὰ οἰκοδομήσουν ἕνα νέο μετα-Ἑλληνικὸ κράτος.
Β. Δ. Μακρυπούλιας
ΠΗΓΗ: «ΑΝΤΙΒΑΡΟ»
Πηγή: Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία
